And now Something Completely Different

Coffee and Games 31.07.2021:

Σήμερα κάπως θα πάω να συνδέσω δύο πλευρές της ζωής μου στο άρθρο, μια με το blog και το τι παίζω όταν είμαι ελεύθερος, κοινώς την (πολυαναφερόμενη) “gaming ζωή μου” και μια με κάτι άλλο, έτσι ενώ η φωτογραφία μας έχει να κάνει με το Halo: CE Anniversary το θέμα μας θα είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Για το Halo να πω ότι το game μονοπωλεί, λίγο-πολύ, το ενδιαφέρον μου αυτόν τον καιρό καθώς στο C&G Live άρχισα να παίζω τη σειρά για να γιορτάσουμε κάπως τα 20 χρόνια Xbox. Στόχος είναι να βγάλω όλα τα Halo(s), όχι μόνο τα FPS αλλά όλα, και μετέπειτα να προχωρήσω στα Gears of War(s) και μετά σε κάτι άλλο αποκλειστικό, ίσως μέχρι τις 15 Νοεμβρίου που είναι και τα επίσημα γενέθλια του Xbox. Θα δούμε πως θα πάει γιατί έχουμε στα χέρια μας και πολύ καλούς και δυνατούς τίτλους μέχρι τότε, με αρκετούς από αυτούς day-one στο Game Pass, κάτι που μου λέει ότι μάλλον θα θέλω να πιάσω κάτι άλλο μετά το τέλος των δύο αυτών σημαντικών σειρών για το Xbox.

Με τον ερχομό του Halo: CE μου πέρασε πάλι από το μυαλό να γράψω κάτι για το gameplay. Είναι τόσο μεγάλη η χαρά, η ανακούφιση και (ίσως) η έκπληξη ότι πιάνεις ένα game σχεδόν 20 χρονών παλιό (παρά κάτι μήνες δηλαδή) και δεν έχεις κανένα πρόβλημα να παίξεις. Εντάξει ίσως παρουσιαστεί κάποιο θεματάκι με το button mapping, καθώς όπως έχω ξαναπεί, σαν τότε τα στούντιο δεν είχαν προχωρήσει σε κάτι ενιαίο και αποδεκτό από όλους, αλλά και αυτό το θέμα γρήγορα ξεπερνιέται. Δεν θα μιλήσω γι’ αυτό όμως! Έχω ένα ολόκληρο παλιό άρθρο που μιλάω για το πόσο θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει το gameplay και οι μηχανισμοί στο εκάστοτε game και όχι τα γραφικά…

Στο θέμα μας για σήμερα... “And now something completely different”! Εντάξει άνθρωποι είμαστε, και θέλω να πιστεύω πολυάσχολοι, πράγμα που θα πει ότι έχουμε και άλλα ενδιαφέροντα πέρα από τα videogames! Το ξέρω πως υποτίθεται ότι η στήλη του C&G έχει ως θέμα της το gaming αλλά εδώ και ‘κεί έρχονται πραγματάκια που σε κάνουν να “αφήνεις” για λίγο την μια, χαρούμενη, ασχολία σου και να “φοκουσάρεις” στην άλλη. Θέλω να πιστεύω ότι καταλαβαίνετε όλοι πως δεν θα μιλήσω για videogames σήμερα αλλά για κάτι τελείως διαφορετικό, για πρώτη (και ίσως τελευταία) φορά γι’ αυτή τη στήλη.

Την Τρίτη που μας πέρασε, λοιπόν, έφυγε από τη ζωή στα 46 του χρόνια ένας άνθρωπος που “έβαλε το λιθαράκι του” λίγο-πολύ με τον τρόπο του στο να γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Ο λόγος για τον Joey Jordison, ένα από τα ιδρυτικά μέλη των Slipknot, μια μπάντα που αγάπησα πολύ και με βοήθησε, μπορώ να πω, στο να ξεπεράσω αρκετά πράγματα σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή! Γενικά πέραν των “geek μου ασχολιών” είμαι μεγάλος fan της Metal μουσικής, αν δεν το γνωρίζατε αυτό μέχρι τώρα. Αυτή η μουσική έχει διαμορφώσει, σώσει, διασκεδάσει αλλά και αλλάξει (ίσως και προς το χειρότερο σε κάποιες περιπτώσεις!) τη ζωούλα μου ουκ ολίγες φορές. Μια από τις μπάντες/παρέες που με έκαναν να αγαπήσω αυτή τη μουσική ήταν οι Slipknot. Έτσι κατά μία έννοια μπορείς να πεις ότι ο Joey με την παρέα του με διαμόρφωσαν, σε κάποια πράγματα, σε αυτό που είμαι σήμερα. Καλό ή κακό δεν ξέρω, δεν είμαι εγώ αυτός που θα το κρίνει αυτό, και δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω τον τόπο και το χρόνο που για πρώτη φορά είδαν τα ματάκια μου εκείνο το DVD από το Λονδίνο με την μπάντα να δίνει τα πάντα επί σκηνής και συγκεκριμένα τον Joey να κάνει ένα τρελό drum solo, που αν και δεν ήταν της “ποιότητας”, ήταν αρκετά γρήγορο με τον ίδιο να κάνει κύκλους πάνω από τη σκηνή καθώς παίζει, πραγματικά δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς αυτό που κάνει! Είναι ένα από τα πράγματα που αν τα δεις μικρός, και σου αρέσει αυτή η μουσική, δύσκολα ξεχνάς και είναι ένα ακόμα πάτημα για να λες ότι σου αρέσουν οι Slipknot.

Η αγάπη για την μπάντα αυτή μεγάλωσε. Κάποια στιγμή στη ζωή μου έλεγα ότι ήταν η αγαπημένη μου μπάντα, και μπορώ να πω ότι ακόμα είναι πολύ κοντά στην “all time αγαπημένη μου μπάντα”. Είχα και τη χαρά να τους δω και ακούσω live το 2009 στην Αθήνα, στη Μαλακάσα, αν δεν κάνω λάθος στα πλαίσια του Rockwave. Άλλη φάση! Άλλο να βλέπεις DVDs, επί “DVDων” (!), YouTube βίντεο, να ακούς τα lives τους και άλλο να τους βλέπεις από κοντά. Για εμένα ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Και έγινε πραγματικότητα και την καταλληλότερη στιγμή καθώς η μπάντα την πρώτη φορά που είχαν έρθει Ελλάδα είχαν “αφήσει” έναν πίσω (για προσωπικούς λόγους ο άνθρωπος) και ένα χρόνο μετά πέθανε ο μπασίστας τους, Paul Gray. Οπότε ήταν η μοναδική φορά που η μπάντα έπαιξε live στην Ελλάδα στην πληρότητα της και πιστεύω το συναίσθημα του να βλέπεις κάτι τέτοιο για ένα συγκρότημα που αγαπάς δεν περιγράφεται! (οπότε θα σταματήσω να προσπαθώ να το περιγράψω εδώ!)

Πέρασε μια δύσκολη στιγμή στη ζωή του με μια, ας μου επιτραπεί η έκφραση, π**τάνα αρρώστια που ακούει στο όνομα Εγκάρσια Μυελίτιδα, που ανήκει στην οικογένεια της Πολλαπλής Σκλήρυνσης (ή Σκλήρυνσης κατά Πλάκας όπως είναι γνωστή). Σκέψου να είσαι στη θέση ενός ανθρώπου που το μόνο που κάνει στη ζωή του, θέλει να κάνει στη ζωή του και το κάνει τόσο καλά του το παίρνει μια γ**ημένη αρρώστια. Ναι, ξέρω δεν είναι ο μόνος αλλά γι’ αυτόν θέλω να μιλήσω εγώ σήμερα τι να κάνουμε τώρα; Το ξεπέρασε όμως και μετά από αρκετή δουλειά, επιμονή και άσκηση κατάφερε και πάλι να έρθει στο σημείο που ήταν σαν drummer (αν όχι στο ίδιο, αρκετά κοντά). Το κακό όμως είχε γίνει και οι Slipknot τον είχαν “πετάξει” εκτός μπάντας. Δεν γνωρίζω όλο το παρασκήνιο, περισσότερο γιατί πιστεύω πως αν διαβάσω ακριβώς τι έγινε μάλλον θα αρχίσω να χάνω πάσα ιδέα για κάποιους “ανθρώπους”, αλλά ο ίδιος είχε πει σε κάποια συνέντευξη ότι “έφαγε πόδι” “with one, f**king, e-mail” και τίποτα παραπάνω… Ε, είναι λίγο μαλ*κία νομίζω να σε πετάνε από κάτι, που και έφτιαξες εσύ και έδωσες ότι είχες και δεν είχες γι’ αυτό, απλά και μόνο γιατί το “brand” πρέπει να προχωρήσει χωρίς εσένα. Αν θέλετε την γνώμη μου η απουσία του από τα τελευταία albums της μπάντα φαίνεται καθώς δεν ήταν μόνο ένας (γρήγορος) drummer αλλά έγραψε στίχους και κιθάρες σε αρκετά διάσημα κομμάτια της μπάντας.

Από τη μία είναι αυτό, από την άλλη όμως αυτό έδωσε στον ίδιο την ελευθερία να ασχοληθεί πιο πολύ με άλλα projects, κάτι που ούτως ή άλλως έκανε αλλά κακά τα ψέματα οι Slipknot ήταν που έβγαζε το “ψωμάκι” του, αυτοί ήταν η βασική του ασχολία. Για εμένα σαν fan μόνο καλό το βλέπω αυτό μιας και όλα τα άλλα projects που έχω ακούσει από τον ίδιο μου άρεσαν αρκετά, και είναι κάτι που σε βάζει σε σκέψεις για τους υπόλοιπους μουσικούς που απαρτίζουν τους Slipknot εδώ που τα λέμε! Anyway, δεν πάμε για κράξιμο σήμερα!

Βλέποντας σήμερα διάφορα αποσπάσματα και βίντεο από τη ζωή του μπορώ να πω ότι είμαι ένας από τους χιλιάδες που τον στεναχώρησε πολύ ο θάνατος του. Είναι κάποιοι άνθρωποι που μας αλλάζουν τις ζωές και ο Joey, μαζί με την παρέα του, ήταν ένας από αυτούς για εμένα. Είναι αυτοί που μετά από κάποια στιγμή είναι τόσο πολύ στη ζωή σου, με τις δημιουργίες τους κτλ, που πιστεύεις ότι έχεις το δικαίωμα να τους λες με το μικρό τους και να μιλάς γι’ αυτούς λες και είστε χρόνια φίλοι, άσχετα ότι δεν έχετε μιλήσει ποτέ πρόσωπο με πρόσωπο! Κάτι τέτοιο μπορώ να πω ότι ήταν ο Joey για εμένα, καθώς όπως θα έχετε παρατηρήσει από το κείμενο όταν λέω κάτι για τον άνθρωπο πάντα τον αναφέρω με το μικρό του και αυτό είναι κάτι που υπήρχε πάντα στις όποιες κουβέντες είχαμε γι’ αυτόν με την μεταλλοπαρέα από τότε αλλά και τώρα.

Ίσως το μόνο που μπορώ να πω τώρα είναι ένα R.I.P. και δύναμη και υπομονή στην οικογένεια και τους κοντινούς του φίλους. Κρίμα για τη μουσική γενικά, αλλά και για την Metal ειδικά, που χάθηκε ένας τόσο ταλαντούχος άνθρωπος. Τουλάχιστον η κληρονομιά που μας αφήνει θα είναι εκεί για πάντα, και δεν μιλάω μόνο για τα δικά του projects γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι ενέπνευσε και επηρέασε πολλούς μουσικούς που ασχολούνται με την Metal πλέον.

ΥΓ. Sorry για το εκτός θέματος/βαρύ θέμα που καταπιάστηκα σήμερα αλλά πραγματικά είναι μέσα στο μυαλό μου από την Τρίτη που έγινε το γεγονός. Δεν πειράζει, καλό είναι που και που να μιλάμε και για τίποτα άλλο πέραν των videogames! Από την επόμενη εβδομάδα θα αρχίσω να κράζω πάλι μη μου φοβάστε για τίποτα!!