Red 2, Movie Review

SuperHero Archives 18.08.2021:

Συνέχεια στις περιπέτειες του Frank και της Sarah με μια ταινία που είναι ίδια με την πρώτη αλλά για να δικαιολογήσει το “2” στον τίτλο κάνει πολλά πράγματα διαφορετικά. Δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι που είναι “Guardians of the Galaxy”, δηλαδή ίδια ταινία αλλά όλα καλύτερα, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι πολύ πιο χαμηλά ποιοτικά από το πρώτο. Αν έχω καταλάβει καλά αυτή η ταινία είναι κάτι που δεν έχει καμία σχέση με το comic, καθώς αυτό ήταν μια mini σειρά, με 3 τεύχη, από την οποία πήρε ιδέες η πρώτη ταινία.

Το πρώτο που σου περνάει από το μυαλό σαν απορία είναι αν αξίζει να δεις τι έγινε στην ζωή του Frank και των άλλων μετά το τέλος της πρώτης ταινίας. Αυτό πιστεύω ότι ήταν και η βασική ιδέα του δημιουργού πίσω από την όλη φάση, μιας και η αρχή μας γίνεται με το ζευγάρι Frank-Sarah, που αφήσαμε στο τέλος της πρώτης ταινίας μαζί, να περνάνε μια ζωή που ο ένας προσπαθεί να κάνει τα πάντα για να κρατήσει την κοπέλα του ασφαλή αλλά η άλλη βαριέται την καθημερινότητα και την ρουτίνα που έχουν μπει η ζωές τους. Είναι ωραία αλλαγή σαν concept από την πρώτη ταινία και, εξαιτίας ενός συμβάντος, οι πρωταγωνιστές θα πρέπει να μαζέψουν πάλι την ομάδα από την πρώτη ταινία και να προσπαθήσουν να σώσουν τον κόσμο αυτή τη φορά.

Η συνέχεια όλων από την προηγούμενη περιπέτεια του Frank είναι πολύ καλή. Όλοι οι χαρακτήρες δίνουν την σωστή εντύπωση του τι είναι μετά την πρώτη ταινία, αν και δεν είναι 100% όπως ας πούμε στο Kick-Ass 2. Παρόλα αυτά δεν χαλάει κάτι τόσο πολύ την γενική εικόνα αυτών των χαρακτήρων και το τι έκαναν μετά τα γεγονότα που είδαμε στο Red. Εδώ όμως υπάρχει το πρώτο κακό για εμένα, η ταινία προσπαθεί να κάνει κάτι από μόνη της σίγουρα αλλά εμένα μου δίνεται η εντύπωση ότι αν δεν έχεις δει την πρώτη δεν θα βγάλεις φουλ νόημα για τι είναι ο κάθε χαρακτήρας που βλέπεις. Η ταινία προσπαθεί να γίνει κάτι από μόνη της αλλά νομίζω ότι το χάνει.

Μαζί με τους χαρακτήρες που ξέραμε έχουμε και καινούργιους, για να μπούμε ακόμα πιο πολύ μέσα στα “πλοκάμια” της κατασκοπείας. Εδώ είναι το δεύτερο κακό. Για εμένα, σχεδόν, κανένας από αυτούς δεν βοηθάει τόσο την πλοκή που να είναι κάποιο κομμάτι που δεν μπορεί να κοπεί από αυτή. Δηλαδή με δύο-τρεις καλές κοψιές και διαφορές άνετα όλοι οι καινούργιοι χαρακτήρες θα μπορούσαν να λείπουν από την ταινία. Καταλαβαίνω ότι κάποιοι από αυτούς είναι εκεί για την κωμωδία και σίγουρα το κάνουν καλά αυτό αλλά μου δίνεται μια εντύπωση ότι είναι εκεί μόνο γι’ αυτό κάποιες στιγμές. Αυτό το δεύτερο κακό με πάει στο τρίτο από μόνο του που έχει να κάνει με την διάρκεια της ταινίας. Θα μπορούσε, με αυτά τα κόψε-ράψε που είπα πριν, να έχουμε τουλάχιστον μισή ώρα μικρότερη ταινία. Ο χρόνος της παραγωγής γίνεται μεγαλύτερος από τη στιγμή που υπάρχουν σκηνές που πρέπει να μας γνωρίσουν τους καινούργιους χαρακτήρες και να δούμε τι κάνουν αυτοί στον κόσμο αυτό. Προσωπικά, δεν θα πω ψέματα, κάποια στιγμή, κοντά στην μιάμιση ώρα, βαρέθηκα λίγο και πιστεύω ότι θα ήθελα κάπου εκεί να είναι το τέλος.

Από την άλλη για ακόμα μια φορά όλοι οι ηθοποιοί κάνουν άριστα τη δουλειά τους. Επίσης έχουν “μετριάσει” κάπως τον Marvin για να μην “κλέβει” κάθε σκηνή που είναι μέσα, πράγμα που δίνει και στους υπόλοιπους χαρακτήρες χρόνο να “λάμψουν” στην ταινία, μιας και για ακόμα μια φορά το καστ είναι αρκετά δυνατό σαν ονόματα.

Κλασικά για ταινία του είδους ο κακός μας δεν είναι αυτός που φαίνεται ή για να το πω καλύτερα δεν είναι μόνο αυτός. Ωραία και πολύ χαρακτηριστικά μαθαίνουμε από την πρώτη μας γνωριμία με τον κακό τι είναι αυτός ικανός να κάνει και ποια μέσα μπορεί να χρησιμοποιήσει για να φτάσει στο στόχο του. Αυτό μας βοηθάει πολύ να έχουμε ένα άγχος για τους πρωταγωνιστές και είναι κάτι που είναι καλό για την πλοκή και… Θα ήταν καλύτερο αν δεν είχαμε και πάλι το “plot armor”... Σε αυτή την ταινία είναι ακόμα πιο εμφανείς οι φορές που θα πρέπει να “κλείσετε” το κεφάλι σας, είναι και πιο πολλές και θα έλεγα ότι κάνουν το “κλείσιμο” αυτό ακόμα πιο αναγκαίο απ’ ότι πριν! Γενικά η πλοκή έχει προβλήματα, είναι πολύ προβλέψιμη και αρκετά πράγματα μέσα σε αυτή μπορούν να θεωρηθούν “κλίσε” ακόμα και για τότε που γυρίστηκε η ταινία.

Το σίγουρο είναι ότι ο καινούργιος σκηνοθέτης, Dean Parisot, έχει λίγο “χαλαρώσει” με το θέμα της μουσικής και αυτή δεν είναι τόσο πολύ στο προσκήνιο όπως στην πρώτη ταινία. Ακόμα μια αλλαγή έχει να κάνει με το χαρακτηριστικό τρόπο που η πρώτη ταινία άλλαζε τοποθεσίες κάτι που τώρα γίνεται με έναν διαφορετικό αλλά εξίσου έξυπνο τρόπο μπορώ να πω, αν και προσωπικά μου άρεσε της πρώτης ταινία πιο πολύ. Έχουμε για ακόμα μια φορά αυτές τις σκηνές που ο πρωταγωνιστής “στο παρατσάκ” ξεφεύγει να πάθει κάτι και εδώ είναι πιο πολλές, όπως επίσης εξαιτίας αυτών έχουμε και τη μερική χρήση CGI κάτι που στην πρώτη ταινία νομίζω ήταν σε μια ή δύο σκηνές το πολύ. Δεν θα μπορούσα να πω ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι που “κόβει την ανάσα” αλλά τουλάχιστον κάνει αυτό που θέλει να κάνει χωρίς να φαίνεται τόσο πολύ ψέμα.

Τελικά για εμένα δεν είναι τόσο καλή ταινία όσο η πρώτη. Για να το ξεκαθαρίσω, βλέπω αυτές τις ταινίες για να χαλαρώσω και να περάσω καλά, αυτό σίγουρα το κάνει και αυτή η παραγωγή αλλά έχει το κακό ότι είναι λίγο πιο μεγάλη απ’ όσο θα έπρεπε, συν το ότι τα γεγονότα που την κάνουν πιο μεγάλη, για εμένα, θα μπορούσαν να λείπουν και δεν είναι αναγκαστικά κομμάτια της πλοκής που θα άλλαζαν κάτι αν έφευγαν. Είναι πολύ ωραία η χημεία και η δυναμική του πρωταγωνιστικού ζευγαριού όμως και οι καταστάσεις, που το σενάριο τους βάζει, είναι αρκετά διαφορετικές από την πρώτη ταινία που σε συνδυασμό με την δυναμική αυτή προκαλούν κωμικές σκηνές, σχεδόν, αβίαστα. Δεν ξέρω τι να πω; Δεν πιστεύω ότι θα χάσετε τον χρόνο σας αλλά θα καταλάβω και κάποιον που θα μου πει ότι δεν του άρεσε. Σίγουρα το πρώτο είναι πολύ καλύτερο αλλά και αυτό είναι πίσω του αρκετά κοντά αλλά ίσως όχι τόσο κοντά όσο θα ήθελε.