Φοβάται καλέ ο Vegeta;

Coffee and Games 03.04.2021:

Η φωτογραφία σήμερα έχει έμμεση σχέση με το θέμα μας, καθώς τα Kingdom Hearts είναι τα αγχολυτικά μου κάθε μέρα μετά τα streams με το Resi! Αφού έβαλα Game Pass, όπως είπα και στο προηγούμενο κείμενο, είπα να τα πιάσω μιας και είναι κάτι από τον backlog μου που πάντα ήθελα πολύ να παίξω αλλά δεν είχα ποτέ στα χέρια μου κάποια κονσόλα της Sony, σαν τότε, για να το κάνω. Η συλλογή που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο Game Pass είναι φοβερή και μαζί έχουν βάλει και το 2.8 (οπου δεν γνωρίζω τι παραπάνω έχει μέσα, καθώς το 2.5 υπάρχει ήδη στην πρώτη συλλογή) και το 3, οπότε με λίγη τύχη, και χρόνο, μπορώ να τα βγάλω όλα απλά και μόνο με την συνδρομή μου.

Για το θέμα σήμερα σκέφτομαι από τις προηγούμενες εβδομάδες να γράψω κάτι κάπου αλλά δεν έκατσε μέχρι τώρα. Πιο παλιά είχα γράψει ένα κείμενο για διάφορα games που με έκαναν να δακρίσω, να κλάψω και να σκεφτώ δύο πράγματα παραπάνω, εκεί υποσχέθηκα ότι κάποια στιγμή θα γράψω και για αυτά που με έκαναν να φοβηθώ. Για κάτι τέτοιο θα γράψω εδώ αλλά λίγο διαφορετικά. Δεν θα απαριθμήσω τα games που με έκαναν να φοβηθώ, αυτά είναι πάρα πολλά, αλλά θέλω να μιλήσω λίγο γι’ αυτό το συναίσθημα που νιώθω όταν παίζω αυτά τα games, ένα συναίσθημα που νομίζω ότι όσο μεγαλώνω γίνεται όλο και πιο αφόρητο για εμένα σαν άνθρωπο. Αφορμή γι΄αυτό το κείμενο είναι ένα σχόλιο σε μια ομάδα που είμαι στο Facebook. Σήμερα είχα στο κεφάλι μου κάτι άλλο να γράψω αλλά εξαιτίας αυτού του σχολίου είπα να κάτσω και να πω αυτά που σκέφτομαι εδώ και εβδομάδες και εγώ.

Κάποιοι θα γνωρίζουν ότι εδώ και τρεις εβδομάδες έχω αρχίσει να κάνω κάποια livestreams στο YouTube και με αφορμή τα 25 χρόνια του Resident Evil ήθελα να πιάσω αυτά τα games. Τα Resident Evil είναι μια σειρά που αγαπώ πολύ και η ιστορία αρχίζει 20 χρόνια πριν με εμένα να είμαι 13 τη στιγμή που τερμάτισα το Resident Evil 3. Το Resi 3, λοιπόν, είναι το πρώτο, “σοβαρό”, game που τερμάτισα στη ζωή μου χωρίς κανένα οδηγό, χωρίς καμία βοήθεια από κανέναν και αυτό είναι κάτι που με στιγμάτισε και στην περεταίρω ζωή μου και στη σχέση μου με το franchise αυτό. Κάποιος θα ρωτήσει “ε, και τι έκανες μέχρι τότε στην gaming ζωή σου;”, και η αλήθεια είναι ότι υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα! Πέρα από games στο GameBoy μου ήταν πολύ δύσκολο μικρός να πιάσω κάτι και να το τερματίσω. Γενικά θέλω να πιστεύω ότι όλοι θυμόμασταν τι γίνονταν στην Ελλάδα τότε με τις αντιγραφές στο PlayStation 1 (PSX) και πόσο εύκολη ήταν η πρόσβαση σε αυτές, έτσι και εγώ όλα μου τα λεφτά τα έτρωγα εκεί και είχα κάνει μια βιβλιοθήκη με πολλά κομμάτια αλλά με ένα πολύ μικρό ποσοστό από αυτά τερματισμένα, καθώς κάθε φορά που κόλλαγα κάπου και δεν μου άρεσε και πολύ το game, το άλλαζα και πήγαινα σε κάτι καινούργιο. Μικρός ήμουν δεν ήξερα! Από τον τερματισμό όμως του Resi 3 και μετά άρχισα να βλέπω τα games με άλλο μάτι και μου άρεσε και ο τρόμος που κάποια από αυτά προσφέρουν αλλά και η πρόκληση μέσω αυτού. Εντάξει τώρα αγοράκι ήμανε, μικρό, πάντα είχα ένα κόλλημα με τα “περίεργα” (comics, metal μουσική, horror ταινίες κτλ) και έτσι μπήκαν και τα horror games μέσα στη ζωή μου για τα καλά.

Με τον καιρό όμως, με το κάθε καινούργιο Resi και με ότι έχει περάσει αυτή η σειρά, άρχισα να πιάνω τον εαυτό μου να είμαι όλο και λιγότερο δεκτικός στα games τρόμου και στο άγχος που αυτά απλόχερα προσφέρουν. Έλα όμως που ακόμα μου αρέσουν! Όσο και αν δεν αντέχω τόσο πολύ αυτές τις αγχωτικές καταστάσεις, και ίσως κάποιες φορές και τις εικόνες (πολύ λίγες όμως), δεν μπορώ να στερήσω από τον εαυτό μου τη χαρά και την ικανοποίηση που παίρνω όταν τελειώνω ένα τέτοιο game. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για games που με έχουν στιγματίσει στην “gaming καριέρα μου”, όπως τα Resi, τα Dead Space, θέλω να πω και τα Silent Hill αλλά η αλήθεια είναι ότι μόνο το 1ο έχω βγάλει κανονικά και πολλές φορές στο PSX, δυστυχώς…

Πάμε στο σήμερα. Πλέον δεν υπάρχει γυρισμός και δεν μπορώ να κόψω να παίζω horror games αλλά το θέμα μου είναι ότι πολλές φορές μου περνάει από το μυαλό ότι ακόμα και αν απολαμβάνω αυτόν τον τρόμο ίσως θα έπρεπε να πιάσω κάτι άλλο από τα, ίσως, χιλιάδες που έχω στη βιβλιοθήκη μου πλέον και θέλω να δω τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μου. Παρόλα αυτά συνεχίζω να λιώνω τα Resi και πιθανώς θα πιάσω και τα Dead Space μετά, για τις ανάγκες του “Coffee and Games Live” αλλά δεν θα είναι κάτι που θα κάνω απλά και μόνο γι’ αυτό, είναι κάτι που απολαμβάνω πολύ γιατί μου αρέσει η κατηγορία αυτών των games, αν και έχω χάσει αυτή την ηρεμία που είχα μικρός όταν τα έπαιζα. Αυτό μπορείς να το δεις από το πρόσωπο μου και το τρόπο που μιλάω στα livestreams, πως αλλάζω όταν είμαι μέσα σε ένα save room και πως προσπαθώ, άθελα μου ίσως, να περάσω όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο εκεί ή να πηγαίνω όσο το δυνατόν πιο πολύ εκεί, με το πως είμαι όταν κόβω βόλτες μέσα στο αστυνομικό τμήμα στο Resi 2 ή στη έπαυλη του Spencer στο Resi 1, παρόλο που μπορεί να έχω σκοτώσει όλα τα zombies και να μην υπάρχει σοβαρή απειλή για τον χαρακτήρα που ελέγχω. Όσον αφορά το “μπλα-μπλα” συγκεκριμένα το να μιλάω και να κάνω αστεία είναι κάτι που έχω ως “άμυνα” σαν άνθρωπος γενικά όταν είμαι σε αμήχανες, και όχι μόνο, καταστάσεις και εδώ αυτό γίνεται και γιατί φοβάμαι αλλά και γιατί για τις ανάγκες του “VideoGame Chronicles” έχω λιώσει, κυριολεκτικά, το lore του Resi και πολλές πληροφορίες που έχω πάρει γι’ αυτό μου αρέσουν σεναριακά και πιστεύω ότι δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή από το να πω κάποια από τις πληροφορίες όταν δούμε το ανάλογο πράγμα στο livestream.

Αν το δεις όμως από μια άλλη μεριά εκεί μπαίνει και η μαγεία του δημιουργού. Είναι μεγάλη υπόθεση να σε βάζει ο δημιουργός στα “παπούτσια” του πρωταγωνιστή και να φοβάσαι σαν να είσαι εσύ εκεί που είναι αυτός και να μην παίζεις για ακόμα μια φορά ένα horror game της σειράς που απλά έχει jumpscares και πολύ “άσχημες” εικόνες.

Όπως πάντα το κείμενο είναι μια αφορμή για σκέψεις και για διάλογο, αν κάποιος θέλει να πει κάτι. Εγώ τελικά δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσω να παίζω games που με κάνουν να αγχώνομαι τόσο πολύ αλλά πιστεύω ότι δεν θα το κάνω. Όσο και αν έχω χάσει τη “δύναμη” μου απέναντι σε αυτές τις καταστάσεις που περιέχουν αυτά τα games ακόμα απολαμβάνω πολύ κάθε φορά τον τερματισμό αυτών και το πόσο καλά νιώθω με τον εαυτό μου που πέρασα μέσα από αυτό το δύσκολο δρόμο και βγήκα νικητής. Τολμώ να πω ότι ίσως αυτούς τους τερματισμούς τους απολαμβάνω πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλο τερματισμό σε όποια άλλη κατηγορία games!