Τι έκανε η Naughty Dog στο PlayStation 4 ρε;!

Coffee and Games, 21.11.2020:

Ωωω… The Last of Us Part II! Όλοι λένε και λένε γι’ αυτό το game και ήρθε η ώρα να το δω και εγώ. Μετά τον τερματισμό του πρώτου game, και με το δεύτερο να είναι στα χέρια μας εδώ και αρκετούς μήνες, δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να περιμένει και πολύ μέχρι να πιάσει στα χέρια του αυτό το διαμάντι. Για ακόμα μια φορά καθώς γράφω το κείμενο αυτό δεν έχω τερματίσει το game οπότε δεν μπορώ να μιλήσω συνολικά για το τι αυτό μπορεί να προσφέρει αλλά θέλω να πιστεύω, και εύχομαι, ότι η συνολική εικόνα του δεν θα αλλάξει μετά το τέλος του. Έτσι αναπόφευκτα δεν μπορώ να μιλήσω για κάτι άλλο πέραν της Naughty Dog αυτή τη βδομάδα και γιατί το βασικό παιχνίδι που παίζω τώρα είναι δικό τους αλλά και γιατί το άλλο που έβγαλα πριν από αυτό ήταν το Uncharted 4. Πάμε λίγο πιο βαθιά όσον αφορά τα games αυτά αλλά και το στούντιο.

Με τη σειρά που βγήκαν, και με τη σειρά που τα έπαιξα εγώ, ας μιλήσουμε πρώτα για το Uncharted 4. Πως έχει καταφέρει αυτό το στούντιο να κάνει κάτι τόσο διασκεδαστικό, στα πρότυπα της πρώτης τριλογίας της σειράς, αλλά και κάτι τόσο σοβαρό. Τα δάνεια από το πρώτο The Last of Us είναι φανερά παντού. Από την παλέτα χρωμάτων που έχει χρησιμοποιηθεί εδώ και εκεί, μέχρι το γεγονός ότι σε όλη τη διάρκεια του τίτλου έχεις πάντα κάποιον μαζί σου, αυτό μου έδωσε πολλές φορές την εντύπωση ότι το game έχει φτιαχτεί για co-op αλλά κάπου στην πορεία, για κάποιο λόγο, το άφησαν.

Εντάξει τα γραφικά και ο σχεδιασμός του gameplay είναι πολύ καλά ακόμα και σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά. Η καινούργια λειτουργία με τον γάντζο και το σχοινί βάζει και την τρίτη διάσταση στο παιχνίδι, κάνοντας τις μάχες πολύ πιο διασκεδαστικές και ευφάνταστες. Τέλος έχουμε το σενάριο του. Φαίνεται τόσο πολύ ότι η Naughty Dog έχει “σοβαρευτεί” μετά το TLOU αλλά με τον καλό τρόπο. Είναι ίσως το τέλειο κλείσιμο στις περιπέτειες του Drake, με το όνομα του τίτλου να έχει διττή σημασία τόσο για τον πρωταγωνιστή του, όσο και για το όλο θέμα της, τελευταίας αυτής, περιπέτειας του. Τέλειο κλείσιμο για τη σειρά. Δεν με νοιάζει να δω το “The Lost Legacy”, θέλω να αφήσω τα Uncharted εκεί που με άφησε αυτό, ίσως λανθασμένα, γιατί αγαπάμε την Chloe (λίγο παραπάνω από την Elena κάποιες φορές), αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Και πάμε στο game της φωτογραφίας, για σήμερα. Για πρώτη φορά γράφω έτσι ανάποδα αλλά ήθελα να κλείσω με το TLOU2. Σεναριακά δεν μπορώ να πω πολλά γιατί πέραν του ότι δεν το έχω βγάλει είναι κρίμα άθελα μου να κάνω κάποιο spoil για κάποιον που δεν το έχει παίξει και θέλει να το δει στο μέλλον. Ένα πράγμα μόνο, το game θα σε φέρει από ‘δω, θα σε πάει από ‘κει και θα σε κάνει να μετανιώσεις για το κάθε σου βήμα και την κάθε σου επιλογή. Αυτό και μόνο. Τέλος στα του σεναρίου, ίσως μετά το τέλος του να γράψω κάτι σε επόμενο άρθρο με το “spoiler tag” να είναι στην επικεφαλίδα του.

Αυτό που μπορώ να πω και να περιγράψω όμως, λίγο, είναι οι μηχανισμοί και το gameplay του που είναι ένα βήμα μπροστά για την βιομηχανία γενικά. Μικρά πράγματα, και λογικά για τον αληθινό κόσμο, υπάρχουν εδώ, πράγματα που για κάποιο λόγο σε άλλα games δεν τα βλέπουμε ούτε κατά διάνοια. Παραδείγματος χάριν, βλέπεις ένα τζάμι, θες να το σπάσεις, θες να δεις τι έχει μέσα το μαγαζί που είναι πίσω του, τα games μας έχουν μάθει ότι κάτι τέτοιο, στο 90% των περιπτώσεων, δεν γίνεται. Εδώ το κάνεις. Μπορείς να σπάσεις και να μπεις σε κάθε περιοχή που θες. Εντάξει βοηθάει και το θέμα του τίτλου, γιατί οι δημιουργοί έπαιξαν έξυπνα με αυτό και σε καταστήματα που δεν θέλουν να πας (ή καλύτερα που έχουν φτιάξει κάτι μέσα) τα έχουν κλείσει με ξύλα, κρεβάτια, αλουμίνια κτλ., κάτι που, OK, θα γίνονταν σε zombie apocalypse. Από την άλλη όμως αυτός ο μηχανισμός και μόνο χρησιμοποιείται και σαν γρίφος σε δωμάτια που πρέπει λίγο να σκεφτείς για το πως θα μπεις ή θα φτάσεις (αν είναι πιο ψηλά από εσένα). Αυτό είναι ένα παράδειγμα, έχει πολλά τέτοια το game και όλα αυτά σε κάνουν να το αγαπάς ακόμα πιο πολύ.

Και πάμε στα γραφικά του. Με ξέρετε, δεν με νοιάζουν τα γραφικά, παίζω games δέκα και βάλε χρονών παλιά, αλλά δεν μπορείς να μην πεις για το θαύμα που έχει γίνει εδώ. Είναι ένα από τα λίγα games που μπορώ να σκεφτώ που έχει ξεζουμίσει έτσι το μηχάνημα στο οποίο έχει βγει (βλ. Halo 4, Dead Space 3, TLOU1 κα). Μιλάμε για κονσόλα εφτά ετών (btw να ξαναπώ ότι παίζω με αρχικό μοντέλο PS4). Τα γραφικά είναι πανέμορφα. Η φύση, τα περιβάλλοντα, οι πρωταγωνιστές, οι εχθροί, όλα. Ειδικά θα πρέπει να μιλήσω για τα πρόσωπα, το animation σε κάθε περίπτωση βγάζει 100% το τι σκέφτεται και τι αισθάνεται ο χαρακτήρας, και στους πρωταγωνιστές αλλά και στους εχθρούς.

Με αυτά τα λίγα κλείνω τα δύο mini, και με πολύ λίγες πληροφορίες, reviews και θα μιλήσω λίγο για το στούντιο. Από μια αρχή η συνεργασία τους με τη Sony έχει φέρει πολλά, και σε αυτούς σαν στούντιο αλλά και σε εμάς σαν gamers. Οι ίδιοι, αν και όχι τα ίδια πρόσωπα 100%, πάνε πάντα τα μηχανήματα της εταιρείας ένα βήμα παραπέρα, από τα τεχνάσματα που έκαναν με τα Crash Bandicoot στο PS1, μέχρι το “θαύμα” που έχουμε με το TLOU2 στο PS4. Δικαίως η Sony τους έχει ανοιχτή την κάνουλα με τα λεφτά και αυτό είναι κάτι που το βλέπεις και από τις δύο παράγωγες για τις οποίες μίλησα σήμερα. Αγάπη μόνο για το στούντιο και προσμονή για τα επόμενα projects τους.