Kingsman: The Secret Service, Movie Review

SuperHero Archives 26.05.2021:

Για ακόμα μια φορά πιάνουμε κάτι που δεν είναι ακριβώς “SuperHero” αλλά είναι μεταφορά comic που μπορείς να πεις ότι ο πρωταγωνιστής είναι ένα είδος “SuperHero” με αυτά που κάνει στην ταινία. Έχουμε να κάνουμε με μια ταινία κατασκόπων που φέρνει αρκετά σε παλιά James Bond αλλά με μια καινούργια ματιά, η οποία μάλλον έρχεται από τα comics αυτής της μεταφοράς. Η δουλειά που έχει κάνει ο δημιουργός πάνω σε αυτό το σύμπλεγμα είναι, τουλάχιστον, διασκεδαστική. Για ακόμα φορά βλέπουμε έναν κόσμο που είναι “δίπλα” στο δικό μας αλλά καλά κρυμμένο με κατασκόπους που είναι πιο μυστικοί και από τις υπάρχουσες κατασκοπευτικές υπηρεσίες του πλανήτη. Προσωπικά ενώ είναι ένα ωραίο background για μια ταινία με έχει λίγο κουράσει αυτό και μόνο. Σε πόσες ταινίες, με πόσους κατασκόπους, με πόσα πλάσματα, με πόσα δεν ξέρω και ‘γώ τι έχουμε αυτό το πράγμα που όλα αυτά να είναι κρυμμένα από εμάς και πολύ λίγοι ξέρουν τι παίζει. Δεν πειράζει όμως γιατί μπορεί μια ταινία να παίζει καλά με αυτά τα στοιχεία οπότε και αυτό θα εξετάσουμε εδώ. Πριν μπούμε στο “ψητό” να πω ότι έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που μάλλον είναι άνω των 18! Δεν γνωρίζω ακριβώς αλλά σίγουρα δεν είναι για όλους καθώς το αίμα ρέει άφθονο εκεί που πρέπει αν και δεν έχουμε πολύ “άσχημη” γλώσσα γενικά πέρα από τα απανωτά “f*ck” και “f*ck” που θα ακούσεις εδώ και ‘κει.

Η Kingsman υπηρεσία είναι μια κατασκοπευτική οργάνωση στην Αγγλία που δρα πίσω από πολλά συμβάντα που έχουν γίνει στην σύγχρονη ιστορία αλλά εμείς δεν το ξέραμε. Αποτελείται από μέλη που έχουν κωδικά ονόματα από τους ιππότες του βασιλιά Αρθούρου, τους διοικεί κάποιος που έχει το κωδικό όνομα “Arthur” και τέλος ο υπεύθυνος τεχνολογίας ακούει στο κωδικό όνομα “Merlin”. Ωραία ιδέα, κατά τη γνώμη μου, που βάζει με έναν διαφορετικό τρόπο τα κωδικά ονόματα κατασκόπων, που είναι φανερό όμως ότι η όλη ιδέα πηγάζει από τον James Bond και τα ονόματα που έχουν οι πράκτορες στην MI6 εκεί.

Μπαίνουμε με μια σκηνή που μας δείχνει τις “δυνάμεις” αυτής της οργάνωσης και το τι μπορεί να κάνει με αυτές. Γνωρίζουμε τον έναν από τους δύο πρωταγωνιστές και μετά πάμε flash forward στο άλλον, που είναι και ο βασικός μας. Όταν με τα πολλά αυτοί οι δύο έρθουν σε επαφή και αρχίσει η βασική πλοκή μας είναι ξεκάθαρο ότι οι δύο ηθοποιοί έχουν πολύ καλή χημεία μεταξύ τους, και όχι μόνο. Όπως είναι λογικό για μια τέτοια ταινία, που μας συστήνει έναν “καινούργιο” κόσμο, λίγο περισσότερο από το μισό αυτής είναι η γνωριμία μας με το τι παίζει “πίσω από τις κάμερες” αυτού που ξέρουμε εμείς σήμερα. Το διαφορετικό σε σχέση με τις άλλες ταινίες είναι ότι δεν διαλέγει να το κάνει με τον “πατροπαράδοτο” τρόπο, έχουμε τον καινούργιο χαρακτήρα και μέσω αυτού βλέπουμε και εμείς τι παίζει, αλλά επιλέγει να μας δώσει αρκετές πληροφορίες πριν ακόμα ο πρωταγωνιστής μάθει για την ύπαρξη αυτής της οργάνωσης. Κατά τη γνώμη μου είναι μια ωραία διαφορά σε σχέση με, σχεδόν όλες τις ταινίες, παντούς είδους, αν και από μια φάση και κάτω μπαίνουμε και πάλι σε αυτό το “τρυπάκι”.

Λίγο πιο μετά έχουμε και τη γνωριμία με τον κακό μας και κάπου εδώ καταλαβαίνουμε ότι το καστ της ταινίας είναι σίγουρα κάτι που πλήρωσαν καλά, μιας και τα ονόματα σε αυτό είναι αρκετά δυνατά για την εποχή που αυτή γυρίστηκε (2015). Ο κακός μας, που για ακόμα φορά είναι ο Samuel L. Jackson, φαντάζει αρκετά κλασικός κακός για ταινία κατασκόπων, πράγμα και η ίδια η ταινία κάνει πλάκα με αυτό. Είναι ένας εκκεντρικός (για ακόμα μια φορά) πλούσιος που απλά θέλει να αλλάξει τη Γη στα δικά του πρότυπα που αυτός πιστεύει ότι είναι πιο σωστά, ή κάπως έτσι τέλος πάντων, προσπαθώ να μη δώσω spoilers! Δουλεύει; Δουλεύει γι’ αυτό που θέλει να κάνει η ταινία μας. Κάτι που ίσως θα έπρεπε να αναφέρω από μιας αρχής είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια κωμωδία δράσης, οπότε ένας villain σαν και αυτόν είναι μια χαρά στον κόσμο της ταινίας ακόμα και αν δεν πληροί όλα τα στοιχεία που θα έπρεπε για ένα σωστό villain. Το σχέδιο του μπορείς να πεις ότι βγάζει νόημα, αν και η υλοποίηση είναι λίγο περίεργη αλλά πάντα στα πλαίσια του ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι που είναι και κωμωδία.

Οι πρωταγωνιστές μας είναι αυτό που πρέπει να είναι. Μου αρέσει πολύ η διαφορά μεταξύ του Eggsy, του νέου σε όλα αυτά, και του Harry, του φτασμένου κατασκόπου που θα πρέπει να “διδάξει” στον Eggsy τι θα πει να είσαι μέλος της Kingman. Σίγουρα καταλαβαίνεις πολύ καλά τι κάνει αυτή η οργάνωση, και μέσω την “εκπαίδευσης” του Eggsy καταλαβαίνεις το πόσο δύσκολο είναι να μπεις σε αυτή. Βλέπουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο, είτε μιλάμε για το comic, είτε για την ταινία, που έχει "δανιστεί" πολλά από τον James Bond και τις περιπέτειες του καθώς πέραν όλων των άλλων μέσω του Eggsy βλέπουμε τα διάφορα ευφάνταστα gadgets που έχουν στην διάθεση τους οι πράκτορες κάτι που μου αρέσει πολύ. Γενικά αν θες να έχεις μια τέτοια ταινία, ακόμα και σοβαρή να είναι, πρέπει να έχεις gadgets, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μια κωμωδία.

Όπως πάντα σε μια ταινία του είδους έχουμε τα πισωμαχαιρώματα και τις δολοπλοκίες παντού. Αυτό είναι ένα στοιχείο όμως που για αρκετή ώρα ξεχνά ο δημιουργός εδώ. Από τη μία το καταλαβαίνω καθώς θέλει να μας συστήσει τον κόσμο, από την άλλη θα μπορούσε να το κάνει ακόμα και μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Στην τελική κάτι έχουμε αλλά δεν είναι και τόσο δυνατό να πω την αλήθεια, καθώς οι περισσότεροι χαρακτήρες είναι στην πλευρά που τους βλέπουμε από την αρχή και σχεδόν τίποτα δεν αλλάζει σε αυτό.

Τεχνικός έχουμε μια άρτια, μπορώ να πω, παραγωγή. Τα εφέ είναι αρκετά καλά εκεί που είναι και ο σκηνοθέτης, Matthew Vaughn, έχει βάλει φαντασία και χρώμα σε σκηνές που δεν θα περίμενες να τα έχουν αυτά. Χέρι-χέρι με αυτό πάει και η μουσική, κάτι που θέλει να τονίσει πολύ έντονα ο σκηνοθέτης και κάποιες φορές μπορώ να πω ότι με κούρασε. Γενικά δουλεύει καλά αλλά είναι φορές που είτε νόμιζα ότι η μουσική ήταν πιο δυνατά απ’ ότι θα έπρεπε, είτε μπορεί να μην μου άρεσαν εμένα οι επιλογές και να κουράστηκα. Πάντως είναι έντονα εμφανές ότι έχουμε να κάνουμε με μια δημιουργία που ο ήχος πίσω από τις σκηνές δράσης παίζει σημαντικό ρόλο. Μιλώντας για τις σκηνές δράσης να πούμε ότι αυτές είναι τουλάχιστον γ**άτες και αυτό προκύπτει από το ότι ο σκηνοθέτης έχει επιλέξει, αν όχι σε όλες, σε πολλές από αυτές να κάνει φόκους σε έναν χαρακτήρα και να τον ακολουθεί καθόλη τη διάρκεια της σκηνής, με πλάνα που μοιάζουν σχεδόν μονόπλανα χωρίς μοντάζ. Αυτό το τελευταίο βέβαια είναι ψευδαίσθηση αλλά έχει γίνει πολύ ωραία δουλειά πάνω του. (spoiler alert) Όσοι έχετε δει την ταινία θα με θυμηθείτε στην σκηνή στην εκκλησία. Νομίζω ότι είναι από τις καλύτερες σκηνές δράσης στο πως είναι γυρισμένη. (end of spoilers)

Σίγουρα δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι που είναι αξεπέραστο αλλά σίγουρα έχουμε να κάνουμε με κάτι που θα περάσεις πολύ καλά το χρόνο σου. Πέρα από τη μουσική, κάποιες φορές, όλα τα άλλα είναι όπως πρέπει να είναι. Ίσως λίγο το σενάριο να ήθελε παραπάνω “πισωμαχαιριές” μιας και μιλάμε για ταινία κατασκόπων αλλά το γεγονός ότι παίζει με αυτό κάπως καλά, με την δράση ακόμα καλύτερα και με την κωμωδία ακόμα πιο καλά είναι κάτι που θα ξεχάσεις μετά από κάποια στιγμή. Ίσως πρέπει να κλείσεις και το κεφάλι σου σε κάποια πράγματα ή απλά να σκεφτείς ότι έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που είναι μεταφορά από comic και πολλές λογικές έχουν περάσει από αυτό έτσι. Αξίζει τον κόπο και τον χρόνο σας αλλά δεν ξέρω αν είναι κάτι που θα μείνει για πάντα στο κεφάλι σας ως κάτι το πολύ σπουδαίο.