The Suicide Squad, Movie Review

SuperHero Archives 11.08.2021:

2021 και έχουμε ένα καινούργιο “Suicide Squad” το οποίο ούτε ξέρει (μάλλον), ούτε θέλει να μας πει αν είναι συνέχεια ή διαγράφει το προηγούμενο Suicide Squad, μία ταινία που εγώ προσωπικά θα ήθελα να διαγράψω από τη μνήμη μου! Ο James Gunn παίρνει τα ηνία και προσπαθεί να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα στις SuperHero movies, δηλαδή να συνδέσει την δράση με τη κωμωδία με μια μουσική επένδυση που κλέβει πάντα την προσοχή, τις περισσότερες φορές με την καλή έννοια. Δεύτερη ταινία που είναι τώρα στο σινεμά και γράφω review γι’ αυτή, έτσι οι σημειώσεις ήταν λίγες καθώς προσπαθούσα να καταλάβω και να πάρω ότι αυτή είχε να μου δώσει αλλά δεν ήμουν στην πολυθρόνα μου για να πατάω pause κάθε τρεις και λίγο και να γράφω κάτι. Το έχουμε όμως, μη φοβάστε (ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω)!

Είναι πολύ δύσκολο να εντάξουμε την ταινία στη ροή του DCEU και δεν ξέρω καν αν και οι ίδιοι οι δημιουργοί έχουν αυτό στο μυαλό τους. Σου δίνει να καταλάβεις ότι είναι μετά το Harley Quinn: Birds of Prey αλλά δεν είμαι και σίγουρος, οπότε ας αφήσουμε αυτό το θέμα και ας πάμε στο σενάριο που βλέπουμε εδώ. Έχουμε έναν βασικό κακό και την Amanda Waller που μαζεύει ένα μάτσο “κακούς” της DC για να φτιάξουν μια ομάδα και να κατατροπώσουν τον “πιο κακό” που παλεύουν στην ταινία αυτή. Θα προσπαθήσω να μην προβώ σε spoilers αλλά όπως πάντα όταν το κάνω θα υπάρχει επισήμανση οπότε μη φοβάστε για τίποτα. Η βασική πλοκή είναι καλή, αν και έχει λίγα σημεία που θέλει να σου κάνει το μεγάλο plot twist αλλά δεν τα καταφέρνει (ή εγώ είμαι πολύ έξυπνος και τα είδα πιο πριν, δεν ξέρω). Πάνω-κάτω προβλέψιμα πράγματα αλλά δεν μπορώ να πω ότι αυτό είναι από μόνο του κακό γιατί δουλεύουν αρκετά καλά στο σύνολο.

Πρωταγωνιστές έχουμε, σχεδόν, όλη την ομάδα και ακόμα κι αν βλέπουμε ή ακούμε περισσότερο κάποιους στην τελική όλοι έχουν να κάνουν κάτι στην ταινία, από τον πιο μικρό, μέχρι τον πιο μεγάλο, και όλοι έχουν τον χρόνο τους. Εδώ μπορείς να πεις με ευκολία ότι έχει πετύχει 100% τον στόχο του ο σκηνοθέτης και μας περνάει πολύ όμορφα όλα τα χαρακτηριστικά που πρέπει να ξέρουμε για τον κάθε villain/hero της ταινίας του, κάτι που ευτυχώς κάνει την δημιουργία να στέκει από μόνη της και δεν χρειάζεται κάποια γνώση από τα comics. Εμένα, για παράδειγμα, με έκανε μέχρι το τέλος να έχω κάποιο άγχος για τους χαρακτήρες του, χωρίς να γνωρίζω τους περισσότερους από αυτούς από τα comics. Ένα άλλο πράγμα που βοηθάει σε αυτό είναι και το γεγονός ότι δεν φοβάται να σκοτώσει κανέναν μέσα στην ταινία! Από το πρώτο δεκάλεπτο καταλαβαίνουμε ότι κανένας δεν είναι ασφαλείς από την ομάδα και με αυτό δικαιολογεί απόλυτα το τίτλο της “Suicide Squad”. Εδώ να πω όμως ότι μου φάνηκε κάποιες φορές πως κάποιοι χαρακτήρες φοράνε καλό “plot-armor” και δεν μου άρεσε. Είναι αρκέτες και οι φορές που κάποιος κάνει κάτι που κανονικά θα έπρεπε να τον έχει σκοτώσει (πτώσεις, πετάγματα κτλ) αλλά και ότι οι “κακοί” της υπόθεσης έχουν το σημάδι των stromtroopers και βαράνε στο “γάμο του Καραγκιόζη” όταν το σενάριο το θέλει.

Η ταινία όμως κάνει “ζουμ” σε δύο τρεις πιο πολύ. Ο πρώτος είναι ο Bloodspot, ένας από τους χαρακτήρες που δεν ήξερα από τα comics. Όπως, όμως, είπα και πιο πάνω αυτός είναι πολύ ωραία δοσμένος και τελικά καταλαβαίνεις όλα τα κίνητρά του μέσα στην ταινία, αν και είναι λίγο παραπάνω καλός από όσο πρέπει για “super villain”. Βέβαια φαίνεται, σχεδόν, ξεκάθαρα για εμένα ότι ήθελαν τον Deadshot του Will Smith αλλά για κάποιο λόγο δεν τους έκατσε και πήγαν με τον Bloodspot. Δεν πειράζει, προσωπικά μου αρέσει να ανακαλύπτουμε καινούργιους χαρακτήρες από τα comics, είτε SuperHero, είτε SuperVillain, μιας και υπάρχουν κυριολεκτικά, ίσως, εκατομμύρια από αυτούς! Πέρα από αυτόν δεν θα ήθελα να αναλλήσω τον κάθε έναν καθώς το κείμενο θα γίνει αρκετά μεγάλο. Αυτό από μόνο του, βέβαια, είναι πολύ καλό για την ταινία γιατί μέσα σε 2 ώρες και καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να καταλάβουμε για τον κάθε χαρακτήρα και ο σκηνοθέτης μας περνάει ωραία τις πληροφορίες που θέλει για να μας κάνει να δεθούμε με αυτούς. Ίσως να πω κάτι για την Harley, καθώς είναι Η Harley και ok πρέπει κάτι να πούμε. Είναι πολύ καλή, καλύτερη από ότι έχουμε δει από αυτή στο σινεμά μέχρι σήμερα. Οι σκηνές που μας περνάει το τι σκέφτεται και πως βλέπει την πραγματικότητα γύρω της είναι μοναδικές και για ακόμα μια φορά μας δείχνουν ότι κάποιοι χαρακτήρες στα χέρια ικανών δημιουργών μπορούν να κάνουν “θαύματα”.

Ο “πιο κακός” μας είναι ok. Πραγματικά δεν μπορώ να πω τίποτα παραπάνω χωρίς να προβώ σε κάποιο spoiler οπότε το κλείνω. Το μόνο που θα ειπωθεί είναι ότι γι’ αυτό που θέλει να κάνει η ταινία δουλεύει αν και περίμενα αυτόν τον “πιο κακό” να είναι σε άλλη ταινία της DC καθώς είναι λίγο “JL-Level-Threat” αλλά όλα καλά και εδώ. Το μόνο που δεν μου άρεσε όσον αφορά αυτόν είναι ο τρόπος που τελικά γίνεται ότι γίνεται στο τέλος και μου δίνει την εντύπωση ότι θα μπορούσε να γίνει από μιας αρχής που τον παλεύουν. Υπάρχει ένας χαρακτήρας στην ομάδα που οι “δυνάμεις του” τον κάνουν να είναι, σχεδόν, ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι εναντίον του “πιό κακού” και ενώ στην αρχή δεν σου περνάει από το μυαλό όταν γίνεται ότι γίνεται στο τέλος εμένα μου έμεινε η ιδέα ότι θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό 30’ νωρίτερα και να τελειώνουμε με τη φάση!

Η ταινία είναι “R-Rated” και αυτό μόνο καλό είναι. Η κωμωδία δένει άριστα με το αίμα και τις “κακές λέξεις” που λένε οι χαρακτήρες εδώ και εκεί. Ξεκάθαρα πιστεύω ότι ένας από τους λόγους που μου άρεσε η ταινία είναι αυτό. Για ακόμα μια φορά έχουμε ενήλικους ανθρώπους, που είναι και SuperVillains μη ξεχνάμε, και δεν κρατιούνται πουθενά. Όπως είναι λογικό μια χαρά θα σκοτώσουν τους στόχους τους με όποιο τρόπο τους περάσει από το μυαλό αλλά και θα πουν το “f**k you” εκεί που πρέπει, έτσι όπως θα έκανε ο κάθε ενήλικας. Χαίρομαι που ακόμα βγαίνουν τέτοιες ταινίες με SuperHero(Villain) καθώς, πέραν των δυνάμεων και των όποιων πλασμάτων που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, όλα τα άλλα φαίνονται πολύ αληθινά και κάνουν τους πρωταγωνιστές ακόμα πιο πολύ “ανθρώπινους”.

Η μουσική και εδώ, όπως και στους Guardians of the Galaxy, παίζει μεγάλο ρόλο. Καλώς ή κακώς είναι το στυλ του σκηνοθέτη αυτό. Εδώ, όπως και στους Guardians, δουλεύει αλλά με μια μικρή διαφορά, στους Guardians είχε καταφέρει να κάνει την μουσική μέρος και τον χαρακτήρων πέραν της ταινίας κάτι που περνούσε στον θεατή άλλη ιδέα για αυτά που ακούει. Εδώ, ενώ έχουμε πολύ ωραία μουσική επένδυση εκεί που πρέπει, δεν κάνει το ίδιο. Μάλιστα έχει τρεις ή τέσσερις φορές που μάλλον προσπαθεί να κάνει την μουσική μέρος της ταινίας (εννοώ σεναριακά) και απλά βάζει τα τραγούδια που παίζουν από πάνω να ακούγονται από κάποιο ραδιοφωνο γύρω από τους πρωταγωνιστές όταν μπούμε στην σκηνή. Και πάλι δεν πιστεύω ότι είναι κακό το όλο πράγμα, ίσα-ίσα, απλά στους Guardians το έκανε πολύ καλύτερα, σίγουρα όμως βοηθούσαν και οι χαρακτήρες εκεί (με αποκορύφωμα τον Star-Lord που η μουσική είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη ζωή του).

Τεχνικώς είμαστε καλά. Ωραία εφέ και πολύ ωραίο μακιγιάζ και ενδυμασίες. Μας τα χαλάει λίγο βέβαια στο τέλος με τον “μεγάλο κακό μας” που καταλαβαίνεις ότι είναι ψέμα αλλά γενικά καλά. Πολύ ωραίος είναι φτιαγμένος και ο King Shark και το “μασάς” πολύ εύκολα ότι είναι κάτι το υπαρκτό μπροστά στην κάμερα. Αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που ο κακός μας στο τέλος φαίνεται πολύ ψεύτικος (ειδικά στην σκηνές που είναι στο ίδιο πλάνο και οι δύο).

Οι ηθοποιοί είναι άριστοι όλοι τους. Καταλαβαίνουμε κατευθείαν τι νιώθει ο κάθε ρόλος και γιατί μιλάει έτσι όπως μιλάει την ώρα που μιλάει. Αυτό μας κάνει να δενόμαστε λίγο παραπάνω με κάποιους χαρακτήρες, και αυτό νομίζω ότι είναι λίγο κακό. Απλά πιστεύω ότι, σχεδόν, όλοι οι χαρακτήρες δεν σου περνάνε αυτό το ότι ήταν villains πριν και σκότωναν παιδάκια (ναι, κάποιοι από αυτούς έκαναν και αυτό). Το λένε και το ξαναλένε στην ταινία αλλά νομίζω είναι μία ή δύο σκηνές που κάνουν κάτι το πραγματικά “κακό” και αυτό όχι όλοι. Το ίδιο πρόβλημα, μέσα στα άλλα εκατομμύρια προβλήματα, είχα και στο πρώτο Suicide Squad. Πότε δε θα κάνουν κάτι και θα φανούν αυτοί οι “SuperVillains” που η ταινία μας λέει και μας ξαναλέει από την αρχή ότι ήταν.

Τελικά είναι το “Άγιο Δισκοπότηρο” της DC; Μονολεκτικά θα μπορούσα να πω, ναι. Υπάρχουν όμως λίγα προβληματάκια εδώ κι εκεί που την κάνουν να μην είναι “το 10 το καλό”. Για κάποιο λόγο όλο το ίντερνετ την λέει υπερταινιάρα και δεν είναι. Είναι πολύ καλή ταινία σίγουρα όμως. Είναι μέσα στις τοπ 3 καλύτερες του DCEU χωρίς πολύ σκέψη, και ίσως και στην πρώτη θέση του, αλλά αυτό δεν λέει κάτι όταν δεις το ανταγωνισμό γι’ αυτό το τοπ 3 από την Warner! Σίγουρα είναι μια ευχάριστη ταινία, με ωραίους χαρακτήρες, ωραία δοσμένους, δράση, κάποια μικρά plot-twists, κωμωδία, καλή μουσική, με το γεγονός ότι είναι ακατάλληλη να τη βοηθάει (σαν δημιουργία, γιατί στο Box Office δεν ξέρω τι θα κάνει). Δεν θα χάσετε τον χρόνο σας και θα περάσετε αρκετά καλά, “thumbs up” από εμένα, λοιπόν, και καλή διασκέδαση!

ΥΓ. Είδες τελικά δεν έκανα κανένα spoiler! Good job Vegeta, good job!