Man of Steel, Movie Review

SuperHero Archives 08.02.2021:

Μετά το, προσωρινό, τέλος του MCU έπρεπε να πιάσω την έτερη μεγάλη δύναμη του αμερικάνικου SuperHero comic, DC. Οι επιλογές ήταν δύο ή να πάμε στις άσχετες μεταξύ τους ταινίες από τους ήρωες της εταιρείας ή να πιάσω αυτό που οι ίδιοι θέλουν να ονομάζουν DCEU (DC Extended Universe), τώρα γιατί λέγεται “extended” ένα universe που είναι πολύ πιο μικρό από το “βασικό” universe των comics της εταιρείας δεν ξέρω, τραβάτε ρωτήστε τους! Η επιλογή για το DCEU έγινε πρώτον γιατί οι ταινίες που έχουμε εδώ είναι αρκετά λιγότερες από αυτές που γενικά χρησιμοποιούν τους χαρακτήρες των DC comics και δεύτερον γιατί πιστεύω ότι είναι αυτές που έρχονται σε άμεση αντιπαράθεση με το MCU καθώς προσπαθούν να μας παρουσιάσουν ένα σύμπαν όπου όλοι οι ήρωες της DC ζουν μέσα σε αυτό. Οπότε πάμε στην πρώτη εξ αυτών, Man of Steel.

Από την εισαγωγή της ταινίας καταλαβαίνεις ότι ο σκηνοθέτης, και ο άνθρωπος πίσω από το όλο εγχείρημα του universe αυτού, Zack Snyder θέλει να κάνει κάτι σε τελείως διαφορετικό ύφος από αυτό που έκανε ο Kevin Feige, με το MCU. Με πιο μουντά χρώματα στην οθόνη σε μια προσπάθεια (;) να φέρει τους ήρωες στην πιο πεζή πραγματικότητα μας. Η αρχή γίνεται με τον Krypton και τον Jor-El (πατέρα εξ αίματος του Superman). Ο δημιουργός εδώ θέλει να κάνει την ταινία του κάτι το αυτούσιο και δεν περιμένει από εσένα σαν θεατής της ιστορίας του να γνωρίζεις τίποτα πρότινος για τον Superman. Εμένα προσωπικά κάτι τέτοιο μου αρέσει. Καταλαβαίνω αυτόν που θα μου πει ότι έχουμε δει τουλάχιστον άλλη μια φορά στο κινηματογράφο το origin του ήρωα, αλλά αυτό ήταν τριάντα χρόνια πριν, και ότι πραγματικά δεν ξέρω σε ποια πέτρα πρέπει να έχεις κρυφτεί τα τελευταία τριάντα με σαράντα χρόνια για να μην ξέρεις ποιος και τι είναι ο ήρωας αυτός αλλά δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον που θέλει να πει μια ιστορία αυτούσια. Εκεί το δίνω στον Zack και είμαι μαζί του. Λίγο πριν την ολοκληρωτική καταστροφή του πλανήτη και το ταξίδι του Kal-El στην Γη έχουμε και την γνωριμία μας με τον villain της ταινίας General Zod. Καλή γνωριμία θα έλεγα, βλέπουμε μέχρι που είναι ικανός αυτός να φτάσει για τα πιστεύω του και την έντονη διαμάχη, για το πως πρέπει να πράξουν οι Kryptonians ενάντια του αφανισμού τους, που αυτός έχει με τον Jor-El. Αφήνω εδώ τον Krypton, καθώς όλοι ξέρουμε ποιο είναι το μέλλον του πλανήτη για να πάμε μαζί με τον Kal στη Γη.

Στην πορεία της ταινίας βλέπουμε έναν Clark ο οποίος ενώ έχει περάσει κάποιες καταστάσεις προσπαθεί να κρύψει την ταυτότητα του σαν υπεράνθρωπος. Αυτή είναι και η βασική πρώτη πλοκή της ταινίας, με το Clark να θέλει να βρει από που ήρθε στην Γη και την Lois να ψάχνει στοιχεία για το ποιος είναι αυτός ο “superman” για τον οποίο ακούει ιστορίες από ‘δω και από ‘κει. Εδώ αρχίζουν και τα προβλήματα μας. Το σενάριο έχει καταστάσεις που για ακόμα μια φορά για τέτοια ταινία βλέπουμε πολύ καθαρά ότι γράφτηκαν για να πάμε παρακάτω και δεν δόθηκε η απαραίτητη προσοχή. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από το γεγονός ότι η Lois βρίσκεται τυχαία στο ίδιο μέρος με τον Clark και ακολουθεί επίσης τυχαία τον πρωταγωνιστή μας όταν αυτός βγαίνει βράδυ για να δει τι παίζει με ένα εξωγήινο διαστημόπλοιο που έχουν βρει στον Καναδά. Το γεγονός και μόνο ότι η Lois το κάνει όλο αυτό στα μουλωχτά και παίρνει από πίσω κρυφά τον freaking-Superman από μόνο του αρχίζει να μας κάνει να αμφισβητούμε το πόσο βάρος έχει δοθεί στο σενάριο της ταινίας αυτής…

Ενώ, λοιπόν, μέσω αυτής της αναζήτησης της Lois μαθαίνουμε κάποια πράγματα για το παρελθόν του Clark η ταινία μας πετάει, αρκετά έξυπνα θα έλεγα, κάποια flashbacks κατά τη διάρκεια της για να μας δώσει να καταλάβουμε το γιατί ο Superman προσπαθεί να κρύψει την ταυτότητα του και το πως τον έχει επηρεάσει ο “γήινος πατέρας” του σε αυτή την επιλογή του. Τα flashback είναι έξυπνα αλλά δεν είναι καθόλου ωραία δοσμένα και με αυτό εννοώ ότι πολλές φορές μας “κόβουν” την ταινία για να μας πάνε πίσω σε άκυρες στιγμές αλλά και με άκυρες πληροφορίες (αν και το δεύτερο είναι σε ένα ή δύο το πολύ). Με αυτό στο μυαλό πάμε και στο δεύτερο πρόβλημα με την ταινία που έχει μια τάση να κάνει restart, αν θέλετε να το πούμε έτσι, με εμάς “να μην καταλαβαίνουμε” από που ουσιαστικά "αρχίζει" η ταινία. Αρχίζει στον Krypton; Αρχίζει όταν βλέπουμε τον Clark να μπαίνει στο διαστημόπλοιο και να ανακαλύπτει τον πλανήτη του; Αρχίζει στην επίθεση του Zod (που μπαίνει στα άκυρα μέσα στην πλοκή της ταινίας); Που κόβεις τον “πρόλογο/ας δώσουμε κάποιες εξηγήσεις για τον πρωταγωνιστή” και μπαίνεις στην βασική πλοκή; Από εκεί προκύπτει και το άλλο κακό, η ταινία δίνει την εντύπωση ότι της λείπει το δεύτερο μέρος. Εδώ θα πρέπει να εξηγήσω ίσως λίγο κάποιες βασικές αρχές όταν γράφεις μια ιστορία. Παντού και πάντα (είτε μιλάμε για βιβλία, ταινία, comics κτλ.) η βασική αρχή που έχουν όλοι οι συγγραφείς είναι ότι η ιστορία μας χωρίζεται σε τρία μέρη. Έχει μια αρχή, που μπαίνουμε στο κόσμο, βλέπουμε πως αυτός δουλεύει και έχουμε μια γνωριμία με τους χαρακτήρες σε αυτόν. Στο δεύτερο μέρος, συνήθως το πιο μεγάλο χρονικά στην ιστορία, μαθαίνουμε τους χαρακτήρες μας καλύτερα και βλέπουμε το πως και το γιατί αυτοί ενεργούν σε αυτά που τους βάζει η πλοκή στο δρόμο τους. Τέλος έχουμε το τρίτο που είναι αυτό που όλα δένουν και κλείνουν την ιστορία μας με το φινάλε της. Στις ταινίες δράσης, που είναι και στην πλειοψηφία τους οι SuperHero movies, το τρίτο μέρος είναι μια μεγάλη μάχη ή κάτι τέτοιο. Εδώ, λοιπόν, με το πρόβλημα του ότι κάνουμε reset σε κάθε καινούργιο flashback ή κάτι, η ταινία μας πάει στην τελική μάχη με τον Zod και το “στρατό” του σχεδόν από το πουθενά, έτσι δίνεται μια εντύπωση, τουλάχιστον σε εμένα, ότι πάμε από το πρώτο μέρος της ιστορία κατευθείαν στο τρίτο χωρίς να ξέρουμε τι και πως στο ενδιάμεσο.

Πάμε στα καλά της όμως. Εντάξει δεν είναι ένα μάτσο σ**τά η ταινία (Future Vegeta, αυτό είναι η επόμενη)! Οι ηθοποιοί παίζουν πολύ καλά με το υλικό που έχουν στα χέρια τους, με αποκορύφωμα τους Henry Cavill (Superman), Kevin Costner (Jonathan Kent), Russell Crowe (Jor-El) αλλά για μένα την καλύτερη δουλειά την κάνει ο Michael Shannon ως General Zod. Το πως παίζει είναι το κάτι άλλο. Σε κάνει να πιστεύεις τα πάντα από αυτά που λέει με τις εκφράσεις του προσώπου του να ακολουθούν απόλυτα τα λόγια του. Είναι καταπληκτικός, δεν μπορώ να πω κάτι άλλο.

Με αυτό ας περάσουμε στον βασικό κακό μας. Ο Zod είναι πολύ καλός. Όπως όλοι οι “καλοί-κακοί” του MCU έχει λόγο που κάνει αυτά που κάνει και για τον λόγο αυτό είναι έτοιμος να φτάσει στα άκρα για τα πιστεύω του. Το αν αυτά είναι λάθος είναι κάτι που το μιλάμε αλλά, όπως είχα γράψει και για τον Thanos σε προηγούμενο κείμενο, αυτή είναι η “νίκη” του χαρακτήρα αυτού, ότι είναι ο “κακός” της υπόθεσης μας, αλλά στο δικό του μυαλό κάνει το σωστό. Πέραν των όποιων πεποιθήσεων όμως έχουμε να κάνουμε με αντιπαράθεση δύο Kryptonians στην Γη, πράγμα που αναπόφευκτα οδηγεί σε σωματικές/φυσικές μάχες στο “τελευταίο” κομμάτι της ταινίας.

Εδώ για μένα είναι που η ταινία “λάμπει”. Ο χαρακτηρισμός που θα της έδινα είναι ότι είναι "η πιο DragonBall ταινία από ότι έχει βγει ποτέ”! Αν έχει κάνει ένα καλό ο Zack σαν δημιουργός είναι να μας περάσει το πόσο σκληρές σε ταχύτητα, δύναμη και ένταση θα ήταν οι μάχες των Kryptonians αν μπορούσαν να γίνουν στην πραγματικότητα. Τα μπουνίδια, οι μάχες στον αέρα, το Sonic Boom (το φαινόμενο που παρατηρείται όταν ένα αντικείμενο ξεπεράσει την ταχύτητα του ήχου) όλα είναι δοσμένα με τέτοιο τρόπο που σου δίνει να καταλάβεις αμέσως τις επιπτώσεις της κάθε ενέργειας που κάνει ο κάθε Kryptonian.

Με αυτό πάμε στα εφέ της. Όταν έχουμε να κάνουμε με κάτι το “μικρό”, όπως κάποια πτήση του Superman, είναι πολύ καλά, όταν πάμε σε κάτι το “μεγάλο” όμως, όπως μεγάλες καταστροφείς κτλ, αυτά φαίνονται αρκετά ψεύτικα και δυστυχώς αν αυτό γίνεται τώρα πολύ φοβάμαι ότι στο μέλλον θα φαίνονται πολύ μη αληθής τα εφέ που έχουμε εδώ. Το καλό για τον δημιουργό, και το πως μας περνάει κάποια πράγματα, είναι ότι αρκετές μάχες κτλ. είναι δοσμένα με γρήγορη ταχύτητα, κάτι που δικαιολογείται από τις δυνάμεις αυτών που παίρνουν μέρος στις σκηνές, και πολλές φορές το μάτι χάνει το ψέμα που φαίνεται από πίσω. Από την άλλη στις σκηνές που παίρνουν τον χρόνο τους, η πράσινη οθόνη είναι εκεί και “φαίνεται” πολύ έντονα.

Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με μια παραγωγή που έγινε με αγάπη αλλά χάνει στα σημεία, και αυτά τα σημεία είναι πολλά. Εγώ προσωπικά, όντας και fan του DragonBall, την αγάπησα λίγο για τις μάχες και το πως μας τις δίνουν στις οθόνες μας αλλά είναι μια ταινία που, δυστυχώς γι’ αυτή, θα πρέπει να “κλείσεις” τον εγκέφαλο σου (και τη φωνούλα που λέει το πόσο ψεύτικα είναι αυτά που βλέπεις) για να την απολαύσεις. OK, αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνεις με όλες τις SuperHero movies σε μεγάλο βαθμό αλλά είναι διαφορετικά το “βλέπω αυτά που βλέπω, ξέρω ότι είναι ψέμα αλλά η ταινία τα δικαιολογεί στον κόσμο της” και το “βλέπω αυτά που βλέπω, ξέρω ότι είναι ψέμα και δεν βγάζουν νόημα ούτε και στον κόσμο της ταινίας”...