Παιχνίδια Συναισθημάτων, η συνέχεια...

Coffee and Games 23.01.2021:

Ίσως για πρώτη φορά η φωτογραφία του άρθρου δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το κείμενο! Όχι γιατί τα Devil May Cry δεν σε κάνουν να νιώθεις κάτι αλλά γιατί αυτό συνήθως είναι νεύρα (από απανωτές ήττες από τα bosses) ή στεναχώρια/απορία/νεύρα (με αυτή τη σειρά) για τα αφεντικά της Capcom που άφησαν το 2ο κεφάλαιο να κυκλοφορήσει σε αυτά τα χάλια που κυκλοφόρησε. Ας θάψουμε το τσεκούρι του πολέμου όμως καθώς το 3ο DMC, αυτό που παίζω αυτή τη στιγμή, είναι ένα αριστούργημα και ένα από τα λίγα sequels που είναι “sequel” με “κάκαλα”!

Πάμε όμως στο θέμα μας και αφού στο προηγούμενο άρθρο μάθατε σε ποια games έκλαψα και γιατί, εδώ λέω να το συνεχίσω και να πάμε σε αυτά που με έκαναν να σκεφτώ λίγο παραπάνω κάποια πράγματα για εμένα σαν άνθρωπος αλλά και για τον κόσμο γύρω μας. Κακά τα ψέματα περισσότερο θα ήθελα να μιλήσω για τα δύο games που έπαιξα πέρσι και με συγκλόνισαν, όσο “κλισέ” και αν ακούγεται αυτό. “Δύο games” εννοώ δύο σειρές, έτσι θα μιλήσω για τα Mass Effect και για τα The Last of Us.

Mass Effect:

Για τα Mass Effect έχω πει πολλά παραπάνω από ότι θα πω εδώ στο κείμενο που με έκανε να αρχίσω να γράφω και πάλι, οπότε καταλαβαίνει κανείς το πόσο πολύ μου άρεσαν σαν games και το πόσο πολύ με έκαναν να σκεφτώ κάποια πράγματα. Θα σταθώ μόνο σε δύο θέματα. Το πρώτο είναι το γεγονός ότι σαν game με έκανε (ιδιαίτερα το 2ο) να δεθώ με χαρακτήρες και καταστάσεις τόσο πολύ που στο τέλος αυτών (είτε μιλάμε για τους χαρακτήρες, είτε για τις καταστάσεις) εγώ ένιωσα άσχημα και στεναχωρήθηκα σαν να έχασα κάποιον ή κάτι στην πραγματική μου ζωή. Στο τέλος του 2ου, αν θυμάστε (που αν παίξατε το game σίγουρα θυμάστε!), οι αποφάσεις που παίρνεις για το party σου είναι και αυτές που σκοτώνουν κάποιους από αυτούς, έτσι στην ουσία εσύ είσαι αυτός που έχεις τη ζωή τους στα χέρια σου. Βέβαια το game δεν σου το λέει από την αρχή, κάτι που σε κάνει να “πονάς” ακόμα πιο πολύ για το τέλος των χαρακτήρων αυτών.

Ακόμα πιο πολύ θα μιλήσω για τη ρομαντική σχέση του δικού μου Shepard με την Jack, στο δικό μου σενάριο και αποφάσεις. Όπως ανέφερα και στο κείμενο που είχα γράψει τότε, δεν περίμενα ποτέ ένα game να με κάνει να έχω τύψεις που “παίζω” με φανταστικούς θηλυκούς χαρακτήρες με απώτερο σκοπό μόνο το sex. Δεν ξέρω τι μαγικά είχαν κάνει τα παιδιά στην BioWare αλλά αισθάνθηκα τύψεις εγώ σαν άνθρωπος όταν το πήγα λίγο πιο σοβαρά με την Jack και σταμάτησα κατευθείαν να παίζω με όποια άλλη θηλυκή ύπαρξη μέσα στο Normandy. Καταπληκτικό το δέσιμο μου με τον χαρακτήρα αυτόν. Άμεση συνέχεια σε αυτό είναι το γεγονός ότι στο τέλος από τις επιλογές μου αυτή πέθανε και στο 3ο μέρος της τριλογίας γίνεται αναφορά σε αυτόν τον θάνατο (αφού συνέχισα το ίδιο save file) και αυτό είναι κάτι που κάνει την συνέχεια των πραγμάτων τόσο φυσική και “ωραία”, το ωραία να είναι σε εισαγωγικά γιατί μόνο ωραία δεν ήταν η απουσία του χαρακτήρα αυτού από το δικό μου story έτσι όπως το πήγα.

Τέλος με το Mass Effect, ένα άλλο πράγμα που με έκανε να δω τον εαυτό μου λίγο πιο “καθαρά” ήταν η τελική επιλογή μου και το ότι στο τέλος εγώ προσωπικά είδα μόνο δύο επιλογές, κάτι που δεν ισχύει στο game. Αυτό μου έδειξε για ακόμα μια φορά το πόσο άνθρωπος του “μαύρου-άσπρου” είμαι και πόσο δύσκολο είναι για εμένα να δω την “γκρι” χροιά των αποφάσεων τόσο των δικών μου, όσο και των ανθρώπων γύρω μου. Διασκέδαση και ψυχανάλυση δύο σε ένα από την BioWare! Φτιάξε το Anthem σου τώρα για την EA και όλα καλά…

The Last of Us:

Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι από τώρα. Στα TLOU πρωταγωνιστής είναι ο κόσμος που μέσα του διαδραματίζονται τα games και όχι κάποιο πρόσωπο. Το ότι ακολουθούμε την ιστορία του Joel και της Ellie δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από το ότι αυτοί είναι η “βάρκα” μας, αν θέλετε, για να ζήσουμε τον κόσμο, τις καταστάσεις και τις αντιδράσεις των ανθρώπων γενικά μέσα σε αυτή την ιστορία. Ναι, καταλαβαίνω ότι δένεσαι με τους πρωταγωνιστές, αυτό γίνεται ακόμα και στον πιο αδιάφορο πρωταγωνιστή, της πιο αδιάφορης ταινίας (ή δεν ξέρω και εγώ τι), εδώ δεν θα γίνονταν; Αλλά για να σου δώσω να καταλάβεις το πιο απλό παράδειγμα (που η αλήθεια είναι ότι το άκουσα από άλλον αλλά τα λόγια του είναι ακριβώς ότι είχα στο κεφάλι μου), μπορείς να δεις πιο εύκολα ένα TLOU με κάποιον άλλον πρωταγωνιστή παρά ένα God of War χωρίς τον Kratos. Και για να το πάω λίγο παραπέρα, ίδια περίπτωση είναι και το Horizon, ή το Gears of War, όλα αυτά είναι games που ο δημιουργός “επενδύει” και στον κόσμο τους αλλά και στους πρωταγωνιστές, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουμε αγαπητούς και ενδιαφέροντες πρωταγωνιστές. Είναι πιο εύκολα ενδιαφέρουσα μια ιστορία στον κόσμο του Gears χωρίς τον Marcus για πρωταγωνιστή από μια ιστορία στον κόσμο του Doom χωρίς τον Doomguy. Ελπίζω να σας έδωσα να καταλάβετε τι εννοώ.

Έτσι πάμε στην ιστορία. Πολλά διαφορετικά επίπεδα να τη δεις, και πολλά διαφορετικά συναισθήματα να νιώσεις. Στο πρώτο game υπάρχει το “πρόβλημα”, για εμένα, ότι δεν είμαι πατέρας και δεν ξέρω πως “πρέπει” να νιώσω για την απόφαση του Joel στο τέλος και τις αντιδράσεις που αυτή έχει στο δεύτερο κεφάλαιο της σειράς. Από την πρώτη στιγμή (καθώς είπαμε “άσπρο-μαύρο” μόνο) είδα την απόφαση του Joel ως κάτι το λάθος, καταλαβαίνω όσο μπορώ τους λόγους που το έκανε αλλά και η κίνηση και το ψέμα που λέει στην Ellie για εμένα είναι λάθος, όσο κι αν τον δικαιολογώ σαν χαρακτήρα. Και μετά πάμε στο δεύτερο κεφάλαιο και εδώ είναι που η ιστορία μας δείχνει πιο πολύ από το πρώτο ότι ο κόσμος έχει σημασία και όχι οι πρωταγωνιστές. Δηλαδή όλα αυτά που κάνεις και με τους δύο χαρακτήρες που ελέγχεις είναι αντιφατικά ως προς τις πράξεις αλλά τόσο ίδια ως προς τα κίνητρα τους. Εδώ έρχεται και σε "γα**ει" το game. Έρχεται να σε κάνει να μετανιώνεις σχεδόν για κάθε θάνατο που προκάλεσες κατά την διάρκεια του με το τέλος να σου δείχνει ότι, ενώ στο πρώτο έχουμε μια ιστορία καθαρής αγάπης (από όλες τις πλευρές), στο δεύτερο έχουμε μια ιστορία καθαρού μίσους (από όλες τις πλευρές). Έτσι εγώ δεν καταλαβαίνω ως προς τι η τόσο μεγάλη αντίδραση για τον τρόπο που ένας χαρακτήρας πεθαίνει σεναρικά στο δεύτερο, γιατί και το σενάριο το στηρίζει πολύ καλά αυτό που κάνει αλλά και, όπως είπα και πιο πάνω, αυτοί δεν είναι τίποτα παραπάνω από το “όχημα μας” στην ιστορία που θέλει να πει ο δημιουργός.

Εκεί είναι που πετυχαίνει διάνα, όσο σε λίγα games, ο δημιουργός. Γ*μα τις “ποιητικές” και “καλλιτεχνικές” μα**κίες που λένε δεξιά και αριστερά (που ισχύουν για εμένα αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα), από μια αρχή, και έτσι όπως σου δίνει την ιστορία του το game, είναι ένα roller coaster συναισθημάτων. Μία γουστάρεις αυτό που κάνεις, μία το κάνεις γιατί πρέπει και ας μην θες. Μία αγαπάς τον τάδε χαρακτήρα και συμπονάς, μία τον μισείς και “δεν καταλαβαίνεις” γιατί κάνει ότι κάνει. Θες, δε θες, σου αρέσει, δεν σου αρέσει η σεναριακή εξέλιξη (που εννοείται το δέχομαι αυτό) το στοιχείο του “πάνω-κάτω” σε όλες τις αποφάσεις και πράξεις που παίρνουν και κάνουν οι χαρακτήρες είναι κάτι το αξιοσημείωτο, τουλάχιστον. Τέλος κλείνεις με μια ιστορία μίσους που, όπως και στο πρώτο, δεν ξέρεις ποιος έχει δίκιο ή, για να το πω αλλιώς, με άλλον συμφωνείς εσύ, με άλλον εγώ, και ίσως με κάποιον τρίτο ο τρίτος της κουβέντας μας. Σε πόσα games το έχει πετύχει αυτό ο δημιουργός; Εκεί είναι η νίκη του Druckmann, και του κάθε “Druckmann”, έφτιαξε μια ιστορία που, αν σου αρέσει, δεν μπορείς να αποφασίσεις ποιος έχει δίκιο και ποιος αδικο μέσα σε αυτή.

Bonus round, Cyberpunk 2077:

Είπα δύο, θα γράψω για τρία! Γιατί; Γιατί έτσι! Επίτηδες δεν έχω μιλήσει σε όλο το κείμενο (και στο προηγούμενο) για τα τεχνικά και το πως παίζονται το κάθε game που μιλάω. Έτσι και εδώ δεν θα μιλήσω γι’ αυτά. Το ξέρω ότι υπάρχουν, έχω ένα ολόκληρο κείμενο που μιλάω γι’ αυτό, όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει την άποψη μου εκεί. Εδώ μιλάμε για το “αν πόνεσε η καρδούλα μας” στο game και τίποτα άλλο.

Ε, δεν μπορούσα να μην μιλήσω για το Cyberpunk. Ξέρει η που**να η CD Projekt να γράφει ιστορίες και χαρακτήρες. Ναι, κλείνει λίγο απότομα σε πολλά σημεία αλλά δεν νομίζω κανένας που το έπαιξε να μην δέθηκε έστω και λίγο με κάποιον χαρακτήρα. Jackie, Judy, Panam, Johnny, Viktor, Misty, ακόμα-ακόμα και η Claire είναι ονόματα και χαρακτήρες που θυμάμαι και με κάνουν να χαίρομαι και να λυπάμαι αντίστοιχα για τις καταλήξεις τους μέσα στην ιστορία που πέρασα εγώ στο game.

Λίγα RPG το πετυχαίνουν αυτό (ή τουλάχιστον το πέτυχαν σε εμένα), και ακόμα πιο λίγα games. Γι’ αυτό το game αυτό είναι δεκάρι, με τα όποια λάθη του, που είναι πολλά, με τα τεχνικά του θέματα κτλ. Το δεκάρι το παίρνει γιατί αν καταφέρεις να το παίξεις στο μηχάνημα που έχεις (!) σίγουρα θα παίξεις κάτι που θα θυμάσαι για πολύ καιρό για τα συναισθήματα που σου πέρασε και όχι γιατί έκανε δύο λεπτά loading.

Κλείνοντας το κείμενο και την καρδιά μου (!) να πω ότι σίγουρα είναι πολλά παραπάνω games εκεί έξω που κάνουν αυτό που περιγράφω εδώ και σίγουρα κάποιοι θα νιώθουν πιο πολλά ή πιο λίγα σε ένα από αυτά για τα οποία γράφω εδώ και στο προηγούμενο κείμενο. Για εμένα αυτά τα συναισθήματα είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας για το αν κάποιο game θα το θυμάμαι για πάντα ή απλά θα είναι το επόμενο 1000άρι στο gamescore μου. Παρόλα αυτά ο καθένας παίζει ότι θέλει για να περάσει τον χρόνο του, αλλά για εμένα εδώ είναι το λάθος, τα games δεν είναι απλά “για να περάσεις” το χρόνο σου. Αυτά, τα φιλιά μου και καλή διασκέδαση!

ΥΓ. Δεν έγραψα τίποτα για τα horror games που αγαπάω, ίσως το κάνω κάποια στιγμή στο μέλλον γιατί αν το δεις από μία πλευρά και ο τρόμος συναίσθημα είναι!