Avengers: Infinity War, Movie Review

SuperHero Archives 25.01.2021:

Αυτή είναι η ταινία που στήνεται δέκα χρόνια από τα Marvel Studios. Γι’ αυτή την ιδέα, γι’ αυτό το όραμα, γι’ αυτό το project, έχουμε 18 ταινίες πριν να μας συστήνουν τους ήρωες, τους χαρακτήρες τους, τις δυνάμεις και τις αδυναμίες τους (έτσι γίνεται η δουλειά βλέπεις Warner Bros μου, όχι με δύο ταινίες και τρέχουμε να κάνουμε JLA). Με όλα τα σωστά της ταινίας, τα λάθη, τα καλά και τα άσχημα, για εμένα είναι μαζί με το Captain America: The Winter Soldier οι δύο αγαπημένες μου ταινίες από τα στούντιο αυτά. Θα προσπαθήσω να είμαι αντικειμενικός όμως. Το καλό είναι ότι μετά από 3 θεάσεις στο σινεμά και δεν ξέρω και ‘γω πόσες σπίτι, πιστεύω ότι μπορώ πλέον να δω πίσω από τα φαντασμαγορικά εφέ αυτής της ταινίας, αν ίσως και πάλι δεν είμαι 100% αντικειμενικός τουλάχιστον θα προσπαθήσω να κάνω ότι καλύτερο μπορώ.

Μετά την εισαγωγή αρχίζουν τα δύσκολα! Δεν ξέρω από που να πρωτοπιάσω την ταινία για να έχει μια σωστή δομή το κείμενο μου (που δεν μπορείς να το πεις “κειμενάκι” όπως γράφω σε όλα τα άλλα άρθρα που ποστάρω). Θα το πάω, λοιπόν, σύμφωνα με το πως βλέπω τις σημειώσεις μου και ελπίζω να μπορέσω να περάσω σε εσάς κάποια από αυτά που έχω στο κεφάλι μου για αυτή την παραγωγή. Άλλωστε τα κείμενα μου δεν ήταν και ποτέ τα σωστά δομημένα δοκίμια ή δεν ξέρω και ‘γω τι, οπότε ας με συγχωρέσετε για ακόμα μια φορά σε αυτό.

Σενάριο (και μοντάζ):

Αρχίζουμε με μια σκηνή που είναι άμεση συνέχεια του Thor: Ragnarok και της σκηνής που αυτό είχε στη μέση των τίτλων τέλους. Ο Thanos έχει πιάσει τους asgardians, ψάχνοντας για το Tesseract και την Space Stone που αυτό περιέχει. Από εδώ και πέρα θα προσπαθήσω να μην προβώ σε μεγάλα spoilers και σε όσες των περιπτώσεων αυτό συμβαίνει θα υπάρχει η λέξη με κόκκινα γράμματα για όποιον θελήσει να προσπεράσει τα σημεία αυτά, αν και πιστεύω ότι θα είναι πολύ λίγοι αυτοί που δεν έχουν δει την ταινία μέχρι τώρα αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Το quest του SuperVillain θα τον φέρει αντιμέτωπο με όλους τους ήρωες που έχουμε δει σε όλες τις ταινίες του στούντιο. Μπορεί οι Avengers να είναι στον τίτλο και στις περισσότερες σκηνές αλλά δεν είναι μόνοι τους, άλλωστε η ομάδα, επισήμως, έχει διαλυθεί μετά από τα γεγονότα του Captain America: Civil War. Εδώ βλέπουμε ότι αν και “πρέπει” να δεις τις προηγούμενες ταινίες για να καταλάβεις 100% τι παίζει, κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο. Το σκηνοθετικό δίδυμο, Αδελφοί Russo, έχουν πάρει με έξυπνο τρόπο μια, ας το γράψω, “Λάμψη-Φώσκολου” επιλογή, με το κάθε χαρακτήρα να εξηγεί τι πρέπει να γνωρίζουμε γι’ αυτόν και τις δυνάμεις του, χωρίς όμως να γίνεται κουραστικό γι’ αυτούς που ξέρουν ήδη τι παίζει. Ναι, ίσως να μπορούσαμε να γλυτώσουμε κανένα μισάωρο ταινίας, αν παραδείγματος χάριν δεν ακούγαμε πάλι τι είναι οι Infinity Stones και πως δουλεύουν (κάτι που έχουμε ακούσει ήδη από τους Guardians of the Galaxy), αλλά αυτό βοηθά καθαρά στο να δουλέψει η ταινία από μόνη της, κάτι που πρέπει να γίνεται σε κάθε ταινία πιστεύω. Αυτές οι σκηνές είναι αναγκαίες και πρέπει να υπάρχουν.

Το σενάριο έχει χειριστεί πολύ-πολύ καλά τον κάθε χαρακτήρα. Αν και μπορείς να πεις ότι ο Iron Man είναι ο πρωταγωνιστής όλοι οι ήρωες έχουν τον χρόνο τους να λάμψουν μέσα στην ταινία, άλλοι πιο πολύ, άλλοι πιο λίγο, αλλά όλοι κάνουν τα χαρακτηριστικά τους “κόλπα” και όλοι χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους στο έπακρο για να αποτρέψουν το Mad Titan από το να φέρει εις πέρας το σχέδιο του (Future Vegeta: αυτό ας πούμε είναι κάτι που δεν μπορείς να πεις για την επόμενη Avengers ταινία).

Spoiler Alert:

Για να το πετύχουν αυτά οι παραγωγοί έχουν χωρίσει έξυπνα τους ήρωες σε τέσσερις ομάδες, οι οποίες στις τελικές μάχες ή καλύτερα στα τελικά μέτωπα μάχης ενώνονται σε δύο. Έτσι εκμεταλλεύονται στο έπακρο τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του κάθε μέλους της ομάδας, όπως ας πούμε το ότι οι Guardians έχουν γνώση του Διαστήματος ή ότι ο Cap είναι πρακτικά άχρηστος εκτός Γης κτλ. Όπως έγραψα και στο πρώτο Avengers, πιστεύω, ότι ένας άλλος λόγος γι’ αυτό ήταν και για να μπορέσουν οι συντελεστές να διαχειριστούν και τους ηθοποιούς σαν ανθρώπους. Καλώς ή κακώς με τέτοιου βεληνεκούς επαγγελματίες έχεις και μεγάλα “Εγώ”, έτσι αν δεις λίγο καλύτερα τις ομάδες που δημιουργήθηκαν παρατηρείς ότι έχουν παίξει και με αυτό, βάζοντας έναν ας πούμε “μεγάλο”, με κάποιους “μεσαίους” κτλ.

Μιλώντας για τους ήρωες πρέπει να γράψω και για τη σεναριακή μ**ακία με τον Star-Lord. Δυστυχώς είναι ένα από τα άσχημα που έχουμε, βλέποντας για ακόμα μια φορά το Hollywood να κάνει μια επιλογή απλά για να προχωρήσει η ταινία, παίρνοντας την εύκολη λύση του “ήταν συναισθηματικά φορτισμένος και δεν ήξερε τι έκανε”. Φαντάζομαι ότι όλοι καταλαβαίνετε για πιο πράγμα μιλάω. Αυτό δεν βγάζει νόημα καθόλου, ούτε για την σκηνή, που είναι τόσα πολλά άτομα εκεί που θα μπορούσε πολύ εύκολα κάποιος να τον σταματήσει από το να βαράει τον Thanos, ούτε για τον χαρακτήρα ο οποίος προηγουμένως στην ροή της ταινίας είχε πάρει την απόφαση να σκοτώσει την Gamora για το κοινό καλό, κάτι που μας δείχνει ότι όσο “βλάκας” και “συναισθηματικός” αν είναι ο χαρακτήρας έχει καταλάβει ήδη ότι διακινδυνεύονται πολλά πράγματα για τον Γαλαξία σαν σύνολο και βάζει στην άκρη την προσωπική του σχέση για το κοινό καλό, κάτι που τον κάνει και “ήρωα” στην τελική. Βέβαια, οι σεναριογράφοι προτίμησαν να πάρουν τον εύκολο δρόμο και αυτό φαίνεται πολύ άσχημο ακόμα και σε εμένα που αγαπάω την ταινία όσο δεν πάει.

Ένα άλλο που πρέπει να αναφέρω είναι η (μη) χρήση του Hulk στην ταινία. Ο χαρακτήρας στην αρχή έχει μια μάχη με τον Thanos αλλά μετά ο Banner δεν ξαναγίνεται Hulk και αυτό από επιλογή του δεύτερου. Εδώ βλέπουμε κάτι που άρχισαν από το Thor: Ragnarok (κάτι που ισχύει στα comics) ότι οι περσόνες, παρόλο που είναι στο ίδιο σώμα, είναι διαφορετικά άτομα, με άλλα χαρακτηριστικά η κάθε μια. Μάλλον είχαν στο κεφάλι τους να κάνουν κάτι με τον χαρακτήρα πιο μετά (FV, και όντως έκαναν). Το αν κάτι τέτοιο είναι ωραίο ή όχι, σε αυτή την ταινία, είναι καθαρά υποκειμενικό. Ο χαρακτήρας του Banner δουλεύει πολύ καλά και χωρίς τον Hulk αλλά θα καταλάβω και κάποιον που θα μου πει ότι ήθελε πιο πολύ δράση από τον ήρωα αυτόν.

End of Spoiler

Από τους “ήρωες” πάμε στον “κακό”. Τα εισαγωγικά μπαίνουν με μεγάλη ευκολία και στις δύο λέξεις, πρώτον γιατί όπως θα καταλάβουμε στο τέλος της ταινίας ο “ήρωας” της (σαν δημιουργία) δεν είναι κάποιος από τους Avengers (όσο και αν είναι στο επίκεντρο ο Tony Stark) αλλά ο Thanos, και δεύτερον, ένας από τους λόγους που αυτό γίνεται είναι το ότι το quest του “κακού” ίσως και να μην είναι και τόσο “κακό” τελικά, αν πάρεις ως δεδομένο την παροιμία που λέει “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Ο Thanos είναι ένας από τους καλύτερους Villain που έχουμε δει ποτέ σε μεταφορά comics, καθόλη τη διάρκεια της ταινίας μαθαίνουμε τις αιτίες που τον έκαναν να προβεί στις πράξεις αυτές καθώς και τις επιπτώσεις που αυτές οι πράξεις έχουν στο ίδιο σαν χαρακτήρα. Έτσι δεν έχουμε απλά ακόμα έναν “κακό” για να δέρνει τους ήρωες μας αλλά έναν Villain που ξέρει τι θέλει και θα κάνει τα πάντα για να το καταφέρει, ακόμα και με μεγάλο προσωπικό κόστος στην πορεία.

Spoiler Alert:

Αν δει κάποιος το πρόσωπό του όταν κάνει την θυσία που πρέπει να κάνει για να πάρει την Soul Stone καταλαβαίνει ότι ο χαρακτήρας του δεν είναι ένα απλό αρχέτυπο του κακού από τα comics, κάτι που βέβαια είναι ο Thanos εκεί, καθώς με τον καιρό έχουμε κάποια background για αυτόν στα comics και καταλαβαίνουμε κάτι παραπάνω από το απλά είναι “κακός”. Αυτό τον φέρνει “ίσα βάρκα-ίσα νερά” με τον Loki στο MCU σαν ανταγωνιστές που είναι πολύ ωραία δοσμένοι με τις πράξεις τους να είναι απόλυτα συνδεδεμένες με το παρελθόν και τις εμπειρίες τους, που πολύ ωραία μας δίνουν οι σεναριογράφοι και στις δύο περιπτώσεις.

End of Spoilers

Εδώ, βέβαια, έρχεται όμως ένα κακό για το MCU σαν σύνολο. Φαίνεται καθαρά ότι “αυτός ο Thanos” δεν είναι η ιδέα που είχαν στο κεφάλι τους από την αρχική του γνωριμία με το κοινό και ότι ο χαρακτήρας του είναι κάτι που δουλεύουν εκτενώς μόνο στην Τρίτη Φάση του Σύμπαντος, καθώς εκεί όλα δένουν καλά. Έτσι έχουμε ασυνέχειες και πράξεις του χαρακτήρα από τις προηγούμενες εμφανίσεις του στο MCU που δεν δένουν 100% με αυτό που κάνει σε αυτή την ταινία. Το γεγονός αυτό και μόνο δεν ξέρω αν είναι κακό για την δημιουργία αυτή, γιατί αν τη δεις από μόνη της όλα βγάζουν νόημα (εντάξει εκτός από αυτό που είπα πιο πάνω για μια επιλογή ενός χαρακτήρα) αλλά αν δεις το MCU σαν σύνολο ο Thanos άλλα κάνει στην αρχή, άλλα κάνει στο τέλος. Τέλος πάντων, τα plot holes του MCU για μένα δεν είναι αρκετά να χαλάσουν τον χαρακτήρα και σίγουρα δεν χαλάνε την ταινία, αν την δεις από μόνη της.

Σαν σεναριακή δομή η ταινία δουλεύει πολύ καλά, και με το “κόλπο” που έκαναν με τις ομάδες, που μας πάνε από κάτι με πολύ δράση και αγωνία, σε άλλη ομάδα που είναι εκεί για να μας εξηγήσει κάποια πράγματα και να χαλαρώσει τον θεατή, και με τις αλλαγές που αυτό γίνεται. Όταν δεις την ταινία λίγο πιο “καλά” παρατηρείς ότι έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στο μοντάζ της με τις αλλαγές σκηνών να έρχονται όταν οι χαρακτήρες πούνε ή κάνουν κάτι που είναι σχετικό με την επόμενη σκηνή ή ομάδα που θα πάμε. Αυτό μπορεί να ακούγεται λογικό σε παραγωγή τέτοιου budget αλλά, από την εμπειρία μου σαν θεατής του Hollywood, δεν είναι κάτι που το έχουν ως δεδομένο ταινίες ακόμα και σε μεγαλύτερες παραγωγές από αυτή.

Spoiler Alert:

Πριν κλείσω τελείως με αυτή την ενότητα θέλω να πω λίγα λόγια για τον Thor και τον χειρισμό του από το στούντιο και σε αυτή την ταινία αλλά και στο MCU γενικά με αποκορύφωμα αυτή την ταινία (για το τι κάνει στην επόμενη θα μιλήσουμε στην επόμενη). Καταρχάς από τα προηγούμενα κείμενα μου έχετε καταλάβει ότι δεν μου αρέσει όπως είναι ο ήρωας στο MCU και αυτό όχι μόνο γιατί είναι πολύ διαφορετικός από τα comics αλλά και γιατί προσπαθούν να περάσουν κάτι το κωμικό πάνω του χωρίς να το "αξίζει" ο χαρακτήρας, σε εισαγωγικά και μη. Ο Thor, κατά την άποψη μου, είναι ένας πολύ τραγικός χαρακτήρας, με την αρχαιοελληνική έννοια, τον οποίο για κάποιο λόγο τα Marvel Studios θέλουν να κάνουν κωμικό. Μετά τις αποτυχίες των δύο πρώτων ταινιών του για κάποιο λόγο έφεραν στα ηνία του χαρακτήρα έναν σκηνοθέτη που κάνει κωμωδίες (και πολύ καλές μάλιστα), Taika Waititi, και όπως είναι λογικό έκανε την τρίτη ταινία κωμωδία. Αυτό όμως έρχεται σε αντιπαράθεση τόσο με το γενικό θέμα της όσο και με το τι περνάει ο πρωταγωνιστής της σε αυτή (βλ. το προηγούμενο κείμενο μου). Έτσι εδώ έχουμε μια συνέχεια αυτού του κωμικού χαρακτήρα. Μπορώ να πω ότι τα Αδέρφια προσπάθησαν να αλλάξουν λιγάκι αυτή τη φύση του Thor αλλά, ίσως από δάκτυλο της κεντρικής παραγωγής δεν ξέρω, και πάλι ο Βασιλιάς, πλέον, της Asgard κάνει και λέει πολλά κωμικά πράγματα, χωρίς λόγο, εδώ και εκεί μέσα στην ταινία. Βέβαια, όπως είπα και πριν, οι σκηνοθέτες προσπαθούν να το μετριάσουν αυτό αλλά σε πολλές σκηνές εμένα μου κάνει ότι γίνεται πλάκα με τον χαρακτήρα απλά για να γίνεται πλάκα, κάτι που στην τελική δεν αξίζει ο Thor, γιατί μέσα σε όλα κάνει και πολύ καλή δουλειά ο Chris Hemsworth στην απεικόνιση του χαρακτήρα για την μεγάλη οθόνη.

End of Spoilers

Τεχνικά (μουσική, CGI, σκηνικά, ηθοποιοί):

Μουσικά έχουμε να κάνουμε με την πιο ενδιαφέρουσα ταινία του στούντιο. Όχι δεν πιάνει τα Guardians of the Galaxy σίγουρα αλλά τα Guardians είναι εκεί που είναι γιατί έχουν πολλά κλασικά και ωραία κομμάτια από διάφορους μουσικούς καλλιτέχνες. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μουσική που είναι καθαρά φτιαγμένη για την ταινία, πέρα κάποιων μικρών εξαιρέσεων. Από το main theme, στο theme της Wakada, στη μουσική επένδυση της σκηνής που ο Thanos (spoiler alert) χάνει αυτό που αγαπάει πιο πολύ (end of spoiler), όλα δένουν και δουλεύουν αρμονικά. Σίγουρα δεν έχουμε να κάνουμε με ότι μας έχει συνηθίσει το στούντιο και αυτό μόνο καλό είναι.

CGI και σκηνικά είναι σε άριστα επίπεδα, ίσως στα καλύτερα που τα έχουμε δει ποτέ στο MCU. Ακόμα και εκεί που ακούς τη φωνούλα στο μυαλό σου να σου λέει, “ε, αυτό είναι ψεύτικο”, έχει γίνει τόσο καλή δουλειά που το χάνεις. Σίγουρα θα μπορούσε να γίνει καλύτερη σε κάποιους τομείς (βλ. nano tech στολή του Iron Man) αλλά και σε αυτούς δεν είναι άσχημη σε σημείο που να βγαίνεις από τη μαγεία της ταινίας. Ειδικά πρέπει να αναφέρω το αλλαγμένο κεφάλι του Thanos. Ο SuperVillain έχει ένα “κόλλημα” να αλλάζει εμφάνιση σε κάθε ταινία του MCU που είναι μέσα! Έτσι και εδώ έχουμε έναν διαφορετικό Thanos από πριν. Εδώ όμως αυτό βοηθάει, γιατί βλέπουμε τα χαρακτηριστικά και τα συναισθήματα του πολύ καλύτερα με το ηθοποιό να παίζει τον χαρακτήρα και το πρόσωπο του να παίρνει ζωή μέσα από motion capture τεχνικές που χρησιμοποιούνται στον κινηματογράφο εδώ και χρόνια (βλ. Gollum στο Lord of the Rings). Για τα πραγματικά σκηνικά και τις πραγματικές στολές δεν το συζητάμε καθόλου, όλα είναι τέλεια φτιαγμένα, τα λεφτάκια που έπεσαν είναι πολλά άλλωστε.

Τελικώς για την ενότητα αυτή πάμε και στους ηθοποιούς. Πάλι δεν υπάρχει κουβέντα να πεις. Όλοι κάνουν τη δουλειά τους άριστα και με το παραπάνω. Η χημεία μεταξύ των χαρακτήρων, εξαιτίας αυτής της πολύ καλής δουλειάς από μέρους των ηθοποιών, είναι άριστη. Stark με Strange, Thor με Star-Lord, είναι κάποιες από τις σχέσεις και συνομιλίες που μας δίνουν να καταλάβουμε τους χαρακτήρες πιο καλά, αν δεν τους ξέραμε μέχρι τώρα, και σε σημεία δίνουν έναν κωμικό πιο χαλαρό τόνο στην ταινία χωρίς να βγαίνουν αφύσικα και επιτηδευμένα. Παραδείγματος χάριν, στην Stark με Strange ανταλλαγή απόψεων βγάζει απόλυτο νόημα ακόμα και η κωμωδία αφού εκμεταλλεύεται το πόσο “ψωνάρες” είναι και οι δύο και πόσο διαφορετικοί είναι οι “κόσμοι” τους (μαγείας και τεχνολογίας) για να κάνουν κάτι τέτοιο.

Με όλα αυτά πάμε και στην τελική μου άποψη για την ταινία. Όπως έγραψα και στην εισαγωγή την ταινία την αγαπάω πολύ. Έχει κάποια λάθη εδώ και εκεί (με την δικαιολογία της απουσίας Ant-Man και Hawkeye να είναι ένα από αυτά) αλλά σαν σύνολο δένει πολύ καλά. Φαίνεται καθαρά ότι είναι κάτι το πολύ δουλεμένο από τους δημιουργούς (και πάλι αν εξαιρέσεις αυτή την απόφαση που έγραψα πιο πάνω). Η μουσική είναι, τουλάχιστον, ένα level πιο πάνω από ότι άλλο έχουν κάνει εκεί στα Marvel Studios. Ο Thanos είναι, ίσως, ο καλύτερος κακός που μας έχει δώσει το MCU. Κακός που πολλοί θα κατανοήσουν και βλέποντας μέσα από τα μάτια του την ιστορία θα μπορέσουν, ίσως, και να συμπονέσουν. Δεν κάνει κάτι από ευχαρίστηση, αλλά για το κοινό καλό, σύμφωνα με το κεφάλι του. Τώρα το αν έχει δίκιο ή όχι αυτό είναι κάτι που το συζητάμε, και εκεί είναι που έχει πετύχει σαν “κακός”. Μετά τους τίτλους τέλους βλέπουμε την, κλασική, σκηνή που μας ετοιμάζει για την Captain Marvel, που είναι στις επόμενες ταινίες του MCU, καθώς και το μήνυμα “Thanos will return” κάτι που μας δίνει να καταλάβουμε, για ακόμα μια φορά, ότι αυτός ήταν ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ταινίας μας, μιας και αυτό το μήνυμα εμφανίζεται με το όνομα του εκάστοτε πρωταγωνιστή σε κάθε τέλος ταινίας του MCU όταν ο SuperHero θα παίξει και σε κάτι άλλο μετά.

Spoiler Alert:

Υ.Γ. Η ταινία μας έχει για ακόμα μια φορά το μοτίβο “του κατεστραμμένου ήρωα”, αν και εδώ έχουμε να κάνουμε με όλη την ομάδα. Ναι, ο Thanos είναι ο πρωταγωνιστής αλλά οι Avengers φιγουράρουν στον τίτλο, έτσι στο τέλος έχουμε την πλήρη διάλυση (και την ήττα) της ομάδας τόσο φυσικά, όσο και ψυχολογικά, και μπαίνουμε στο “Endgame” όπως λέει και ο Dr. Strange σε κάποια φάση στη ταινία, “κλείνοντας μας το μάτι” για την επόμενη περιπέτεια των Superheroes της Marvel.

End of Spoilers