Iron Man 2, Movie Review

SuperHero Archives 09.12.2020:

Η επόμενη ταινία του “χρυσού Avenger” αρχίζει δείχνοντάς μας την άλλη πλευρά του νομίσματος. Ενώ στη πρώτη είδαμε το γεγονός που ώθησε τον Tony Stark να γίνει Iron Man, εδώ βλέπουμε στους τίτλους αρχής τι έκανε τον κακό μας να θέλει να πάρει εκδίκηση από τον Tony. Από τη πρώτη στιγμή που η κάμερα πάει στον Iron Man βλέπουμε και τις ροκ διαθέσεις της ταινίας μας με το soundtrack να μπαίνει με AC/DC. Μουσική που μας συνοδεύει καθόλη τη διάρκεια της και δίνει χαρακτήρα τόσο στον πρωταγωνιστή της όσο και στην ίδια. Πριν μπούμε στα πιο βαθιά να πω εδώ ότι η ταινία για κάποιο λόγο θεωρείται από τις κακές του MCU κάτι που εγώ δεν συμμερίζομαι και για ακόμα μια φορά, βλέποντας τη, πέρασα πολύ ωραία και δεν κουράστηκα καθόλου.

Σεναριακά, μετά την αρχή και τους λόγους που ο βασικός μας κακός κάνει ότι κάνει, έχουμε να κάνουμε με ένα Tony που περνά πολύ δύσκολες καταστάσεις αλλά με τον δικό του τρόπο. Το μηχάνημα που έχει στο στήθος του, που δίνει ζωή τόσο στη στολή του όσο και στον ίδιο, μέρα με τη μέρα τον σκοτώνει πιο πολύ, πράγμα που επιταχύνεται κάθε φορά που χρησιμοποιεί την στολή του Iron Man. Έτσι βλέπουμε έναν superhero που ενώ έχει όλα τα μέσα, παλεύει με την ιδέα του ότι θα πεθάνει και τον αγώνα του, παρά την εξυπνάδα του σαν χαρακτήρας, να βρει μια λύση στο πρόβλημα του αυτό. Εδώ γινόμαστε μάρτυρες και της ανθρώπινης πλευράς του Iron Man.

Η Marvel είναι γνωστή από τα comics στο για το ότι οι χαρακτήρες της είναι πρώτα “άνθρωποι” και μετά "superheroes" και έχουν να παλέψουν με πράγματα και καταστάσεις πολύ πριν βάλουν την όποια στολή για να πολεμήσουν τον όποιο κακό. Πολλές φορές οι ήρωες μας καταλήγουν να βρίσκουν “ανθρώπινες λύσεις” στα προβλήματα τους και πολλά ψυχολογικά στην πορεία! Έτσι και ο Tony σε αυτή την ταινία, του είναι πολύ δύσκολη η ιδέα της θνησιμότητας του και το ρίχνει στο ποτό και στα πάρτι, κάνοντας το “YOLO” lifestyle. Ο πρωταγωνιστής μας όμως δεν μένει εκεί, το “ταξίδι” του μέσα από τα γεγονότα της ταινίας θα τον αλλάξει, με το story arc του να είναι καλά δοσμένο, με αρχή, μέση και τέλος που μας δίνει να καταλάβουμε γιατί ο Tony που έχουμε στο τέλος είναι άλλος από αυτόν που έχουμε στην αρχή.

Δεν θα μπορούσα να μην κάνω ειδική αναφορά στον War Machine, γιατί αυτός ο χαρακτήρας είναι ένας από τους αγαπημένους μου από τα comics της Marvel. Ο ηθοποιός που τον ενσαρκώνει εδώ, και αυτός που θα είναι κοντά μας για όλες τις επόμενες MCU εμφανίσεις του χαρακτήρα, είναι άλλος από αυτόν της πρώτης ταινίας και η ταινία μας τον συστήνει με έναν έξυπνο τρόπο, σε μια από τις πολλές περιπτώσεις της που, σχεδόν, σπάει τον τέταρτο τοίχο, με τους χαρακτήρες της στην ουσία να μιλάνε στον ίδιο τον θεατή παρά στους άλλους χαρακτήρες μέσα σε αυτή. Ο War Machine, λοιπόν, είναι πολύ καλοφτιαγμένος στην ταινία. Η εμφάνιση του είναι πολύ ωραία δοσμένη, πάλι με τα πολύ δυνατά CGI της ταινίας, και το χάφτεις ότι μπορεί να είναι αληθινός. Ναι, για να πω όλα τα πράγματα όπως πρέπει, υπάρχουν και σκηνές που φαίνεται άσκημο το CGI αλλά γενικά είναι πολύ καλή προσπάθεια.

Και πάμε στην S.H.I.E.L.D. Αν στην πρώτη ταινία Iron Man ρίχναμε μικρές ματιές στην οργάνωση, εδώ την τρώμε στα μούτρα κανονικά. Έχουμε σκηνές με το ίδιο τον Fury να μιλάει/βοηθάει τον πρωταγωνιστή μας καθώς και άλλες που μιλάνε για την δημιουργία των Avenger, με πολλά Easter eggs από τα comics και δράση από την ταινία του Hulk. Ε, τι να κάνουμε παιδιά μου, μόνο δύο ταινίες είχαν βγει μέχρι τότε. Έχουμε επίσης την πρώτη εμφάνιση της Black Widow και κάπου εδώ η ταινία μας δείχνει καλύτερα από ποτέ ότι το MCU γεννιέται. Μετά τους τίτλους τέλους έχουμε και την, καθιερωμένη πλέον, σκηνή που κολλάει την ταινία σε κάτι πιο μεγάλο, καθώς βλέπουμε την σύνδεση με τον επόμενο μεγάλο ήρωα της Marvel που είχε τη σειρά του, σαν τότε, να βγει στη μεγάλη οθόνη.

Οι ηθοποιοί για ακόμα μια φορά φαίνεται να διασκεδάζουν τους ρόλους τους και δίνουν τους καλύτερους του εαυτούς. Η χημεία του Tony με την αγαπημένη του Pepper αλλά και με τον φίλου του Rhodey είναι καταπληκτική και σε πείθουν με τους διαλόγους και το “πάρε-δώσε” που συμβαίνει σε αυτούς. Οι κακοί μας, ναι είναι παραπάνω από ένας, παίζουν καλά, με το βασικό κακό να είναι λίγο το αρχέτυπο του “δεν μιλάω πολύ, μόνο σκοτώνω” αλλά με ένα έξυπνο σχέδιο που ξεδιπλώνεται μπροστά μας και βγάζει νόημα. Το κακό και πάλι είναι ότι στην τελική μάχη έχουμε να κάνουμε με κακό όπου είναι ο ήρωας μας αλλά buffαρισμένος.

Για τα τεχνικά θα αρχίσω με τη μουσική, που για ακόμα μια φορά δεν κάνει τίποτα παραπάνω από “απλά τη δουλειά της”, καθώς τα θέματα είναι πάλι αδιάφορα και απλά υπάρχουν για να υπάρχουν. Οι AC/DC όπου μπαίνουν κλέβουν την παράσταση, όπως είναι λογικό, και βοηθούν κατά πολύ την κατάσταση αλλά γενικά δεν… CGI και εφέ για ακόμα μια φορά πολύ καλά και φαίνονται τα λεφτά που έχουν δαπανηθεί για αυτά.

Για το τέλος ας μιλήσω γενικά για το τι μου άρεσε και τι όχι. Η ταινία προσπαθεί λίγο να αλλάξει κάποια πράγματα από την πρώτη με το χιούμορ της, που κάποιες φορές δουλεύει και κάποιες όχι (βλ. ένα αστείο με έναν παπαγάλο ,που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το θεώρησαν καλό χιούμορ ένας να λέει τη λέξη “bird” αλλά με “ρωσική προφορά” όλη την ώρα). Οι περιπτώσεις που “σπάει” τον τέταρτο τοίχο είναι πολύ έξυπνες και δεν τις πιάνεις με την μία γιατί όποτε αυτό γίνεται οι χαρακτήρες δεν μιλούν στον θεατή κατευθείαν αλλά από αυτά που λένε καταλαβαίνεις ότι απευθύνονται στον θεατή. Λίγο προσπαθεί να ξεφύγει από το πολύ “America, f*ck yeah!” της Marvel αλλά και πάλι δεν τα καταφέρνει τόσο καλά όσο θέλει να νομίζει. Οι σκηνές δράσης, όπως πάντα σε ταινία από τα Marvel Studios, είναι πολύ καλές τόσο τεχνικά όσο και σε περιεχόμενο. Σεναριακά είναι OK και μου αρέσει πολύ όταν παίζει με τις δυσκολίες του superhero στην σήμερον ημέρα καθώς βλέπουμε ότι, όπως είναι φυσικό, η κυβέρνηση και ο στρατός θέλουν να πάρουν την τεχνολογία του Iron Man για να φτιάξουν όπλα, πράγμα που είναι λογικό και, κατά μεγάλη πιθανότητα, θα ήταν κάτι που θα γίνονταν πραγματικά στον κόσμο μας. Για εμένα όμως το μεγαλύτερο χαμόγελο έρχεται μετά τους τίτλους τέλους. Σε μια εποχή που οι διαρροές στο internet ήταν σχεδόν μηδενικές και δεν γνώριζες τι θα γίνει παρακάτω το Iron Man 2 σου δίνει να καταλαβαίνεις ότι οι Avenger είναι μόνο μερικά χρόνια, και ταινίες, μακριά από τη μεγάλη οθόνη και τα μάτια μας.