The Amazing Spider-Man 2, Movie Review

Η ταινία αρχίζει από εκεί που μας άφησε η προηγούμενη, με τον Peter να προσπαθεί να είναι και Spider-Man κι “Peter Parker”, παλεύοντας στο μεταξύ με τον όρκο που έδωσε στον πατέρα της Gwen για να είναι μακριά της, κάτι που τις περισσότερες φορές δεν πετυχαίνει.

Σεναριακά στην ταινία πέφτουμε για ακόμα μια φορά (όπως και στην πρώτη), σε ασυνέχειες. Ποιος, που, πότε και γιατί, πολλές φορές δεν εξηγούνται και πολλά πράγματα φαίνεται σαν να μπήκαν στα γρήγορα ή απλά για να εξυπηρετήσουν κάτι που πρέπει να ειπωθεί (όπως το origin των κακών της υπόθεσης), χωρίς όμως να δίνεται κάτι το πολυδιάστατο και με το βάθος που πρέπει στον καθένα. Υπάρχουν αρκετοί διάλογοι που θα μπορούσαν, άνετα, να μειωθούν στις μισές λέξεις, και άλλοι που αν κάποιες λέξεις αντικαθιστούσαν θα έδιναν, κατά την άποψη μου, πολύ μεγαλύτερο βάθος στον εκάστοτε χαρακτήρα που μιλάει.

Η ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι υποτυπώδης, με μερικούς να μην υπάρχει δικαιολογία για την ύπαρξη τους στην ταινία, πέρα από το “αν το έκανε κάποιος άλλος αυτό οι comics-fans του Spider-Man θα απογοητευτούν”, και το να μαζέψουμε έξι κακούς για να κάνουμε τους “Sinister Six”. Υπάρχουν σκηνές που δίνουν δύναμη στην ανθρώπινη πλευρά του Spider-Man και στους χαρακτήρες που την περιβάλλουν (βλ. Θεία May). Αλλά και πάλι από άλλους διαλόγους αυτοί οι χαρακτήρες πέφτουν στα μάτια σου. Και όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχου, οι cliche πλέον φράσης για το πόσο γ**άνε οι Αμερικάνοι και διάφορα άλλα τέτοια πατριωτικά.

Από σκηνοθετικής πλευράς φαίνεται ότι η ταινία έχει φτιαχτεί να την δει ο θεατής σε 3D, κάτι που δεν έκανα εγώ και άνετα το μετάνιωσα, καθαρά και μόνο από πλευράς σκηνοθεσίας και τίποτα άλλο.

Οι ηθοποιοί κάνουν καλά αυτό που τους είπαν να κάνουν και δεν υπάρχει περιθώριο αμφισβήτησης όσον αφορά αυτό το κομμάτι. Πολλές είναι οι φορές που όντως νομίζεις ότι βλέπεις την ζωή του νεαρού Peter Parker στα κλεφτά μέσα από την κλειδαρότρυπα του ή κάτι τέτοιο, οπότε καταλαβαίνετε γιατί μιλάω.

Πάμε στα εφέ. Δεν έχω να πω πολλά εδώ. Τα πράγματα είναι πολύ καλά, με τον Electro να ξεχωρίζει όλων και (προσωπική άποψη) το glider του Green Goblin να είναι πολύ καλύτερο από αυτό του Willem Dafoe, στην πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του villain. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για τον χαρακτήρα του Green Goblin γενικότερα στην ταινία. Οι σκηνές, όπως είπα και πιο πάνω, έχουν αρκετά στοιχεία του “αυτό φτιάχτηκε για να είναι ωραίο στην 3D έκδοση της ταινίας”, πράγμα που βοηθάν πολύ τα εφέ σε αυτό.

Από μουσικής πλευράς η ταινία με ενθουσίασε. Το soundtrack ήταν πολύ καλό, με τα αναμενόμενα κομμάτια τις στιγμές που τους πρέπει. Αυτό που ξεχώρισα ιδιαιτέρα ήταν τα θέματα που έπαιζαν όποτε ο Electro ήταν στην οθόνη, που με έκαναν να εκτιμήσω το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος κακός βρήκε τον δρόμο για τον κινηματογράφο σε μια περίοδο που η ηλεκτρονική μουσική, με την dubstep υποκατηγορία της, να είναι στα πάνω της!

Εν κατακλείδι, ταινία είναι καλή ή τουλάχιστον καλύτερη από την 1η. Θα μπορούσε να είναι πιο ωραία σε μεγάλο βαθμό, όπως και το αντίθετο άλλωστε! Ένα είναι σίγουρο, θα μπορούσε να μας συστήνει λιγότερους χαρακτήρες, με σίγουρα καλύτερο τρόπο. Οι σκηνές δράσης είναι καλές, κάτι που περιμένεις, και προσωπικά δεν με κούρασε (έχτος από ένα, δύο διαλόγους). Πέρα από το 3D δεν ξέρω όμως αν αξίζει να την δείτε στο σινεμά. Σίγουρα διαφέρει από τις άλλες επιλογές που βγήκαν αυτή τη βδομάδα αλλά θα σας πρότεινα να κάνετε λίγη υπομονή μέχρι να βγει στο internet σε καλή ποιότητα για να την δείτε. Αν τώρα θέλετε σώνει και καλά να δείτε super-hero movie, προτιμήστε το 2ο “Captain America”, αν δεν το έχετε δει μέχρι τώρα.