Ο υπέρμαχος του Gameplay

Coffee and Games 30.01.2021:

Η φωτογραφία σήμερα έχει έμμεση σχέση με το θέμα για το οποίο θα μιλήσω και αυτό γιατί, όπως πιστεύω ότι έχετε καταλάβει, τον τελευταίο χρόνο με έχει φάει το backlog! Όχι ότι δεν έπαιξα και day-one games (βλ. Cyberpunk 2077) αλλά γενικά μέσα στις καραντίνες κτλ. είπα να δοκιμάσω games τα ποία είναι στην κατοχή μου εδώ και καιρό (κάποια από αυτά) αλλά ποτέ δεν τα έχω δει.

Μιλάμε για “κλασικά” παιχνίδια τύπου Half-Life 2 και Mass Effect Trilogy μέχρι, ας το πούμε, κρυφά διαμαντάκια που πάντα ήθελα, ποτέ δεν είχα την ώρα και για κάποιο λόγο τα αγόραζα σε προσφορές του Xbox Live ή του Steam κτλ. όπως το Strider ή το Trials of the Blood Dragon. Πολλά είναι αυτά που θα ήθελα να πω για κάποια από αυτά τα “παλιά” games αλλά θα σταθώ στον αιώνιο πόλεμο μεταξύ γραφικών και gameplay.

Καταρχάς να πω ότι σε όλες τις περιπτώσεις καταλαβαίνω τους ανθρώπους που αγαπάνε τα γραφικά πιο πολύ, και καλά κάνουν. Στην τελική τα videogames είναι ένα μέσο που είναι άμεσα συνδεδεμένο με την τεχνολογία και είμαι σίγουρος ότι δεν υπήρξε ούτε ένας gamer ποτέ να πει, “ε, καλό game αλλά τα γραφικά είναι πολύ ωραία για εμένα”! Πάντα όμως εγώ βάζω πάνω από όλα το gameplay.

Η “ανάγκη” και όρεξη για αυτό το κείμενο μου ήρθε αφού έπαιξα το Devil May Cry 3, από την HD Collection της τριλογίας που μπορείτε να δείτε και στην φωτογραφία της προηγούμενης εβδομάδας. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό το game από το backlog που με έκανε να θέλω να μιλήσω για το θέμα, υπάρχουν πολλά ακόμα όπως το Half-Life 2 που είναι ένα από αυτά τα πιο γνωστά. Και το ερώτημα είναι πως γίνεται games σαν και αυτά να κρατάνε ακόμα και σήμερα;

Αν εξαιρέσεις τα γραφικά τους, που όντως είναι παλιά και το βλέπεις αυτό, μπορείς να παίξεις αυτά τα games το ‘21 χωρίς να υπάρχει κανένα πρόβλημα σε θέμα χειρισμού. Ένα ακόμα καλό στοιχείο τους είναι το όχι μόνο παίζονται άνετα αλλά έχουν και gameplay που μέχρι και σήμερα δεν το έχουν κάνει άλλα και άλλα games ή, τουλάχιστον, δεν έχω πιάσει εγώ άλλα games που να το κάνουν αυτό. Μηχανισμοί και το πως δένει το shooting με τους γρίφους και όχι μόνο έτσι όπως τα κάνει το Half-Life 2, εγώ μέχρι σήμερα δεν το έχω δει πουθενά αλλού. OK, δεν έχω παίξει τα άπειρα fps αλλά μπορώ να πω ότι έχω πιάσει πολλά από αυτά που έχουν βγει στην αγορά. Δηλαδή μου κάνει μεγάλη εντύπωση το γεγονός οι απανταχού gamers να λιώνουν στα Call of Duty κάθε χρόνο και μπορεί κανένας από αυτούς να μην έχει πιάσει το Titanfall 2 στα χέρια του. Δεν θέλω να το παίξω, για ακόμα μια φορά, εχθρός του CoD αλλά στο κεφάλι μου, μου είναι πολύ περίεργο να σου αρέσουν τα fps, να παίζεις το “ίδιο” game εδώ και δέκα χρόνια (ίσως λιγότερα, ίσως περισσότερα, ανάλογα την περίπτωση) και να μην σου περνάει από το μυαλό να δοκιμάσεις ένα άλλο που μπορεί στην τελική να περάσεις και καλύτερα.

OK, καταλαβαίνω ότι υπάρχουν και τα οικονομικά στη μέση, στην τελική δεν μας τα χαρίζουν τα games, από την τσεπούλα μας βγαίνουν τα λεφτά γι’ αυτά, αλλά το Titanfall 2, και το κάθε “Titanfall 2”, έχουν βγει άπειρες φορές σε εκπτώσεις και σε πακέτα που πραγματικά αν δεν πάρεις το καινούργιο CoD της χρονιάς θα μπορούσες να δοκιμάσεις δέκα σαν και αυτά. Μιας που μίλησα για τις ετήσιες κυκλοφορίες να μου επιτρέψετε να φύγω λίγο από το θέμα και να πω ότι δεν καταλαβαίνω γιατί δεν ξενερώνετε όλοι εσείς που παίζετε αυτά τα games με τις ώρες και μετά από ένα χρόνο η πρόοδος σας στο game γίνεται μηδενική γιατί πρέπει να πάρεις το καινούργιο που φυσικά η εταιρεία σε θέλει εκεί από την αρχή. Δεν το πιάνω, αλήθεια. Εγώ θα είχα πολλά νεύρα αν κάθε χρόνο χαλούσα διακόσιες και τριακόσιες ώρες σε κάτι και αυτό έκανε reset κάπου κοντά στον Οκτώβρη. Anyway, καυ*ες είναι αυτές, όπως τη βρίσκει ο καθένας.

Για να αφήσω τα fps και να πάμε κάπου αλλού, το DMC 3 είναι κάτι που σε κάνει να αγαπήσεις τα action games πάλι από την αρχή. Έχοντας δει τα Bayonetta και όχι μόνο, αυτή η “ζεστασιά” και η “αγάπη” που ένιωσα για τα videogames όταν έπιασα, εν έτη 2021, το DMC 3 στα χέρια μου για πρώτη φορά δεν περιγράφεται. Έφαγα τόσο κόλλημα με το game που μιλούσα όλη την ώρα γι’ αυτό. Βέβαια έως ενός σημείου δεν έχει να κάνει 100% μόνο με το gameplay αλλά και με το σενάριο, τους χαρακτήρες, τα set pieces που λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα του game κτλ. Το gameplay του όμως είναι αξεπέραστο. Και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι τα action games του σήμερα είναι (σχεδόν) ίδια με αυτό. Ίσως λίγο ο χειρισμός να σας ξενίσει καθώς ήμασταν ακόμα σε μια εποχή που οι developers, για κάποιο λόγο, δεν είχα αποφασίσει να βάλουν όλοι τις ενέργειες του χαρακτήρα σε συγκεκριμενα πλήκτρα, όπως λίγο-πολύ κάνουν σήμερα, και θέλει λίγο χρόνο για να μάθεις τον χειρισμό αλλά όταν αυτό γίνει είναι από τα λίγα games που έχω παίξει που ξέρεις ότι όταν πεθάνεις φταις εσύ και όχι το game, παρόλο που σου στέλνει σε κάποια levels ότι δαιμόνια υπάρχουν στην Κόλαση.

Με αυτά τα δύο παραδείγματα, τα οποία είναι δεκαπέντε χρονών και βάλε παλιά games παρακαλώ πολύ, έρχομαι σε αυτό που θέλω να πω στο κείμενο. Καλά και “χρυσά” τα γραφικά, λογικό και επόμενο να θέλεις όταν παίζεις να μπορείς να “δεις καθαρά” τι παίζεις και να μην χρειάζεται να σου βγουν τα μάτια αλλά games σαν και αυτά μας δείχνουν ότι κάτι για να είναι “διαχρονικό”, σε εισαγωγικά και μη, πρέπει να κάνει το κάτι παραπάνω από απλά skins και 4Κ ανάλυση στα δεν-ξέρω-και-εγώ-πόσα-fps. Ίσως γι’ αυτό δεν βλέπουμε τόσο κοντά κυκλοφορίες από κάποια franchises και όποτε πήγαν να το κάνουν αυτό “έφαγαν τα μούτρα” τους. Από την αντίπερα όχθη αυτό λίγο να σας πονηρεύει για τις παραγωγές που βγαίνουν κάθε χρόνο. Στην τελική μόνο το πέρασμα του χρόνου δείχνει αν κάτι είναι καλό, είτε στα videogames, είτε σε κάτι άλλο, οπότε σκεφτείτε λίγο το πόσα CoD ή Assassin’s Creed έχουν μείνει στο μυαλό μας και στην ιστορία της βιομηχανίας για αυτό που έκαναν και όχι γιατί τα έπαιζαν εκατομμύρια κόσμου κάθε φόρα ή γιατί είχαν “γραφικάρες”. “Γραφικάρες” που στην τελική μα σε ένα, μα σε δύο, μα σε τρία χρόνια κάτι άλλο θα τα έχει ξεπεράσει, πράγμα που όπως μας δείχνει η ιστορία του μέσου δεν συμβαίνει απαραίτητα στο gameplay, κάτι που είναι πολύ περίεργο αν σκεφτείς ότι η τεχνολογία του μέσου όταν γίνεται καλύτερη δεν γίνεται μόνο στον οπτικό τομέα, αλλά εκεί είναι που ξεχωρίζει ο δημιουργός και η εταιρεία που φτιάχνει games γιατί αγαπάει αυτό που κάνει και όχι για να έχουμε ένα ακόμα…

Τέλος να ξαναπώ ότι πάντα ο καθένας κάνει και παίζει ότι γουστάρει. Το μέσο κατά κόρον είναι μέσο ψυχαγωγίας, βέβαια δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην θες να πάρεις και κάτι παραπάνω από την ψυχαγωγία σου αλλά αυτό είναι στον καθένα. Απλά για εμένα, ψάξτε λίγο κάποια ιστορικά games, φτιάξε ένα backlog και σε κάποιες προσφορές, που συνήθως αυτά τα games έχουν χιλιάδες μέσα στο χρόνο, αγοράστε τα και στις επόμενες διακοπές από τη δουλειά, την επόμενη άδεια ή καραντίνα αντί να παίξετε το επόμενο, χιλιοστό τριακοστό πεμπτό, ματσάκι στο NBA2K δώστε και μια ευκαιρία στα παλιά (που μόνο ξεχασμένα από τον χρόνο δεν είναι) games και ας μην τρέχουν 120fps σε 4K στην καινούργια σας κονσόλα.

ΥΓ. Δικό μου κόλλημα αλλά μιας που το ανέφερα ήθελα να το πω. Πως γίνεται βρε παιδάκια μου καλά εν έτη 2021 να μην έχετε τι να κάνετε σπίτι σας στην καραντίνα; Τι σκ**ά μόνο εμένα δεν με φτάνει η μέρα γι’ αυτά που θέλω να κάνω; Είμαι άνεργος τρεις μήνες τώρα btw, οπότε έχω όλο το χρόνο μέσα στη μέρα να κάνω ότι θέλω. Εντάξει κάποιος θα πει, “εσύ είσαι καμμένος ούτως ή άλλως και έχεις κάτι να παίξεις/δεις/διαβάσεις”, OK το δέχομαι αλλά αφού είναι έτσι η κατάσταση με τον ιό τώρα και πρέπει να μείνεις σπίτι γιατί δεν βρίσκεις και εσύ κάτι καινούργιο να παίξεις/δεις/διαβάσεις; Πραγματικά δεν ξέρω τι θα γίνονταν αν είχαμε το ίδιο σκηνικό το ‘99, μάλλον θα πέθαινε κόσμος…