Έχω γενέθλια και δεν με νοιάζει τίποτα!

Coffee and Games, 07.11.2020:

Για αρχή να αναφέρω ότι έχω γενέθλια σήμερα! Το γεγονός αυτό με το ότι όλη η βιομηχανία καίγεται με την καινούργια γενιά, και σε συνδυασμό με το ότι εγώ δεν θα πάρω κάποια καινούργια κονσόλα τώρα πρόσφατα, όπως κάνω με κάθε καινούργια γενιά, με έχει φέρει σε δύσκολη θέση για τη δημιουργία αυτού του κειμένου αλλά ας αρχίσουμε όπως πάντα από τη φωτογραφία. Shadow of the Colossus λοιπόν. Τι να πω και τι να κάνω με αυτό το παιχνίδι; Να αναφέρω κάπου εδώ για εσάς που διαβάζεται και δεν με ξέρετε (και τους πέντε!), ότι αν και έχω “κατηγορηθεί” πολλές φορές από τον στενό μου κύκλο ότι είμαι Xbox-fanboy, πάντα λέω ότι το Shadow of the Colossus είναι το αγαπημένο μου game ever! Η μελαγχολία, η μοναξιά, η μουσική, η εικόνα, το ότι είναι το πιο “stick-to-the-point” game που έχω πιάσει ποτέ, και πολλά άλλα με έκαναν να ανατριχιάσω όταν το ξαναείδα στο PlayStation 4, αυτή τη φορά.

Με αφορμή αυτό το παιχνίδι, λοιπόν, ας μιλήσω λίγο για αυτά τα παιχνίδια που σε κάνουν να αγαπάς το μέσο, αυτά που σε κάνουν να σκέφτεσαι και να θέτεις το ερώτημα, είναι τα videogames τέχνη; Απάντηση σε αυτό δεν υπάρχει. Ή υπάρχει μερικώς; Από το ένα χέρι βλέπεις κυκλοφορίες όπως Call of Duty και NBA2K που το μόνο που προσφέρουν είναι λεφτά στους εκδότες τους και τίποτα παραπάνω. Πραγματικά όμως. Τίποτα. Και από το άλλο είναι παιχνίδια σαν το Shadow of the Colossus ή το Death Stranding, που βλέπεις ότι ο σκηνοθέτης και δημιουργός τους έχει βάλει από πίσω κάτι πιο πολύ από το “πάτα το μπροστά και θα πάει μπροστά ο χαρακτήρας”. Σε μια τέτοια περίπτωση, εγώ προσωπικά, δεν θα έψαχνα το τι θέλει να πει ο δημιουργός 100% αλλά τι μου περνάει εμένα αυτό το “έργο τέχνης”. Αυτός είναι και ο λόγος που μέχρι και σήμερα δεν έχω δει ούτε διαβάσει τίποτα για το σενάριο του SotC, τίποτα για τις συνδέσεις, και αν αυτές υπάρχουν, με το Ico κτλ. Θέλω μέσα στο μυαλό μου το game να μείνει για πάντα με τη σημασία και την εξήγηση που του δίνω εγώ γι’ αυτά που βλέπω, ακούω και παίζω μέσα από αυτό.

Από την άλλη μεριά δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον που χρησιμοποιεί το μέσο μόνο για την διασκέδαση του και αυτόν που δημιουργεί games έχοντας στο μυαλό του μόνο τη διασκέδαση του πελάτη του. Στην τελική γι’ αυτό υπάρχουν τα videogames, για να διασκεδάζουμε και να περνάμε καλά την ώρα μας. Εκεί μπαίνει και ακόμα μια σκέψη, και δυσκολία. Πως κρίνεις τέτοια games; Γιατί αν θες να το δεις καθαρά σαν μέρος διασκέδασης το SotC, ειδικά με τα σημερινά δεδομένα, είναι ένα μέτριο προς καλό game, τα πράγματα όμως που σου προσφέρει ως εμπειρία είναι πολλά περισσότερα. Το κρίνεις ως game και παίρνει τότε αυτό που του αναλογεί ή ως “έργο τέχνης”; Γιατί αν πας στη δεύτερη κατηγορία η κρίση σου, στην τελική, δεν έχει καμία αξία, γιατί ένα έργο τέχνης δεν μπορείς πραγματικά να το κρίνεις με βάση αντικειμενικά κριτήρια, αυτά δεν υπάρχουν. Τι μπορείς να πεις για τους πίνακες ενός διάσημου ζωγράφου αντικειμενικά; Και εκεί είναι που το game κάνει το επόμενο βήμα, για εμένα. Όχι στην σύγκριση με ένα πίνακα του Picasso, μια τέτοια σύγκριση δεν υπάρχει, αλλά στο θέμα ότι σκέφτεσαι μήπως θα έπρεπε να υπάρχει.

Για να κλείσω και σήμερα θα πω ότι, παίξτε ότι θέλετε και όπου θέλετε παιδιά μου. Μην κολλάτε στα γραφικά και στα loading times. Τα καλά games θα είναι μαζί σας για πάντα από τη πρώτη στιγμή που θα ασχοληθείτε με αυτά, και θα σας “τρώει” το χέρι σας να πιάσετε ένα μοχλό κάθε φορά που μιλάτε γι’ αυτά. Το τι είναι “καλό” και τι όχι, σε αυτό το μέσο, ο καθένας θα το κρίνει με το μυαλό και την αγάπη που έχει γι’ αυτό. Άντε παιδιά, χρόνια μου πολλά και καλό λιώσιμο!!

ΥΓ. Είμαι πολύ περίεργος να δω τι έκανε ο Ueda με το The Last Guardian, γι’ αυτό θα παιχτεί μετά στα καπάκια!