Alice (and Paul) in Zombieland, The Resident Evil Movies

Coffee and Games 20.03.2021:

Χρόνια πολλά Resident Evil! Το franchise κλείνει 25 χρόνια τη Δευτέρα και δεν θα έχανα την ευκαιρία να βγάλω μια φωτογραφία που να έχει σχέση με αυτό. Ακόμα ένας λόγος είναι ότι από την επόμενη Τρίτη, στα πλαίσια εορτασμού των 25 χρόνων, θα αρχίσω τα Live Streams με την πρώτη τριλογία αλλά τα remasters τους, για τον πολύ απλό λόγο ότι μαζί με το 7 είναι τα μόνο Resi που έχω μαζί μου εδώ στην Πράγα. Οπότε μπορείς να δεις τη φωτογραφία αυτή και σαν ένα μικρό teaser για το τι θα επακολουθήσει.

Μιας και τα Resi για εμένα είναι μεγάλο μέρος της ζωής μου, και ίσως το αγαπημένο μου franchise στα videogames, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη σήμερα να μιλήσω για την μεταφορά τους στον κινηματογράφο. Εντάξει έχουν γραφτεί και φτιαχτεί, ίσως, άπειρα κείμενα και βίντεο πάω στο θέμα, με τα περισσότερα να έχουν την ίδια άποψη με εμένα ότι δηλαδή έχουμε να κάνουμε με “σκουπίδια”, καθώς είναι άσχημες και σαν ταινίες αλλά και σαν μεταφορές των videogames.

Κοιτώντας το δάσος και όχι το δέντρο μπορείς να πεις οτι η μεταφορά ενός game σε ταινία είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Πέρα από όλα τα άλλα ο μεγάλος λόγος είναι ένας, είναι διαφορετικές μορφές διασκέδασης, και τέχνης (αν πάρουμε τα videogame ως τέχνη). Τα games είναι κάτι το διαδραστικό και αυτό από μόνο του κάνει την διασκέδαση σου με αυτό πολύ διαφορετική από μία ταινία που μόνο βλέπεις την ιστορία που έχει να σου πει. Είναι πολύ δύσκολο, λοιπόν, να κάνεις τον θεατή σου να μπει στη θέση του πρωταγωνιστή της ταινίας σου σε σχέση με το πόσο εύκολο είναι για ένα game να το κάνει αυτό, για τον πολύ απλό λόγο του ότι εσύ ελέγχεις το πρωταγωνιστή στα games.

Όσο “μονόδρομος” και να είναι το σενάριο του game πάντα εσύ πατάς το “μπροστά” για να πάει “μπροστά”ο χαρακτήρας. Να σας δώσω ένα άλλο παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ, πόσες φορές πάτησες ένα κουμπί για να κάνει κάτι ο χαρακτήρας σου στο εκάστοτε game και μετά όταν διηγούσουν αυτή την σκηνή πάντα αυτό γίνεταν σε πρώτο ενικό πρόσωπο. Δηλαδή έχω πιάσει τον εαυτό μου (και πολλούς άλλους) να λένε μια ιστορία από κάποιο game και πάντα να υπάρχει το “έκανα αυτό και το άλλο”, όχι “ο χαρακτήρας μέσα στο game έκανε αυτό και εγώ πατούσα απλά κουμπιά”, ίσως αυτό να γίνεται σε κάποιες περιπτώσεις, ειδικά όταν χάνεις που πάντα φταίει ο χαρακτήρας και όχι εσύ (!), αλλά η γενική εικόνα είναι ότι πάντα νιώθεις σαν να έκανες εσύ αυτό το πράγμα μέσα στο game (που στην τελική εσύ το έκανες), παρόλο που μπορεί να ήταν μονόδρομος αυτό και scripted.

Περνώντας στις ταινίες αυτό γίνεται κάποιες φορές αλλά πολύ-πολύ διαφορετικά. Πολλές είναι οι φορές που μπορεί να “νιώθεις” το πρωταγωνιστή γιατί ήσουν σε μια ίδια κατάσταση στη ζωή σου, γιατί είστε πολύ ίδιοι σαν χαρακτήρες και βλέπεις ότι τις αποφάσεις που παίρνει πιθανώς θα τις έπαιρνες και εσύ κάτω από τις ίδιες συνθήκες κτλ. Δεν είναι 100% το ίδιο όμως. Και στην ίδια “σελίδα” με την από πάνω παράγραφο, σκέψου ότι πάντα όταν λες μια ιστορία για μια σκηνή από κάποια ταινία, πάντα λες “ο τάδε χαρακτήρας έκανε αυτό”, πότε δεν θα πεις “έκανα αυτό”, και γιατί να το πεις; Αφού οι πράξεις του εκάστοτε χαρακτήρα θα γίνουν ακόμα και αν εσύ δεν κάνεις τίποτα.

Αυτή νομίζω είναι η πρώτη και μεγαλύτερη δυσκολία στη μεταφορά ενός videogame στον κινηματογράφο. Για καλό των παραγωγών όμως τα games πλέον έχουν γίνει πολύ κινηματογραφικά και αυτό το βλέπεις από το πόσο εύκολο είναι πλέον για κάποιον να παρακολουθήσει ένα game που παίζει κάποιος άλλος και να περάσει το ίδιο καλά χωρίς να πιάσει μοχλό στα χέρια του. Οπότε, αν το δεις από αυτή, τη μεριά όλα είναι πιο εύκολα για να μεταφέρεις, ας πούμε, μόνο τα cutscenes ενός game με λίγο δράση ενδιάμεσα (αν το game έχει δράση), να κόψεις κάτι, να βάλεις κάτι άλλο και από δέκα ώρες games να βγάλεις μια δίωρη ταινία που κάτι να κάνει. Πάντα βέβαια με την παράμετρο του gameplay να λείπει, οπότε να λείπει και αυτό που κάνει το game αυτό που είναι.

Και εδώ μπαίνει ο Paul W. S. Anderson… Δεν θα μιλήσω για την ιστορία του σαν σκηνοθέτη, και πάλι υπάρχουν πολλά βίντεο και κείμενα που το κάνουν αυτό. Εγώ θα πω απλά πως γίνεται από ένα τόσο ωραίο και ατμοσφαιρικό franchise να βγάζεις ταινίες που είναι άμυαλη δράση, ένα lore και σενάριο που η μία να σβήνει την προηγούμενη, από μια σειρά που έχει τόσο πλούσια ιστορία που μπορείς να κάνεις κυριολεκτικά “παπάδες” με αυτή; Ένα άλλο στοιχείο που θα δώσω για το τι θα επακολουθήσει στο blog για τα 25 χρόνια του Resi είναι ότι τον τελευταίο μήνα (και ίσως λίγο παραπάνω) έχω “λιώσει” το lore όλου του franchise και χωρίς να έχω παίξει τίποτα εδώ και καιρό βλέπω πόσο καλές ιστορίες τρόμου μπορείς να φτιάξεις μόνο από το σενάριο των games αυτών και το lore τους. OK, θα πας λίγο σε τετριμμένα με την κακία αδηφάγα εταιρεία με τα άρρωστα μυαλά στο τιμόνι της και στα εργαστήρια της αλλά και αυτό είναι μέρος της γοητείας της σειράς. Και το θέμα είναι ότι πάει να το κάνει αυτό στις ταινίες αλλά κάπου το χάνει, πολύ νωρίς.

Δεν θα σταθώ στο θέμα “Alice” από τη σκοπιά ότι δεν είναι στα games, αυτό το παραβλέπω καθώς καταλαβαίνω την ανάγκη του δημιουργού να φτιάξει κάτι καινούργιο για να μπορεί να κάνει ότι θέλει με αυτό, αλλά στην τελική και τι έκανε με την χαρακτήρα αυτή; Από τη μια ταινία στην άλλη το lore που γράφεται για την Alice διαγράφεται και πάμε από την αρχή. Και πάλι ας δώσω λίγο δίκαιο στο Paul μιας και δεν ήξεραν από την αρχή ότι θα κάνουν 7 ταινίες αλλά πως γίνεται ταινία με την ταινία να πάει όλο και πιο χαμηλά σε ποιότητα το project; Αυτό ένα πράγμα μου θυμίζει την Warner με το DCEU, που γράφω και στα SuperHero Archives, απλά και μόνο γιατί φαίνεται πολύ καθαρά ότι ο δημιουργός των ταινιών δεν ενδιαφέρεται για το πρωτογενές υλικό που έχει στα χέρια του για να πάρει ιδέες πέραν του να βάλουμε δύο ονόματα από τα games μέσα απλά για να πούμε ότι είναι και αυτοί εδώ.

Βέβαια ότι και να λέμε εμείς που δεν μας αρέσουν οι ταινίες αυτές όλο και κάποια επιτυχία θα έχουν κάνει για βγήκαν 7, οπότε τι να πεις και στην παραγωγή; Μην τις βγάζεις; Αφού βγάζουν τα λεφτάκια τους, γιατί να μην τις βγάζουν; Είναι το ίδιο που έγραψα και σε κάποιο παλιό κείμενο για τα αθλητικά games (και όχι μόνο), όταν στο βγάζουν κάθε χρόνο, πάει πιο σ**τά (σαν game) κάθε χρόνο αλλά κάθε χρόνο κάνει ρεκόρ πωλήσεων γιατί να μην τα βγάζει ο άλλος μισά ή/και τα ίδια; Αφού πουλάει.

Το μόνο που έχουμε να ελπίζουμε είναι ότι πλέον έχουν κάνει reboot το franchise καθώς ο Paul επέλεξε να κλείσει την σειρά του, με τον πιο άσχημο τρόπο (ε, είπαμε ταινία με την ταινία γίνεται όλο και πιο χάλια το project), και το στούντιο τώρα πάει σε κάτι πιο κοντά στα games. Έχουμε ένα καστ από χαρακτήρες που είναι αποκλειστικά από τα games, χωρίς κάποιον να είναι καινούργια δημιουργία για την ταινία μόνο. Αυτό που με φοβίζει είναι ότι πάνε για κάτι που θα είναι μίξη του πρώτου και του δεύτερου game καθώς οι χαρακτήρες που θα είναι στην ταινία είναι και από τα δύο, σύμφωνα με τα όσα ξέρουμε, και αν το Hollywood έχει αποδείξει κάτι είναι ότι δεν τα πάει και πολύ καλά με τις μίξεις… Ίδωμεν…