Do Androids Dream of Electric Sheep?

Coffee and Games, 28.11.2020:

Για ακόμα μια εβδομάδα όλη η gaming ασχολία μου έχει να κάνει με το PlayStation 4, κάτι που πιστεύω θα μου δώσει άλλες δύο-τρεις εβδομάδες. Τα αποκλειστικά είναι πολλά αλλά είχα αφήσει και κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς από το PlayStation 3 τους οποίους είχα την ευκαιρία να κλείσω τώρα, πράγμα που τραβάει τις ώρες που “χαραμίζω” στο μηχάνημα. Με τα πολλά ήρθαν στην (δανική) κατοχή μου τα παιχνίδια της Quantic Dream και του David Cage. Εξού και η φωτογραφία αυτής της εβδομάδας με το Detroit: Become Human.

Ας αρχίσω όμως με την σειρά που τα έπιασα. Το Fahrenheit (ή Indigo Prophecy για την Αμερική) ήταν ένα game που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση τότε στο original Xbox. Είχε πολύ καλές ιδέες και σε έκανε να “παίρνεις μέρος” σε μια ταινία όπως κανένα game δεν είχε κάνει μέχρι τότε. Οι αναμνήσεις μου από αυτό είναι πολύ καλές αν και η αλήθεια είναι ότι τόσα χρόνια, και videogames, μετά έχω ξεχάσει πολλά πράγματα. Θυμάμαι το βασικό σενάριο, πρωταγωνιστές αλλά μέχρι εκεί, έτσι δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι κάτι τέτοιο αξίζει να το δοκιμάσεις στις μέρες μας.

Με χρονική σειρά (και έτσι όπως τα έπιασα) πάμε στο Heavy Rain. Το game ήταν καλό. Σίγουρα ήταν μια μεγάλη εξέλιξη σε σχέση με το προηγούμενο του στούντιο. Τότε που βγήκε έκανε τρελό σάλο και με το δίκιο τους, το ωραίο ήταν ότι άλλαζαν πράγματα και μπορούσες να χάσεις πρωταγωνιστές και να αλλάξει το σενάριο και το τέλος, τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μου έδωσε την μια φορά που το έβγαλα. Ακόμα και σήμερα δεν καταλαβαίνω το λόγο κόντρας μεταξύ αυτού του game και του Alan Wake. Επικές μάχες είχαν γίνει τότε στα forums από τα fanboys της εποχής. Τελείως άλλα παιχνίδια. Ίσως στον μόνο τομέα που μπορείς να τα συγκρίνεις, ξανατονίζω ίσως, είναι το σενάριο, που κατά τη γνώμη μου το Alan Wake έχει πολύ ανώτερο αλλά και πάλι όταν μιλάς για διαφορετικού είδους games ούτε και αυτό στέκει, τι θα πεις δηλαδή ότι το Call of Duty έχει καλύτερο σενάριο από το Super Mario Bros; Είναι άλλα games δεν μπορούν να μπουν στη ίδια ζυγαριά. Τέλος πάντων, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία serial killer χωρίς κάτι το παραφυσικό. Ωραία δοσμένο και με καλό plot twist στο τέλος αλλά μέχρι εκεί. Βέβαια το τέλος αλλάζει ανάλογα τις επιλογές και το πως έπαιξες στο game.

Μετά πάμε στο Beyond: Two Souls. Ξέρω θα πέσετε να με φάτε αλλά για εμένα είναι το πιο αδύναμο από την “τριλογία” του PS3 και PS4. Έχει μια ωραία ιστορία και έκανα το “λάθος” να τα παίξω όπως μας το έδωσαν στην πρώτη έκδοση του το game, έτσι την είδα μπερδεμένη. Ήθελα να δω πως άρεσε στον δημιουργό να μας το δώσει. Εδώ είναι το πρώτο λάθος, ενώ στο The Last of Us part 2 αυτό δουλεύει γιατί δίνοντας έτσι την αφήγηση της ιστορίας ο δημιουργός μας κάνει να αλλάζουμε συναισθηματική αντιμετώπιση για τον κάθε χαρακτήρα μέσα σε αυτή με την πάροδο του χρόνου, εδώ είναι απλά για να είναι. Γι’ αυτό, πιστεύω, με ελαφρά τη καρδία μας έδωσαν ένα patch που έβαζε την ιστορία στη σωστή σειρά της. Ίσως και να κάνω λάθος αλλά για κάποιον που θα το πιάσει τώρα το game δεν υπάρχει λόγος να το παίξει μπερδεμένα (σεναριακά). Από την άλλη ήταν λίγο και αυτά που γίνονταν στο gameplay. OK, λίγο gameplay έχουμε σε αυτά τα games ούτως ή άλλως. Σε αυτό το game δεν ένιωσα ποτέ απειλή και γι’ αυτό έχασε πολύ από τη φύση του ως videogame. Πολλές ήταν η φορές που πάτησα κάτι λάθος ή το χειριστήριο δεν έπιασε σωστά την κίνηση που έκανα (μη χ*σω τίποτα με τα sixaxis και τις μ*λακίες της Sony) και δεν άλλαξε κάτι, πέρα από το ότι η πρωταγωνίστρια έφαγε λίγο ξύλο παραπάνω. Μπορεί να αλλάζει κάτι στην ιστορία αλλά και πάλι δεν μου έδωσε αυτή την εντύπωση. Πως άλλωστε μπορεί να αλλάζει κάτι σεναριακά από τη στιγμή που παίζεις το game μπερδεμένα; Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο αφού έχεις παίξει ήδη το μέλλον και δε γίνεται να αλλάξει το παρελθόν που σε πήγε εκεί. Εξαίρεση αποτελεί το τέλος που οι διάφορες επιλογές σου μέσα στο παιχνίδι το αλλάζουν. Κάπου είδα ότι έχει κοντά στα 20 τέλη αλλά για ακόμα μια φορά ο χρόνος πιέζει όποτε δεν θα μπορέσω να το ξαναπιάσω να δω. Εδώ ο Cage καταπιάνεται με κάτι το παραφυσικό. Αυτό είναι ωραία δοσμένο με μυστήριο και κάποιες δόσεις τρόμου αλλά πολύ, πολύ λίγες.

Τέλος έχουμε στο Detroit: Become Human. Για αρχή να πω ότι δεν το έχω τελειώσει ακόμα. Πιστεύω ότι είμαι πολύ κοντά σε αυτό όμως. Μέχρι εδώ που είμαι φαίνεται καθαρά ότι είναι το καλύτερο game που έχουν βγάλει από το στούντιο. Από τεχνολογικής πλευράς είναι πανέμορφο, εντάξει μιλάμε και για τίτλο που φτιάχτηκε για PS4. Το ωραίο εδώ είναι ότι έχει εξελιχθεί και το gameplay. Έχει τρεις χαρακτήρες και είναι πολύ όμορφο το ότι με τον καθένα παίζεις διαφορετικά (πέρα από τα πολύ βασικά εννοώ). Είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα γίνει στο τέλος. Σεναριακά θέλει να περάσει κάποια μηνύματα ο δημιουργός αλλά δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί σε άλλα μέσα. Προς τιμήν του το κάνει ωραία και από τη στιγμή που εσύ ο ίδιος παίρνεις αποφάσεις για κάποια θέματα είναι διαφορετική η εμπειρία από το να δεις το Blade Runner πχ (βέβαια κατά τη γνώμη μου αυτά τα θέματα το Blade Runner τα “έπιασε” καλύτερα αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).

Μετά από αυτά τα mini reviews, ή να το πω καλύτερα την (μικρή) άποψη από την (μικρή) εμπειρία μου με αυτά τα games, μου δημιουργείται το ερώτημα, είναι αυτά τα games videogames; Ο δημιουργός σαφώς και ήθελε να κάνει μια διαδραστική ιστορία, μια ιστορία που εσύ (ο θεατής) έχεις τα χέρια στο τιμόνι και κάνεις “ότι θες” με τους χαρακτήρες αλλά εδώ περισσότερο βλέπουμε, παρά παίζουμε. Από αυτήν την απορία πηγάζει και άλλο ένα ερώτημα, αν αυτά είναι όντως videogames γιατί το Black Mirror: Bandersnatch πχ να μην είναι και αυτό; Στην τελική και στα δύο μέσα βλέπεις, αντιδράς και αλλάζεις το τέλος της ιστορίας ανάλογα με το τι διάλεξες στην πορεία της. Πραγματικά αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να απαντήσω μέσα στο κεφάλι μου, και δεν παίρνω θέση γιατί τα επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές είναι εξίσου αποδεκτά και κατανοητά. Και μην έχοντας κάτι για να κλείσω το κειμενάκι θα το παίξω έξυπνος και θα τελειώσω με τον τίτλο του μυθιστορήματος του Philip K. Dick που ταιριάζει με το game της φωτογραφίας, Do Androids Dream of Electric Sheep?