Fant4stic, Movie Review

SuperHero Archives 25.08.2021:

Επιστροφή στους SuperHero με αυτό το πράμα, που το λες και ταινία… Είπα να αρχίσω ανάποδα με τους Fantastic Four πιο πολύ για να τελειώνω με τα άσχημα, όχι ότι δεν έχουμε και άλλα άσχημα μετά. Αυτή η ταινία ήταν κάτι που εννοείται ότι δεν έπρεπε ποτέ να βγει στους κινηματογράφους αλλά η Fox, σαν τότε, δεν ήθελε να χάσει τα δικαιώματα της πρώτης ομάδας της Marvel στο σινεμά και έπρεπε να βγει. Αυτό το “έπρεπε” είναι και ο μεγαλύτερος εχθρός της αν θέλετε τη γνώμη μου. Αν γνωρίζετε δύο πράγματα για το τι έγινε πίσω από τις κάμερες θα ξέρετε ότι η παραγωγή αυτής της ταινίας πέρασε από “σαράντα κύματα” με χίλιες δυο αναποδιές και ένα σκηνοθέτη που είναι πάρα πολύ άπειρος στο να διαχειριστεί ταινία τέτοιου μεγέθους.

Τα προβλήματα ξεκινούν από την αρχή. Έχουμε για ακόμα μια φορά τον “nerd” πρωταγωνιστή που όλοι στο σχολείο τον κοροϊδεύουν αλλά αυτός είναι για μεγάλα πράγματα και κανείς δεν το ξέρει. Οι σκηνές στο σχολείο του Reed θέλουν να μας δείξουν πόσο έξυπνος είναι ο χαρακτήρας αλλά και να στήσουν την φιλία του με το Ben, μπορώ να πω ότι το καταφέρνουν σε αυτό αλλά χάνουν σε όλα τα άλλα. Οι χαρακτήρες που είναι γύρω τους, δηλαδή (σχεδόν) μόνο ένας, ο δάσκαλος τους, το μόνο που κάνουν είναι να τη λένε στον Reed χωρίς κανένα λόγο. Καλά OK όλοι έχουμε περάσει από κάτι τέτοιους δασκάλους κάποια στιγμή αλλά όταν ο μαθητής σου, σου φτιάχνει μια μηχανή που τηλεμεταφερει πράγματα ακόμα και “ταχυδακτυλουργικά” να το κάνει, θα το τσεκάρεις, μπορεί στην τελική να έχει δίκιο, ειδικά όταν μιλάμε για έναν μαθητή που έχει δώσει βάσεις ότι είναι πολύ-πολύ έξυπνος. Anyway, έτσι άσχημα αρχίζουμε. Με τα πολλά ο Reed πηγαίνει στο κτίριο Baxter στην Νέα Υόρκη και εκεί θα γνωρίσει την Sue, τον Johnny και το Victor που είναι όλοι παιδιά θαύματα στον τομέα τους και μαζί θα φτιάξουν την πρώτη μηχανή τηλεμεταφοράς σε μια άλλη διάσταση.

Κάπου εκεί μπαίνει και ο Ben πάλι στο “παιχνίδι”, κάτι πάει λάθος και έχουμε τους Fantastic Four, που βέβαια δεν έχουν αυτό το όνομα (ακόμα). Θεωρώ ότι δεν πρέπει να βάλω κάτι σε spoiler tag εδώ καθώς πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάποιος που να μην περίμενε ότι κάτι θα πάει στραβά με τη μηχανή και τα τέσσερα (πέντε με τον Victor) αυτά παιδιά. Το επόμενο κακό έρχεται σε αυτή την χρονική περίοδο της ταινίας καθώς έχουμε πολύ “χτίσιμο” της όλης φάσης, κάτι που δεν είναι κακό από μόνο του, αλλά αρχίζει να γίνεται κακό όταν για πρώτη φορά βλέπουμε κάτι το “σουπερφυσικό” στην οθόνες μας κοντά στην μία ώρα, σε μια ταινία που το ρολόι στο τέλος της δείχνει 100 λεπτά...

Προσωπικά μου άρεσε η ματιά του σκηνοθέτη να κάνει την όλη φάση πιο σκοτεινή αλλά για ακόμα μια φορά έχουμε πρόβλημα στην υλοποίηση. Ο ίδιος, Josh Trank, λέει ότι το στούντιο του γ**ήσε την ταινία και αυτό που είχαμε στις οθόνες δεν ήταν αυτό που ήθελε να κάνει. Αυτό φαίνεται από τα πολλά κοψίματα και το πόσο “γρήγορα” τρέχουν όλα το τελευταίο μισάωρο. OK, το καταλαβαίνω, δεν είναι η πρώτη φορά που το στούντιο επεμβαίνει άσχημα στην δουλειά κάποιου σκηνοθέτη αλλά από την άλλη υπάρχει και το θέμα budget, εντάξει δεν θα δίνουν απεριόριστα λεφτά γιατί εσένα σου κ**ώσε να κάνεις αυτό που στην τελική δεν είχες ιδέα πως να το κάνεις. Για ακόμα μια φορά anyway, το θέμα μας είναι όμως ότι στην τελική έχουμε μια ταινία που παίρνει τον χρόνο της στην αρχή και στήνει έναν κόσμο, όπως το κάνει είτε σου αρέσει, είτε όχι, έχουμε ένα δεύτερο μέρος που είναι πέντε-δέκα λεπτά (με το ρολόι) και ένα τέλος που τρέχει για να μην ξεπεράσει τα 100 λεπτά ο χρόνος της παραγωγής.

Πέρα από το σκηνοθέτη πρέπει να δούμε και την παράμετρο του στούντιο στο θέμα με τα δικαιώματα. Είναι προφανές ότι αυτή η ταινία δεν ήταν δουλειά καλλιτεχνικής έμπνευσης αλλά ανάγκη από την Fox για να μην χάσει τα δικαιώματα του franchise στο σινεμά. Το επόμενο λάθος βήμα από το στούντιο είναι ότι πήραν ένα άπειρο σκηνοθέτη να κάνει αυτή τη δουλειά, ενώ υπάρχουν στο Hollywood τόσοι και τόσοι που το κάνουν αυτό αποκλειστικά (δεν λέω ονόματα, δεν θέλω να θίξω κάποιον)! Και τρίτο και πιο κακό, αφού βλέπεις ότι όλο το project πάει για φούντο, ή τουλάχιστον οι προπαραγωγή του κρατάει τόσο πολύ, άλλαξε σκηνοθέτη και σταμάτα να δίνεις λεφτά σε κάποιον που δεν το έχει.

Μετά από αυτό το παραλήρημα (!) πάμε πίσω στα της ταινίας. Ο κακός μας είναι ο Dr. Doom, για ακόμα μια φορά. Η ταινία προσπαθεί να χτίσει την επαγγελματική αντιπαλότητα μεταξύ αυτού και του Reed και νομίζω ότι το κάνει καλά, ή ο ηθοποιός παίζει καλά. Αυτά όλα μέχρι να μπει στο κοστούμι του Dr. Doom που όλα πάνε κατά διαόλου… Άσχημα CGI, άσχημη εξέλιξη χαρακτήρα, άσχημος λόγος (και από το πουθενά) γι’ αυτό που θέλει να κάνει και το πως το κάνει, άσχημός αρτιστικά ο Doom, δυνάμεις που δεν είχε ποτέ στα comics και τόσα άλλα. Αυτό το τελευταίο να το δώσω ως κάτι όχι τόσο κακό μιας και γενικά στη στήλη δεν εξετάζω αν είναι καλή η μεταφορά αλλά το πως είναι η ταινία, εδώ όμως έχουμε το κλασικό ότι τον κάνουμε υπέρ δυνατό τον κακό και αυτό οδηγεί και στο να μην ξέρουμε πως να τον νικήσει ο ήρωας, ήρωες για την περίπτωση μας, καθώς και σε μια τελική μάχη που δεν βγάζει νόημα γιατί “πρέπει” ο ήρωας να νικήσει και με τις δυνάμεις του villain αυτό δεν θα γίνονταν ποτέ. Συν ότι εδώ έχουμε και αυτό το βιαστικό στο τρίτο μέρος της ταινίας που είπα πριν.

Ίσως το μόνο πράγμα που μου αρέσει στην ταινία είναι το ότι είναι πιο σκοτεινή και αυτό γιατί κάποιες φορές έχει λόγο που βγάζει νόημα. Δηλαδή ο τρόπος που η κυβέρνηση της Αμερικής αντιδρά στο θέμα των Fantastic Four για εμένα βγάζει πολύ νόημα και δεν μου κάνει καθόλου περίεργο που το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να βρουν στρατιωτικές και πολεμικές χρήσεις γι’ αυτούς. Γενικά η κυβέρνηση έχει τον ρόλο του villain πριν δούμε τον Doom έτσι όπως τον ξέρουμε και αν και βγάζει νόημα πάλι το χάνει στην υλοποίηση με ηθοποιούς να παίζουν υπερβολικά κάποιες φορές σε σκηνές που χάνουν την μαγεία του σινεμά και φαίνονται πολύ ψέμα. Από την μια μπορεί αυτό να ήταν το τι ήθελε ο σκηνοθέτης από την άλλη αν αυτό ήταν που ήθελε μπορώ και εγώ να λέω ότι δεν μου αρέσει.

Η μουσική είναι ανύπαρκτη και τώρα ειλικρινά δεν θυμάμαι ούτε μια νότα. Αυτό είναι κρίμα γιατί η Sue φαίνεται να έχει κόλλημα με τη μουσική, πχ ένα συγκρότημα αναφέρεται μέσα στην ταινία με το όνομα του αλλά μέχρι εκεί. Βλέπουμε τη Sue με ακουστικά στα αυτιά της όποτε θέλει να κάνει κάτι στη δουλειά της αλλά δεν το νιώθουμε, ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ. Είναι σαν να μου λέει μια ταινία ότι κάποιος χαρακτήρας ζωγραφίζει και ότι η ζωγραφική είναι μεγάλο κομμάτι της ζωής του και το μόνο που να μου δείχνει από αυτό είναι κάποια χρώματα πεταμένα στο δωμάτιο του σε μια γωνία ή έναν καμβά με κάτι που υποτίθεται ότι έκανε αυτός. Ε, σόρι αλλά δεν με πείθεις ταινία!

Και πάμε στα CGI… Πάρθηκε η απόφαση ο Ben ή αλλιώς The Thing να είναι τελείως CGI και όχι κάποιο κοστούμι σαν τις προηγούμενες ταινίες. Αφού το κάνατε αυτό, και λογικά το δουλέψατε αρκετά, γιατί δεν κάνατε κάτι καλό; Σε κάποια κοντινά πλάνα είναι, ας πούμε, OK, που δεν είναι αλλά anyway (πάλι), στα μακρινά όμως είναι πολύ ψέμα… Μα πολύ ψέμα! Προσπαθούν να παίξουν “έξυπνα” και τον έχουν στις σκιές σχεδόν όλη τη ώρα ή να φαίνεται σε κάποια τηλεόραση αλλά στην τελική μάχη είναι καθαρά πολύ ψέμα ο Ben. Από την άλλη ο Johnny ή Human Torch μου άρεσε έτσι όπως ήταν. Οι δύο επόμενοι της ομάδας είναι στην ίδια κατηγορία, ο Reed είναι πολύ ψεύτικος και “πλαστικός” όταν χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του και η Sue είναι κάπου ανάμεσα, σίγουρα όταν φτιάχνει πεδία και ασπίδες από την δύναμη της είναι πολύ άσχημο το αποτέλεσμα.

Και μιας που πιάσαμε την ομάδα, λίγο πριν κλείσω να πω ότι δεν είναι ομάδα! Σε καμία περίπτωση η ταινία δεν σου περνάει ότι αυτά τα παιδιά έχουν κερδίσει το να είναι ομάδα, ειδικά αν σκεφτείς ότι δέκα λεπτά πριν, πάλι με το ρολόι, δεν ήταν καν στον ίδιο χώρο ή στο ίδιο mind set για να κάνουν κάτι τέτοιο. Εδώ φαίνεται πιο καθαρά από όλα το κακό του ότι δεν έχουμε δεύτερο μέρος στην ταινία. Από τη μια στιγμή στην άλλη πάνε και οι τέσσερις να νικήσουν τον κακό και αυτό για κάποιο λόγο δουλεύει μεταξύ τους και όλα καλά. Δεν γίνεται όμως έτσι ταινία μου! Θέλει κάτι η ομάδα για να γίνει ομάδα και εμείς να το πιστέψουμε ότι έγινε ομάδα.

Κλείνω με το ότι το ίντερνετ είχε δίκιο σε αυτή την περίπτωση. Το “Fant-four-stic” είναι μια πολύ κακή ταινία σε όλα της και πρέπει όχι απλά να έχεις το “κεφάλι σου κλειστό” για να την απολαύσεις αλλά να κάνεις και ότι δεν βλέπεις κάποιες σκηνές γιατί αυτές δεν βγάζουν νόημα γενικά... Ίσως, το τονίζω ίσως, να ήταν καλύτερη αν βλέπαμε το όραμα του σκηνοθέτη χωρίς παρεμβάσεις αλλά αυτό που έχουμε τώρα στα χέρια μας είναι κάτι που δεν αξίζει το χρόνο σας σίγουρα. Για ακόμα μια φορά αν έχετε παρέα και χρόνο να χάσετε μπορεί να γελάσετε με κάποια πράγματα αλλά το Spawn κάνει αυτή τη δουλειά πολύ καλύτερα. Για να δούμε τώρα τι θα κάνει η μαμά Marvel με την πρώτη οικογένεια της στο κινηματογράφο...