Doctor Strange, Movie Review

SuperHero Archives 11.01.2021:

Υπήρχε ένα βασικό σχέδιο στο γιατί ο Dr. Strange μπήκε στο σύμπαν λίγο μετά το “Civil War” του Cap με τον Iron Man. Αυτό πιστεύω ότι είναι το να υπάρχει και άλλος ένας γνωστός ήρωας των comics για να έχουμε αρκετούς και να κάνουμε μια ωραία σκηνή δράσης στο Infinity War αλλά και κάτι άλλο που παίζει στο Endgame και δεν μπορώ να μιλήσω γιατί είναι spoil. Τα Marvel Studios μας συστήνουν την μαγεία στο MCU και μαζί της τα εκατομμύρια παράλληλα σύμπαντα, για να έχουν με κάτι να “παίζουν” στο μέλλον οι ταινίες τους!

Για ακόμα μια φορά έχουμε να κάνουμε με μία πολύ ωραία δοσμένη origin ιστορία, για να καταλάβουν οι καινούργιοι και να θυμηθούν οι παλιοί. Η όλη γνωριμία με τον χαρακτήρα του Strange, για το τι ήταν πριν γίνει ο μάγος που όλοι ξέρουμε, είναι πολύ γρήγορη, με το ατύχημα που του στερεί την πρώιμη ζωή του να γίνεται περίπου στα δέκα πρώτα λεπτά της ταινίας. Αυτό δεν είναι καθόλου κακό, κατά τη γνώμη μου, γιατί άλλα πράγματα έχουν σημασία στην γνωριμία μας με τον κόσμο του μάγου, και αυτά τα άλλα είναι πολλά. Πάλι όμως όλα είναι κατανοητά δοσμένα μέσα στις δύο ώρες, πάνω-κάτω, που έχουμε στα χέρια μας και δεν αφήνει ανοιχτά θέματα με το “ποιος και τι” παρόλο που ανοίγει το κόσμο, ή καλύτερα, τους κόσμους που “έχουμε” πλέον στα χέρια μας στο MCU.

Αλλά λέω για τους κόσμους και τα σύμπαντα και δεν έχω εξηγήσει ακόμα τι παίζει με αυτά, πλέον, στο MCU. Ο πρωταγωνιστής απελπισμένος, από τη μη εύρεση λύσης για να 'γιάνει τα χέρια του, μετά του ατυχήματος που είχε (σχεδόν) στην αρχή της ταινίας, καταφεύγει στα μαγικά χέρια μια σέκτας στο Kamar-Taj (χα, είδες τι έκανα εδώ;). Εκεί θα μάθει ότι το σύμπαν μας είναι ένα μέσα στα εκατομμύρια διαφορετικά, άλλα ίδια, αλλά με μικρές διαφορετικές επιλογές, αλλά τελείως, μα τελείως διαφορετικά και στο πως είναι αλλά και στους νόμους της φυσικής τους. Έτσι στην πρώτη γνωριμία του με αυτά έχουμε μια γρήγορη αλλά τόσο ωραία σκηνή που αυτός περνάει μέσα από αρκετά από αυτά. Μετά, κλασικά σε τέτοιες ταινίες, βλέπουμε μέσα από τα μάτια και την εκπαίδευση του Strange πως “δουλεύει” η μαγεία στο MCU, πως μπορούν να κάνουν ότι κάνουν οι μάγοι εκεί και αυτό είναι κάτι που βοηθάει ακόμα πιο πολύ στην κατανόηση του όλου concept. Ίσως λίγο η ταινία (και με τη σειρά μου εγώ) να κουράζει που και που με το πόσο λιανά θέλει να τα κάνει όλα και στον πιο άσχετο με τον κόσμο του Doctor αλλά αυτό είναι κάτι που εμένα μου άρεσε και πιστεύω άρεσε και σε πολλούς που δεν ήξεραν τίποτα για τον χαρακτήρα από τα comics.

Οι χαρακτήρες που βλέπουμε στην ταινία είναι πολύ ωραία και εύστοχη μεταφορά στην μεγάλη οθόνη, αν και κάποιοι από αυτούς δεν είναι καθόλου ίδιοι με τους συνονόματους τους από τα comics. Ο κακός μας είναι για ακόμα μια φορά για να είναι, αν και στην τελική υπάρχει απλά για να κάνει τα θελήματα του μεγάλου nemesis του Strange, Dormammu. Αυτός επίσης είναι πολύ διαφορετικός από τον Dormammu που ξέρουμε από τα comics, όσον αφορά την εμφάνιση του. Έτσι ενώ ο βασικός κακός μας είναι αρκετά απειλητικός ως παρουσία στην τελική δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μαριονέτα στα χέρια της οντότητας αυτής. Όλοι οι villains του πρωταγωνιστή μας είναι στην ουσία αναλώσιμοι και αυτό φαίνεται από το πόσο εύκολα τους ξεφορτώνεται και το σενάριο της ταινίας, έτσι καταλαβαίνεις πόσο “κακός” είναι ο Dormammu που δεν τον ενδιαφέρει τίποτα και κανένας.

Μιας και η μαγεία μπαίνει στο MCU θα πρέπει να πάω λίγο και στο τι βλέπουμε μέσα από/σε αυτή. Πέρα από τη σκηνή που έγραψα πιο πάνω βλέπουμε και μια παράλληλη διάσταση με τη δική μας, που η ταινία την ονομάζει Mirror Dimension, στην οποία η βαρύτητα και οι νόμοι της φυσικής που ξέρουμε αλλάζουν ανάλογα τον μάγο και τη δύναμη του, σκεφτείτε κάτι σαν το Matrix με εφέ που θυμίζουν πολύ και το Inception. Έχουμε το Astral Dimension που, όπως κάποιοι πιστεύουν και στο κόσμο μας, είναι ο άυλος κόσμος, ας πούμε ο κόσμος της ψυχής και όχι του σώματος μας. Τέλος έχουμε τον κόσμο που ζει ο Dormammu, Dark Dimension που είναι ένας κόσμος που η οντότητα έχει “φάει” και, αν και φαίνεται πολύ ωραίος στο μάτι, είναι άδειος και εντελώς κατεστραμμένος. Οι μάχες που γίνονται σε όλους αυτούς του κόσμους είναι υπερβολικά ωραίες και “τρελές”, με σχήματα, βαρύτητα και νόμους της φυσικής να αλλάζουν κατά την βούληση των μάγων και τα εφέ να είναι πολύ ωραία σε όλη τη διάρκεια της περιήγησης μας μέσα σε αυτούς.

Πέρα από αυτά κάτι που αλλάζει λίγο την “Marvel-φόρμουλα” είναι ο έξυπνος τρόπος που διαδραματίζεται και η τελική μάχη, με αποκορύφωμα την τελική αναμέτρηση του Strange με τον Dormammu, όπου ο πρωταγωνιστής μας χρησιμοποιήσει το μυαλό του και όχι τόσο τις δυνάμεις του. Επίσης τα κωμικά στοιχεία έχουν έρθει σε δεύτερη μοίρα και είναι όπου πρέπει να είναι για αν ελαφρύνουν λίγο την ατμόσφαιρα χωρίς να κουράζουν και ας μου επιτραπεί να πω ότι είναι πολύ καλά σε αυτό που κάνουν σε σχέση με άλλες ταινίες του στούντιο.

Είναι προφανές εδώ ότι μπαίνοντας στην Τρίτη Φάση έβλεπαν καθαρά που θέλουν να πάνε τα πράγματα με το τέλος της και το τέλος του πρώτου μεγάλου saga στο MCU, Infinity Saga. Εδώ έχουμε και την επόμενη αναφορά στις Infinity Stones καθώς ο Strange έχει στην κατοχή του την Πέτρα του Χρόνου, κάτι που χρησιμοποιεί μέσα στην ταινία και εμείς βλέπουμε πως αυτή λειτουργεί. Στους τίτλους τέλους η σκηνή κολλάει την ταινία και μας δίνει ένα μικρό στοιχείο για την επόμενη ταινία του Thor, Ragnarok, αλλά για ακόμα μια φορά έχουμε και δεύτερη σκηνή που στήνει το sequel (;). Η ταινία δίνει την εντύπωση ενός γρήγορου origin story για να έχουμε τον χαρακτήρα στο τέλος του Infinity Saga, παρόλα αυτά είναι πολύ όμορφη, τα εφέ είναι πολύ καλά και ωραία στο μάτι και η ώρα φεύγει ευχάριστα καθώς μαθαίνουμε για τον κόσμο των μάγων στο MCU χωρίς να βαριόμαστε στιγμή.