Wonder Woman, Movie Review

SuperHero Archives 15.02.2021:

Πάμε σε λίγο πιο ευχάριστα μονοπάτια μετά από το Suicide Squad, όχι τίποτα άλλο, γιατί το έχεις ανάγκη σαν ύπαρξη να πας σε κάτι τέτοιο αν έχεις δει αυτό το “πράμα” που νόμιζαν ότι είναι ταινία στη Warner. Ευτυχώς για όλους μας για κάποιο λόγο εδώ έκαναν δουλειά. Η ταινία έχει μερικά λάθη, με κάποια από αυτά να είναι δάκτυλος της παραγωγής όπως μάθαμε εκ των υστέρων, αλλά τουλάχιστον είναι αρκετά ευχάριστη και δεν θες να βγάλεις τα μάτια σου στο τέλος. Ωραία εφέ (εντάξει χωρίς το φινάλε της ίσως), ωραία πλοκή και πρωτίστως πολύ ωραία χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών. Αυτά συνθέτουν κάτι που, αν μη τι άλλο, σίγουρα δεν περίναμε από το στούντιο παραγωγής με την ιστορία που έχει μέχρι τώρα σε αυτές τις ταινίες.

Αρχικά να πω ότι έχουμε να κάνουμε με ταινία που διαδραματίζεται στα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και το καλό είναι ότι με την ιδέα τους αυτή έχουν παίξει πολύ καλά, προσπαθόντας να περάσουν το ότι δεν υπάρχουν κακοί και καλοί σε αυτόν τον πόλεμο, πέρα από τον βασικό κακό μας. Κάνει πολύ ωραία ότι έκανε και η Marvel στο MCU με την πρώτη ταινία του Captain America, κεντράροντας περισσότερο στη μάχη του ήρωα μας με τον κακό, παρά στην μάχη των δύο παρατάξεων του πολέμου που ξέρουμε από την ιστορία μας. Προσωπικά, όπως και στον Cap, αυτό το βρίσκω πολύ έξυπνο (μία λέξη που θα διαβάσετε πολύ παρακάτω), καθώς σε αυτές τις ταινίες πάμε για να δούμε τον SuperHero μας να “βαράει” τον villain του και όχι για να μάθουμε ιστορία του πολέμου. Οπότε κάπως έτσι μπορώ να δικαιολογήσω και λίγο τις ιστορικές αλλαγές που κάνει ο σεναριογράφος καθώς δεν θέλω μια ταινία που να στέκει ιστορικα στον Πόλεμο αλλά ένα ευχάριστο origin story για την Wonder Woman. Το μόνο κακό που έχουμε, που δεν είναι σε καμία περίπτωση λάθος της ταινίας μας εδώ, είναι το ότι αυτή η ταινία έπρεπε να βγει πριν το Batman v Superman, γιατί άλλο βάρος θα είχε ο χαρακτήρας της Wonder Woman αν είχαμε δει αυτή την ιστορία και άλλο έχει τώρα που υπάρχει απλά στην προηγούμενη ταινία της Warner. Τέλος πάντων, δεν είναι κάτι που φταίει η ταινία που εξετάζουμε εδώ, οπότε πάμε παρακάτω…

Η Diana, και ο κόσμος της πριν έρθει σε επαφή με τον δικό μας, μας δίνεται πολύ ωραία και κατανοητά, για να δει και να καταλάβει ο καθένας (που μπορεί να μην την ξέρει από τα comics) τι είναι η Wonder Woman και ποιά είναι η θέση της στο DCEU. Εδώ θα πρέπει να αναφέρω τον έξυπνο και πολύ όμορφο, για μένα, τρόπο που μας δίνονται οι πληροφορίες για την ιστορία του ελληνικού δωδεκάθεου αλλά μέσα από το πρίσμα της DC, κάτι ανάλογο όπως έκανε και η Marvel με τον Odin και την Asgard στο MCU. Από αυτό το στοιχείο και από το πως διαχειρίζεται τον πόλεμο μπορείς να δεις και να καταλάβεις τις επιρροές της δημιουργού, Patty Jenkins, στη δημιουργία της ταινίας, κάτι που ούτως ή άλλως υπάρχει και στα comics, με την Marvel και την DC να “κλέβουν” ή καλύτερα να “παίρνουν επιρροές” η μία από την άλλη. Η ταινία μας όμως έχει μία πολύ καλή ιδέα σαν βασικό μοχλό της και αυτή είναι η γνωριμία της Diana με τον κόσμο των ανθρώπων, και ακόμα πιο καλά και περίπλοκα αν θέλετε, όταν αυτός είναι σε περίοδο πολέμου. Αυτή η σεναριακή δομή, “ψάρι έξω από το νερό”, είναι που κάνει και τη χημεία της με τον Steve Trevor να δουλεύει τόσο καλά. Παρόλα αυτά, ο χαρακτήρας της έχει μία πολύ λογική και καλή εξέλιξη μέσα στα γεγονότα της ταινίας. Στην αρχή έχουμε να κάνουμε με έναν χαρακτήρα που όλη του τη ζωή την έχει περάσει σε ένα νησί, που ενώ πάντα ετοιμάζονται και εκπαιδεύονται για πόλεμο, αυτός δεν έχει έρθει ποτέ, κάνοντας την ίδια να πιστεύει ότι “τα άσχημα και κακά στο κόσμο μας” προέρχονται μόνο από την κακή επιρροή των κακών θεών πάνω στον άνθρωπο. Αυτό αλλάζει με την πρωταγωνίστρια κατά το τέλος να καταλαβαίνει ότι δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα, το κακό είναι μέσα μας και εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι απλά να το ακολουθήσουμε χωρίς να χρειάζεται κάποιος “κακός θεός” να μας σπρώξει σε αυτό. Αυτό είναι κάτι που μου αρέσει στη ταινία. Γενικά πέρα από την Diana είναι έτσι το στήσιμο που σε κάνει και εσένα να πιστεύεις αυτά που λέει η πρωταγωνίστρια στην αρχή και όταν έρχεται η αποκάλυψη για το ποιός είναι ο πραγματικός κακός μας και τι παίζει με τον πόλεμο σε πιάνει και εσένα λίγο απροετοίμαστο.

Ο villain μας είναι αρκετά καλός θα έλεγα. Αλλά προσοχή μιλάω για τον Γερμανό Στρατηγό, Ludendorff, που βλέπουμε σε αυτή την ταινία. Είναι ένας πετυχημένος κακός κατά τη γνώμη μου και πάλι στα χνάρια του Cap και του nemesis του Red Skull. Αγαπάει τον πόλεμο (και ίσως τη χώρα του) και θέλει με κάθε μέσο να βγει νικητής από αυτή τη μάχη χωρίς να τον νοιάζουν οι ανθρώπινες απώλειες, ούτε οι δικές του, ούτε του αντιπάλου. Ο ηθοποιός που τον υποδύεται, Danny Huston, κάνει πολύ καλή δουλειά σε αυτό που κάνει με το μόνο κακό που βρήκα να είναι το γεγονός ότι και αυτός αλλά και οι υπόλοιποι γερμανοί στρατηγοί (και όχι μόνο) έχουν μια τάση να μιλάνε αγγλικά για κάποιο λόγο! Πράγμα που φαίνεται ακόμα πιο περίεργο όταν μιλάνε μεταξύ τους. Για ποιο λόγο δύο γερμανοί στρατιωτικοί όταν είναι μόνοι τους μιλάνε αγγλικά; Δεν βγάζει νόημα αλλά “ας δώσουμε τόπο στην οργή” και ας πούμε ότι το έκαναν για να τους καταλάβουμε εμείς σαν κοινό αλλά αυτοί μέσα στην ταινία μπορεί να μιλούσαν την γλώσσα τους. Γενικά όλα καλά με αυτόν τον κακό μας.

Spoil Alert:

Ο main villain όμως δεν είναι αυτός. Πολύ έξυπνα η ταινία παίζει και με εμάς αλλά και με την Diana και μας δίνει να καταλάβουμε ότι η ανθρώπινη ενσάρκωση του Ares, του main villain μας, είναι αυτός ο γερμανός στρατηγός. Ο πραγματικός κακός μας είναι άλλος και στο τέλος όταν αποκαλύπτεται, εκτός από ένα ωραίο plot twist, κάνει κι εμάς και την Diana να καταλαβαίνουμε γι’ αυτό που είπα πιο πάνω, όσον αφορά το κακό μέσα στους ανθρώπους. Καλό το plot twist αλλά κακή η τελική μάχη. Είναι ένα CGI fest, όχι στα πρότυπα του Venom βέβαια και σίγουρα με πολύ καλύτερα εφέ, που φαίνεται αρκετά άκυρο με την υπόλοιπη ταινία που κάνει χρήση των CGI καθόλη τη διάρκεια της μεν, αλλά όχι με τόσο “ψεύτικο” τρόπο όσο στο τέλος δε. Δεν μπορείς να παραβλέψεις ότι η μάχη είναι εκεί για να έχουμε μια θεαματική τελική μάχη σε SuperHero ταινία. Έπειτα μάθαμε από συνέντευξη της σκηνοθέτη ότι η παραγωγή έβαλε το χεράκι της για να γίνει αυτή η σκηνή και ότι δεν ήταν από την αρχή στα σχέδια της ταινίας, και αυτό φαίνεται πραγματικά πάρα πολύ. Στην τελική είναι ένα από τα λίγα παραπτώματα της ταινίας και αν “κλείσεις” για λίγο το μυαλό σου το προσπερνάς, όχι γιατί είναι τόσο άσχημο οπτικά αλλά γιατί φαντάζει πολύ παράταιρο με την υπόλοιπη ταινία. Τέλος πριν κλείσω με τον Ares να πω ότι εγώ δεν είχα κανένα πρόβλημα με κανένα μουστάκι στην ταινία, όπως πολλοί άλλοι!

End of Spoilers

Αφού πιάσαμε τον καλό, πιάσαμε τον κακό, ας πιάσουμε και τον άσχημο τώρα, που κάθε άλλο παρά άσχημος είναι ο άνθρωπος αλλά δεν μου έβγαινε το λογοπαίγνιο! Ένας από τους συμπρωταγωνιστές της ταινίας μας και βασικός συνδετικός κρίκος για την αγάπη της Diana με τους ανθρώπους είναι ο Steve Trevor. Ο ηθοποιός που τον υποδύεται, Chris Pine, κάνει καταπληκτική δουλειά και το ζευγάρι με τη χημεία που έχουν καθόλη τη διάρκεια της ταινίας δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τον Tony και την Pepper των Iron Man. Πραγματικά είναι ένα από τα λίγα ζευγάρια σε SuperHero ταινία που κάνει ότι κάνει πολύ καλά και σε πείθει 100% χωρίς να προσπαθούν πολύ. Από αυτόν μαθαίνουμε και αρκετά πράγματα για το σεναριακό υπόβαθρο του πολέμου, κάτι που χρειάζεται αν θες να καταλάβεις τα πάντα για τον Πρώτο Παγκόσμιο έτσι όπως θέλει να μας τα δώσει η ταινία. Πολύ ωραίος χαρακτήρας, πολύ καλή χημεία, πολύ καλό χιούμορ (εκεί που πρέπει χωρίς να κουράσει) αλλά ίσως λίγακι τραβηγμένο και γρήγορο το ρομάντζο με την Diana κατά τη γνώμη μου. Δεν είναι ότι δε βγάζει νόημα, πρώτον μιλάμε για μετακινήσεις στις αρχές του εικοστού αιώνα πράγμα που θα πει ότι πέρασαν πολύ χρόνο μαζί άσχετα ότι εμείς δεν το βλέπουμε, δεύτερον η αλήθεια να λέγεται, είναι πολύ ωραία γυναίκα η Wonder Woman οπότε δεν το βρίσκω και πολύ δύσκολο κάποιος να την ερωτευτεί “τόσο εύκολα”. Οπότε παραβλέποντας αυτό, που μόνο εμένα μου την κάνει λίγο μάλλον, όλα πάνε καλά και με αυτόν τον χαρακτήρα. Πηγαίνοντας ένα βήμα παρακάτω, και οι υπόλοιποι χαρακτηρες που πλαισιώνουν αυτούς τους δύο κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους, χωρίς όμως να κάνουν κάτι το αξιόλογο, πέρα μερικών σκηνών.

Το μόνο κακό που θα μπορούσα να πω κάπου εδώ έχει και πάλι να κάνει με το DCEU και όχι με αυτή την ταινία. Έτσι αν δούμε τι γίνεται κατά τη διάρκεια αλλά και στο τέλος της η Wonder Woman, το τι μαθαίνει πως μπορεί να κάνει σαν metahuman και τι δυνάμεις έχει, δεν βγάζει νόημα το γεγονός ότι στη μάχη με τον Doomsday, σχεδόν εκατό χρόνια μετά, δεν κάνει χρήση ούτε των μισών δυνάμεων που έχει εδώ. Για ποιό λόγο; Ακόμα, βέβαια, δεν έχω δει την καινούργια περιπέτεια της (Wonder Woman 1984) και η αλήθεια είναι ότι εκατό χρόνια μετά μπορούν αν θέλουν να βρουν κάποια δικαιολογία για να χάσει μερικώς κάποιες από τις δυνάμεις της και να είναι έτσι όπως είναι στο Batman v. Superman, αν και η αλήθεια είναι ότι “κρατάω μικρό καλάθι”.

Τέλος σε πολύ διαφορετικό κλίμα και mindset απ’ ότι στο προηγούμενο κείμενο έχω να πω ότι η ταινία μας είναι μια χαρά για αυτό που θέλει να κάνει και με το παραπάνω. Είναι μία ανάσα καθαρού αέρα μέσα στα σ**τά που μας έχει προσφέρει η Warner Bros. για τους ήρωες της DC. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι πολύ καλή SuperHero movie και σίγουρα δεν θα χάσετε το χρόνο σας. Ίσως να μπορούσαν και καλύτερα, ίσως “στους τυφλούς να βασιλεύει ο μονοφθαλμος” αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο χρόνος σας μαζί της θα περάσει “γρήγορα” και ευχάριστα.