Aquaman, Movie Review

SuperHero Archives 19.02.2021:

Αφού επιζήσαμε από το Justice League πάμε σινεμά να δούμε την επόμενη ταινία της Warner πάνω στο DCEU με πολύ χαμηλές προσδοκίες η αλήθεια είναι. Για καλή μας τύχη η ταινία για την οποία θα μιλήσω σε αυτό το κείμενο είναι τουλάχιστον μια διασκεδαστική παραγωγή που δεν θες να ξεχάσεις την ύπαρξη σου μετά το τέλος της! Το ερώτημα που σου δημιουργεί όμως είναι ένα και είναι μεγάλο, γιατί δεν βγήκε αυτή η ταινία πριν το Justice League; Θα μπορούσαμε να καταλάβουμε τόσα πολλά για τον Arthur και να μην χρειάζεται να "τρέχουμε" με την γνωριμία του στο JL απλά και μόνο για να είναι εκεί μαζί με τους atlanteans.

Όπως κάθε φορά θα πιάσουμε πρώτα την βασική πλοκή μας για να δούμε που πετυχαίνει η ταινία σαν πρώτη μεταφορά του SuperHero στην μεγάλη οθόνη. Το αρχικό ερώτημα που έθεσα στην πρώτη παράγραφο θα μας συντροφεύει καθόλη τη διάρκεια της ταινίας και δημιουργείται ήδη από τα πρώτα λεπτά της καθώς όπως είναι φυσικό αρχίζουμε με το πως γεννήθηκε ο Arthur και την ιστορία πίσω από την ένωση των δύο κόσμων που “πρεσβεύει” ο ήρωας. Πόσο ωραίος και κατανοητός θα ήταν σαν χαρακτήρας αν τα βλέπαμε αυτά μια ταινία πριν; Μετά ερχόμαστε στο σήμερα (στο “σήμερα” μετά τα γεγονότα της JL) να παρακολουθήσουμε μία ιστορία που ο πρωταγωνιστής αγωνίζεται να βρει τη θέση του στον κόσμο τόσο της Ατλαντίδας, όσο και της στεριάς, σε μία προσπάθεια να γίνει ο SuperHero που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε. Η γενική πλοκή του σεναρίου είναι πολύ καλή, αν και μερικές φορές έχει αυτό το “εντάξει μωρέ είναι comic μεταφορά” αλλά το συγχωρείς μιας και πάνω-κάτω όλες οι μεταφορές απο comic το έχουν αυτό. Μαθαίνουμε αρκετά πράγματα για το παρελθόν του Aquaman, καθώς και για τη ζωή, τους κανόνες και το πολιτισμό για τον κόσμο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσα στο DCEU. Και μόνο προσμονή προκαλείται από το γεγονός ότι οι πληροφορίες που παίρνουμε, μέσα στην ταινία, για τον κόσμο αυτόν είναι αυτές που είναι και δίνουν την εντύπωση ότι ακόμα έχουμε πολλά να δούμε και να μάθουμε για αυτόν. Καταλαβαίνεις ότι έχουμε να κάνουμε με ένα, ας μου επιτραπεί η φράση, “Star Wars, κάτω από το νερό” όσον αφορά το τι βλέπουμε και το τι μας δίνεται να καταλάβουμε ότι έχουμε ακόμα να δούμε. Όπως και στο SW που βλέπουμε μόνο τους πλανήτες που θέλει η πλοκή της ταινίας αλλά μαθαίνουμε ότι υπάρχουν ακόμα πολλοί πιο πολύ, έτσι και εδώ. Το λίγο αστείο, ίσως, με την πλοκή έχει να κάνει με τις τριαινες σαν όπλο. Ο σκηνοθέτης, λογικά, ήθελε να αλλάξει το στυλ του όπλου του Aquaman και όλο κάτι παίζει με μια τρίαινα στην ταινία! “Που είναι η τρίαινα;”, “ποιανού είναι η τρίαινα;”, “α, αυτή είναι την μάνας μου”, “α, αυτή είναι του πατέρα μου” κτλ. Εντάξει το πιάνεις ότι αυτό είναι το βασικό όπλο/σύμβολο του SuperHero μας!

Ο Jason Momoa προσπαθεί να κάνει κάτι παραπάνω από το να “παίζει” τον εαυτό του μέσω αυτού του SuperHero, και η αλήθεια είναι ότι το πετυχαίνει. Όπως πάντα να πω και εδώ ότι αυτό ίσως να έχει να κάνει με τον “καπετάνιο” του πλοίου (ναι, θα έχουμε και τέτοια!), καθώς στην ταινία, αν μη τι άλλο, βλέπουμε πόσο πολύ ο σκηνοθέτης της, James Wan, διασκεδάζει στη δημιουργία της. Έτσι ο Arthur έχει κάτι το διαφορετικό αλλά και καλύτερο σε σχέση με τις προηγούμενες φορές που τον είδαμε στον κινηματογράφο. Πάντα υπάρχει ο χαρακτήρας του ηθοποιού που τον υποδύεται από πίσω (αυτό άλλωστε είναι και η μαγεία της ηθοποιίας, να βάζεις κάτι στον χαρακτήρα που παίζεις) αλλά με αυτό δίνει το κάτι καινούργιο και στον Aquaman που είναι κάτι παραπάνω από αυτό που ξέρουμε από τα comics. Επίσης αυτός έχει πολύ ωραία εξέλιξη στη διάρκεια της ταινίας και το ερώτημα που πάντα κάνει κύκλους στο μυαλό μας ξαναέρχεται, γιατί δεν τον είδαμε έτσι πριν την JL; Αυτό ίσως είναι το μόνο κακό αν το δεις σαν σύνολο το DCEU, σε κάποια σημεία μέσα στην ταινία ο πρωταγωνιστής ενεργεί σαν να είναι “πρωτάρης” στο όλο SuperHero θέμα, έλα όμως που τον έχουμε δει και στο JL και ξέρουμε ότι δεν είναι.

Από δίπλα του, σχεδόν σε όλη την ταινία, έχουμε την Mera, που όπως ξέρουμε από τα comics είναι η μελλοντική του γυναίκα. Αυτή επίσης παρουσιάζεται πολύ καλά και όπως πρέπει να γίνεται, αλλά δεν γίνεται πάντα όπως έχουμε δει στο παρελθόν, καταλαβαίνεις γιατί κάνει ότι κάνει ο χαρακτήρας της στα γεγονότα της ταινίας καθώς και γιατί ενεργεί με αυτόν τον τρόπο σε αυτά. Μαζί με τον Arthur έχουν μια “ανταλλαγή” στο ρόλο “του ψαριού έξω από το νερό”, με τον Aquaman να είναι σε αυτόν όταν βλέπουμε την ιστορία κάτω από την θάλασσα και την Mera όταν την βλέπουμε πάνω από αυτή. Αυτό δίνει και ένα λόγο στο ζευγάρι να είναι ζευγάρι και μέσω την πολύ καλής χημείας που έχουν οι ηθοποιοί στην ταινία δεν φαίνεται καθόλου ξένη και περίεργη η κατάληξη που έχουν οι δυο τους στο τέλος της.

Έτσι με μπροστάρη αυτή τη σχέση, αλλά όχι μόνο εκεί, έχουμε και το στοιχείο του χιούμορ μέσα στην ταινία. Ένα χιούμορ που δουλεύει, αν και όχι πάντα, αλλά σίγουρα δεν είναι εκεί για να είναι, βγάζει νόημα και δεν σκάει στα άκυρα για να σε χαλαρώσει. Έρχεται εκεί που πρέπει, με τις δόσεις που πρέπει και δεν φαίνεται παράλογο και άσχημο, όπως σε άλλες παραγωγές του στούντιο και όχι μόνο.

Έχουμε δύο villains. Από τη μία ήθελαν να μας συστήσουν τον Black Manta, ίσως γιατί είναι ο nemesis του Aquaman από τα comics; Ίσως γιατί δεν ήξεραν αν θα έχουν συνέχεια και ήθελαν να βάλουν όσα πιο πολλά μπορούν μέσα στην ταινία; Δεν γνωρίζω, παρόλα αυτά ο χαρακτήρας είναι πολύ ωραία δοσμένος στην ταινία και το origin του είναι πολύ κοντά σε αυτό των comics κάτι που θα χαροποιήσει τους fans του. Δεύτερος και βασικός villain είναι ο Orm Marius ή Ocean Master, όπως είναι γνωστός από τα comics. Εδώ έχουμε κάποιες, αρκετές, αλλαγές από τον χαρακτήρα του comic, αλλά καλά-καλά η ίδια η DC δεν ξέρει τι θέλει να κάνει με το origin του χαρακτήρα, στην ταινίας μας πείραξε; Έχει καλή εξέλιξη σαν χαρακτήρας και με χαρά μπορώ να πω ότι, όπως και ο Black Manta στην ταινία αυτή, έχει λόγο, αιτία και παρελθόν που δικαιολογούν απόλυτα αυτά που κάνει, χωρίς να είναι απλά το αρχέτυπο του “κακού” των comics που είναι κακός γιατί πρέπει κάποιον να παλέψει ο SuperHero μας.

Θα πρέπει να γίνει λόγος για τα τεχνικά, καθώς έχουμε μια ταινία που το 90% της διαδραματίζεται κάτω από την θάλασσα και δυστυχώς (ή ευτυχώς) μπροστά από μια πράσινη οθόνη, για τους ηθοποιούς. Τα CGI, λοιπόν, είναι αρκετά καλά θα έλεγα, πάντα με βάση το πόσο δύσκολο έργο είναι αυτό που έχει να κάνει η παραγωγή. Υπάρχουν σκηνές, και πολλές μάλιστα, που “βλέπεις” την πράσινη οθόνη και το ότι οι ηθοποιοί είναι κρεμασμένοι κάπου και κάνουν ότι κολυμπάνε. Το πολύ κακό είναι ότι αν αυτά φαίνονται άσχημα τώρα, είμαι σίγουρος ότι στο μέλλον θα τα βλέπουμε σαν τα λαστιχένια κοστούμια των τεράτων του ‘60 και του ‘70… Παρόλα αυτά η ταινία έχει πολύ ωραία και έντονα χρώματα σε όλη τη διάρκεια της, διαφοροποιεί έτσι και με ωραίο τρόπο τον εαυτό της από τις προηγούμενες παραγωγές του στούντιο (εκτός του Wonder Woman). Ειδικά θα πρέπει να αναφέρω ότι μου άρεσαν πολύ οι ιδέες του σκηνοθέτη και της δημιουργικής ομάδας να πάρουν τα “lame” στοιχεία του ήρωα, όπως τη στολή του και το ότι καβαλάει ένα μεγάλο ιππόκαμπο ας πούμε, και να τα μεταφέρουν αυτούσια μέσα στην ταινία κάνοντας τα όμως “cool” κι όπως αρμόζει σε αυτό που ήθελαν να περάσουν στην ταινία τους. Πραγματικά δεν περίμενα ποτέ να δείχνει τόσο καλά κινηματογραφικά το κοστούμι του ήρωα που όλοι ξέρουμε από τα comics. Επίσης πρέπει να αναφέρω και πάλι το “αυτό το πλάνο θα δείχνει ωραίο στη 3D έκδοση” για δύο λόγους πρώτον έχουμε αρκετά τέτοια πλάνα αλλά δεν είναι κάτι που κουράζει και φαίνεται άκυρο σε αυτό που θέλει να μας δείξει ο σκηνοθέτης τη στιγμή εκείνη, και δεύτερον έχοντας δει την ταινία αυτή σε IMAX 3D έκδοση αλλά και στο σπίτι μου, στην ταπεινή οθόνη του υπολογιστή μου, μπορώ να πω ότι τα σημεία αυτά δουλεύουν και στις δύο εκδόσεις εξίσου καλά, απλά αν είσαι “λίγο πονηρός” μπορείς να καταλάβεις που αυτά υπάρχουν και δεν είναι 100% κάτι που χρειάζεται η σκηνή εκείνη τη στιγμή, αν και δείχνουν 100% ωραία στο μάτι και στη δράση.

Στην τελική έχουμε μία πολύ-πολύ διασκεδαστική ταινία που παίρνει όλα τα καλά στοιχεία του SuperHero από τα comics, τα ανακατεύει, και τα δίνει με τον δικό της, έντονα χρωματισμένο, τρόπο. Με έναν σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς του να διασκεδάζουν πολύ αυτό που κάνουν, αυτό να φαίνεται στη κάμερα και με τη σειρά μας να διασκεδάζουμε και εμείς με αυτό που βλέπουμε στις οθόνες μας. Έχουμε λαθάκια, ειδικά στα οπτικά εφέ, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι το όλο εγχείρημα για να φέρεις αυτόν τον χαρακτήρα στο σινεμά είναι δύσκολο, όποτε με αυτό στο κεφάλι είναι μια χαρά αυτά που βλέπουμε. Σίγουρα μας ανοίγει η όρεξη να δούμε παραπάνω πράγματα για τον κόσμο κάτω από τη θάλασσα και τις μάχες του Arthur με τους άλλους villains από τα comics. Και το αρχικό ερώτημα παραμένει πάντα το ίδιο, γιατί δεν την είχαμε στα χέρια μας πριν την JL; Σοβαρευτείτε εκεί στην Warner Bros. και βάλτε τα πράγματα σε μία, γ**ημένη, σειρά… (δεν έβρισα σε όλο το κείμενο για ταινία του DCEU και κάτι με έτρωγε!)