Kingsman: The Golden Circle, Movie Review

SuperHero Archives 02.06.2021:

Συνέχεια στην στήλη έχει το δεύτερο μέλος του franchise της οικογένειας των Kingsman. The Golden Circle, λοιπόν. Στα γρήγορα και για την εισαγωγή να πω ότι αν σου άρεσε η πρώτη ταινία είναι σίγουρο ότι θα σου αρέσει και η δεύτερη. Έχουμε να κάνουμε με ένα “Guardians of the Galaxy γεγονός” που πίσω από από την κάμερα υπάρχει ο ίδιος σκηνοθέτης, Matthew Vaughn, και μπροστά από την κάμερα κάνει τα ίδια πράγματα αλλά πιο “μεγάλα” και πιο “γ**άτα”. Η ιστορία που έχουμε εδώ δεν γνωρίζω αν είναι από κάποιο comic ή είναι ολοκαίνουργια δημιουργία για την ταινία αλλά γενικά είναι κάτι που λες ότι δουλεύει, πάντα στα πλαίσια του ότι έχουμε να κάνουμε για ακόμα μια φορά με μια κωμωδία δράσης.

Πλέον γνωρίζουμε τι παίζει με την οργάνωση και ο δημιουργός επιλέγει από πολύ νωρίς να μας αλλάξει το σκηνικό και να μας πάει σε καινούργια “λημέρια”, ίσως σε μια προσπάθεια να “αντιγράψει” το ίδιο του το έργο. Γενικά αυτή η αίσθηση του “Déjà vu” υπάρχει σε πολλές σκηνές μέσα στην ταινία, και θα μπορούσα να πω και στην βασική πλοκή της. Δυστυχώς για να πω πιο πολλά γι’ αυτό θα πρέπει να προβώ σε spoilers και αυτό θα γίνει λίγο παρακάτω στο κείμενο αναγκαστικά γιατί από μια φάση και κάτω δεν μπορείς αλλιώς.

Η villain μας είναι πάλι πολύ ίδια με αυτόν της πρώτης ταινίας. Έχουμε να κάνουμε με μια εκκεντρική έμπορο ναρκωτικών που έχει το δικό της τρόπο να κάνει τα πράγματα έτσι όπως τα θέλει η ίδια. Από πολύ νωρίς μαθαίνουμε ότι έχει τρέλα με τα ρομπότ και ότι το πρωτοπαλίκαρο της είναι ένας χαρακτήρας που είδαμε στην πρώτη ταινία. Αυτό, μαζί με άλλα βέβαια, μας δίνει μια ωραία ροή και συνέχεια στον κόσμο που βλέπουμε, χωρίς να κόβει τα γεγονότα της δεύτερης ταινίας από αυτά της πρώτης. Το σχέδιο της κακού βγάζει νόημα αν και είναι πολύ ελπιδοφόρο σε κάποια σημεία μπορώ να πω, πραγμα που για ακόμα μια φορά θα συγχωρήσω καθώς έχουμε να κάνουμε με κωμωδία. Γενικά με αυτό δεν εννοώ ότι επειδή είναι κωμωδία μπορούν να κάνουν ότι θέλουν από τον κ*λο τους αλλά ότι τους δίνεις λίγο παραπάνω συγχώρεση σε κάτι που σε μία άλλη “σοβαρή” ταινία δεν θα έδινες. Έχει όμως τα σφάλματά της σε κάποια πράγματα και ένα από αυτά είναι το πολύ “μπλα-μπλα” σε σκηνές που είναι φανερό ότι έχουν γίνει καθώς ο δημιουργός δεν ξέρει πως να μας δώσει κάποια στοιχεία για την villain και επιλέγει αυτή απλά να τα λέει σε μορφή μονολόγου σε κάποιον που είναι μαζί της στην εκάστοτε σκηνή. Εντάξει, δεν βγάζει και πολύ νόημα αυτό από κάποια φάση και κάτω… Ίσως αν το δεις από τη μεριά του ότι αυτή είναι “ψωνάρα” ή κάτι και της αρέσει να λέει για τη ζωή της και τα θέλω της να βγάζει κάπως νόημα…

Όλοι οι πρωταγωνιστές από την πρώτη ταινία είναι εδώ, και δίπλα τους έχουν και άλλους που ήρθαν από εκεί αλλά και καινούργιους. Όπως είπα και πιο πάνω η ταινία σου περνάει πολύ καλά το ότι έχουμε να κάνουμε με μια συνέχεια και μέρος αυτού είναι και οι πρωταγωνιστές. Εδώ όμως θα πάω σε spoilers γιατί δεν γίνεται να μιλήσω για κάποια πράγματα που έχουν να κάνουν με αυτούς έτσι.

Spoiler Alert:

Στην πρώτη ταινία φάνταζε λίγο περίεργο το ότι είχαμε να κάνουμε με έναν κακό που απειλούσε όλον τον κόσμο και είχαμε μόνο δύο με τρεις πράκτορες να ασχολούνται με το θέμα και στο τέλος τον πρωταγωνιστή, που δεν ήταν ακόμα πράκτορας 100%, να σώζει τον κόσμο. Εδώ η ταινία έχει πολύ καλύτερη δικαιολογία γι’ αυτό, αν και από κάποια φάση και κάτω πάλι θα έχεις αυτό το “Déjà vu” που είπα και πιο πάνω. Η Kingsman καταστρέφεται και τα μόνα μέλη που είναι ζωντανά είναι ο Eggsy και ο Merlin. Έτσι αυτοί στην προσπάθεια τους να ξαναφτιάξουν την οργάνωση βρίσκουν το αμερικάνικο τμήμα της, που ακούει στο όνομα Statesman, τμήμα που ούτε και οι ίδιοι ήξεραν ότι υπάρχει. Εκεί θα βρουν και τον Harry ζωντανό, οποίος φαινομενικά έχει “πεθάνει” στην πρώτη ταινία, αλλά με ένα πρόβλημα μιας και η σφαίρα που τον πέτυχε ήταν στο κεφάλι του. Με μεγάλη μου χαρά να πω ότι εδώ κάπου αρχίζουν τα πολύ comic στοιχεία και οι τεχνολογίες που δεν υπάρχουν. Μου αρέσει όταν μια comic μεταφορά το κάνει αυτό, καθώς είναι από τα βασικά στοιχεία του να διαβάζεις αυτές τις φανταστικές περιπέτειες. Με τον Harry το μόνο πρόβλημα που έχω είναι ότι η πλοκή φέρνει το θέμα που έχει στο κεφάλι του μόνο όποτε το θέλει αυτή και σχεδόν πάντα σε κρίσιμα σημεία, πράγμα που κάνει το όλο πράγμα λίγο ψέμα. Μάλιστα μετά από κάποια φάση το ξεχνάμε αυτό και αν δεν κάνω λάθος το μόνο που λέγεται από τον χαρακτήρα είναι, “το ξεπέρασα” και εμείς απλά θα πρέπει να το δεχθούμε αυτό.

Anyway, η χημεία των ηθοποιών και των χαρακτήρων είναι για ακόμα μια φορά εδώ. Επίσης με την καινούργια οργάνωση έχουμε πάλι αυτό το “Déjà vu” καθώς για ακόμα μια φορά θα πρέπει να δούμε πως δουλεύουν τα πράγματα εκεί και έτσι η ταινία “χάνει” λίγο χρόνο σε αυτό, πράγμα που θα μπορούσε να γίνει λίγο καλύτερα κατά τη γνώμη μου. Οι Αμερικανοί έχουν το ίδιο σύστημα με του Βρετανούς στο ότι είναι λίγοι σε αριθμό αλλά αυτή τη φορά τα ονόματα τους έρχονται από διάσημα ποτά! Αυτό συμβαδίζει με το ότι η οργάνωση έχει σαν κάλυψη ένα δυνατό brand ουίσκι κάτι που τους δίνει και τα απαραίτητα χρήματα για να τρέξουν το όλο θέμα. Έξυπνο κατά τη γνώμη μου.

Υπάρχει και ένα subplot με τον Πρόεδρο της Αμερικής, ο οποιός ναι μεν θέλει να σκοτώσει την villain αλλά αυτά που κάνει αυτή βοηθούν κάτι που έχει στο μυαλό του. Εκεί μπαίνει και η τελική απειλή για το δίδυμο τον πρωταγωνιστών αλλά για εμένα φαντάζει πολύ σαν να είναι εκεί μόνο και μόνο για να έχουμε μια φυσική μάχη στο τέλος, κάτι που και να έλειπε δεν θα είχα κανένα πρόβλημα από την ταινία. Προσοχή μιλάω για τη σεναριακή πλοκή και όχι για τη σκηνή δράσης που είναι και πάλι κάτι το πολύ ωραίο.

End of Spoilers

Με αφορμή αυτό το τελευταίο να πω ότι θα ήθελα να είναι λίγο πιο μικρή η ταινία. Δεν κουράζει αλλά δεν χρειάζεται να είναι και τόσο μεγάλη. Συγκεκριμένα πχ, αυτό που έγραψα στο τέλος των spoilers θέλει κάποια ώρα για να αναπτυχθεί στο σενάριο κάτι που πιστεύω ότι θα βοηθούσε πολύ αν δεν ήταν καθόλου εκεί και γιατί στο κεφάλι μου φαίνεται καθαρά ότι είναι εκεί μόνο για την τελική μάχη αλλά και γιατί θα γλιτώναμε χρόνο. Τελικά όμως αυτό οδηγεί και σε μια πολύ ωραία στο μάτι τελική μαχη οπότε τι να πω; Ίσως και να ήταν καλό…

Τεχνικά έχουμε μια απο τα ίδια αλλά ένα βήμα παραπάνω. Τα εφέ είναι καλύτερα από την πρώτη ταινία, η μουσική είναι εδώ για να κάνει την ίδια δουλειά που έκανε και πριν (και να μου σπάσει λίγο τα νεύρα το ίδιο με πριν) και οι σκηνές δράσης είναι μοναδικές στο πως είναι “γραμμένες” μπροστά στην κάμερα. Το καλό εδώ είναι ότι έχουμε να κάνουμε με πιο πολλές από την πρώτη ταινία και το ακόμα καλύτερο είναι ότι έχουμε σκηνές που πλέον παρακολουθούμε το δίδυμο των πρωταγωνιστών και όχι μόνο το έναν από τους δύο, πράγμα που κάνει το “σχέδιο” για την υλοποιηση τους δύο φορές πιο δύσκολο αλλά κάνει και την θέαση τους δύο φορές πιο καλή καθώς πετυχαίνει ακριβώς αυτό που θέλει.

Τελικά είναι μια ταινία που δεν ξεφεύγει από το “Déjà vu” και με τον καλό αλλά και με τον κακό τρόπο. Πολλές είναι οι σκηνές που παραπέμπουν στην πρώτη ταινία, κάτι που καταντά λίγο βαρετό μετά από κάποια φάση, αλλά από την άλλη είναι και πολλές οι σκηνές που δουλεύουν σαν καλή συνέχεια της πρώτης ταινίας. Σίγουρα έχει τα παραπτώματα της αλλά αν το δεις από την οπτική comic μεταφορά, για ακόμα μια φορά, μπορείς να παραβλέψεις κάποια και απλά να χαρείς την θέαση της, θα χρειαστεί όμως να κλείσεις το κεφάλι σου πιο πολύ από την πρώτη. Και για τελευταία φορά αυτό το “Déjà vu” έρχεται και στο τέλος. Όπως και πριν έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που δεν είναι άσχημη αλλά δεν είναι και κάτι που θα θυμάσαι για πάντα. Καλά θα περάσεις αλλά μέχρι εκεί.