Κλαίει καλέ ο Vegeta;

Coffee and Games 16.01.2021:

Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να πίνεις τον πρωινό καφέ σου και να γράφεις για games που σε σημάδεψαν. Έτσι και σήμερα η φωτογραφία έχει να κάνει με το Life is Strange που το έβγαλα μέσα στη εβδομάδα. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα ήθελα να το ακουμπήσω τώρα πάλι στα κοντά, οπότε λίγο το “now playing” του “C&G” είναι ψέμα για σήμερα, μιας και πραγματικά ασχολούμαι με το Star Wars: Squadrons αυτό το Σαββατοκύριακο! Δεν πειράζει όμως για δύο λόγους, πρώτον γιατί το game αξίζει την όποια παραπάνω αναφορά σε αυτό και δεύτερον γιατί είναι η αφορμή για αυτό το κείμενο.

Για να σας δώσω να καταλάβετε το θέμα μου σήμερα έχει να κάνει με games που εμένα προσωπικά με έκαναν από το να βουρκώσω μέχρι να κλαίω στο τέλος τους (ή και όχι στο τέλος-τέλος τους). Το αντικείμενο κουβέντας αυτό μου ήρθε γιατί σκεπτόμενος αυτά τα games μετά το τέλος του Life is Strange (που ναι, έκλαψα) κατάλαβα ότι μαζεύονται λίγο-λίγο όλο και πιο πολλά και για να μην ξεχάσω το “τι και πως” μου ήρθε στο μυαλό να γράψω αυτό κείμενο να υπάρχει κάπου, τουλάχιστον για να θυμάμαι εγώ κάποια πράγματα (αν και) όταν μεγαλώσω και ξεμωραθώ που λένε και στο χωριό μου! Αναπόφευκτα θα υπάρχουν spoilers για όλα τα games που θα μιλήσω εδώ. Δεν γίνεται να προβώ στους λόγους που με συγκίνησε το κάθε ένα χωρίς να γράψω κάποιο spoil, οπότε να είστε έτοιμοι και όποιος δεν θέλει να διαβάσει κάτι μπορεί να προσπεράσει το συγκεκριμένο game.

Δεν θα ρίξω το κλασικό κραξιμο μου εδώ, γιατί στην τελική τα games είναι μέσο ψυχαγωγίας. Αν κάποιος θέλει να καταναλώνει το χρόνο του στα ίδια και στα ίδια online μονοπάτια, είναι δικό του θέμα. Άλλωστε πως μπορώ να πω κάτι όταν εγώ ο ίδιος (σε μία άλλη μορφή τέχνης) δεν έχω δει κλασικές ταινίες αλλά έχω δει δύο φορές, τουλάχιστον, σκουπιδάκια τύπου SuperHero Movies. Με διαδεσκάζουν, περνάω καλά, ξεχνάω τα προβλήματα μου για λίγο κτλ. Οπότε το ίδιο μπορεί να θέλει να κάνει και ο άλλος με το 5963 ματς του στο Call of Duty ή το NBA2K. Το μόνο κακό είναι ότι και οι δυο μας θα έπρεπε τουλάχιστον μια φορά να δούμε/παίξουμε και κάτι άλλο για να εκτιμήσουμε κάποια πράγματα λίγο παραπάνω. Anyway, πάμε παρακάτω…

Halo: Reach:

Η αρχή θα γίνει με το Halo: Reach! Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο κάποιος να πιάσει τον λόγο που ένα Sci-Fi FPS σαν το Halo μπορεί να κάνει κάποιον να βουρκώσει. Καταρχάς να πούμε ότι τα Halo επί Bungie πάντα προσπαθούσαν να σε βαρέσουν στο συναίσθημα, όχι για να δακρύσεις ή κάτι τέτοιο απαραίτητα αλλά οι ανατριχίλες σε πολλά σημεία της πρώτης τριλογίας καθώς και του Reach ήταν αναμενόμενες. Σε αυτό το game, λοιπόν, μπαίνεις με τη γνώση ότι στο τέλος κάπως θα πεθάνεις, καθώς γνωρίζεις ότι είναι prequel του πρώτου Halo και ότι ο Master Chief είναι ο μόνος spartan που ζει σε αυτό. Όλα καλά μέχρι εδώ. Στο game φτιάχνεις και ένα δικό σου spartan (πρώτη φορά για story mode σε Halo) και γίνεσαι μέλος της Noble Team πράγμα που σε κάνει να δεθείς ακόμα παραπάνω με την ιστορία του. Με τα πολλά γίνεται ότι γίνεται στο σενάριο και τέλος εσύ είσαι η τελευταία γραμμή άμυνας για να φύγουν τα διαστημόπλοια από τον Reach, με τους τελευταίους επιζήσαντες (και το Master Chief μέσα), για να προειδοποιήσουν τους ανθρώπους για την επίθεση των Covenants, μέσα σε άλλα (τεράστιο ρόλο παίζει και η Cortana στην ιστορία). Η τελική σκηνή είναι πολύ δυνατή, τουλάχιστον για εμένα. Βλέπεις τον χαρακτήρα σου να πεθαίνει και το κράνος του να είναι στη γη σπασμένο. Λίγο βούρκωσα με τη φάση. Λίγο και οι τελευταίες μεταδόσεις που ακούς από τον ασύρματο, λίγο τα μέλη της ομάδας που κατά τη διάρκεια του campaign πέφτουν ένας-ένας, όλα μαζί συνθέτουν ένα πολύ δυνατό τέλος για την ιστορία του Reach. Ένα τέλος που αν το δεις “ποιητικά” σήμαινε και το τέλος του Halo όπως το ξέραμε, καθώς ήταν το τελευταίο game που φτιάχτηκε από την Bungie, και για εμένα το τελευταίο πραγματικά καλό Halo.

Red Dead Redemption:

Τα λόγια είναι περιττά όταν λέμε για την Rockstar και τα σενάρια της. Αυτό το game, πέραν του τι γίνεται στη βασική ιστορία του, έχει τόσες αναφορές και κοροϊδεύει στα μούτρα τα πάντα που έχουν να κάνουν με την pop κουλτούρα αλλά και την κουλτούρα μας γενικά σαν είδος στον 20ο και 21ο αιώνα. Και το γα**το είναι ότι το κάνει με ένα game που διαδραματίζεται στην Άγρια Δύση. Πόσο μάστορας είσαι ρε Rockstar; Τέλος πάντων, όλοι φαντάζομαι θυμάστε το τέλος του. Ένα τέλος που σε βαράει στην καρδούλα σου! Σε όλο το game έχουμε έναν άνθρωπο ο οποίος, όπως πολύ σωστά λέει και ο τίτλος, προσπαθεί να εξιλεωθεί για τα λάθη του παρελθόντος και να φτιάξει ένα, όσο το δυνατόν, καλύτερο μέλλον για την οικογένεια του, αλλά ο γα**μένος κόσμος που ζούμε δεν τον αφήνει, και στο τέλος, ενώ έχει κάνει ότι έχει κάνει στο σενάριο, με εσένα σαν παίκτη να μπορείς να επιλέξεις το πόσο “brutal” ή όχι θα είσαι, αυτό που παίρνει ως επιστροφή είναι ο θάνατος του, από τους ίδιους ανθρώπους που βοήθησε στην διάρκεια του game. Καταπληκτικό και τόσο “αληθινό”. Ε, δεν γίνεται ρε φίλε να μην βουρκώσεις, το λιγότερο, όταν βλέπεις τον John να προσπαθεί να σκοτώσει όσους περισσότερους μπορεί πριν πεθάνει, γνωρίζοντας ότι το κάνει μάταια, όταν ανακαλύπτει την πισώπλατη μαχαιριά που έφαγε και θέλοντας να κερδίσει χρόνο για τη γυναίκα και το παιδί του για να μπορέσουν να ξεφύγουν.

Dear Esther:

Αυτό ήταν η έκπληξη και για εμένα. Καταρχάς το σενάριο δεν σου δίνει να καταλάβεις ακριβώς τι παίζει με την όλη φάση αλλά αυτό έχει την ομορφιά του. Ξέρεις σαν έναν πίνακα ή κάποιους στίχους σε ένα τραγούδι που ο δημιουργός ήθελε κάτι τελείως διαφορετικό να πει αλλά για εσένα, με τα δικά σου βιόματα, η συγκεκριμένη σύνθεση των χρωμάτων ή των λέξεων σου φέρνει στο μυαλό κάτι άλλο. Έτσι και αυτό το game. Δεν γνωρίζω ακριβώς τι ήθελε να πει ο “ποιητής” στο game, και μεταξύ μας δεν θέλω να μάθω κιόλας, αλλά για κάποιο λόγο όταν έρχεται το τέλος του “περιπάτου” σου στον κόσμο του εγώ βούρκωσα. Δεν ξέρω γιατί! Ίσως οι λέξεις, ίσως η μουσική, ίσως η εικόνα, ίσως όλα μαζί. Δεν χρειάζεται να το ψάξεις, είπαμε είναι σαν μια καλή ταινία, σε βαράει στο συναίσθημα χωρίς να πρέπει να βρεις 100% το που βαράει και, ίσως, σε κάθε άνθρωπο για διαφορετικό λόγο. Απλά είναι αυτό που είναι.

Red Dead Redemption 2:

Ε, τι να πω πάλι; Μας γα**σε και μας άρεσε για ακόμα μια φορά η Rockstar. Αν όλα ήταν τέλεια στο πρώτο, εδώ ήταν δέκα φορές πιο τέλεια. Αλλά το δέκα φορές πάει και στο συναίσθημα μέσα σε όλα. Πολύ δυνατή η ιστορία του Arthur και πρέπει να έχεις καρδιά από πέτρα, πιστεύω, για να μην σε κάνει να λυπηθείς έστω και λίγο το τέλος αυτού του χαρακτήρα στο game. Η σύνθεση μουσικής, εικόνας και των αναμνήσεων του καθώς πάει στον αναπάντεχο χαμό του, όπως επίσης και το γεγονός ότι ξέρει πως θα πεθάνει όχι γιατί οι πιθανότητες είναι εναντίον του σε αυτή τη μάχη αλλά γιατί είναι μην αναστρέψιμα άρρωστος και παρόλα αυτά θέλει μέχρι την τελευταία στιγμή να κάνει κάτι καλό, σε χτυπάει άσχημα. Και η μαεστρία της Rockstar είναι ότι και εκεί ο παίκτης έχει το πάνω χέρι, εσύ διαλέγεις αν θα γίνεις ο “κακός Arthur” ή ο “καλός” και έτσι μέσα από αυτό ανακαλύπτεις, ίσως, και κάποιες πτυχές του εαυτού σου που δεν ήξερες ή απλά τις είχες “θαμμένες” κάτω από πολύ “μπετόν”. Rockstar, αγάπη μόνο.

The Last Guardian:

Μπαίνοντας στο The Last Guardian ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι στο τέλος κάτι θα γίνει και θα βουρνώσω. Έπιασα το game πολύ μετά την κυκλοφορία του και είχα ακούσει πολλά γι’ αυτό. Αλλά και πάλι. Τα δάκρυα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις. Ειδικά αν είχες ή έχεις κάποιο ζωάκι στη ζωή σου που αγαπάς ή αγάπησες πολύ το θέμα του game γίνεται πολύ πιο δυνατό. Ακόμα και να μην έχεις βέβαια, το game χτίζει τόσο καλά τη σχέση του χαρακτήρα σου με το trico που δε μπορείς να μην συγκινηθείς έστω και λίγο με το τέλος του, ακόμα και αν δεν πεθαίνει κάποιος σε αυτό. Είναι απλά αυτή η αίσθηση και η αγάπη που μόνο τα κατοικίδια ζώα μπορούν να δώσουν σε έναν άνθρωπο. Η τελευταία σκηνή στο game σου περνάει αυτό το συναίσθημα αγάπης που βλέπεις μόνο στα μάτια του σκύλου σου (ή και γάτας ή whatever) που σε κοιτάει όταν γυρνάς σπίτι μετά τη δουλειά και του έχεις λείψει. Αυτό, όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Life is Strange:

Το τελευταίο στη, χρονική, σειρά game που με έκαναν και έκλαψα, και η αφορμή γι’ αυτό το κείμενο. Πολύ καλή ιστορία, ήρθε και στη ζωή μου πάνω που έπρεπε να πάρω και εγώ μια μεγάλη απόφαση για κάτι (καμία σχέση με την απόφαση του game, απλά λέω). Σε φορτίζει τόσο καλά συναισθηματικά προς το τέλος και σου μετά σου λέει, “τι θα κάνεις; θα σώσεις μια πόλη ή την καλύτερη σου φίλη;”! Μας γα**σες Dontnod, μας γα**σες! Καλά έχω παίξει και τα άλλα της Telltale και ξέρω. Από εκεί έχουν αρχίσει να σου “βάζουν στα χέρια το πιστόλι” και να σου λένε, “διάλεξε ποιος θα πεθάνει”. Αλλά εδώ είναι λίγο διαφορετικά. Για ακόμα μια φορά είναι κάτι που σε κάνει να σκέφτεσαι τις επιλογές σου ως άνθρωπος γενικά. Ειδικά από τη στιγμή που το θέμα του είναι η φιλία και το τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις για τον καλύτερο σου φίλο όσο μα**κάς και αν είναι αυτός. Μεγάλο game, με όλη τη σημασία των λέξεων. Αν και πολλοί θα πούνε ότι αυτά δεν είναι games ακριβώς αλλά σειρές που απλά αποφασίζεις κάποια πράγματα, αλλά ακόμα και έτσι να είναι, αυτό που πετυχαίνει σαν δημιουργία (αν θέλετε να το πούμε) είναι πολύ δυνατό. Ακόμα και σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο, και έχουν περάσει κάποιες μέρες από τότε που το τερμάτισα για πρώτη φορά, μου προκαλεί πολύ θλίψη η απόφαση που πήρα στο τέλος, ακόμα και αν μιλάμε απλά για φανταστικούς χαρακτήρες. Εκεί είναι και η μαγεία αυτών των δημιουργιών, ξέρεις ότι είναι φανταστικοί χαρακτήρες, σε ένα φανταστικό περιβάλλον και ιστορία, που στην τελική θα “ζουν” για πάντα, κάθε φορά που θα πιάνεις τη δημιουργία αυτή (είτε μιλάμε για game, είτε μιλάμε για βιβλίο, ταινία κτλ) αλλά πάντα το πρώτο τέλος τους είναι αυτό που σου μένει και σε “πονάει”. Αυτό είναι που κάνει την, όποια, δημιουργία κάτι παραπάνω από το “απλά το βγάζω για να πάρω τα λεφτάκια σου”. Μπράβο στα παιδιά του στούντιο και τώρα περιμένω πως και πως να δω και τα άλλα τους “παιχνίδια” (σε εισαγωγικά ή μη).

Με αυτό θα κλείσω το κείμενο για σήμερα. Είναι το game που με έκανε να σκεφτώ το θέμα αυτό, είναι το τελευταίο game που με έκανε να κλάψω, μέχρι σήμερα, και έτσι νομίζω είναι ωραία και “ποιητικά” να τελειώσω εδώ. Αλλά το αντικείμενο “games που σε κάνουν να νιώθεις κάτι” δεν έχει κλείσει, έτσι το επόμενο Σάββατο θα πιάσω ακόμα πιο πολλά από αυτά αλλά όχι από την έννοια ότι με έκαναν να κλάψω, γι’ αυτά μίλησα εδώ, αλλά από την έννοια του ότι σαν δημιουργία σε κάνουν να σκεφτείς κάποια θέματα λίγο παραπάνω, άλλα με μεγαλύτερη σημασία για τη ζωή σου και άλλα όχι.