“Nothing is true, everything is permitted”

Coffee and Games, 05.12.2020:

… έτσι πλέον μπορώ να βάλω στα τερματισμένα γαλόνια μου σαν gamer και το Horizon: Zero Dawn, αλλά η φωτογραφία δεν έχει να κάνει με αυτό. Αφού τελείωσα όσους τίτλους είχαν να μου δώσουν αυτοί που μου δάνεισαν τα PS4 τους (πληθυντικός γιατί ήταν δύο οι κονσόλες) ξαναγύρισα στο απλό, ταπεινό μου Xbox One S, με την βιβλιοθήκη μου να με περιμένει εκεί (ξέρω ότι έχω και το Bloodborne αλλά παιδιά πραγματικά φοβάμαι να το παίξω, άσε που περιμένουμε και το patch, αν και όποτε έρθει, μπας και κάνει το game να τρέχει “ανθρώπινα” στα 60fps κάτι που αυτό το game θέλει οπωσδήποτε) και με αλφαβητική σειρά έπεσα στο Assassin’s Creed 3, εξού και η φωτογραφία.

Το Assassin’s Creed 3 είναι το μόνο στη, βασική, σειρά που δεν έχω πιάσει ποτέ στα χέρια μου, και μιλάμε ότι έχω βγάλει ότι AC έχει βγει σε κονσόλες, με το Rogue (ένα από τα αγαπημένα μου), με το Chronicles (και τα τρία games) κτλ. Έχω δει βέβαια στο YouTube το στόρι οπότε ξέρω πως κλείνει η τριλογία αλλά κακά τα ψέματα στα videogames άλλο είναι να παίζεις κάτι και άλλο απλά να το βλέπεις. Έτσι όταν η μαμά Ubi πρόπερσι με το Season Pass του Odyssey έδινε δώρο και το remaster του AC3, σε ένα πακέτο που περιέχει και το AC3: Liberation του PS Vita (και όχι μόνο), ήταν η ευκαιρία μου. Με αυτά και τα άλλα πήγε πίσω, τώρα όμως μην έχοντας κάποια καινούργια κυκλοφορία να με καίει (το Cyberpunk έρχεται βέβαια), είπα δω τι έχει να μου προσφέρει σαν game και αυτό.

Σε αυτό το κείμενο δε θέλω να γράψω review για το game, άλλωστε θα ήταν λίγο ανώφελο αυτό τόσα χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Κλασικά θέλω να κράξω! Θέλω να κράξω για την πορεία που έχουν πάρει τα AC και για την Ubi που το μόνο που κάνει πλέον είναι το να τραβάει δύο χρόνια μετά το ένα game από το άλλο σαν να λέει: “άντε να, δε βγάζουμε AC κάθε χρόνο, ευχαριστημένοι;”

Από την πρώτη στιγμή που πιάνεις το game σου βγάζει αυτή την “παλαιίλα” των πρώτων τίτλων της σειράς αλλά με την καλή έννοια. Μετά από 100-150 ώρες στο Odyssey, κοντά 100 στο Origin, αυτή τη στιγμή αν με ρωτήσεις τι παίζει και γιατί κάνουμε τη “βόλτα μας” μέσα στο Animus δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα. Με το που έβαλα το 3ο και είδα πάλι τον Desmond και την παλιά παρέα μου έσκασε στο μυαλό όλη η βασική ιστορία της πρώτης “τριλογίας”, αυτό από μόνο του λέει ότι όταν ένα game έχει πολύ καλές σεναριακές βάσεις, δεν χρειάζεσαι να έχεις 160 ώρες gameplay για να το διαφημίσεις.

Και αυτό είναι και το βασικό μου παράπονο από την εξέλιξη της σειράς. Καταλαβαίνω ότι ήταν δύσκολο να παρατήσεις μια τέτοια “κότα με τα χρυσά αυγά”, καθώς η αλήθεια είναι ότι μέχρι το 3ο game έχουμε μια ιστορία που έχει αρχή, μέση και τέλος, μετά από αυτό είναι “τράβηγμα μαλλιών” απλά και μόνο για να έχουμε κάτι να βγάλουμε. Αφού όμως θες να το πας παρακάτω γιατί δεν το κάνεις σωστά; Τώρα η αλήθεια είναι ότι το “σωστά” του καθενός είναι κάτι διαφορετικό, κατανοώ απόλυτα αυτούς που τους αρέσει σεναρικά ακόμα η σειρά αλλά δεν τους καταλαβαίνω 100% και, πραγματικά, εύχομαι να μπορούσε να μου αρέσει και εμένα εκεί που πάνε πλέον. Νομίζω ότι είναι απόλυτα αποδεκτό ότι μέχρι το 3ο (ίσως μπορώ να πω και μέχρι το Revelations αλλά στο 3ο είναι που κλείνει και η ιστορία στο παρόν) το σενάριο είχε βάση, είχε έναν μυστικισμό, τα γεγονότα της, πραγματικής δικής μας, ιστορίας έδεναν τόσο ωραία με αυτής του game. Άσε που μετά από το Revelations (και με την προσθήκη του Rogue) βλέπουμε ότι η μάχη των Ταγμάτων Assassins και Templars δεν είναι ακριβώς άσπρο-μαύρο, και οι δύο έχουν τα δίκια τους, και οι δύο παλεύουν για να κάνουν αυτό που πιστεύουν ότι είναι το σωστό για την ανθρωπότητα. Πόσο ωραίο είναι αυτό, όταν ο “κακός” σου έχει λόγο και αιτία να είναι “κακός” και στο δικό του κεφάλι εσύ είσαι ο “κακός”. Fun-Fact, για όποιον δεν ξέρει, μέχρι το AC3, σχεδόν όλα τα ιστορικά πρόσωπα που σκοτώνουμε στο game πραγματικά πέθαναν κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες στον τόπο και την χρονιά που τα σκοτώνουμε, πόσο γ**άτο είναι αυτό; Που έχει πάει αυτή η μαγεία;

Ναι, ξέρω έχουν ακόμα ιστορικούς στην ομάδα και είναι από τα λίγα, ίσως τα μόνα, games που έχουν τόσο πιστή αναπαράσταση της εποχής που διαδραματίζουν, αυτό τους το δίνω. Πλέον όμως είναι εκεί για να είναι “οφθαλμόλουτρο” και τίποτα άλλο. Στα πρώτα AC η κάθε πόλη είχε χαρακτήρα και έπαιζε ρόλο στο σενάριο, άντε αν όχι η κάθε πόλη, μεγάλος αριθμός από αυτές. Η τοποθεσία ήταν ένας ακόμα “χαρακτήρας” σε αυτούς του game ας πούμε.

Τέλος με το κράξιμο μου για σήμερα θα αναφέρω το γεγονός ότι στα πρώτα games δεν μπορείς να σκοτώσεις ότι κινείται, ο εκάστοτε Assassin χαρακτήρας έχει στόχους και μόνο τους στρατιώτες της αντίπαλης παράταξης μπορείς να σκοτώσεις πέρα από τους βασικούς στόχους. Αυτό είναι άλλο ένα άλλο στοιχείο που απ’ ότι διαβάζω έχει φύγει από το Valhalla αφού σεναριακά εσύ είσαι ο επιτιθέμενος στην Αγγλία, οπότε σκοτώνεις και κάνεις επιδρομές σε μοναστήρια κτλ. Βέβαια αυτό στηρίζεται ιστορικά αλλά δεν στηρίζεται από το Τάγμα. Τέλος πάντων, μιλάω πάλι για κάτι που δεν έχω παίξει και δεν είναι σωστό. Το βουλώνω λοιπόν γιατί είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή παρακάτω θα το αποκτήσω και το Valhalla και θα το λιώσω όπως όλα τα AC, εδώ έχασα πόσες ώρες στο Syndicate που νιώθω τόσο έντονα ότι ήταν απλά χαμένες ώρες από τη ζωή μου! Φέτος πήρα την απόφαση να μποϊκοτάρω τη σειρά (τουλάχιστον όχι day-one βρε αδερφέ) και μετά την ενασχόληση μου με το πιο αδύναμο, κατά κοινή ομολογία, της πρώτης “τριλογίας”, ένιωσα πάλι αυτή την, χαμένη, αγάπη για το franchise. Μακάρι να έχω λάθος για το Valhalla αλλά δεν το βλέπω… Τέλος πάντων κλείνω τώρα να πάω να παίξω AC3!