Guardians of the Galaxy, Movie Review

SuperHero Archives 30.12.2020:

Κλείνουμε το '20 με την, ίσως, πιο διαφορετική ταινία των Marvel Studios μας ήρθε το 2014 και η αλήθεια είναι ότι δεν ήμασταν καθόλου έτοιμοι γι’ αυτό που μας περίμενε. Η ταινία φεύγει κατά πολύ από τα στεγανά του “superhero movie”, μπερδεύοντας στην φόρμουλα της superheroes, Sci-Fi, fantasy, κωμωδία και έχοντας ως βασικό συστατικό της τη μουσική.

Από την αρχή θέλουν να μας δείξουν την σχέση του, κύριου, πρωταγωνιστή μας με τη μουσική, καθώς η πρώτη σκηνή, πριν ακόμα πέσουν οι τίτλοι αρχής, είναι μια πολύ σημαντική καμπή στη ζωή του η οποία συνδέεται με τον ίδιο να έχει ένα Sony Walkman με μουσική στα αυτιά του. Έτσι πάμε στη βασική ιστορία, και τους τίτλους αρχής, της ταινίας μας. Κάτι που έχει καταφέρει, και εδώ, το στούντιο είναι να δώσει στον κάθε χαρακτήρα τον χρόνο του, και για να “λάμψει” αλλά και για να καταλάβουμε την ιστορία, τα κίνητρα του ή πολύ απλά ποιος είναι βρε αδερφέ. Σε αυτό η ταινία δουλεύει πολύ καλά, ειδικά αν αναλογιστείς το πόσους χαρακτήρες θέλει να μας συστήσει σε δύο ώρες.

Το άλλο “πρόβλημα” που έχει να αντιμετωπίσει είναι το setting της το ίδιο. Είμαστε για πρώτη φορά, σε ταινία MCU, στο Διάστημα. Η Γη πλέον δεν μας χωράει, έτσι γι’ αυτούς που δεν ξέρουν τι να περιμένουν από αυτό το γεγονός, ο δημιουργός θα πρέπει να μας δώσει τοποθεσίες, ονόματα, φυλές και έθιμα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Εδώ έχουμε κάποια, πολύ λίγα, λαθάκια. Όχι τόσο στις πληροφορίες που παίρνουμε από την ταινία αλλά στο ότι δεν παίρνουμε 100% τα πάντα. Ίσως να ήταν έτσι το σχέδιο από την αρχή για να αφήσει χώρο και στις επόμενες ταινίες να μας πουν κάτι, ίσως πάλι απλά να μην χώρεσε στο χρονικό πλάνο που είχαν για την ταινία.

Δεύτερο βασικά συστατικό μετά τη μουσική είναι και η κωμωδία. Η ταινία παίρνει ότι κωμικό είχαν οι προηγούμενες ταινίες του στούντιο και το κάνει επί εκατό. Γενικά, πέρα από τις ατάκες του Tony, λίγο με ξένιζε το πόσο κωμωδία υπήρχε σε αυτές τις ταινίες, ειδικά αν σκεφτείς ότι κάποιες ατάκες και σκηνές ήταν εμβόλιμες σε κάποιο πολύ σοβαρό και κομβικό σημείο της ταινίας και πολλές φορές, για μένα, δεν δούλευαν καθόλου. Εδώ αυτό το στοιχείο είναι, σχεδόν, από την αρχή της ταινίας και μας δίνει να καταλάβουμε ότι έχουμε να κάνουμε με κωμωδία. Όλη η δομή της είναι έτσι, ακόμα και στις “σοβαρές” της εμφάσεις. Έτσι εδώ αυτό δουλεύει και με το παραπάνω. Δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια σκηνή (ή ατάκα) που μπήκε για να χαλαρώσει τον θεατή λίγο αλλά για όλο το σύνολο που η κωμική ατάκα (και σκηνή) που θα δεις δεν σε ξενίζει καθόλου και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη πλοκή και τους χαρακτήρες μας.

Περνώντας στους χαρακτήρες το cast μας είναι αρκετά μεγάλο. Καταρχάς έχουμε την βασική ομάδα μας, τους Guardians of the Galaxy, όπως είναι και ο τίτλος. Έχουμε να κάνουμε με παράταιρους, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, χαρακτήρες που μέχρι να δεθούν σε ομάδα έχουν αυτό το “Avengers-στοιχείο” που όλοι θα τα βάζουν με όλους και λεκτικά αλλά και φυσικά. Από εκεί και πέρα έχουμε το, άλλο, κακό της ταινίας που είναι ο villain. Ενώ μια εν τον ανταγωνιστών είναι αρκετά καλή στο background της και τις σχέσεις με ένα μέλος της ομάδας μας (βλ. Nebula), ο βασικός κακός είναι ακόμα ένα αρχέτυπο του “είμαι κακός γιατί μπορώ”. Πέρα, κυριολεκτικά, από μια ατάκα για “τα ήθη και τα έθιμα” του κόσμου του, δεν υπάρχει καμία άλλη δικαιολογία στην ταινία γιατί κάνει ότι κάνει. Τέλος έχουμε την πλήρη εμφάνιση του Thanos για πρώτη φορά στο MCU. Ο “Mad Titan” δείχνει, μερικώς, τις προθέσεις του αλλά και πάει το όλο “Infinity Saga” ένα μεγάλο βήμα παραπέρα. Το Saga βοηθιέται και από το γεγονός ότι έχουμε για πρώτη φορά και την αναφορά μας στις Infinity Stones, στην ιστορία αλλά και στις δυνάμεις τους. Future Vegeta για ακόμα μια φορά εδώ: το μικρό κακό, για την γενική ιστορία, είναι ότι ο Thanos φαίνεται να έχει άλλα στο κεφάλι του (το οποίο είναι και διαφορετικό από αυτό που είδαμε στα “Infinity War” και “Endgame”!) από αυτά που τελικά πήραμε στις επόμενες ταινίες, όπως επίσης και το ότι οι Infinity Stones έχουν λίγο διαφορετικές ιδιότητες από αυτές που είδαμε στο τέλος, στοιχείο που υπάρχει και στο “Thor: The Dark World” με την Πέτρα που έχει αυτή η ταινία. Πράγμα που με κάνει να σκέφτομαι ότι μάλλον δεν είχαν αποφασίσει ακόμα 100% τι θα έκαναν με τις Πέτρες και τον Thanos.

Και πάμε σε μια μάστιγα των blockbusters εκείνης της εποχής που ακούσει στο όνομα “το 3D είναι super ουάου και το μέλλον του κινηματογράφου”. Είναι ένα “κίνημα”, που υπάρχει ακόμα και σήμερα, όπου πολλές σκηνές δεν εξυπηρετούσαν καθόλου την πλοκή ή τη δράση αλλά φτιάχτηκαν έτσι για να φαίνονται θεαματικά στη 3D έκδοση της ταινίας. Εδώ δεν έχουμε πολλές, σε σχέση με άλλες ταινίες του είδους, αλλά αυτές που έχει βγάζουν μάτι, με slow-mo και κοντίνα σε στιγμές που είναι OK αλλά δεν χρειάζονται καθόλου. Τουλάχιστον εδώ έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση που αυτό δεν χαλάει την ταινία και μπορείς να το παρακολουθήσεις κανονικά χωρίς να σου σπάει κάτι. Απλά το είδα και ήθελα να το πω. Κατά τα άλλα η ταινία είναι πάρα πολύ όμορφη. Τα CGI της είναι πολύ καλά, αν και δείχνουν την ηλικία τους, και ο κόσμος της είναι πιστευτός ακόμα περισσότερο από αυτόν του Thor, αν και μιλάμε για κόσμο που είναι ακόμα πιο τρελός και εξωπραγματικός από του Thor!

Μουσικά είναι μια από τις καλύτερες δουλειές που έχει κάνει το στούντιο, αν όχι η καλύτερη. Η ταινία δίνει πολύ βάση στη μουσική της, και πέρα από τα κομμάτια που υπάρχουν και αυτή δανείζεται, έχουν γραφτεί και άλλες συνθέσεις στα ίδια πρότυπα με τις προηγούμενες ταινίες του στούντιο αλλά για κάποιο λόγο δουλεύουν πιο καλά εδώ. Ναι, δεν θυμάμαι τώρα κάποια μελωδία από τα δικά της θέματα, κυρίως γιατί τα κομμάτια από άλλους καλλιτέχνες είναι έντονα καθόλη τη διάρκεια της και κλέβουν την παράσταση, αλλά εκεί που μπαίνει η “καινούργια” μουσική το κάνει πολύ καλά και της δίνεις λίγο παραπάνω σημασία από ‘τι στις προηγούμενες παραγωγές του στούντιο.

Οι ηθοποιοί είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν και το διασκεδάζουν (ναι, το ξαναγράφω αυτό). Ακόμα και στους χαρακτήρες που είναι 100% CGI (βλ. Rocket Raccoon και το Groot) πράγμα που θα πει ότι ο εκάστοτε ηθοποιός έχει δανείσει μόνο τη φωνή του, έχει γίνει πολύ καλή δουλειά και πιστεύω ότι πίσω από τις κάμερες πρέπει να πέρασαν πολύ καλά στην παραγωγή αυτής της ταινίας. Ο Vin Diesel, που δίνει τη φωνή του στον Groot, παρόλο που επαναλαμβάνει μόνο μια ατάκα στην διάρκεια της ταινίας, σου περνάει φουλ τα συναισθήματα και τις σκέψεις του χαρακτήρα του, και τέλος όταν αυτό δεν γίνεται εφικτό υπάρχει πάντα ο Rocket Raccoon δίπλα του για να μας μεταφράσει τι θέλει να πει ο φίλος του, σε μια επιτυχημένη προσπάθεια/αντιγραφή της σχέσης Han Solo και Chewbacca από το Star Wars.

Τέλος σε μια προσπάθεια η ταινία να στήσει και τα sequels της (και όχι μόνο) έχουμε αναφορές και, κάποιες φορές, παρουσιάσεις κάποιον συμπαντικών όντων από τα comics της Marvel που κάποια από αυτά συνδέονται πολύ στενά με τους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, ακόμα και αν δεν το ξέρουν οι ίδιοι ακόμα! Η σκηνή μετά το πέρας των τίτλων τέλους δεν έχει και πολύ σημασία, είναι περισσότερο ένα Easter egg για τους ανθρώπους που αγαπάνε τη Marvel και τους, περίεργους, χαρακτήρες της. Γενικά στο τέλος μόνο καλή γεύση αφήνει σαν σύνολο η ταινία αυτή. Ανοίγει το Σύμπαν του MCU κατά πολύ, με σωστό τρόπο και μας δίνει να καταλάβουμε όσα πρέπει να ξέρουμε για να πάμε παρακάτω στο Infinity Saga. Βάζει στο παιχνίδι τις Infinity Stones με το όνομα τους, και έχουμε μια πολύ καλύτερη παρουσίαση του κεντρικού ανταγωνιστή της όλης ιστορίας, Thanos.