Day-One Patch

Coffee and Games 13.02.2021:

Μετά από οκτώ χρόνια έπιασα και εγώ στα χέρια μου το Grand Theft Auto 5. Το περίεργο είναι ότι ενώ στην “σταδιοδρομία μου ως gamer” έχω βγάλει και τα δύο Red Dead Redemption, μάλιστα ήταν αγορές day-one και τα δύο, δεν είχα πιάσει ποτέ στη ζωή μου κάποιο GTA. Και να που έγινε η αρχή! Είμαι αρκετές ώρες μέσα στο game και έχω να πω ότι είναι πολύ καλό. Είναι τουλάχιστον ότι το λένε ότι είναι στο internet και στα reviews. Να επισημάνω ότι, όπως σχεδόν με όλα τα games που παίζω, έχω πιάσει το single-player του τίτλου και δεν γνωρίζω αν θα πιάσω ποτέ το online καθώς είναι κάτι που δεν με ενδιαφέρει και πολύ.

Στο θέμα μας λοιπόν. Η αφορμή για το σημερινό κείμενο ήρθε από το game που παίζω αυτή τη στιγμή και πιο συγκεκριμένα από ένα bug που έχει αυτό στις κονσόλες και δεν σε αφήνει να περάσεις την οθόνη του display calibration την πρώτη φορά που θα το ανοίξεις. Για κάποιο λόγο ο μοχλός δεν ανταποκρίνεται και μπορείς να κάνεις τίποτα, πέραν του να πας πίσω στο μενού της κονσόλας. Έψαξα και είδα ότι αυτό είναι θέμα που έχουν οι κονσόλες με τον τίτλο εδώ και πολύ καιρό, μάλιστα είδα βίντεο για την επιλυση του από το ‘17. Προσπάθησα να λύσω το θέμα μόνος μου πριν ψάξω για αυτό και το πρώτο πράγμα που μου πέρασε από το μυαλό ήταν να κάνω unistall και ξανά install το game αλλά κάτι τέτοιο δεν άλλαξε κάτι. Με τα πολλά είδα ότι έχει πρόβλημα με τους μοχλούς σε κάποιους χρήστες και πρέπει να “παίξεις” λίγο με τον player 1 και player 2 για να προσπεράσεις την οθόνη αυτή. Έκανα μια “μοντεριά” με το streaming της κονσόλας σε κινητό (καθώς δεν έχω δεύτερο μοχλό) και τελικά έπιασε.

Σκέφτηκα ότι αν σε εμένα που ξέρω πέντε πράματα από τεχνολογία πήρε δύο μέρες να λύσω το θέμα δεν ξέρω τι θα κάνει σε κάποιον που δεν ξέρει τίποτα από αυτή και απλά έβαλε να παίξει το game του. Χωρίς να γνωρίζω 100% νομίζω ότι αυτό το πρόβλημα είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις κονσόλες και η Rockstar για κάποιο λόγο δεν έχει φτιάξει. Μιλάμε για bug που είναι στο game τουλάχιστον τέσσερα χρόνια τώρα. Σε ένα game που έχει κάνει 140 εκατομμύρια πωλήσεις και το στούντιο έχει βγάλει τα “μαλλιοκεφαλα” του σε λεφτά από τα microtransactions στο online κομμάτι του.

Με αυτό στο κεφάλι θα ήθελα να μιλήσω σήμερα για το πόσο “μισά” και ανέτοιμα μας δίνουν τα games τα τελευταία δέκα, κοντά, χρόνια. Τα patch των games μας πλέον έχουν φτάσει να είναι σχεδόν όσο το ίδιο το game με πολλά από αυτά να είναι στα ψηφιακά καταστήματα από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του εκάστοτε game πράγμα που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι μάλλον το game έγινε gold με πολλά-πολλά προβλήματα. Για να μην παρεξηγηθώ δεν λέω ότι τα patch είναι κακό πράγμα. Ίσα-ίσα το αντίθετο. Θυμάμαι εποχές PlayStation 2 και Xbox που έβγαζαν “σπασμένα” games και ο καημένος που το αγόραζε (ήμουν κι εγώ ένας εξ’ αυτών) δεν μπορούσε να βγάλει το level. Καλά είναι τα patch αλλά όταν είναι εκεί για να διορθώνουν πράγματα, όχι να “σβήνουν” όλο το κώδικα του game και να ξαναγράφουν το όλο πράγμα από την αρχή.

Δεν θέλω να κράξω 100%, αν και είναι ένα θέμα που το παίρνει να κράξεις, θέλω όμως να πω ότι γίνεται το ίδιο κακό με τα DLCs που έγραψα στο προηγούμενο κείμενο, ότι δηλαδή υπάρχει μια γενιά από gamers, και έρχεται και μια επομένη, που οι εταιρείες και τα στούντιο τους μαθαίνουν ότι το day-one patch ύψους 50GB και βάλε είναι κάτι το λογικό και επόμενο, σε games που είναι πολλές φορές λιγότερα σε GB από το ίδιο το “patch”. Και ας πούμε ότι καταλαβαίνεις το λόγο που οι εταιρείες το κάνουν αυτό. Και ας πούμε ότι όντως δουλεύει σαν σύστημα και αυτές βγάζουν τα λεφτάκια τους από τους day-one αγοραστές αλλά και οι καταναλωτές παίζουν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ένα game που είναι κατά πολύ καλύτερο (τεχνικά και όχι μόνο) από την αρχική κυκλοφορία. Υπάρχουν όμως δύο βασικά προβλήματα σε αυτό το “σχέδιο”.

Πρώτον, αν είναι έτσι γιατί να μην πάρω εγώ το game πέντε και δέκα μήνες μετά την κυκλοφορία του που θα έχει γίνει αυτό που “πρέπει”; Από αυτό προκύπτει το πρόβλημα ότι δεν πάει έτσι μπροστά η βιομηχανία, δυστυχώς. Ένα game κάνει τις εισπράξεις που μπορεί, και η εταιρεία και το στούντιο βγάζουν τα λεφτά τους, τους πρώτους ένα-δύο μήνες. Δυστυχώς έτσι όπως έχει γίνει η βιομηχανία πλέον, “fast-food-videogames”, ένα προϊόν χάνει την αξία του μετά τον πρώτο μήνα κυκλοφορίας του. Έτσι αν εγώ πάρω το game αυτό πέντε και δέκα μήνες μετά δε θα έχει την ίδια αγοραστική αξία αυτό και έτσι το στούντιο και η εταιρεία που το παράγουν δεν θα έχουν τα ίδια κέρδη για να πάνε παρακάτω με την επόμενη δημιουργία τους.

Δεύτερον, και ίσως πιο σημαντικό για μένα, αν το game δεν πάει καλά σε πωλήσεις ή τουλάχιστον τόσο καλά που να δικαιολογείται η παραπάνω ασχολία του developer με αυτό, το στούντιο, όπως είναι λογικό, σταματάει την όποια δουλειά για “φτιάξιμο” των όποιων προβλημάτων. Κάτι που θα πει ότι αν πήρες “σπασμένο” game με αυτό θα μείνεις. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να εξηγήσω γιατί κάτι τέτοιο είναι άσχημο.

Οπότε εγώ καταλήγω στο συμπέρασμα ότι κάποιοι δεν αξίζουν τα λεφτά μου day-one και όχι μόνο. Εγώ προσωπικά πλέον είναι πολύ λίγα τα games που θα αγοράσω day-one, και σε πολλές τον περιπτώσεων μόνο αν θέλω να πάρω κάποια συλλεκτική έκδοση, γενικά όμως υπομονή και βλέπουμε… Έτσι με έχει κάνει η βιομηχανία σαν καταναλωτή να σκέφτομαι. Το backlog μου είναι τεράστιο (όπως καταλαβαίνετε και από τις φωτογραφίες των κειμένων μου), οπότε γιατί να τρέξω να πάρω ένα καινούργιο game; Να παίξω με τις πιθανότητες αν αυτό θα είναι καλό και θα τρέχει στη συσκευή μου; Που, τέλος, μετά από κάποιους μήνες θα υπάρχει μεγάλη περίπτωση να το βρω, ίσως και, μισή τιμή.

Όταν ξέραμε ότι θα κυκλοφορήσει ένα game παλιά η διαδικασία ήταν η εξής: ότι πληροφορίες μπορούμε να πάρουμε από το Τύπο, προσμονή για την ημέρα κυκλοφορίας, αγορά, game στην κονσόλα και πάμε να ανακαλύψουμε τι θα μας προσφέρει αυτό. Πλέον έχουμε 45000 trailers πριν αυτό βγει (OK, καταλαβαίνω άλλοι καιροί τώρα), προσμονή για την ημέρα κυκλοφορίας, αγορά, game στην κονσόλα και πάμε να ανακαλύψουμε τι προβλήματα θα μας βγάλει και αν θα μπορούμε να το παίξουμε. Πλέον είναι πολύ λίγα τα στούντιο που ξέρεις ότι πληρώνουν game testers για να δουν τα προβλήματα του game τους, τα περισσότερα κάνουν εμάς game testers. Εντάξει, ίσως να μην φταίνε τα στούντιο, εργαζόμενοι είναι και αυτοί, αλλά σίγουρα οι εταιρείες publish έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης (αν όχι όλο) για αυτό το θέμα. Πράγμα που, με τα δεδομένα που έχουμε, μας δείχνει ότι μάλλον δεν δίνουν και πολύ σημασία για το τι κάνουν publish και προμοτάρουν, πέραν από το να βγάλουν το 23ο κεφάλαιο της σειράς που ξέρουν ότι ο κόσμος θα το αγοράσει ή το τάδε game από το παλαίμαχο καλό στούντιο που μπορεί να έχουν φύγει όλοι οι εργαζόμενοι που το έκαναν κάποτε καλό αυτό το στούντιο.

ΥΓ.1 Σε αυτό κείμενο δεν είμαι εναντίον των indie στούντιο που βγάζουν το game τους σε early access. Αυτό είναι τελείως άλλο πράγμα. Πρώτον γιατί μιλάμε για στούντιο που δεν έχουν την οικονομική άνεση να τελειώσουν 100% ένα game και δεύτερον γιατί όταν αγοράζεις κάτι σε early access ξέρεις ότι παίρνεις ένα μισοτελειωμένο προϊόν που με την πάροδο του χρόνου θα έρθει στα “ίσια” του.

ΥΓ.2 Εννοείται ότι δεν είμαι υπέρ της πολιτικής αυτής των εταιρειών αλλά θα κράξω μια χαρά κάποιον που θα τρελαθεί με το ότι ένα game δεν παίζει day-one. Ναι, είναι το σωστό να πρέπει να παίζει day-one μια χαρά. Ναι, έχεις απόλυτο δίκιο να έχεις νεύρα που αγόρασες ένα προϊόν που δεν δουλεύει έτσι όπως σου υποσχέθηκαν. Αλλά “this is the world we live in”, έτσι κάνουν οι εταιρείες στη βιομηχανία των videogames εδώ και δέκα χρόνια, τουλάχιστον! Πολύ απλά δες πίσω από τα ψέματα τους και πολύ απλά μην πάρεις κάτι day-one. Αφού όλες οι εταιρείες το κάνουν, δείξε τους και εσύ με το “μποϊκοτάζ” σου ότι δεν είσαι πια μ**άκας να σε κάνουν ότι θέλουν. Δυστυχώς αυτή είναι η βιομηχανία που στηρίζουμε και αν δεν αλλάξει το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σταματήσουμε να τη στηρίξουμε, τουλάχιστον αυτούς που δεν το αξίζουν.