Iron Man 3, Movie Review

SuperHero Archives 21.12.2020:

Η πρώτη ταινία μετά τους Avengers μας βάζει στην Δεύτερη Φάση του σύμπαντος με όχι και τόσο ωραίο αποτέλεσμα. Θες η αλλαγή σκηνοθέτη, θες ο Mandarin (που δεν ήταν και τόσο "Mandarin" τελικά), έχει πολλά και διάφορα άσχημα το αποτέλεσμα που είδαμε. Πάμε όπως πάντα όμως από μια γενική εικόνα, από το το τι παίζει και τι όχι για να τα βάλουμε όσο μπορούμε σε μια σειρά. Καταρχάς όλες οι ταινίες που είναι sequel από κάποιες άλλες πριν τους Avengers έχουν τον διττό χαρακτήρα του να είναι και συνέχειες της ιστορίας του σύμπαντος που είναι μέσα αλλά και συνέχειες αποκλειστικά των ηρώων που είναι πρωταγωνιστές σε αυτές. Έτσι οι δυσκολίες είναι πολλές και θέλει πολύ ικανά χέρια για να φέρουν αυτό το project εις πέρας με ωραία αποτελέσματα. Κάτι που, κατά τη γνώμη μου, το Iron Man 3 δεν έχει.

Η ταινία βρίσκει τον Tony με ένα άλλο ψυχολογικό πρόβλημα μετά τα γεγονότα των Avengers, την μάχη της Νέας Υόρκης και τον ίδιο να είναι πολύ κοντά στο θάνατο. Ο Tony έχει εμμονές, αυτό μας το έχει δείξει άλλωστε από τις προηγούμενες ταινίες του και εδώ αυτό λειτουργεί καλά ως συνέχεια ενός χαρακτήρα και δεν φαντάζει κάτι ξένο. Έτσι ο πρωταγωνιστής μας δεν χάνει λεπτό και προσπαθεί να φτιάξει όσο το δυνατόν περισσότερες στολές με περισσότερες λειτουργίες για να καλύψει όσο το δυνατόν περισσότερες καταστροφές και villains όταν αυτές ή αυτοί έρθουν. Μετά το συνηθισμένο πλέον “μια σκηνή και μετά πάμε πίσω να σας πούμε τι έγινε” της Marvel, έχουμε και το στήσιμο του κακού μας, που είναι πολύ ρηχό και έχει απλά να κάνει με μια ιστορία εκδίκησης με έναν άνθρωπο που, πιστεύω, ότι με δύο-τρεις συνεδρίες με έναν καλό ψυχολόγο θα μπορούσε να τα αφήσει όλα πίσω του! Αλλά δεν θα είχαμε ταινία τότε, και αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να ειπωθεί πολλάκις σε αυτή την ταινία.

Ένα από τα ωραία στοιχεία της ταινίας είναι ότι προσπαθεί να πάει ένα βήμα παραπέρα από το ότι ο Iron Man είναι ο Tony με τη στολή, δείχνοντάς μας σε μεγάλο βαθμό την ιδιότητα του πρωταγωνιστή μας σαν μηχανικός καθώς σε αρκετή από τη διάρκεια της ο Tony είναι χωρίς την στολή του και προσπαθεί να προσπεράσει τα διάφορα εμπόδια με το πόσο έξυπνος και εφευρετικός είναι. Αυτό, σαν τότε, είχε ξενίσει πολλούς fans και κριτικούς αλλά εμένα ήταν κάτι που μου άρεσε και ακόμα μου αρέσει, γιατί δένει απόλυτα με την όλη φιλοσοφία της Marvel, καθώς σε πολλά comics οι χαρακτήρες της δεν μπαίνουν καν μέσα στη στολή τους και βλέπουμε ήρωες που παλεύουν με καθημερινά, ανθρώπινα προβλήματα αλλά με την “ηρωική” ύπαρξή τους πάντα να φαίνεται από πίσω. Έτσι και εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν Iron Man που είναι Iron Man κυρίως γιατί ο Tony είναι ένας πανέξυπνος και εφευρετικός μηχανικός και όχι γιατί έχει μια στολή που πετάει και ρίχνει πυραύλους. Κάτι που δεν συμβαδίζει όμως με τις προηγούμενες ταινίες και δεν καταλαβαίνω γιατί το έκανε έτσι ο σκηνοθέτης είναι ότι η ροκ πλευρά του Tony έχει φύγει τελείως. Ξεχάστε τα AC/DC κομμάτια. Ακόμα και στις σκηνές που ο πρωταγωνιστής θέλει να ακούσει κάποια μουσική, από πίσω παίζει κάτι τελείως διαφορετικό από τον Tony που ξέρουμε και αγαπάμε από τις δύο προηγούμενες ταινίες.

Με αυτά σαν πάσα πάμε στην αλλαγή σκηνοθέτη και γενικής πορείας της ταινίας. Δεν θυμάμαι ακριβώς τους λόγους που έγινε κάτι τέτοιο αλλά τα αποτελέσματα δεν είναι καλά. Πέρα από τον ροκ χαρακτήρα, που έχει πάει βόλτα, η ταινία αλλάζει πολύ στο πως απεικονίζει τον κόσμο του πρωταγωνιστής της. Η αγαπημένη του, αν και έρχεται στο επίκεντρο πολλών αποφάσεων και plot points για το σενάριο, για κάποιο λόγο δεν μου βγάζει ότι έχει την ίδια χημεία που είδαμε στις προηγούμενες ταινίες με τον Tony. Ο Happy λείπει στην μισή ταινία και στα σημεία που είναι, είναι πέρα του δέοντος κωμικός, με αστεία που κάποιες φορές δεν δουλεύουν. Εδώ να πω ότι ίσως η απουσία του να είναι και μια “μικρή επίδειξη” του σκηνοθέτη, κάτι σαν “εγώ την έχω πιο μεγάλη” ας μου επιτραπεί η έκφραση, καθώς ο ηθοποιός που υποδύεται τον Happy είναι και σκηνοθέτης των δύο προηγούμενων ταινιών.

Πολλές σεναριακές αποφάσεις φαίνεται ότι πάρθηκαν μόνο με τον παράγοντα μεγάλο plot twist στο μυαλό, με άλλες να είναι τόσο άγαρμπα δοσμένες που το μυαλό σου όλη την ώρα φωνάζει “ε, αυτό δεν βγάζει νόημα, ακόμα και για superhero ταινία”! Έχουμε πολύ έντονο το φαινόμενο ότι αν κάτι δεν γίνονταν έτσι όπως έγινε δεν θα είχαμε και την κεντρική πλοκή της ταινίας, δηλαδή αν αυτός ο χαρακτήρας για κάποιο λόγο επέλεγε να κάνει κάτι άλλο το κεντρικό σχέδιο του κακού δε θα δούλευε, πράγμα που σε κάνει να αμφισβητείς το πόσο “έξυπνος” είναι ο κακός μας και κατά πόσο είναι αληθινή απειλή για τον Tony. Ο Tony από το άλλο χέρι βρίσκεται σε καταστάσεις και κάνει επιλογές που για λίγο αν τις άλλαζε (και πάλι) δεν θα είχαμε ταινία. Ναι, αυτό γίνεται σε όλες τις ταινίες του κόσμου αλλά δεν μιλάω για αποφάσεις που έρχονται φυσικά κατά τη διάρκεια του σεναρίου αλλά για καταστάσεις που ο Tony που ξέρουμε ίσως να ενεργούσε διαφορετικά και με αυτά που βλέπουμε να γίνονται να συμβαίνουν μόνο και μόνο για να πάμε παρακάτω γιατί αλλιώς δεν θα πηγαίναμε. Εδώ έχουμε και το τέλος μια τριλογίας των Marvel Studios που για πρώτη φορά μας δείχνει ότι έχουμε ένα happy end αλλά αλλάζουν πολλά πράγματα στη ζωή του ήρωα μας. Προσπαθεί, αν θέλετε, να κλείσει την τριλογία αφήνοντας μεν περιθώρια για χρήση του χαρακτήρα παρακάτω στο MCU αλλά δίνοντας μας και ένα τέλος στις (μοναχικές) περιπέτειες του. Παρακάτω θα δούμε ότι αυτό είναι κάτι που έκαναν όλα τα τρίτα μέρη από όλες τις τριλογίες του στούντιο.

Πάμε στα τεχνικά. Θυμάστε που έλεγα ξανά και ξανά ότι οι ηθοποιοί το διασκεδάζουν και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το παίρνουμε ως δεδομένο. Ε, εδώ το cast δίνει την εντύπωση ότι βαριέται και αυτό φαίνεται πολύ έντονα. Εντάξει πάντα μιλάμε για ηθοποιούς μεγάλου βεληνεκούς, και εξίσου μεγάλου budget, που μπορούν να σε πείσουν ότι είναι οι χαρακτήρες που υποδύονται ακόμα και στο ύπνο τους, αλλά το όλο αποτέλεσμα δείχνει ότι, ότι έκαναν είναι καθαρά διεκπεραιωτικό και τίποτα παραπάνω.

Τα εφέ της ταινίας είναι πανέμορφα, τα πάντα πείθουν και οι στολές φαίνεται ότι είναι πιο αληθινές από ποτέ. Ειδική αναφορά πρέπει να κάνω στη σκηνή όπου κάποιοι άνθρωποι πέφτουν ανεξέλεγκτα από ένα αεροπλάνο και ο Iron Man έχει πολύ λίγο χρόνο να τους δώσει όλους, και αυτό γιατί η συγκεκριμένη σκηνή γυρίστηκε με όσο το δυνατόν λιγότερα CGI, με όλους του κομπάρσους να είναι επαγγελματίες skydivers και την σκηνή να γυρίζεται με αυτούς να πέφτουν πραγματικά από ένα αεροπλάνο ξανά και ξανά. Μουσικά και με την απουσία των AC/CD για να τραβήξουν λίγο την προσοχή, είμαστε πάλι στα ίδια ρηχά νερά χωρίς ενδιαφέρον. Πάλι δεν θυμάμαι ούτε ένα θέμα από την ταινία.

Εν κατακλείδι, η ταινία πάει να γίνει κάτι άλλο από τις δύο προηγούμενες, κάποιες φορές δουλεύει αλλά αυτές είναι πολύ λίγες. Προσπαθεί να περάσει, και αυτά είναι λόγια του σκηνοθέτη, μια αίσθηση “buddy cop movie του ‘80” αλλά κάπου στην πορεία το χάνει στο σενάριο, το χάνει στην χημεία των ηθοποιών αλλά ποτέ στην παρουσίαση, με τα CGI να είναι ότι καλύτερο για την εποχή της και την τριλογία του Iron Man. Από τη μια στεναχωριέμαι λίγο που ο πρώτος ήρωας που άρχισε όλο αυτό “τελειώνει” τόσο άδοξα την τριλογία του, από την άλλη τόσα λεφτά βγάζουν ας έβρισκαν κάποιον ικανό σκηνοθέτη και σεναριογράφο να κάνει κάτι καλό.

ΥΓ. Η σκηνή στο τέλος είναι απλά άσχετη και δεν χρειάζεται. Δεν δίνει τίποτα στην επόμενη ταινία και αν δεν την δείτε δεν θα χάσετε τίποτα παραπάνω από ένα αστείο που ίσως κάποιοι να μην βρουν και τόσο αστείο.