X-Men: First Class, Movie Review

SuperHero Archives 12.03.2021:

Ε, αφού το έκαψαν το franchise με τον Wolverine είπαν να το ξαναρχίσουν. Το First Class είναι κάτι σαν soft-reboot καθώς γενικά, αν και φαίνονταν ότι πάει για ένα καινούργιο σύμπαν η Fox, δεν μας είχαν δώσει καθαρή απάντηση αν αυτό ήταν official prequel των X-Men που ξέρουμε ή κάτι καινούργιο. Γιατί έτσι όπως είναι στημένη η ταινία μπορείς να πεις ότι είναι και τα δύο. Πλέον ξέρουμε ότι ήθελαν να κάνουν κάτι άλλο. Κάτι άλλο που κάπως το ένωσαν με την τριλογία την παλιά βέβαια αλλά με διαφορετικό τρόπο από ότι συνήθως. Καλά όλα αυτά αλλά είναι για παρακάτω κείμενο, οπότε πάμε στα του τι έχουμε με το X-Men: First Class.

Η ταινία μπαίνει με το παρελθόν του Magneto σε μια ξαναγυρισμενη σκηνή από το πρώτο X-Men, με κάποια πλάνα να είναι τα ίδια από την ταινία εκείνη, αλλά αυτή τη φορά βλέπουμε το τι έγινε μετά από το γεγονός που ο Erik κατέστρεψε την πόρτα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Επόμενη σκηνή μας πάει στον Charles και το πως αυτός γνωρίστηκε με τη Mystique και εδώ είναι που παίρνουν τον “πρώτο πόντο” αυτοί που έλεγαν ότι η ταινία είναι κάτι το καινούργιο, καθώς στις προηγούμενες X-Men movies δεν είχαμε κανένα στοιχείο ότι αυτοί οι δύο χαρακτήρες γνωρίζονται από πριν, πόσο μάλλον το ότι μεγάλωσαν και μαζί. Η ιστορία της ταινίας περιστρέφεται γύρω από αυτούς τους δύο (Charles και Erik), το πως έγιναν φίλοι, το πως έστησαν την πρώτη ομάδα X-Men και τελικά το τι τους έφερε να είναι αντίπαλοι έτσι όπως τους ξέρουμε.

Εδώ θα σταθώ λίγο καθώς πιστεύω ότι η ταινία κάνει πολύ καλή δουλειά σε αυτό. Πριν πάμε στην πρώτη ομάδα και στο villain μας, θα πρέπει να μιλήσω λίγο παραπάνω για την σχέση Charles και Erik, μια σχέση που στις προηγούμενες ταινίες βλέπουμε αμυδρά αλλά εδώ (Future Vegeta: καθώς και στις επόμενες ταινίες) αναπτύσσεται καλά και καταλαβαίνουμε πιο πολύ γιατί οι δύο αυτοί έρχονται αντιμέτωποι ξανά και ξανά. Καταρχάς βλέπουμε την αρχή του Magneto, χρησιμοποιώντας το άλλο όνομα του Erik θέλω να τονίσω το γεγονός ότι δεν βλέπουμε απλά το γιατί ο Erik είναι εναντίον του Charles και των ανθρώπων αλλά βλέπουμε καθαρά την δημιουργία του villain των X-Men, με το σκηνοθέτη της ταινίας, Matthew Vaughn, να παίζει πολύ ωραία με το soundtrack κάθε φορά που ο Erik “κοιμάται” και ο Magneto είναι στα ηνία για το σχέδιο της εκδίκησης του. Ξεκάθαρα ο Magneto είναι πιο πολύ στο προσκήνιο από τον Professor X, παρόλα αυτά βλέπουμε και τον Charles να “μεγαλώνει” και την αρχή του να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του για κάτι παραπάνω από απλά να ρίχνει φοιτήτριες στο πανεπιστήμιο, κάτι που κυριολεκτικά κάνει στην αρχή της ταινίας! Έτσι ενώ για τον περισσότερο χρόνο της ταινίας μας αυτοί οι δύο είναι σύμμαχοι εναντίον του Hellfire Club, και του αρχηγού του Sebastian Shaw, εν τέλει έχουμε την αναπόφευκτη σύγκρουση ιδεών των δύο χαρακτήρων και τη διάλυση της ομάδας στους X-Men και την Brotherhood of Mutants (αν και δεν αναφέρεται με αυτό το όνομα στην ταινία μας εδώ). Τέλος όλο αυτό το “ξέσπασμα” και η διαμάχη μεταξύ των ιδεών δουλεύει πολύ καλά εδώ καθώς στην ταινία αυτή μας δείχνουν ότι ιστορικά είναι και η στιγμή που ο κόσμος μαθαίνει για την ύπαρξη των μεταλλαγμένων, οπότε ακούγεται απόλυτα λογικό να είμαστε ιστορικά και στην απαρχή του σχίσματος μεταξύ Erik και Charles για το πως θα αντιμετωπίσουν αυτή την πραγματικότητα, πλέον, για τους μεταλλαγμένους.

Περνάμε στην πρώτη ομάδα των X-Men και μπορούμε να πούμε ότι αυτή είναι τουλάχιστον περίεργη. Πέρα από τους προαναφερθέντες Magneto και Professor X έχουμε τους Mystique, Beast, Havok, Darwin, Banshee και Angel Salvadore. Σίγουρα το κάθε μέλος έχει το δικό του χρόνο μέσα στην ταινία και οι παραγωγοί έχουν φροντίσει να δούμε τις δυνάμεις του κάθε μέλους από τα comics (κάποιες λίγο αλλαγμένες βέβαια) αν και δεν ξεφεύγουν 100% από το στάνταρ πλέον “αυτός είναι εκεί για να έχουμε έναν ακόμα χαρακτήρα”, καθώς είναι αρκετά φανερό ότι η κεντρική πλοκή χρειάζεται το πολύ τέσσερα άτομα από τα ονόματα που ανέφερα. Έτσι όμως δεν θα είχαμε X-Men όποτε.... Τουλάχιστον ότι κάνει το κάνει με ωραίο τρόπο και οι χαρακτήρες “κάνουν ότι μπορούν” για να δικαιολογήσουν την εμφάνιση τους, δεν είναι σαν τον Blob στο Wolvie Origins πχ, που δεν κάνει τίποτα άλλο πέρα από το να δώσει μια πληροφορία στον πρωταγωνιστή της ταινίας που θα μπορούσε να την δώσει ο καθένας. Για ακόμα μια φορά δε θέλω να μιλήσω για το τι κάνει ο καθένας ξεχωριστά, μιας και πάντα μιλάμε για την “ομάδα X-Men” (ακούς Wolvie, ομάδα είναι τα παιδιά)! Το αστείο με την ομάδα, για μένα, έχει να κάνει με το πως πήραν τα ονόματα που ξέρουμε ότι έχουν οι χαρακτήρες αυτοί από τα comics. Κοινό μυστικό είναι το γεγονός ότι οι SuperHeroes στις ταινίες παίρνουν τα ονόματα τους με πολύ αστεία (και κάποιες φορές γελοία) συμβάντα, εδώ η ταινία μας είπε να το κάνει κάτι ανάμεσα σε αυτό και στο λογικό, έτσι έχουμε τους X-men να δημιουργούν μόνοι τους το πως θα τους φωνάζει ο κόσμος, κάτι που βγάζει νόημα αν σκεφτείς ότι έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα που απαρτίζεται από έφηβους που νομίζουν ότι μπορούν να “κατακτήσουν τον κόσμο”. Επίσης να πω ότι κάποιοι είναι πολύ λίγο στην ταινία, σε βαθμό που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι είναι πραγματικά αχρείαστοι και δεν υπάρχει λόγος να τους έχουμε εδώ και να τρώνε τόσο χρόνο όσο και χρήματα για τα CGI τους. Μετά θέλω να αναφέρω ότι προσωπικά έχω ένα κόλλημα με τον Havok, όχι στον ίδιο βαθμό του Nightcrawler σε καμία περίπτωση, και δεν μου άρεσε 100% το πως τον έδειξαν στην ταινία αυτή αλλά δεν πειράζει, μικρό το κακό.

Οι villains μας είναι το Hellfire Club, όπως έγραψα και παραπάνω, με τον Sebastian Shaw μπροστάρη. Από τα υπόλοιπα μέλη ξεχωρίζει η Emma Frost και ίσως λίγο ο Azazel (που είναι ο πατέρας του Nightcrawler στα comics) αν και είναι πολύ διαφορετικός από τα comics. Εδώ έχουμε και τον δεύτερο πόντο για αυτούς που λένε ότι είναι άλλο σύμπαν καθώς η Emma (ή κάποια που έχει τις ίδιες δυνάμεις) έκανε την εμφάνιση της και στο Wolvie Origins, που είναι κάποια χρόνια μετά τα γεγονότα αυτής της ταινίας, και ήταν έφηβη. Οπότε μιλάμε ακόμα πιο σίγουρα για κάτι καινούργιο από μέρος της Fox στο σύμπαν των X-men. O Kevin Bacon που ενσαρκώνει τον Shaw κάνει πολύ καλά τη δουλειά του. Ο Sebastian είναι ένας κακός με σχέδιο. Μπορεί να μην γνωρίζουμε (σαν θεατές αυτής της ταινίας και μόνο) 100% τα κίνητρα του αλλά βλέπουμε και καταλαβαίνουμε το σχέδιο του και πως “παίζει” με το club του αλλά και με τον κόσμο ολόκληρο προσπαθώντας να κάνει την Αμερική και την Σοβιετική Ένωση να αρχίσουν τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το σχέδιο του βγάζει νόημα, πάντα όμως στα πλαίσια του “μεταφορά comic” καθώς είμαι σίγουρος ότι αποφάσεις σαν και αυτές που παίρνονται στην ταινία από δέκα ανθρώπους σε δέκα λεπτά στον πραγματικό κόσμο σίγουρα θέλουν μήνες ολόκληρους καθώς και ομάδες δεκάδων ανθρώπων, ακόμα πιο πολύ αν μιλάμε για πυρηνικές κεφαλές και ενδεχόμενο ξεσπάσματος πυρηνικού πολέμου, όπως έχουμε εδώ.

Τεχνικά είμαστε σε καλά επίπεδα. Αν και κάποια πράγματα φαίνονται πολύ ψεύτικα (βλ. Angel) γενικά πάμε καλά. Οι σκηνές που ο Magneto χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του είναι πολύ καλές, είτε μιλάμε στο να κινεί ένα απλό νόμισμα (αλλά με ουσία στο σενάριο της ταινίας), είτε μιλάμε για να αλλάζει πορεία σε δεκάδες πυραύλους. Για πρώτη φορά βλέπουμε και πολύ έξυπνα δοσμένα τις δυνάμεις των τηλεπαθητικών και με το “βλέπουμε” εννοώ κυριολεκτικά, καθώς ο σκηνοθέτης έχει σκεφτεί έξυπνους τρόπους για να μας περάσει οπτικά τις δυνάμεις τους στην οθόνη μας. Επίσης έχουμε και την πρώτη επαφή του Professor X με το Cerebro, κάτι που οι δημιουργοί μας το παρουσιάζουν πολύ καλά με τον James McAvoy να παίζει πολύ καλά τον έκπληκτο χαρακτήρα από την τεχνολογία αυτή. Γενικά όλοι οι ηθοποιοί κάνουν καλά τη δουλειά τους αλλά οι τρεις πρωταγωνιστές, McAvoy, Bacon και Michael Fassbender (στο ρόλο του Magneto) “δίνουν ρέστα”, ειδικά ο τελευταίος (με τη βοήθεια του σεναρίου και της μουσικής βέβαια). Επίσης για ακόμα μια φορά έχουμε ένα πολύ ενδιαφέρον OST για την ταινία μας, με διάφορα θέματα να κάνουν τη διαφορά μέσα σε αυτό και να τονίζουν όπως πρέπει τις σκηνές που πρέπει.

Τελικά έχουμε να κάνουμε με ένα reboot που άξιζε. Άξιζε και γι’ αυτή την ταινία, αν τη δεις μόνη της, αλλά και για τις συνέχειες της… Καλά, καλά μη φωνάζεις για ΤΗΝ συνέχεια της, μιας και μάλλον μόνο το “Days of Future Past” ήταν καλό από τα μετά! Η ταινία προσπαθεί να περάσει κι ένα μήνυμά μέσω της σχέσης μεταλλαγμένων και ανθρώπων, που πέρα από το ρατσισμό στο διαφορετικό, που είναι κάτι που πάντα παίζουν τα comics των X-Men με αυτό, “θέλει να σου πει” ότι για να σε αποδεχτεί ο κόσμος πρέπει πρώτα να αποδεχτείς εσύ τον εαυτό σου. Και το κάνει καλά καθόλη τη διάρκεια της, δείχνοντάς μας και τις δύο όψεις στην αντιμετώπιση του θέματος αυτού στη διαμάχη ιδεών Charles και Erik, κάτι που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι “οι επιλογές σου σε κάνουν αυτό που είσαι και όχι οι άλλοι, ότι και αν σου έχουν κάνει”. Σχεδόν με ότι καταπιάνεται το κάνει καλά η ταινία. Καινούργιοι χαρακτήρες, καινούργιες (ή καλύτερα παλιές που δεν είχαμε δει ποτέ) σχέσεις των ήδη γνωστών χαρακτήρων, μουσική, εφέ, ηθοποιία, όλα καλά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι σου ανοίγει και πάλι την όρεξη για παρακάτω στις κινηματογραφικές περιπέτειες της ομάδας, κάτι που είχε χαλάσει και με το The Last Stand αλλά και με το Wolvie Origins.

ΥΓ.1 Μου αρέσει που προσπάθησαν και έβαλαν origin ακόμα και για το κράνος του Magneto.

ΥΓ.2 Το cameo του Wolverine είναι πολύ καλό και αστείο και βγάζει νόημα χρονικά αν θέλουμε να βάλουμε και τον Logan σε αυτό το καινούργιο (ή και όχι) σύμπαν.

ΥΓ.3 Δεν το πιστεύω ότι το γράφω αυτό αλλά είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι οι γερμανοί στην ταινία μιλάνε γερμανικά! Επιτέλους! Πόσο δύσκολο είναι σε μια ταινία που έχουν άλλους λαούς να μιλάνε τη γλώσσα τους αυτοί; Σε βγάζει με ωραίο τρόπο από τα στάνταρ που έχουν οι SuperHero movies.