Spawn, Movie Review

SuperHero Archives 19.04.2021:

Ω, θεοί για ποιο λόγο το έκανα αυτό στον εαυτό μου; Θυμόμουν ότι έχουμε να κάνουμε με μια πολύ κακή ταινία αλλά δεν περίμενα στο τέλος σχεδόν να κλαίω που έχασα τόση ώρα από τη ζωή μου… Μετά την θέαση του Constantine ήθελα να πάω σε κάτι που έχει να κάνει πάλι με θρησκευτική μυθοπλασία και δυστυχώς αποφάσισα να βάλω τον Spawn… Για αρχή να πω λίγο ιστορία για το πράγμα. Ο (αντί)ήρωας άρχισε να γίνεται πολύ της μόδας σχεδόν από την γέννηση του και αν θέλετε τη γνώμη μου όχι άδικα. Η ιστορία και γενικά το τι παίζει με τον Spawn στα comics είναι πολύ ωραίο. Ωραίοι χαρακτήρες, ωραίο υπόβαθρο για τους περισσότερους, ωραία πλοκή και πολύ ωραίο σχέδιο και χρώματα. Όλα αυτά όμως, όπως μας έχουν δείξει κι άλλες παραγωγές, δεν μεταφράζονται έτσι απλά στο σινεμά. Έτσι έγινε και εδώ και το αποτέλεσμα είναι πολύ-πολύ κακό.

Σεναριακά έχουμε να κάνουμε με το origin του (αντί)ήρωα και σε γενικές γραμμές αυτό είναι κοντά σε αυτό του comics αλλά έχουν γίνει αλλαγές για να περιλαμβάνει όλους τους χαρακτήρες που παίζουν στην ταινία, σε μια προσπάθεια να τους κάνουν όλους να έχουν λίγο μεγαλύτερο βάρος στην πλοκή, τρομάρα τους… Φαντάζομαι ότι κάποιες αλλαγές έγιναν κιόλας γιατί κάποια πράγματα δεν δείχνουν το ίδιο στις σελίδες του comic και στον φακό του κινηματογράφου αν και η παραγωγή προσπαθεί να είναι πολύ κοντά στο comic σε πολλά πράγματα, που τελικά ίσως να ήταν καλύτερα να μην είναι. Κεντρική πλοκή, και καλά, υπάρχει και έχει να κάνει με την δημιουργία του (άντι)ήρωα και δύο villains, ένας από τον κόσμο του Al Simmons (το όνομα του Spawn) και ένας από τον κόσμο του Spawn. Ο “ανθρώπινος villain” είναι ίσως ότι πιο αστείο μπορείς να δεις σε μια τέτοια ταινία! Καταρχάς το σχέδιο του αν και βγάζει ένα νόημα αν το δεις από μακριά δεν καταλαβαίνεις γιατί το κάνει έτσι όπως το κάνει και στην τελική δεν βγάζει νόημα οι άνθρωποι που τον βοηθούν σε αυτό να τον βοηθούν! Από την άλλη καταλαβαίνουμε λίγο πιο πολύ τον villain από το υπερπέραν καθώς αυτός έχει έναν και μόνο σκοπό και αυτός είναι να γίνει το σχέδιο του αφεντικού του πάση θυσία.

Που κολλάει ο Spawn σε όλα αυτά; Για να δούμε λίγο τι κάνει και αυτός μέσα στην ταινία του θα πρέπει να μιλήσω για το τι είναι ο Spawn, οπότε λίγα spoiler αλλά νομίζω ότι δεν είναι μεγάλης σημασία για να μπουν σε tag. Οι Hellspawn, λοιπόν, είναι στρατιές από αμαρτωλούς που πήγαν στην Κόλαση και μπήκαν στο στρατό της ενάντιας του Παραδείσου. Στον κόσμο του Spawn ο Θεός και ο Σατανάς δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τους ανθρώπους και το μόνο που τους νοιάζει είναι να κάνουν την Αποκάλυψη, όταν είναι έτοιμοι, και να κινήσουν σε αυτή. Οι άνθρωποι στη μέση είναι απλά κόσμος για να μπει στο στρατό τους όταν αυτοί πεθάνουν ανάλογα με τις πράξεις που έχουν κάνει στη ζωή τους. Αυτή είναι η βάση του (αντί)ήρωα. Ο Al εδώ έχει τον ίδιο σκοπό σαν χαρακτήρας με τα comics και αυτός είναι να μείνει κοντά στη γυναίκα και την οικογένεια του και κάνει τα πάντα γι’ αυτό, ακόμα και την συμφωνία με τον Διάβολο (που δεν είναι ο διάβολος ακριβώς) για να γίνει Hellspawn αλλά να γυρίσει στη ζωή κοντά τους. Όπως πάντα κάτι πάει στραβά σε αυτό, και ο Al γυρνάει πίσω πέντε χρόνια μετά το θάνατο του και πολλά έχουν αλλάξει στον κόσμο του. Αυτά για την ιστορία του Spawn που μέχρι σε αυτό το σημείο είναι (σχεδόν) ίδια με το comic. Τα άσχημα αρχίζουν όταν οι δημιουργοί παίρνουν τις “καλλιτεχνικές τους ελευθερίες” και αλλάζουν πράγματα για το “καλό” της ταινίας τους. Δεν θα μιλήσω για τις διαφορές που είναι πολλές από εδώ και πέρα αλλά για το αν αυτές δουλεύουν σε αυτό που έχουμε στα χέρια μας.

Κάποιες δουλεύουν, αλλά προσοχή δουλεύουν στα χαρτιά γιατί στην υλοποίηση το χάνουν σχεδόν όλες οι ιδέες που είχαν οι δημιουργοί για δύο λόγους, υπερβολική ηθοποιία (δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω αυτό) και πολύ-πολύ-πολύ κακά CGI. Καταλαβαίνω ότι έχουμε να κάνουμε με ταινία που είναι είκοσι χρονών και βάλε αλλά βρε παιδιά μου είναι δυνατόν να παίζεται έτσι; Δεν ξέρω, μπορεί και να μην είναι σφάλμα των ηθοποιών αλλά του σκηνοθέτη, Mark A. Z. Dippé, αλλά παίζουν τόσο υπερβολικά που καταντάει αστείο. Μετά πάμε στα CGI… Ω, θέοι (και πάλι) τι CGI είναι αυτά; Ναι, ναι, και πάλι λέω ότι μιλάμε για μια παλιά ταινία αλλά αλήθεια είναι τόσο χάλια; Μιλάμε για χρονια που βγήκαν το The Lost World (Jurassic Park), το The Fifth Element, το Men in Black… Και πάλι να τους το δώσω γιατί είχαν σχεδόν το μισό budget απο αυτές τις ταινίες αλλά αφού δεν έχεις τα λεφτά που πρέπει ή ψάξε να τα βρεις ή προσπάθησε να βγάλεις από την ταινία σου, με διάφορους τρόπους, όλες αυτές τις σκηνές CGI ή στην τελική μην την κάνεις καθόλου! Ασ’ τό, γά**το, κάνε κάτι άλλο και όταν έρθει ο καιρός κάνε και αυτό που έχεις σαν όραμα αλλά θα το κάνεις σωστά αυτή τη φορά.

Γενικά εκτός από τα CGI όλο η ταινία φαίνεται λες και είναι μια κακή τηλεοπτική σειρά. Από τους φακούς στις κάμερες, στην αλλαγές των πλάνων και τέλος για ακόμα μια φορά τα CGI. Ξέρω ότι μπορεί να έχω κουράσει με τα CGI αλλά πραγματικά είναι κάτι που δεν μπορείς να ξεχάσεις μετά την θέαση της ταινίας. Ακόμα και στις σημειώσεις μου γι’ αυτή έχω γράψει “αλήθεια πόσες φορές μπορώ να γράψω πόσο άσχημα είναι τα CGI;”. Στο γράψιμο αυτού του κειμένου έψαξα λίγο και μόλις ανακάλυψα ότι ο υπευθυνος για τα εφέ αυτής της ταινίας έχει δουλέψει σε ταινίες όπως το The Abyss, του Cameron, το Terminator 2, του Cameron και το Jumanji, όχι του Cameron αλλά δεν πειράζει, όπως επίσης και στο The Mask και στο πρώτο Jurassic Park! Ε, τι πήγε τόσο στραβά εδώ; Πηγαίνοντας ανάποδα σε αυτά τα τρία που έγραψα εδώ θα πω για τις αλλαγές στα πλάνα, νόμιζαν ότι είναι “κουλ” ή κάτι τέτοιο να κάνουν έτσι τις αλλαγές και έχει ένα πολύ κακό εφέ με φωτιά σε κάποιες από αυτές, εφέ που μπορεί να δούλευε αν ήταν κάτι το ωραίο αλλά εδώ φαίνεται και ψεύτικο και κάποιες φορές σπαστικό. Στις κάμερες, δεν ξέρω τι λάθος έγινε αλλά φαντάζομαι θα έχει να κάνει πάλι με τα χρήματα που είχαν στην διάθεση τους. Είναι πολύ κακές σε ποιότητα, κάποιες στιγμές είναι λες και τραβάς από κινητό του σήμερα, δεν θα ξαναπώ για τις ταινίες που είχαν βγει τον ίδιο χρόνο οπότε καταλαβαίνετε ότι δεν έχει να κάνει με το ότι είναι είκοσι χρόνων παλιά η ταινία. Για τη μουσική να πω μόνο ότι πάλι έχουμε το τρίπτυχο Κόλαση/Παράδεισος/metal ή electro-metal ή κάτι τέτοιο. Άκυρες μουσικές να μπαίνουν σε άκυρα σημεία και να μην δουλεύει ούτε στο ελάχιστο αυτό.

Τελικά έχει τίποτα καλό η ταινία; Ίσως δύο αλλά το ένα καίγεται από μόνο του και αυτό είναι ότι έχουν προσπαθήσει να κάνουν κάποιες σκηνές να είναι σαν να λέμε καρέ από τα comics σε κίνηση κάτι που θα ήταν πολύ ωραίο οπτικά πρώτον αν ήταν ωραία τα CGI και δεύτερον αν είχαν κάποια σημασία στην πλοκή, γιατί είναι εκεί για να είναι και κάποιες φορές απλά κόβει την “δράση” και δεν έχουν καμία σημασία για το σενάριο… Το δεύτερο καλό είναι ο John Leguizamo στο ρόλο του Violator που κάνει ότι μπορεί για να παίξει κάτω από τόσο μέικαπ και προσθετικά, κάτι που τώρα που το σκέφτομαι είναι ακόμα ένα καλό στην ταινία επειδή αυτά κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους στον Violator αλλά προσοχή μόνο σε αυτόν καθώς ο Spawn, που έχει και αυτός πολλά προσθετικά, δεν δουλεύει σχεδόν καθόλου και σε καμία σκηνή. Αυτά νομίζω ήταν και τα μόνο καλά.

Πάμε να κλείσουμε γιατί όσο σκέφτομαι, διαβάζω τις σημειώσεις μου και γράφω αυτό το κείμενο τόσο πιο πολύ με πιάνουν τα νεύρα μου για τον χαμένο χρόνο μου. Δεν υπάρχει, σχεδόν, τίποτα καλό σε αυτή την ταινία αλλά δεν μπαίνει στην ίδια κατηγορία με Suicide Squad και Justice League (την πρώτη κοπή) καθώς είναι τόσο κακιά ταινία που ίσως για κάποιους να καταντάει αρεστή. Δηλαδή υπάρχουν πολλές κακές ταινίες που κάποιοι περνάνε καλά μαζί τους απλά και μόνο γιατί είναι τόσο κακές, αυτό νομίζω μπορεί να συμβεί και εδώ. Μπορώ να φανταστώ κάποιον να μου λέει ότι απολαμβάνει αυτό το σ**τό απλά και μόνο γιατί είναι πολύ κακή ταινία. Από εκεί και πέρα τίποτα άλλο. Από τις πολύ άσχημες μεταφορές comics, από τις πολύ άσχημες ταινίες και δεν αξίζει στον (αντί)ήρωα αυτό γιατί πραγματικά έχει πολύ ωραίες ιδέες το comic του και μπορείς να πάρεις πολλά πράγματα από αυτό!

ΥΓ. Από τις πρώτες ταινίες SuperHero, μαζί με τον Blade, που είναι μαύρος ο πρωταγωνιστής, ακούς “Black Panther/η πρώτη ταινία με μαύρο SuperHero”, λέω εγώ τώρα…