The Spirit, Movie Review

SuperHero Archives 19.05.2021:

Κάτι πήγε πολύ άσχημα εδώ… Με τέτοια αρχή καταλαβαίνεις ότι δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι το καλό και αυτό έχει φανεί και από το πέρασμα του χρόνου, καθώς αυτή τη στιγμή πιστεύω ότι είναι πολλοί λίγοι αυτοί που γνωρίζουν αυτή την ταινία και ακόμα πιο λίγοι αυτοί που γνωρίζουν το comic, αν και είναι αρκετά παλιό και ο πρωταγωνιστής είναι από τους πρώτους SuperHero. Αν κάτι αποδεικτίνει αυτή η ταινία είναι ότι το να είσαι εκκεντρικός δεν σε κάνει απαραίτητα και καλό. Για αρχή να πω ότι είμαστε σε μια εποχή που ο γνωστός δημιουργός comics Frank Miller έχει σκηνοθετήσει το πολύ πετυχημένο Sin City μαζί με τον Robert Rodriguez, και για κάποιο λόγο ο Miller πήρε τα πιο πολλά εύσημα. Έτσι το Hollywood έψαχνε από αυτόν την επόμενη μεγάλη “περίεργη” ταινία και αυτή ήρθε με το The Spirit αλλά με ένα κακό, αυτή την φορά ο Miller ήταν μόνος του στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Γενικά δεν έχω να πω παρά μόνο καλά λόγια για τον Miller και την καριέρα του στα comics. Πραγματικά αυτός ο άνθρωπος έχει γράψει μερικές από τις καλύτερες ιστορίες σε αυτά αλλά είναι προφανές ότι η απειρία του στο χώρο του κινηματογράφου (από σκηνοθετικής άποψης) είναι πάρα πολύ έντονη καθόλη τη διάρκεια της ταινίας μας εδώ.

Τι είναι ο Spirit όμως; Έχουμε έναν αστυνομικό ο οποίος έχει πεθάνει αλλά για κάποιο λόγο (που βλέπουμε αρκετά μετά στην ταινία) αυτός επανέρχεται στη ζωή και μπορεί κάθε φορά που “πεθαίνει” να επανέρχεται σε αυτή μέσα σε λίγες ώρες ή μέρες. Έτσι στην ουσία έχουμε να κάνουμε με έναν αθάνατο ήρωα που γενικά είναι λίγες οι στιγμές που θα έχεις πραγματικά άγχος γι’ αυτόν. Αυτό από μόνο του είναι κάτι που θέλει πολύ λεπτούς χειρισμούς για να περάσεις στον θεατή σου ότι ο πρωταγωνιστής έχει κάποια αδυναμία ή γενικά κάτι που ο villain θα το εκμεταλλευτεί και ο θεατής σου θα ενδιαφερθεί παραπάνω για την τύχη του ήρωα. Το περίεργο είναι ότι, και πάλι από το βιογραφικό του, ο Miller το έχει καταφέρει αυτό σε άλλες ιστορίες που έχει γράψει και εδώ κάτι πάει να κάνει κάπου στη μέση της ταινίας αλλά πραγματικά είναι για πέντε λεπτά, καθώς πριν από αυτό το σκηνικό και μετά πάλι έχεις την αίσθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να βλάψει τον ήρωα μας.

Ο villain είναι πολύ κλασικός αλλά δεν μπορώ να πω κάτι γι’ αυτό. Πάλι να υπενθυμίσω ότι έχουμε να κάνουμε με ένα comic που είναι αρκετά παλιό. Όπως διαβάζω τώρα, ο villain έτσι όπως είναι στην ταινία έχει πάρει στοιχεία από δύο μεγάλους κακούς του Spirit και ο συνδυασμός τους είναι κάτι που μπορείς να πεις ότι βγάζει νόημα, πάντα στα μέτρα και στα σταθμά μιας ταινίας που δε βγάζει και πολύ νόημα. Γενικά έχει και αυτός το όλο θέμα εκκεντρικότητας όπως όλη η ταινία αλλά, πάλι όπως όλη η ταινία, κάποιες φορές αυτό παραγίνεται και δεν καταλαβαίνεις γιατί είναι έτσι όπως είναι σε κάποιες σκηνές ή γιατί κάνει κάποια πράγματα έτσι όπως τα κάνει σε κάποιες άλλες. Γενικά, βέβαια, καταλαβαίνεις τι θέλει να κάνει και γιατί ο Spirit και ένα άλλο πρόσωπο μπαίνουν στο δρόμο του και αυτός τους κυνηγάει. Δίπλα του υπάρχει η βοηθός του που μάλλον πιο πολύ είναι μια όμορφη παρουσία παρά προσφέρει κάτι στην ταινία και στην πλοκή καθώς και ο “στρατός” του από κάποια πλάσματα που αν κατάλαβα καλά είναι κλώνοι που ο ίδιος φτιάχνει.

Μιας που μίλησα για ωραίες παρουσίες να πω ότι όλη η ταινία είναι γεμάτη με αυτές! Αν ένα πράγμα σου δίνει να καταλάβεις πολύ καλά το σενάριο είναι ότι ο Spirit έχει κόλλημα με το “ωραίο φύλο” και τις γάτες. Αυτό το καταλαβαίνεις αλλά το κακό είναι ότι δεν το “καταλαβαίνεις”. Με αυτό θα πάω σε ένα ακόμα κακό ότι πολλά πράγματα που γίνονται στην ταινία, όπως η παρά πάνω πληροφορία, γίνονται απλά για να γίνουν. Είναι πολύ λίγες οι σκηνές που μας δίνουν κάτι για την πλοκή και κάποιες που θέλουν να το κάνουν αυτό το κάνουν με πολύ “θόρυβο” στα μάτια σου, κάτι που βοηθάει και το εκκεντρικό στυλ της ταινίας, που ίσως και να χάσεις την πληροφορία που θέλουν να σου δώσουν. Πχ, η πρώτη σκηνή που βλέπουμε τον κακό μας η ταινία θέλει να σου περάσει ότι είναι ένας άνθρωπος που δεν το ενδιαφέρει τίποτα προκειμένου να φτάσει στο στόχο του, επίσης ότι είναι μια μεγάλη απειλή για τον ήρωα (που δεν είναι αλλά αυτό θέλει να σου πει) καθώς έχει την ίδια “δύναμη” αθανασίας σαν και αυτόν αλλά έχει και τους πόρους και το σχέδιο να κάνει κάτι με αυτή. Η σκηνή όμως είναι τόσο περιέργη, ας πούμε, που εγώ προσωπικά δεν κατάλαβα σχεδόν τίποτα από όλα αυτά, πέραν του ότι και αυτός είναι το ίδιο δυνατός σαν τον ήρωα ίσως και ότι έχει ένα κόλλημα με τα όπλα. Αυτό κάποιος θα πει ότι επειδή εγώ είμαι βλάκας δεν το έπιασα αλλά πραγματικά πιστεύω ότι ο λόγος που έχασα μια τέτοια πληροφορία και την κατάλαβα μετά στην ροή της ταινίας, έχει να κάνει με το τρόπο που σου δίνεται η σκηνή και όχι το πόσο βλάκας είμαι!

Το ακόμα πιο κακό με αυτό είναι ότι ο σκηνοθέτης έχει στη διάθεση του κάποια μεγάλα ονόματα του Hollywood, που έχουν αποδείξει ότι μπορούν να παίξουν πολύ καλά σε άλλες ταινίες και εδώ απλά χάνονται κάτω από την εκκεντρικότητα, κάποιες φορές και των ίδιων (με τις οδηγίες του σκηνοθέτη φαντάζομαι), και το πόσο μ**νάρες είναι κάποιες από τις γυναίκες ηθοποιούς. Γενικά είναι όλο αυτό που τις περισσότερες φορές, ενώ ο ηθοποιός παίζει αυτό που του έχουν πει να παίξει, δεν καταλαβαίνεις γιατί βλέπεις έναν άνθρωπο να κάνει αυτά που κάνει καθώς όλο το άλλο γύρω του δεν βγάζει νόημα να είναι έτσι, και όταν λέω “το άλλο γύρω του” εννοώ και μέσα στην σκηνή (που τις περισσότερες φορές βγάζει, OK το δίνω αυτό) αλλά περισσότερο στο τι μας πήγε σε αυτή τη σκηνή ή ακόμα χειρότερα το τι ακολουθεί μετά από αυτή.

Το τι γίνεται μέσα στις σκηνές μου δίνει πολύ ωραία πάσα για να μιλήσω για τα CGI. Όπως είναι λογικό μια ταινία που είναι στο ύφος του Sin City είναι φουλ από CGI. Όλες οι σκηνές είναι γεμάτες με CGI από τα backgrounds μέχρι κάποια πράγματα που κάνουν οι πρωταγωνιστές που δεν γίνονται πραγματικά, καθώς επίσης και την αλλαγή χρώματος εκεί που θέλει ο σκηνοθέτης να το κάνει για να μοιάζει πιο πολύ με comic. Όλα αυτά είναι καλές ιδέες και δουλεύουν φουλ… Στο Sin City αλλά όχι εδώ για κάποιο λόγο. Για να πω την αλήθεια, ναι, είναι κάποιες σκηνές που τα περισσότερα πάνε καλά σε αυτόν τον τομέα αλλά είναι λίγες αυτές οι σκηνές και γενικά σε καμία δεν πάνε όλα καλά. Πέρα από τον σκηνοθέτη, που τον έχω στολίσει στα άσχημα λόγια και δεν το αξίζει ο άνθρωπος από τις άλλες δουλειές του, εμένα μου κάνει ότι το πρόβλημα υπάρχει και στο μικρό budget της ταινίας, πράγμα που μόλις διάβασα ότι είναι λάθος! Μάλιστα η ταινία είχε 20 εκατομμύρια δολάρια παραπάνω κόστος από το Sin City… F*ck!

Λίγο πριν κλείσω να πω και άλλα δύο που με πείραξαν στο σενάριο. Πρώτα έχουμε να κάνουμε το ότι έτσι τα “φέρνει η τύχη” που όλοι οι χαρακτήρες που είναι βασικοί για την πλοκή ξέρονται από “κάπου, κάπως, κάποτε” και όλοι έχουν ένα παρελθόν ο ένας με τον άλλον. Αυτό είναι κάτι που μου την κάνει πολύ από πολύ παλιά (βλ. Lost την σειρά). Δηλαδή χρειάζονται πέντε άτομα για την πλοκή και κάπως πρέπει όλοι να γνωρίζονται από κάπου πόσο μάλλον να είναι παλιό ζευγάρι, ξαδέρφια, αδέρφια κτλ. Δεύτερον που δεν μου άρεσε εδώ έχει να κάνει με το ότι ο ήρωας μας δεν είναι και τόσο ήρωας τελικά. Ναι, σε όλη την ταινία μας λένε πόσο γ**άτος αστυνομικός ήταν ή καλύτερα ήθελε να γίνει και τώρα που είναι “αθάνατος” μπορεί να το κάνει αλλά δεν το “νιώθεις” και πάλι. Πέρα από μια ή δυο “ηρωικές” πράξεις ότι κάνει μέσα στην ταινία είναι καθαρά για τον ίδιο και ακόμα και στην τελική μάχη δεν πάει για το γενικό καλό ή κάτι (αν και η αλήθεια είναι ότι ο χαρακτήρας δεν γνωρίζει 100% τι διακινδυνεύεται εκεί) και ακόμα χειρότερα για τον ίδιο (spoiler alert) στην τελική άλλος “σώζει την παρτίδα” από το σχέδιο του κακού (end of spoiler), κάτι βέβαια που αν το δεις από μια άλλη οπτική δεν είναι απαραίτητα κακό.

Όλα για εμένα γυρνάνε πίσω στην απειρία του σκηνοθέτη, λοιπόν. Είναι η πρώτη και μοναδική απόπειρα του Miller να κάνει κάτι μόνος του και με τα αποτελέσματα που είχε μάλλον το Hollywood δεν θα του ξαναδώσει αυτή την ευκαιρία. Για εμένα η ταινία είναι πολύ κακή και σίγουρα δεν αξίζει το χρόνο σας ούτε για το πόσο κακή είναι. Μπαίνει και αυτή στην κατηγορία “ελπίζω να μην ξαναχάσω χρόνο από τη ζωή μου για να τη δω”, και όπως έδειξε η ιστορία, αλλά και το box office της ταινίας, τελικά πολλοί είχαν την ίδια άποψη με εμένα. Σίγουρα μη τη δείτε, πάρτε το λόγο μου γι’ αυτή καθώς μόνο θα κλαίτε τις δύο ώρες και τίποτα παραπάνω.