Dredd, Movie Review

SuperHero Archives 14.04.2021:

Είπα για λίγο να αφήσω τα σύμπαντα και τις τριλογίες και να πάω σε ταινίες με SuperHeroes που είναι μοναδικές. Ένα βγήκε και τέλος. Αυτές πέραν του αν είναι καλές σαν θέαμα ή όχι, έχουν ένα καλό που δεν έχουν όλες οι καινούργιες SuperHero movies, και αυτό είναι μια ιστορία με συνοχή. Με αυτό εννοώ ότι οι καινούργιες ταινίες, αν και έχουν μια πλοκή (οι περισσότερες τουλάχιστον) που έχει αρχή-μέση-τέλος, (σχεδόν) πάντα σου δίνουν μια εντύπωση ότι είναι ένα κεφάλαιο, γιατί στην τελική αυτό είναι. Οι παλιές ταινίες όμως δεν είναι έτσι. Θες ο φόβος που δεν ήξεραν οι δημιουργοί αν θα έχουν επιτυχία, και κατ’ επέκταση συνέχεια, θες ότι το MCU δεν υπήρχε οπότε ήταν πολύ λίγοι αυτοί που είχαν στο κεφάλι τους να κάνουν ένα σύμπαν στις ταινίες τους (ένας εξ αυτών και ο Feige) δεν ξέρω αλλά είναι πολύ ωραίο όταν βλέπεις κάτι καλό (τις περισσότερες φορές) και ξέρεις ότι αυτό ήταν και δεν έχει άλλο, “άλλο” που κάποιες φορές ίσως το χαλάσει αυτό το “καλό” όπως έχει συμβεί με αρκετά παραδείγματα.

Η αρχή θα γίνει με το Dredd καθώς είναι μια ταινία που προσωπικά αγαπώ πολύ. Τώρα που είμαστε ακόμα στο ξεκίνημα του κειμένου να πω ότι έχω πολύ μικρή επαφή με τα comics του Δικαστή και ξέρω πολύ βασικά πράγματα για την ιστορία και το τι παίζει, αλλά μέχρι εκεί. Να πούμε επίσης ότι δεν ξέρω αν για τις ανάγκες αυτής της στήλης δω ποτέ το παλιό Judge Dredd με τον Stallone αλλά είναι κάτι που απεύχομαι! Πάμε να δούμε τι γίνεται εδώ.

Η απλότητα της ταινίας ξεκινάει με το σενάριο της. Δύο Δικαστές, ο Dredd με μια κοπέλα που κάνει “πρακτική”, πάνε να ερευνήσουν τρία πτώματα και τυχαίνει να είναι στο λάθος σημείο την λάθος στιγμή. Απλά και λιτά. Δεν θες κάτι άλλο. Η ταινία μπαίνει ωραία με ένα επεξηγηματικό τρόπο για τον κόσμο του Dredd και τι έχει γίνει σε αυτό το δυσοίωνο μέλλον. Αυτό που κρατάμε από την εισαγωγή είναι ότι πλέον η Αμερική έχει γίνει μια μεγάλη έρημος και υπάρχουν μεγάλες πόλεις που στεγάζουν εκατομμύρια ανθρώπους. Μέσα σε αυτές υπάρχουν τεράστια κτίρια που μένουν χιλιάδες από αυτούς. Σε ένα από αυτά τα κτίρια θα πάει ο Dredd για να δει τα πτώματα και θα πέσει σε “φλέβα χρυσού” καθώς θα είναι αυτό το ένα που γίνεται η παρασκευή ενός καινούργιου ναρκωτικού που είναι πολύ δημοφιλές στην πόλη. Όπως είναι φυσικό το κεφάλι της “οργάνωσης” δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο να φτάσει στις αρχές, έτσι κλείνει το κτίριο, με τους 200 ορόφους του, και ο Dredd αυτό που έχει να κάνει είναι να επιβιώσει από την επικήρυξη που του βάζουν στο κεφάλι του. Απλά, λιτά και απέριττα και κάπως έτσι αρχίζει και το πιστολίδι!

Ω, θεέ μου, όταν αρχίζει το πιστολίδι! Γίνεται σφαγή κανονικά. “Όλο το κτίριο” εναντίον δύο δικαστών, τι άλλο θες; Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην φαντάστηκε ότι ο Dredd θα βγει όρθιος από όλο αυτό αλλά η ταινία παίζει ωραία για να μας δείξει το πόση δύναμη έχει η villain μέσα στο κτίριο και πολλές φορές φέρνει τους Δικαστές σε σημείο που σε αγχώνει λίγο για την τύχη τους. Σεναριακά δεν μπορώ να πω ότι έχουμε κάποιο μεγάλο φάουλ. Τρύπες δεν υπάρχουν καθώς η πλοκή είναι πολύ στάνταρ και δεν ανοίγει πολύ πέρα από το κτίριο αυτό.

Πηγαίνοντας στο Dredd του Karl Urban να πω ότι είναι απείρως καλύτερος από τον Dredd του Stallone σε όλα τα σημεία αλλά θα σταθώ σε ένα, πόσο δύσκολο ήταν δηλαδή για τον Stallone να κρύψει το Εγώ του κάτω από το κράνος του Dredd; Λογικά πολύ, καθώς έχουμε έναν χαρακτήρα που από την γέννηση του, στα comics, μέχρι σήμερα δεν έχουμε δει ποτέ το πρόσωπο του αλλά ο Stallone βγάζει το κράνος και μας δείχνει τον Dredd στα πρώτα δέκα-δεκαπέντε λεπτά της ταινίας του. Τι κάνει ο σκηνοθέτης εδώ όμως; Έχει πάρει αυτό το στοιχείο από τα comics και το έχει βάλει σωστά οπότε έχουμε έναν Dredd που δεν θα δούμε ποτέ τα μάτια του ή πως είναι κάτω από το κράνος του, άσχετα ότι εμείς ξέρουμε τον ηθοποιό και πως είναι αυτός. Αυτό έχει δύο όψεις, από τη μία είναι γ**άτο γιατί είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα από τα comics, από την άλλη όμως είναι δύσκολο για έναν ηθοποιό να παίξει έναν ρόλο μόνο με το στόμα/σαγόνι του. Ο Karl όμως παίζει πολύ καλά και ας βλέπουμε μόνο το πηγούνι του. Βέβαια κάποιος θα πει ότι δεν έχει και πολλά συναισθήματα ο χαρακτήρας για να παίξει αλλά έχουμε δει και άλλους πρωταγωνιστές με λίγα ή και καθόλου συναισθήματα να έρχονται στη ζωή από ηθοποιούς που ούτε αυτό μπορούν να κάνουν.

Κάτι, ακόμα, που μου αρέσει πολύ στην ταινία είναι το ότι έχει δικαιολογία για τις slow-mo σκηνές. Θα μπορούσε άνετα να μην πει τίποτα και απλά να κάνει ότι κάνουν άλλες και άλλες ταινίες αλλά εδώ ο δημιουργός σκέφτηκε και έβαλε αφορμή. Το ναρκωτικό, λοιπόν, που είναι και η “πέτρα του σκανδάλου” έχει την ιδιότητα να σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι τον χρόνο πολύ-πολύ αργά για ένα μικρό χρονικό διάστημα, κάτι που μέσα στην ταινία βοηθάει για να έχουμε τις σκηνές slow-mo όποτε κάποιος έχει πάρει αυτό το ναρκωτικό. Αυτό είναι κάτι που δουλεύει και σεναριακά αλλά πρωτίστως οπτικά. Μιας που έχουμε να κάνουμε με ναρκωτικό, πέρα από την αργή κίνηση για να τονίσει τις σκηνές που θέλει ο σκηνοθέτης, Pete Travis, αυτό αλλάζει επίσης κάπως και την παλέτα των χρωμάτων της ταινίας. Μια παλέτα που από μουντά και σκούρα χρώματα πάει σε ανοικτά πολύχρωμα και έντονα όταν κάποιος πάρει το ναρκωτικό αυτό. Ωραία αλλαγή και δεν κουράζει το μάτι με το να βλέπεις όλη την ώρα τη μαυρίλα του κόσμου του Dredd.

Από το ναρκωτικό πάμε στη δημιουργό. Είναι καλή πινελιά το ότι έχουμε γυναίκα villain. Ας με συγχωρέσουν οι fans του Dredd αλλά δεν γνωρίζω αν η Ma-Ma είναι φτιαγμένη για την ταινία ή υπάρχει σε κάποιο comic. Εν πάση περιπτώση το αποτέλεσμα της είναι καλό. Δεν είναι πολύπλοκος villain με βάθος κτλ., υπάρχει για ένα και μόνο λόγο, για να σκοτώσει τον Dredd και θα κάνει ότι περνάει από το χέρι της γι’ αυτό. Αυτό της δίνει μια νότα απλού villain παλιών comics κάτι που δουλεύει εδώ και δεν θέλουμε τίποτα άλλο. Επίσης η ηθοποιός που την ενσαρκώνει, Lena Headey, κάνει άριστα τη δουλειά της χωρίς αμφιβολίες για τίποτα.

Τεχνικά έχουμε να κάνουμε με low budget παραγωγή και αυτό έχει κάνει τα πάντα για να το κρύψει ο σκηνοθέτης αλλά κάποιες φορές φαίνεται. Δεν είναι πολλές και σε αυτό βοηθάει το γεγονός ότι έχουμε CGI εφέ μόνο εκεί που πραγματικά χρειάζονται καθώς το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι πρακτικά εφέ και σκηνικά, ή τουλάχιστον τα CGI έκαναν κάλα τη δουλειά τους καθώς εμένα μου φαίνονται πρακτικά εφέ και όχι υπολογιστής. Έχει όμως κάποιες, λίγες, στιγμές που φαίνεται το εφέ που δεν είναι εκεί φυσικά στην εικόνα. Επίσης αν και φαίνεται ψεύτικο, μπορώ να συγχωρήσω το αίμα που στις σκηνές slow-mo φαίνεται πολύ “χρωματιστό” και αυτό γιατί οι σκηνές αυτές υποτίθεται ότι τις βλέπουμε επειδή κάποιος έχει πάρει το ναρκωτικό οπότε βγάζει νόημα, σεναριακά, να βλέπουμε το αίμα έτσι.

Για εμένα η ταινία, λοιπόν, είναι πολύ καλή. Προσοχή όμως, δεν ξέρω και πολλά από τα comics, όποτε δεν ξέρω πως θα ήταν αν βρισκόμουν στην αντίπερα όχθη και είχα πέντε γνώσεις παραπάνω. Πάντως ότι θέλει να κάνει το κάνει. Είναι μουντή, σου περνάει πολύ καλά το πόσο σημασία έχει η ανθρώπινη ζωή σε αυτό το μέλλον “μας”, η βία είναι εκεί, κάτι που κάνει την ταινία άνω των 18, ο Dredd είναι ο Dredd που πρέπει και η villain υπάρχει για να του κάνει τη ζωή όσο πιο δύσκολη μπορεί. Για ακόμα μια φορά το μόνο που έχω να πω είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που είναι αχνή διασκέδαση και σίγουρα μόνο καλά θα περάσεις αν τη δεις.

ΥΓ. “I am the Law”, μόνο μια φορά, εκεί που πρέπει, όπως του πρέπει μέσα στην ταινία!