Ant-Man, Movie Review

SuperHero Archives 06.01.2021:

Υπήρχε ένα βασικό σχέδιο στο γιατί ο Ant-Man μπήκε στο σύμπαν λίγο πριν το “Civil War” του Cap με τον Iron Man. Αυτό πιστεύω ότι είναι το να υπάρχει και άλλος ένας γνωστός ήρωας των comics για να έχουμε αρκετούς και να κάνουμε μια ωραία σκηνή δράσης μεταξύ των παρατάξεων αλλά όχι να έχουμε κάποιους overpowered όπως ο Dr. Strange πχ. Με αυτά κι αυτά πάμε για το κλείσιμο της Δεύτερης Φάσης του studio με την εισαγωγή του Ant-Man στο σύμπαν. Έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που όπως και οι Guardians είναι κωμωδία με superheroes. Από την πρώτη στιγμή που βλέπουμε τον πρωταγωνιστή μας παρατηρούμε το “χαλαρό” κλίμα της με ατάκες και σκηνές που προσπαθούν να μας κάνουν να γελάσουμε (Future Vegeta εδώ, κάτι που ο χαρακτήρας έχει και στις επόμενες εμφανίσεις του μέσα στο MCU ακόμα και αν είναι σε ταινίες άλλων ηρώων). Το στούντιο πλέον έχει καταλάβει ότι τα εισιτήρια για τον κινηματογράφο κόβονται πολύ εύκολα με τους ήρωες του και έτσι αρχίζει ένα, λίγο-πολύ, ξεζούμισμα σε αυτούς, πάντα όμως με φροντίδα και αγάπη η οποία φαίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις. Αυτό το βλέπουμε γιατί πέρα από τον Ant-Man, που έχουμε εδώ, τον Dr. Strange που αναφέρεται στο Captain America: The Winter Soldier, μέσα στην ταινία ακούμε ατάκες που μας δίνουν στοιχεία και για τον Spider-Man.

Πάμε στα της πλοκής για να καταλάβουμε λίγο με τι έχουμε να κάνουμε εδώ. Ο χαρακτήρας όπως ξέρουμε από τα comics είναι ένας επιστήμονας που έχει ανακαλύψει μια φόρμουλα που του δίνει την δυνατότητα να γίνεται μικροσκοπικός και μετά να επανέρχεται στο κανονικό του μέγεθος κατά βούληση, όπως επίσης έχει φτιάξει ένα μηχανισμό που του επιτρέπει να “μιλάει” με τα μυρμήγκια και τους δίνει εντολές για να κάνουν ότι θέλει. Αυτός είναι ο Hank Pym, η ταινία μας όμως έχει ως πρωταγωνιστή τον Scott Lang, τον δεύτερο κατά σειρά χαρακτήρα που έγινε Ant-Man στα comics. Η ιστορία αρχίζει με τον Hank να προσπαθεί να κρατήσει τη φόρμουλα του μακριά από τα χέρια των Stark και της S.H.I.E.L.D καθώς φοβάται το αποτέλεσμα του αν αυτή έχει εφαρμογές στο πόλεμο και την κατασκοπεία. Ο πρωταγωνιστής μας έρχεται (χρονικά στο MCU) πολύ μετά με τον Hank να τον διαλέγει για να γίνει ο διάδοχός του. Αυτό οδηγεί και στην ανάλογη “σύγκρουση” με ένα μεγάλο Hank που θέλει να κρατήσει το όνομα, τις “δυνάμεις” και τη γενική ιδέα του Ant-Man αλλά να μην μπορεί πλέον εξαιτίας της ηλικίας του με τον πιο νέο Scott ο οποίος πρέπει να κατανοήσει τις προσδοκίες (από τους άλλους) αλλά και υπευθυνότητες που έχει αυτό ο ρόλος, καθώς προσπαθεί και να μάθει να χειρίζεται όλες αυτές τις “δυνάμεις” που του δίνει ο παλαίμαχος, πλέον, SuperHero.

Μέσα σε όλα αυτά ο Scott έχει να “παλέψει” και με το γεγονός ότι είναι πρώην φυλακισμένος και αδυνατεί να βρει κάποια αξιόλογη δουλειά, παρόλα τα πτυχία του, για να μπορεί να πληρώνει την διατροφή στην πρώην γυναίκα του για την κόρη τους. Η Marvel για ακόμα μια φορά μας δίνει πολύ ωραία τα ανθρώπινα προβλήματα του προσώπου πίσω από τη μάσκα. Η σχέση που έχει ο πρωταγωνιστής μας με την κόρη του είναι και αρκετά στο επίκεντρο της ταινίας, έτσι βασικές επιλογές του γίνονται εξαιτίας αυτής της σχέσης. Το σενάριο παίρνει τον χρόνο του για να μας δώσει να καταλάβουμε πόσο πολύ αγάπη υπάρχει μεταξύ αυτών των δύο χαρακτήρων και ότι ο ένας θα έκανε τα πάντα για τον άλλον καθώς η κόρη του κουβαλάει τα “ίδια μυαλά” με τον πατέρα της όσον αφορά το γούστο σε διάφορα πράγματα (βλ. το δώρο που της έκανε στα γενέθλιά της και την αντίδραση της).

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες που συντροφεύουν τον πρωταγωνιστή είναι, σχεδόν, όλοι κωμικοί. Η σχέση μεταξύ παλιού και καινούργιου Ant-Man δημιουργεί πολύ αστείες καταστάσεις και αντιπαραθέσεις για κάτι που ο ένας δεν κατεβαίνει (Scott) με τον άλλον να αδυνατεί να “μπει στα παπούτσια” του πρώτου για να δει γιατί κάνει, ότι κάνει, όπως το κάνει ο πρώτος (Hank). Αποκορύφωμα της ταινίας στο κωμικό στοιχείο της είναι ο φίλος του πρωταγωνιστή, Luis, ο οποίος έχει ένα μοναδικό τρόπο να εξιστορεί κάποια γεγονότα, με τις σκηνές και το μοντάζ να παίζει πολύ ωραία και να σε κάνει, τουλάχιστον, να χαμογελάς χωρίς να το πολυσκέφτεσαι.

Ο “κακός” μας είναι πολύ κακός… Με αυτό θέλω να πω ότι είναι ότι πιο αδιάφορο μας έχει δώσει η Marvel μέχρι εκείνη τη στιγμή, με στοιχεία από το “είμαι σαν το ήρωα αλλά villain-Iron Man 1” φάση και “είμαι ότι πιο αδιάφορο στο όλο MCU-Thor: The Dark World”. Πραγματικά δεν έχει κάτι να πω. Η δικαιολογία γιατί γίνεται κακός είναι γιατί τα πειράματα του έχουν πειράξει το κεφάλι, σε ταινία που φτιάχτηκε το 2015. Αδιάφορος κακός, αδιάφορη διαμάχη. Πολύ λίγες φορές αυτός μοιάζει πραγματικά απειλητικός, με τους πρωταγωνιστές να είναι, σχεδόν, πάντα ένα βήμα μπροστά, και τις στιγμές που δεν είναι (μετρημένες στο ένα χέρι), ο κακός μας να έχει το πάνω χέρι για το πολύ πέντε λεπτά στην όλη πλοκή. Παρόλα αυτά πολύ ευφάνταστη τελική μάχη, πάλι με πλούσιο χιούμορ, και τους δύο αντιμάχους να δείχνουν πολύ όμορφα τις δυνάμεις τους από τα comics σε ένα, αναμενόμενο, CGI Fest όμως.

Από εδώ και πέρα θα σταματήσω να γράφω στις MCU ταινίες για την ηθοποιία, τη μουσική και τα CGI, καθώς από εδώ και πέρα όλα αυτά είναι λίγο-πολύ στάνταρ. Πολύ καλή ηθοποιία, αδιάφορη μουσική και πολύ καλά CGI. Μόνο σε περιπτώσεις που κάποια από τα παραπάνω κάνουν κάτι πολύ κακό ή κάτι πολύ καλό θα αναφέρεται. Στην ταινία αυτή όμως πρέπει να γίνει ειδική αναφορά για τα CGI και γιατί μεγάλο μέρος της είναι “Αγάπη μου συρρίκνωσα τα παιδιά” αλλά και γιατί τα εφέ που βλέπουμε κάθε φορά που ο Ant-Man αλλάζει το μέγεθος του είναι κάτι που δεν θα μπορούσε να μεταφερθεί καλύτερα από τα comics στον κινηματογράφο. Γενικά έχει γίνει τρομερή δουλειά αλλά πιστεύω ότι με τον καιρό η ταινία θα δείξει τα χρόνια της, δυστυχώς.

Το αν η ταινία είναι filler και απλά θέλει να βγάλει λεφτάκια από όλους εμάς τους fanboys της Marvel είναι κάτι που ο καθένας το βλέπει διαφορετικά. Εμένα προσωπικά μου άρεσε και ήταν πολύ ευχάριστη. Αυτό έρχεται, βέβαια, σε μεγάλη αντιδιαστολή με τον villain της, που είναι ότι πιο άσχημο έχω δει στην Marvel και συναγωνίζεται πολύ αυτόν του Iron Man 3, με απλές δικαιολογίες για να είναι κακός και δυνάμεις ίδιες με τον ήρωα. Για το κλείσιμο η ταινία παίζει πάλι με πολλαπλές σκηνές κατά τη διάρκεια αλλά και στο τέλος των τίτλων τέλους. Στην μια έχουμε το “κλείσιμο του ματιού” στους fans της Wasp και στην άλλη έχουμε μια σύντομη σκηνή από την επόμενη ταινία του στούντιο, Captain America: Civil War.