Guardians of the Galaxy Vol.2, Movie Review

SuperHero Archives 13.01.2021:

Κάποιοι λένε ότι είναι πολύ δύσκολο να πετύχεις την ίδια επιτυχία δύο φορές συνεχόμενες με την ίδια συνταγή. Ήρθε όμως ο James Gunn να μας αποδείξει ότι κάτι τέτοιο δεν είναι πάντα αλήθεια. Κάνοντας όχι απλά την “ίδια”, διασκεδαστική, ταινία δύο φορές αλλά πηγαίνοντας και όλα τα στοιχεία της ένα βήμα παραπέρα μένοντας πάντα όμως στον ίδιο δρόμο. Έχουμε να κάνουμε με ένα sequel που είναι όλη η σημασία της λέξης “sequel”, με όλα τα καλά του πρώτου να είναι εκεί και με τα καινούργια στοιχεία του να το κάνουν απλά καλύτερο.

Μουσική και κωμωδία είναι και πάλι εδώ για να κάνουν την ταινία να ξεχωρίσει και αν τα χρώματα του διαστήματος του MCU σου άρεσαν στην πρώτη ταινία, εδώ θα τα καταευχαριστηθείς αφού η παραγωγή είναι ακόμα πιο γεμάτη από αυτά (σχεδόν) από το πρώτο λεπτό που βλέπουμε τους πρωταγωνιστές μας και πάλι. Η μουσική κάνει τη διαφορά και σε αυτή την παραγωγή του στούντιο, ανεβάζοντας τις στιγμές που πρέπει και “ρίχνοντας” την ψυχολογία μας εκεί που πρέπει, ειδικά στα τελευταία λεπτά της όπου προσπαθεί πολύ τίμια να μας κάνει να κλάψουμε. Η κωμωδία, όπως και στο Ant-Man, δουλεύει και είναι στο επίκεντρο. Δεν υπάρχουν ατάκες για να υπάρχουν αλλά τα αστεία βγαίνουν φυσικά και, αν όχι πάντα, αρκετές φορές πάμε σεναριακά πιο κάτω με αυτά, χωρίς να βρίσκονται εκεί για να “χαλαρώσουν” απλά τη ένταση της σκηνής και να μας χαρίσουν ένα γρήγορο γελάκι.

Για ακόμα μια φορά το σενάριο κάνει το focus του στον Star-Lord, όχι ότι οι άλλοι Guardians δεν έχουν την δική τους εξέλιξη μέσα στην ταινία, κάθε άλλο μάλιστα, αλλά ο Peter είναι αυτός που είναι στο επίκεντρο όλων. Γνωρίζουμε κάποια πράγματα για το παρελθόν του, για το ποιος είναι ο πατέρας του και το γιατί αυτός ήρθε στη Γη. Αυτή είναι και η βασική πλοκή της ταινίας αλλά με τους υπόλοιπους ήρωες (και όχι μόνο) να περνάνε τα “λούκια” τους και αυτοί, κάνοντας τους “καλύτερους” στην πορεία της. Δεν θέλω να προβώ σε πολλά-πολλά spoilers γι’ αυτό και η θέση μου εδώ είναι πολύ δύσκολη για το τι να γράψω και τι όχι σύμφωνα με τα όσα εξελίσσονται στην ταινία. Ας πούμε αυτά τα λίγα όμως, η ιστορία των κορασίδων του Thanos πάει πολλά στάδια παρακάτω, ο Drax βρίσκει μία φίλη να τον καταλαβαίνει, με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο, όπως και ο ίδιος ο Drax βέβαια, ο Rocket μας φανερώνει λίγο από τον αληθινό χαρακτήρα του και τέλος ο Groot είναι πιο “γλυκός” από ποτέ όντας μωρό, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Ανοίγονται οι χαρακτήρες, ανοίγει όμως και το σύμπαν τους μαζί τους. Σε αυτή την ταινία βλέπουμε πολλά που δεν είδαμε στην πρώτη όσον αφορά την τεχνολογία του σύμπαντος, το πως λειτουργούν οι φατρίες του (βλ. Ravagers) καθώς επίσης και κάποιες φυλές που δεν είχαμε δει στο πρώτο καθόλου.

Και με αυτό πάμε στους κακούς της υπόθεσης που είναι δύο. Από τη μια έχουμε μια ολόκληρη φυλή που κυνηγάει τους πρωταγωνιστές μας, καθώς αυτοί έκαναν κάτι και όχι γιατί έτσι ξύπνησαν σαν όντα οι άλλοι, και από την άλλη έχουμε τον κεντρικό κακό της ταινίας, που πάλι δεν μπορώ να πω πολλά για να μην προβώ σε spoil. Λογικά μετά την άσχημη κριτική του πρώτου για τον πολύ “άδειο” κακό του, οι δημιουργοί εδώ σκέφτηκαν λίγο παραπάνω πριν γράψουν και έτσι μας δίνουν έναν ανταγωνιστή ο οποίος έχει λόγο και αιτία γι’ αυτά που κάνει. Έχει γίνει πολύ καλή προσπάθεια για να δώσουν και διαφορετικές διαβαθμίσεις στον χαρακτήρα του, κάνοντας τον όχι πάντα χαρούμενο με τις επιλογές του αλλά πάντα εστιασμένο στον τελικό του στόχο, κάτι που τον κάνει να πατάει γερά σε αυτά που θέλει να κάνει ακόμα και αν δεν του αρέσουν 100% το πως τα κάνει.

Τεχνικώς όλα πάνε πολύ καλά. Ο μόνος λόγος για να γράψω κάτι σε αυτόν τον τομέα είναι πάλι αυτό το “κάναμε αυτό το πλάνο για το 3D”. Πάλι σε αρκετά σημεία αυτό φαίνεται έντονα και μιας και είναι ταινία που εγώ προσωπικά έχω δει σε 3D IMAX έκδοση τότε που βγήκε στον σινεμά, έχω να πω ότι σε αυτό δουλεύει πολύ καλά αλλά όταν την βλέπεις σπίτι αυτά τα πλάνα δεν βοηθάνε καθόλου τη δράση κατά τη γνώμη μου. Με αυτό εννοώ ότι άλλο τα 3D slow-mo του Matrix, παραδείγματος χάριν, που έχουν λόγο να υπάρχουν εκεί που υπάρχουν και άλλο αυτό που συμβαίνει εδώ. Βέβαια για να λέμε και του “στραβού το δίκιο” και εδώ, όπως και στην πρώτη ταινία, αυτά δεν είναι τόσο πολλά πλάνα και δεν χαλάνε το πολύ καλό τελικό αποτέλεσμα, απλά και πάλι είναι εκεί και πάλι ήθελα να το αναφέρω.

Εδώ θα πρέπει να γράψω κάτι για το cameo του Stan Lee στην ταινία αυτή (καλά να είναι εκεί που είναι ο άνθρωπος). Αν κοιτάξει κάποιος τις σημειώσεις που κρατάω από τις ταινίες του MCU θα δει ότι πάντα έχω μία για την εμφάνιση του συμπαθή αυτού δημιουργού, γιατί αυτός είναι σε όλες τις ταινίες, πάντα ως κάτι άλλο. Σε αυτή την ταινία όμως ο σκηνοθέτης προσπάθησε να δώσει λόγο και αιτία που αυτό γίνεται και είναι πολύ καλά. Το cameo αυτό έχει να κάνει με τους Watchers. Έτσι εκτός από την εμφάνιση αυτών για πρώτη φορά στο MCU, όλοι οι χαρακτήρες που ήταν κατά καιρούς ο Stan βγάζουν νόημα γιατί υπάρχουν παντού μέσα στις ταινίες και γιατί είναι το ίδιο πρόσωπο πίσω από όλους αυτούς. Πολύ έξυπνο και ωραίο. Και παρεμπιπτόντως R.I.P. Stan σε αγαπάμε και σε ευχαριστούμε για ότι προσέφερες στην pop culture και όχι μόνο!

Εν κατακλείδι, έχουμε ένα sequel που κάνει τα πάντα καλά. Μια μουσική κωμωδία (όχι μιούζικαλ) με έντονη ατμόσφαιρα ‘80s-’90s η οποία σηματοδοτεί ένα τέλος και μια καινούργια αρχή για τους Guardians, και κανονικά αλλά και μεταφορικά, καθώς ο Peter ανακαλύπτει την “μαγεία” του ψηφιακού κόσμου στη μουσική με το Zune της Microsoft! Οι τίτλοι τέλους είναι πολύ έξυπνα δοσμένοι στο ίδιο ‘80s μοτίβο της ταινίας. Μέσα σε αυτούς έχουμε και πολλές σκηνές, άλλες βάζουν βάσεις για τις επόμενες περιπέτειες της ομάδας, άλλες απλά είναι κωμικές και άλλες μας κλείνουν το μάτι για το MCU γενικά.