Avengers: Endgame, Movie Review

SuperHero Archives 01.02.2021:

Θυμάμαι, σαν τότες, τις πρώτες πληροφορίες πως το MCU θα “τελειώσει” στο Infinity War saga των comics. Βλέποντας τον Thanos στο πρώτο Avengers, στους τίτλους τέλους, οι καμένοι με τις δημιουργίες της Marvel δεν μπορούσαμε να περιμένουμε την ώρα που θα δούμε τον αυτόν τον μεγάλο SuperVillain στη μεγάλη οθόνη. Κάποια χρόνια μετά έχουμε τις πρώτες πληροφορίες ότι η ταινία που θα κλείσει το Saga θα είναι διπλή με την ονομασία “Infinity War Part1” και “Part2” με τις δύο ταινίες να έχουν ένα χρόνο διαφορά η μία από την άλλη. Αυτό κάπου στην πορεία άλλαξε και η πρώτη πήρε απλά τον τίτλο “Infinity War” με το στούντιο να παίζει “κρυφτούλι” για την ονομασία της δεύτερης και να μας την αποκαλύπτει μόλις κάποιους μήνες πριν τη προβολή της στο σινεμά. Endgame λοιπόν, ένας τίτλος που λέει πολλά, τόσο για την πλοκή, όσο και για το μέλλον του MCU, όποιο κι όπου και αν είναι αυτό. Τον Απρίλη του 2019 πήγα σινεμά για να βιώσω την “τελευταία” περιπέτεια των “κλασικών” Avengers στο MCU, και μετά ξαναπήγα, και μετά ξαναπήγα, και μετά ξαναπήγα για μια τελευταία φορά! Έτσι μετά από τέσσερις θεάσεις στο σινεμά και κάμποσες στο σπίτι πάμε να δούμε τι συμβαίνει και αν "αξίζει τα λεφτά της", σε εισαγωγικά και μη, καθώς είναι η ταινία που έχει κάνει το μεγαλύτερο box office την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας της και είναι η πέμπτη σε συνολικό box office στην ιστορία του κινηματογράφου.

Για ακόμα μια φορά οι σημειώσεις μου από την ταινία είναι πολλές, ίσως οι περισσότερες που έχω κρατήσει ποτέ σε κάτι τέτοιο. Οι σκέψεις μου για το ίδιο. Για να τα βάλουμε σε μια σειρά θα προσπαθήσω να κάνω κάτι σαν αυτό που έκανα στο κείμενο του Infinity War. Θα το χωρίσω σε ενότητες για να γίνει πιο εύκολη η ανάγνωση, όσο πιο εύκολη γίνεται τέλος πάντων σε ένα κείμενο μου! Αναπόφευκτα θα υπάρχουν spoilers και θα είναι πολλά αλλά πάντα θα έχω επισημάνσεις πριν από αυτά, επειδή όμως αρκετά θα είναι στη ροή του γραπτού λόγου πιστεύω ότι καλό θα ήταν να δείτε πρώτα την ταινία (αν σας ενδιαφέρει να μην μάθετε κάτι από το σενάριο) και μετά να έρθετε και να διαβάσετε αυτό το κείμενο.

Τεχνικά:

Θέλοντας να “ξεπετάξω” τα τεχνικά της ταινίας, γιατί για εμένα το ζουμί είναι στο σενάριο της, πάμε πρώτα σε αυτές τις, “βαρετές” ίσως αν θέλετε, “λεπτομέρειες”. Μουσικά για ακόμα μια φορά, μετά το Infinity War, έχουμε να κάνουμε με ότι καλύτερο έχει δώσει το στούντιο. Πολύ ωραία θέματα, βαλμένα εκεί που πρέπει για να ανεβάσουν τα καρδιοχτύπια στις έντονες σκηνές δράσεις και να κάνουν τα δάκρυα να τρέχουν ανεξέλεγκτα στις συγκινητικές σκηνές. Το θέμα των Avengers όποτε παίζει η ανατριχίλα είναι δεδομένη για ακόμα μια φορά.

Στα εφέ και τα CGI έχω ένα μικρό πρόβλημα. Ενώ το Infinity War τα είχε πάει πολύ καλά εδώ έχουμε σε λίγα σημεία κάποια παραπατήματα. Ενώ σαν σύνολο είναι πολύ καλό, έως άριστο, υπάρχουν κάποια σημεία που μετά από καιρό “βλέπεις” την πράσινη οθόνη. Είναι τέτοια η κλίμακα της ταινίας, ειδικά προς το τέλος, που αναγκαστικά τα εφέ έχουν τον πρώτο λόγο και, δυστυχώς, κάπου το χάνουν. Πολύ λίγο εδώ και εκεί και δεν χαλάει τόσο την εμπειρία αλλά πιστεύω ότι αν τώρα τα βλέπεις σαν “ψέμα” στο μέλλον, με την τεχνολογία του κινηματογράφου να προχωράει, θα γίνεται όλο ένα και πιο ορατό που υπάρχει CGI και πράσινη οθόνη και που είναι πρακτικά τα εφέ. Είναι λίγο κρίμα, γιατί στην προηγούμενη ταινία της ομάδας, όπου και εκεί μεγάλο μέρος της ήταν φτιαγμένο από υπολογιστή, τα CGI έκαναν, σχεδόν, άριστα τη δουλειά τους. Προσοχή, δεν λέω ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με άσχημα CGI, απλά λέω ότι θα μπορούσαν να το κάνουν καλύτερα όταν, παραδείγματος χάριν, τα οπτικά εφέ στο Star Wars: The Last Jedi, που βγήκε έναν χρόνο πριν, είναι πολύ καλύτερα και σε πείθουν 100% στο κάθε πλάνο που βλέπεις. Αυτό το πρόβλημα γίνεται ορατό, δυστυχώς για ακόμα μια φορά, και στον Hulk όπου σε προηγούμενες ταινίες των Avengers ο χαρακτήρας αυτός είναι πιο καλοφτιαγμένος και πιστικός.

Με την αναφορά στον Hulk πάμε και στους ηθοποιούς. Για κάποιους από αυτούς, πιθανώς, θα είναι και η τελευταία φορά που τους βλέπουμε “στα παπούτσια” αυτών των ρόλων. Αν στις προηγούμενες περιπέτειες τους στο MCU ήταν άριστοι, εδώ είναι δέκα φορές πιο άριστοι. Δεν ξέρω, πλέον, πως αλλιώς να περιγράψω την ικανότητα των ανθρώπων αυτών να φέρνουν στις οθόνες μας αυτούς τους χαρακτήρες. Τα καλά κοσμητικά επίθετα έχουν στερέψει στην, όχι και τόσο πλούσια η αλήθεια είναι, ικανότητα μου να γράφω τις σκέψεις μου! Ένα βήμα παραπέρα πάμε με την χημεία που έχουν αυτοί επί της οθόνης. Το πόσο φυσικά και μέσα στον ρόλο ανταλλάζουν ατάκες μεταξύ τους είναι κάτι το ανώτερο σε σχέση με ότι μας έχει δώσει το στούντιο, είτε μιλάμε για κωμικές συνομιλίες, είτε για σοβαρές και κάποιες φορές τραγικές. Οι πρωταγωνιστές μας, πρωτίστως η ομάδα από την πρώτη ταινία αλλά σε δεύτερη ανάγνωση οι Iron Man και Captain America, έχουν κάνει αλλαγές και στη σωματική τους διάπλαση, με τον Robert Downey Jr. (Iron Man) να χάνει κιλά όπου ο ρόλος του το απαιτεί και τον Jeremy Renner (Hawkeye) να αλλάζει τον σωματότυπο του για τις ανάγκες του χαρακτήρα του μεταξύ άλλων. Αυτό μας δείχνει πόσο πολύ αγάπησαν αυτούς τους ήρωες για να προβούν σε αυτές τις αλλαγές. Εντάξει, δεν γελιέμαι και τα εκατομμύρια που πήραν αγάπησαν, σίγουρα, αλλά στο ρομαντικό μου μυαλό θέλω να πιστεύω ότι θέλουν να φέρουν εις πέρας τον χαρακτήρα 100% και δεν το κάνουν μόνο για τα λεφτάκια! Εν πάση περιπτώσει το αποτέλεσμα είναι που μετράει και αυτό είναι ότι καλύτερο έχουμε δει από αυτούς.

Σενάριο/Πλοκή/Χαρακτήρες:

Πάμε στα δύσκολα τώρα. Η ταινία αρχίζει σαν άμεση συνέχεια του Infinity War δείχνοντας μας τι έγινε στην οικογένεια του Hawkeye όταν ο Thanos έφερε εις πέρας το σχέδιο του για τον αφανισμό των μισών έμβιων όντων του Σύμπαντος. Μετά από αυτό πάμε στον Iron Man και στο διαστημόπλοιο που είναι μαζί με την Nebula. Η ελπίδα για την διάσωση τους στερεύει μέρα με τη μέρα και ο Tony σαν να είναι ο αφηγητής μας στην ταινία, μας δίνει μια εισαγωγή σε αυτή, σπάζοντας κάπως τον τέταρτο τοίχο αφού στην ουσία, για ακόμα μια φορά, αυτός απευθύνεται σε εμάς αν και μιλάει σε χαρακτήρες μέσα στην ταινία. Με τα πολλά οι Avengers, ας πούμε, ότι ξαναφτιάχνονται μετά την διάλυση από τα γεγονότα του Civil War και, αφού η ομάδα έχει έρθει σε επαφή με την Captain Marvel, πάνε θα πάρουν τις Πέτρες από τον Thanos για να αντιστρέψουν αυτό που έκανε.

Spoiler Alert:

Εδώ η ταινία μας δείχνει το πόσο γ**άτος χαρακτήρας ήταν, για εμένα τουλάχιστον, ο Thanos του Infinity War, γιατί βλέπουμε ότι ο SuperVillain ακόμα πιστεύει ότι το σχέδιο του ήταν σαν “θεόσταλτη αποστολή” για την ισορροπία στο Σύμπαν και αφού το έφερε εις πέρας δεν χρειάζεται να υπάρχουν πλέον οι Πέτρες. Ακόμα και πριν το τέλος του, με τον αποκεφαλισμό του από τον Thor (ο οποίος πολύ σωστά λέει, “πήγα για το κεφάλι αυτή τη φορά”) είναι βράχος στις απόψεις του και δεν μετανιώνει για τίποτα. Με αυτή όμως την ενέργεια η ταινία μας μένει στην ουσία χωρίς μεγάλο κακό, έτσι μέχρις ενός σημείου, ο “κακός” είναι το πως θα αντιστρέψουμε αυτό που έκανε ο Thanos, παρά κάποιος που θα παίξουν ξύλο. Αυτό το κρατάμε στο μυαλό μας, γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς έχοντας να κάνουμε με μια SuperHero movie κάτι πρέπει να γίνει για να έχουμε μια επική μάχη στο τέλος. Καλά μέχρι εδώ.

End of Spoilers

Στη ροή της ταινίας πάμε πέντε χρόνια στο μέλλον και βλέπουμε τα εναπομείναντα μέλη της ομάδας πως προσπαθούν ο καθένας με το δικό του τρόπο να ξεπεράσουν το ότι έχασαν τη μάχη με τον Thanos. Όλοι οι χαρακτήρες είναι πολύ ωραίες συνέχειες και δεν υπάρχει κάτι που να σε ξενίζει σε σχέση με το πως αυτοί έχουν εξελιχθεί μέσα από τις ταινίες τους και όχι μόνο. Πολύ ομαλά έχουμε και το “κόλλημα” του κάθε μέλους με αυτή την ήττα. Κάποιοι προσπαθούν να πάνε παρακάτω, κάποιοι ακόμα ψάχνουν και κάποιοι έχουν αφεθεί στον κακό τους χαρακτήρα σφάζοντας ότι άσχημο έχει απομείνει στη Γη, σε ένα τρόπο να ξεχάσουν. Αυτό είναι πολύ σωστό, κατά τη γνώμη μου. Για ακόμα μια φορά στην Marvel οι ήρωες της είναι πρώτα άνθρωποι, οπότε έχοντας αυτό στο μυαλό μας είναι απόλυτα φυσική η αντίδραση τους στην πρώτη, ουσιαστικά, ήττα τους. Σκέψου λίγο κι εσύ να είσαι μέλος μιας ομάδας που πάντα στο τέλος νικάει και την πρώτη φορά που χάνεις να έρχεται με αποτέλεσμα όχι μόνο ότι την ήττα σου αλλά να φεύγουν από τη ζωή μέλη της ομάδας όπως και τόσα τρις εκατομμύρια ψυχές σε όλο το Σύμπαν! Δεν είναι λίγο όλο αυτό.

Spoiler Alert:

Έτσι φαντάζει πολύ καλή συνέχεια ο χαρακτήρας του Thor, και όχι μόνο βέβαια, ο οποίος πιστεύοντας ότι “δεν πήγε για το κεφάλι” την πρώτη φορά (που ήταν ο μόνος που είχε την πραγματική ευκαιρία να σκοτώσει τον Thanos πριν γίνει όλο αυτό και την έχασε) πράγμα που τον έχει ρίξει σε μια μορφή κατάθλιψης, έχοντας χάσει τόσο την αυτοπεποίθηση του όσο και την όρεξη για να είναι ο SuperHero που ήταν.

End of Spoilers

Η λύση, ή τουλάχιστον το σχέδιο γι’ αυτή, για τη αντιστροφή όσων έγιναν έρχεται από το πουθενά με τον Ant-Man και έτσι η ταινία γίνεται, στην ουσία της, ένα κολλάζ των προηγούμενων μεγάλων, και όχι μόνο, στιγμών του MCU, σε μια προσπάθεια να μας θυμίσει με νοσταλγικό τρόπο το τι μας έφερε εδώ που είμαστε. Τις περισσότερες φορές αυτό δουλεύει, μάλιστα μας πάει παρακάτω και μας δείχνει κάποια πράγματα “πίσω” από τις σκηνές που γίναμε μάρτυρες, με καταστάσεις που έγιναν αλλά δεν τις είδαμε ποτέ (όπως το πως ήρθε στα χέρια της HYDRA το σκήπτρο του Loki και πως ο Thanos με τις κόρες του ενεργούσε μετά τα γεγονότα του Avengers και λίγο πριν το πρώτο Guardians of the Galaxy κτλ). Αυτό θέλει να μας περάσει ότι ακόμα και αν είδαμε κάποια στοιχεία στις επόμενες περιπέτειες των ηρώων (πως δουλεύει η S.H.I.E.L.D. ας πούμε, κάτι που είδαμε στο Captain America: The Winter Soldier) αυτά ήταν πάντα εκεί, απλά ο σεναριογράφος επέλεξε να μας τα δείξει παρακάτω.

Τέλος έχουμε την πιο επική μάχη που έχει γίνει ποτέ σε SuperHero movie. Σε μια προσπάθεια της να φτάσει, ας πούμε, τα επικά μονοπάτια του Lord of the Rings η ταινία ρίχνει μέσα, σχεδόν, όλους τους SuperHeroes που έχουμε δει στο MCU εναντίον μιας φαινομενικά ατελείωτης στρατιάς από εχθρούς. Εδώ έρχεται πανηγυρικά θα έλεγα το “Avengers Assemble” από το στόμα του Captain America, κάτι που δεν έχει πει ποτέ μέχρι τώρα σε ταινία, και σε συνδυασμό με τη μουσική επένδυση της σκηνής η ανατριχίλα και τα δάκρυα χαράς έρχονται χωρίς να το καταλάβεις. Κάπου εδώ νομίζω ότι μπορώ να τελειώσω με τις spoiler free (όσο γίνεται) αναφορές στο σενάριο και να πάμε στα βαθιά με την δική μου ματιά πάνω σε αυτά που με ενόχλησαν και μου άρεσαν στο “τι και πως” του Endgame.

Spoiler Alert:

Πριν τα κακά και τα καλά να πω ότι η ταινία μας παίζει πάλι με ομάδες, χωρίζοντας τους ήρωες σε κάποιες από αυτές. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι που βοηθάει πολύ, καθώς πέρα του ότι έτσι βλέπουμε τον καθένα να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, η επιλογή αυτή φορτίζει και συναισθηματικά παραπάνω τις στιγμές που θέλει να τονίσει η ταινία, πχ αλλιώς είναι που το ζευγάρι Black Widow κι Hawkeye πάει μαζί και αλλιώς θα ήταν αν κάποιος άκυρος ήταν μαζί με τη Natasha την ώρα της θυσίας της.

Η παρουσία της Captain Marvel σε όλη την ταινία είναι τουλάχιστον άχρηστη. Η ήρωας (ή μάλλον καλύτερα ο προκάτοχος της) υπάρχει στα comics ακριβώς γιατί είναι το αντίθετο του Thanos και “πρέπει” αυτή να τον νικήσει. Στην ταινία αν τη βγάλεις από το σενάριο δεν αλλάζουν και πολλά, κάνοντας έντονη τη σκέψη ότι είναι εκεί για να είναι. Ναι, μπορεί να παίζει βασικό ρόλο στη διάσωση του Stark και της Nebula από το αχανές Διάστημα αλλά οι σεναριογράφοι θα μπορούσαν να βρουν πολύ εύκολα κάποιον άλλον τρόπο για να σωθούν αυτοί οι δύο. Ένα το κακό από εδώ.

Δεύτερο κακό, ο Thor. Ενώ το πάνε πολύ καλά για να καταλάβεις γιατί ο χαρακτήρας είναι όπως είναι στην ταινία, πάλι πολλές φορές λέει και κάνει πράγματα για την κωμωδία του θέματος… Από τη μια κάτι τέτοιο είναι τελείως αχρείαστο καθώς έχουμε ήδη στην ταινία σαν κωμικό χαρακτήρα τόσο τον Ant-Man όσο και τον War Machine, πράγμα που για αυτούς τους δύο πάει πολύ καλά, από την άλλη ο χαρακτήρας έχει, γ**ημένη, κατάθλιψη, γιατί να πρέπει εγώ να γελάσω με το ότι παθαίνει κρίσεις πανικού και μπερδεύει τα λόγια του όταν βλέπει την νεκρή, για το δικό του timeline, μητέρα μετά από τόσα χρόνια; Ακόμα μια άσχημη διαχείριση από μέρους του στούντιο για τον Thor και όπως έχω πει πολλάκις είναι τόσο κρίμα γιατί ο Chris Hemsworth παίζει τόσο καλά τον χαρακτήρα, ειδικά εδώ που έχει όλα τα θέματα που έχει στο κεφάλι του αυτός.

Τρίτο κακό, ο Thanos και ο λόγος/τρόπος που αυτός ξαναμπήκε για να είναι ο κακός μας. Καταλαβαίνω την ανάγκη για να υπάρξει ένας μεγάλος κακός στο τέλος κάθε SuperHero ταινίας, πόσο μάλλον εδώ, αλλά αφού υπάρχει αυτή και θες να το κλείσεις έτσι γιατί σκοτώνεις τον κακό σου στην αρχή της ταινίας; Βρες μια λύση αυτός να υπάρχει μέχρι το τέλος για να γίνει αυτή η μεγάλη, επική μάχη. Από αυτή την ανάγκη και μόνο το σενάριο μας παρουσιάζει μια αιτία της π**τσας, για εμένα, με τις δύο Nebulas από τα διαφορετικά timelines να έχουν ένα είδος διαδικτύου, μόνο μεταξύ τους, για να μπορέσει ο Thanos του παρελθόντος να βρει τους Avengers του μέλλοντος, να πάει στο μέλλον και να έχουμε τη μάχη. Αίσχος! Τόσα εκατομμύρια, γράψτε κάτι που να έχει λίγο καλύτερο υπόβαθρο και να μην παρουσιάζετε λύσεις από τον κ*λό σας για να πάμε παρακάτω.

Τέταρτο. Μιλώντας για το ταξίδι στο χρόνο, ή καλύτερα σε άλλα Σύμπαντα, είδα ότι ξέχασα να αναφέρω μέχρι εδώ τι παίζει με αυτό. Έτσι ενώ είναι ωραία η ιδέα του να το κάνουν μέσω του Quantum Realm, δίνοντας λόγο και αιτία για τον Ant-Man να είναι στην ταινία μας, είναι τελείως τυχαίο το γεγονός πως έγινε όλο αυτό. Δηλαδή θέλουν να μας πούνε ότι αν ο ποντικός που, κατά λάθος, πάτησε το κουμπί για να βγει ο Ant-Man από το Quantum Realm δεν ήταν εκεί, εκείνη τη στιγμή, δεν θα είχαμε ταινία… Αλήθεια; Αυτή είναι η καλύτερη ιδέα που βρήκατε για να βγει ο Scott από το Quantum Realm; Δεν θέλω καν να μπω στο κόπο να γράψω γιατί είναι χάλια αυτό στο σενάριο.

Πέμπτο και ίσως το πιο μεγάλο κακό για εμένα είναι ο Professor Hulk. Πέρα των CGI που έγραψα και παραπάνω ότι είναι πιο άσχημα και από το πρώτο Avengers, υπάρχει μεγάλο σεναριακό λάθος ή καλύτερα κενό στο πως ο Bruce έγινε ο Professor Hulk. Από την μια σκηνή στην άλλη, ναι μεν πέντε χρόνια μετά στο χρονικό υπόβαθρο της ταινίας, τον βλέπουμε από εκεί που δεν μπορεί να γίνει Hulk να έρχεται σε πλήρη έλεγχο της πράσινης περσόνας του με μια δικαιολογία που του παίρνει τριάντα δεύτερα σε χρόνο μέσα στην ταινία για να την πει και “πάμε παρακάτω”. Συγνώμη αλλά δεν με πείθεις. Σε ταινία που παίρνει το χρόνο της για να σου δείξει ότι αυτά που βλέπεις στο Captain America: The Winter Soldier έχουν βάση και για το παρελθόν του MCU (με τη HYDRA που είναι πίσω από την S.H.I.E.L.D. κτλ) το να μην δίνεις σε έναν από τους βασικούς σου χαρακτήρες το χρόνο που του πρέπει για την εξέλιξη που αυτός έχει μέσα στην ταινία είναι από τα μεγαλύτερα “φάουλ” για εμένα. Έτσι, λοιπόν, στα μάτια μου αυτός, όσο και ο Thanos, φαίνονται πάρα πολύ ξένοι, παρόλο που τον έναν τον έχουμε δει σε τόσες ταινίες στο MCU και για τον άλλον “φάγαμε” μια ταινία για να “μπούμε” στο κεφάλι του.

Εντάξει δεν είναι μόνο κακά η ταινία! Για να την είδα τέσσερις φορές στο σινεμά όλο και κάτι θα μου άρεσε! Η ανάπτυξη και το φινάλε του Iron Man και του Captain America, που όπως μας δείχνει το σενάριο θα είναι οι τελευταίες τους περιπέτειες, είναι από τις καλύτερες γι’ αυτούς. Καλύτερες ακόμα και από αυτές που είχαν στις δικές τους ταινίες. Με τα πολλά το σενάριο δίνει ένα πολύ καλό τέλος στη σχέση του Tony με τον πατέρα του καθώς και ένα ακόμα καλύτερο, ή πιο σωστά μια καλύτερη αρχή, στην σχέση του Cap με την αγαπημένη του. Ποιητική αν θέλετε είναι και η “αντιστροφή” ρόλων σε αυτά τα τέλη, με τον Iron Man να θυσιάζεται για το κοινό καλό, κάτι που πάντα ήταν έτοιμος να κάνει ο Steven, και με τον Cap να μένει με την αγαπημένη του και να κάνει οικογένεια, κάτι που πάντα ήθελε ο Tony.

Τέλος με τα spoilers να δώσω με την αναφορά του ότι η ταινία έχει πολλά πλάνα και αλληγορικές έννοιες με αντικείμενα και όχι μόνο να γίνονται “πάσα” από τους παλιούς, κλασικούς, Avengers σε αυτούς που θα πάρουν την σκυτάλη από εδώ και πέρα στο MCU. Ένα παράδειγμα είναι το γάντι με τις Πέτρες πάνω, που αλλάζει χέρια και πάει από την προηγούμενη γενιά στην καινούργια κ.α. Επίσης σε μια ακόμα προσπάθεια να μας κάνει να νοσταλγήσουμε πράγματα και καταστάσεις έχουμε πολλά πλάνα που δείχνουν μόνο την αρχική ομάδα, τόσο στη δράση, όσο και στις πιο ανθρώπινες στιγμές τους και στο πως ενεργούν στα διάφορα εμπόδια της ταινίας (βλ. θάνατος της Black Widow). Ξέρω ότι άφησα πολλά απ’ έξω (την σχέση του Tony με την κόρη του, πχ, που είναι ένας αντικατοπτρισμός του Thanos με την Gamora από το Infinity War) αλλά δεν θέλω να κάτσω να αναλύσω λεπτό προς λεπτό την ταινία γιατί πιστεύω ότι κάτι τέτοιο θα ήταν βαρετό για αυτό που θέλω να κάνω με αυτό το κείμενο.

End of Spoilers

Τι έγινε λοιπόν; Έχουμε το καλύτερο κλείσιμο, το καλύτερο “Endgame” ή όχι; Σίγουρα είναι η μεγαλύτερη ταινία που έχουμε πάρει από τα Marvel Studios με τρεις ώρες, παρακαλώ, διάρκεια. Μέσα σε αυτή βλέπουμε όλα τα “τικ” που “πρέπει” να έχουν οι παραγωγές αυτές αλλά, ευτυχώς για εμάς, πάει πολλά βήματα παρακάτω. Το σενάριο έχει κάποια μικρά μελανά σημεία και θα έπρεπε να το δουλέψουν λίγο παραπάνω. Οι σκηνές δράσης είναι από τις καλύτερες που έχουμε δει στο MCU και τα δάκρυα χαράς (και όχι μόνο) μαζί με την ανατριχίλα έρχονται αβίαστα εκεί που θέλει να μας το κάνουν οι σκηνοθέτες. Παρά την, πραγματικά, επική μάχη στο τέλος, ο villain δεν είναι τόσο καλός όσο θα έπρεπε, αλλά η τελική μάχη δουλεύει και με το παραπάνω. Το γεγονός λίγο που σε ξενίζει σε αυτή είναι ότι, σε αντίθεση με το Infinity War, σου δίνεται η εντύπωση ότι οι ήρωες δεν έκαναν το 100% για να νικήσουν τον villain (spoiler alert) πχ, το γεγονός ότι ο Dr. Strange αναλώνεται στη μάχη στο να κρατήσει έναν ποταμό να μην πλημμυρίσει το πεδίο αυτής, κάτι που θα μπορούσε να κάνει ο οποιοδήποτε μάγος της σειράς και ο ήρωας μας να είναι στην πρώτη γραμμή μάχης με τον Thanos, είναι ένα από στα στοιχεία που δείχνουν αυτό που λέω(end of spoilers).

Σίγουρη νίκη είναι και το γεγονός ότι η ταινία δουλεύει από μόνη της. Θα με ρωτήσετε τώρα πως το ανακάλυψα αυτό εγώ; Ένας άνθρωπος που έχει “λιώσει” τις προηγούμενες παραγωγές του στούντιο ουκ ολίγες φορές. Ε, λοιπόν, πήγα στο σινεμά με κάποιον που δεν ήξερε τίποτα από το MCU (ναι, ξέρω είναι πολύ σπάνιοι αυτοί) και όχι μόνο κατάλαβε τι παίζει σε όλη την ταινία χωρίς να έχει πρόβλημα αλλά του άρεσε τόσο πολύ που έπιασε μετά το MCU από την αρχή για να δει πως φτάσαμε εκεί! Τώρα το αν οι σκηνές που στόχευαν στην νοσταλγία “έπιασαν” σε αυτόν δεν μπορώ να το γνωρίζω… Αν και πιστεύω ότι δεν έπιασαν, σίγουρα όμως κάτι θα ένιωσε με την κατάληξη κάποιων από τους ήρωες απλά και μόνο για το πως ήταν στημένες οι σκηνές αυτές με τη μουσική, τα πλάνα κτλ.

Το αν το τέλος ήταν καλό ή άσχημο αυτό το μιλάμε. Το αν το τέλος κάποιον χαρακτήρων ήταν καλό ή άσχημο νομίζω ότι δεν χωράει αμφιβολία πως έχουμε να κάνουμε με κάτι που δουλεύει 100% και στο πως πήγαν εκεί οι χαρακτήρες αυτοί αλλά και στην ταινία σαν δημιουργία για να μας κάνει να στεναχωρηθούμε αλλά και να χαρούμε με αυτά τα τέλη. Μπορούσε να γίνει καλύτερα το όλο εγχείρημα; Κατά την άποψη, ναι. Γι’ αυτό το λόγο στη καρδιά μου το Infinity War είναι πιο πάνω από αυτή την ταινία. Παρόλα αυτά δεν λες ότι έχασες και ώρες από τη ζωή σου (σαν το Captain Marvel ας πούμε). Και το τέλος αυτού του Saga σημαίνει, πέρα από όλα τα άλλα, και το τέλος ενός μεγάλου σχεδίου από το στούντιο. Ένα σχέδιο που για εμένα πέτυχε (στους περισσότερους τομείς), γιατί πέρα από το ότι δεν έβλεπα την ώρα να πάω σινεμά να δω αυτούς του ήρωες, με έκανε να αγαπήσω ακόμα πιο πολύ τα comics, γιατί ακόμα και με τα λάθη τους οι ταινίες αυτές με έκαναν να ψάξω και να μάθω πράγματα που δεν ήξερα για τους πρωταγωνιστές τους.

Το αν είναι καλό ότι έγιναν pop culture είδωλα αυτοί οι ήρωες και οι ταινίες τους έκοψαν εκατομμύρια αυτό είναι μια άλλη κουβέντα που θα κάνουμε κάποια άλλη στιγμή. Προς το παρόν σκέφτομαι, νοσταλγικά, αυτά που μου προσέφεραν και με το ένα πόδι στο μέλλον του MCU πάμε στο επόμενο κείμενο για να κλείσουμε την Τρίτη Φάση και το Infinity Saga με τον Spider-Man.

ΥΓ. Ακόμα και οι τίτλοι τέλους μας βαράνε όμορφα στην νοσταλγία με το να μας πετάει όλους όσους έπαιξαν σε αυτές τις ταινίες με κάποια μικρή σκηνή τους στο background και αποκορύφωμα του αρχικούς Avengers "να υπογράφουν", σε εισαγωγικά και μη, στο τέλος ένας-ένας την ταινία. (Δάκρυα και ανατριχίλες πάλι ο Vegeta!) Πολύ σωστά δεν έχουμε κάποια σκηνή μετά από τους τίτλους τέλους, παρά μόνο στο τέλος ακούμε μια φορά το σφυρί του Tony να βαράει, ήχο που είναι παρμένος από το πρώτο Iron Man όταν αυτός φτιάχνει την πρώτη του στολή μέσα στη σπηλιά.