Spider-Man: Homecoming, Movie Review

SuperHero Archives 15.01.2021:

Και κάπως έτσι Marvel Studios και Columbia ήρθαν σε συμφωνία και έχουμε την πρώτη ταινία του πιο διάσημου ήρωα της Marvel στο MCU. Καλώς ή κακώς η Columbia μας έχει δείξει ότι δεν το έχει και πολύ με τον Spidey, ναι πάντα υπάρχουν οι δύο πρώτες ταινίες από τον Sam Raimi αλλά αυτές πλέον είναι μειοψηφία σε σχέση το πόσα live action φιλμ έχουν κάνει εκεί. Ο Kevin Feige, με τον Jon Watts στην σκηνοθεσία, καλωσορίζοντας τον ήρωα στην αγκαλιά της μανούλας Marvel μας δίνει μια ταινία με διπλή σημασία στον υπότιτλο, από τη μία θέλουν να μας πούνε ότι ο Peter επιστρέφει στα χέρια “που τον μεγάλωσαν” τόσα χρόνια, από την άλλη το Homecoming είναι ένα έθιμο που κάνουν στα αμερικάνικα σχολεία κάπου τον Σεπτεμβρη με Οκτωβρη και στην ταινία είναι, θα μπορούσαμε να πούμε, μια χρονική στιγμή που ο Peter παίρνει την απόφαση να γίνει “σοβαρός” SuperHero με τις συνέπειες που αυτό θα έχει για τη ζωή του.

Κακό πρώτο βρίσκω στο γεγονός ότι πλέον το στούντιο περιμένει από εσένα να έχεις δει, αν όχι όλες, αρκετές από τις ταινίες του. Δηλαδή αν αρχίσεις να βλέπεις από εδώ, πιστεύω, ότι σίγουρα θα χαθείς στο ποιοι είναι κάποιοι χαρακτήρες και γιατί ενεργούν έτσι. Αυτό κάνει επιτακτική την ανάγκη να έχεις δει, τουλάχιστον, το Captain America: Civil War πριν αυτή τη ταινία. Σεναριακά η ταινία κάνει κάτι που έκαναν και με τον Hulk και επιλέγει να μην γίνει απλά μια origin story. Δεν βλέπουμε πουθενά το πως ο Peter πήρε τις δυνάμεις του ή την κομβική στιγμή που είπε ότι θα τις χρησιμοποιήσει για καλό (βλ. θάνατο θείου Ben), αν και μέσα στην διάρκεια της έχουμε κάποιες αναφορές αλλά ποτέ κάτι το χειροπιαστό. Αυτό είναι το δεύτερο κακό που κάνουν το οποίο όμως είναι και σωστό ταυτόχρονα, εξαρτάται από ποια μεριά θα το δει κάποιος. Αν το πάρεις από τη μεριά του ότι είναι μια ταινία που πρέπει να στέκει μόνη της, είναι σφάλμα να μην μας δίνει το πως ο ήρωας μας έφτασε στο σημείο αυτό τώρα, από την άλλη έχουμε δει ήδη δύο φορές στο σινεμά, και δεν ξέρω και εγώ πόσες άλλες σε διάφορα comics, videogames κτλ, το πως ο Peter έγινε αυτό που έγινε, οπότε, ίσως είναι καλό το γεγονός ότι η ταινία κάνει focus μόνο στην ιστορία που θέλει να μας πει και όχι στο origin του Spidey. Εγώ προσωπικά ακόμα δεν έχω καταλήξει αν αυτό είναι καλό ή κακό, απλά σαν fan των comics, και έχοντας λιώσει πολλά από αυτά, μου άρεσε που δεν είχα ακόμα μια origin ιστορία του SuperHero αλλά πήγαμε παρακάτω, καταλαβαίνω όμως όποιον μου πει ότι αυτό είναι λάθος.

Ας πιάσουμε τον Peter που έχουμε εδώ. Είναι η τρίτη φορά που βλέπουμε τον χαρακτήρα στο σινεμά και, αναπόφευκτα, θα υπάρχουν συγκρίσεις με τους δύο προηγούμενους ηθοποιούς και versions που είδαμε στη μεγάλη οθόνη. Στο Homecoming έχουμε να κάνουμε με έναν έφηβο Peter που πρέπει να καταλάβει το τι είναι αυτό που κάνει έναν SuperHero, “SuperHero”. Τα μυαλά του πετάνε στον αέρα μετά την πρόσκληση του Tony Stark στο Civil War και θέλοντας να αποδείξει την αξία του ο πρωταγωνιστής μας κάνει πολλά λάθη που τον οδηγούν στο να εξελιχθεί σαν άνθρωπος αλλά και SuperHero. Αυτή η σχέση Tony με Peter είναι και στο επίκεντρο της όλης ιστορίας, με τον έναν να προσπαθεί να πετύχει έναν καλύτερο τρόπο επικοινωνίας απ' ότι είχε αυτός με τον πατέρα του (βλ. εμμονές του Tony όπως πάντα) και με τον άλλον να ψάχνει για την ευκαιρία που θα τον ανεβάσει στα μάτια του μέντορα του. Η χημεία που έχουν στις σκηνές που είναι μαζί είναι πολύ καλή σε σημείο που πιάνει την “Tony-Pepper” χημεία από τα πρώτα Iron Man. Πηγαίνοντας πίσω στις συγκρίσεις θα δούμε ότι ο Tom Holland έχει κάνει πολύ καλή δουλειά, βάζοντας στο χαρακτήρα του Peter κάτι το καινούργιο σε σχέση με τους άλλους που έχουν τον υποδυθεί, αλλά συνάμα τόσο γνώριμο, ειδικά αν έχεις διαβάσει την Ultimate εκδοχή του Spidey. Οπότε, χωρίς να θέλω να ρίξω τους προηγούμενους ηθοποιούς, για μένα αυτή είναι η καλύτερη εκδοχή του χαρακτήρα στην μεγάλη οθόνη, παίρνοντας τα καλά στοιχεία από την ανθρώπινη πλευρά του Tobey Maguire αλλά και τα καλύτερα, troll, στοιχεία από την Spidey πλευρά του Andrew Garfield (που όπως ίσως κάποιοι να μην γνωρίζουν, έτσι είναι ο Spider-Man στα comics), συνθέτοντας έναν Peter που είναι πολύ πιστευτός και “αληθινός” (τόσο σε χαρακτήρα αλλά και εμφάνιση καθώς ο Tom είναι κοντά και ηλικιακά στον Peter που υποδύεται) για έναν έφηβο που ζει στη Γη του MCU, με τους Avengers να κόβουν βόλτες στη Νέα Υόρκη του σήμερα.

Τελικά, μέσω αυτής της ιστορίας, έχουμε μια σωστή και λογική εξέλιξη και του Peter αλλά και του Tony, με τη σχέση τους να γίνεται ακόμα πιο δυνατή. Ο Tony μαθαίνει να δίνει ευκαιρίες, αν και το κάνει λίγο άγαρμπα στην αρχή, αλλάζοντας κάποια χαρακτηριστικά του προς το καλύτερο, σε αυτή τη “πατέρα-γιού” σχέση και ο Peter μαθαίνει, με τον άσχημο τρόπο βέβαια, ότι το να είσαι SuperHero δεν είναι απλή υπόθεση. Και οι δύο χαρακτήρες έχουν πολύ ωραία ανάπτυξη, αρχή, μέση και τέλος μέσα στο σενάριο. Μέσω αυτής της σχέσης έρχεται στο προσκήνιο και ο Happy, καθώς ο Peter τις περισσότερες φορές μιλάει μέσω αυτού στον Tony, με τον χαρακτήρα να είναι πολύ καλύτερα διαχειρίσιμος από το σενάριο και τον σκηνοθέτη από ’τι στο Iron Man 3, και αυτό λέει πολλά για το Iron Man 3 γενικά καθώς ο Happy, μαζί με την Pepper είναι από τα βασικά στοιχεία στη ζωή του Tony στο MCU.

Πάμε στον κακό μας. Ένας από τους καλύτερους του MCU για εμένα, και αυτό έχει να κάνει κυρίως από το ταλέντο του Michael Keaton. Για αρχή ας πούμε ότι μέσα έχουμε και άλλους εχθρούς του Spidey, σε μια προσπάθεια να χτίσει ένα cast για μια επερχόμενη Sinister Six ταινία ίσως, αλλά ο βασικός είναι ο Vulture. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ιδέες που ήταν στο κεφάλι της Columbia, καθώς η συνέχεια του “Sam Raimi Universe” του Spider-Man ήταν ο Vulture να είναι ο επόμενος κακός στην τέταρτη ταινία του σκηνοθέτη. Ο χαρακτήρας που έχουμε εδώ είναι όμως τελείως διαφορετικός από τα comics, σε ότι αφορά το origin και γενικά τους λόγους και τις αιτίες που κάνει ότι κάνει. Οι δημιουργοί έχουν σκεφτεί ανθρώπινα προβλήματα και ανησυχίες που κάνουν τον κακό μας αυτό που είναι, κάτι που δίνει μια κάποια συμπάθεια αλλά και κατανόηση προς το πρόσωπό του και τις πράξεις του, τουλάχιστον πριν αυτές γίνουν πολύ ακραίες. Η ερμηνεία του Keaton όμως είναι πολύ, πολύ καλή. “Κακός” και αδίστακτος εκεί που πρέπει, συμπονετικός και αγαπητός εκεί που πρέπει.

Spoil Alert:

Δεν μπορώ να μην μιλήσω για τη σκηνή στο αμάξι, όπου ο Adrian καταλαβαίνει ότι ο Peter είναι ο Spider-Man. O τρόπος που ο σκηνοθέτης παίζει με τα κοντινά πλάνα στα πρόσωπα, με το φως (από τα φανάρια) και οι ίδιοι οι ηθοποιοί, με αποκορύφωμα τον Keaton, είναι το κάτι άλλο. Καταρχάς καταλαβαίνεις το πότε ο Adrian έχει λύσει τον “γρίφο” και ξέρει την ταυτότητα του ήρωα χωρίς καν να μιλήσει ο χαρακτήρας, απλά και μόνο από τις εκφράσεις του προσώπου του. Μετά όταν ο κακός μας απειλεί ανοιχτά τον Peter η αλλαγή του Keaton από τον αξιαγάπητο πατέρα σε πατέρα που θα έκανε τα πάντα για το καλό της οικογένειας του κάνει την ερμηνεία του αυτή να σε φοβίζει και εσένα τον ίδιο ακόμα, αν και δεν μιλάει σε εσένα ο χαρακτήρας.

End of Spoil

Για να πάμε σε πιο χαρούμενα μονοπάτια να πω ότι ο Spider-Man εδώ είναι ότι πιο κοντινό έχουμε δει στην μεγάλη οθόνη. Όταν ο Peter βάζει τη μάσκα γίνεται ο ίδιος trollας που ξέρουμε από τα comics, αν και εδώ μιλάει περισσότερο από τη σκοπιά του έφηβου που θαυμάζει αυτά που βλέπει παρά trollάρει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι λείπουν οι στιγμές που τα σχόλια του είναι καθαρά κωμικά. Η κωμωδια, λοιπόν, δουλεύει. Η ταινία μας δεν είναι κωμωδία όμως, όπως τα Ant-Man και Guardians of the Galaxy, αλλά έχει πολλές κωμικές σκηνές μέσα που δουλεύουν πολύ καλύτερα από άλλες ταινίες του στούντιο, αν σκεφτείς τον τρόπο και τις φάσεις που τις βλέπουμε, χωρίς να γίνονται κουραστικές και να βρίσκονται εκεί χωρίς λόγο και αιτία.

Συνοψίζοντας το MCU έκανε καλό στον Spidey. Πολλοί είναι αυτοί που δεν τους αρέσει ο Tom σαν Parker αλλά εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα, ίσα-ίσα που πιστεύω ότι είναι καλύτερος από τους άλλους δύο. Η ταινία μας έδωσε μια πολύ καλή ιστορία, με έναν κακό που καταλαβαίνουμε, αν και δεν συμπονούμε, με ηθοποιούς που έκανα άριστα την δουλειά τους. Μετά τους Guardians παρατάμε για λίγο το Διάστημα και πάμε στη Γη με τον Spider-Man στο τιμόνι, το στούντιο για κάποιο λόγο “παίζει μπάλα” πολύ με αυτό το πάνω-κάτω, καθώς έπειτα έχουμε το Thor που μας ξαναπάει στο υπερπέραν και μετά τον Black Panther που μας “κατεβάζει” στα προβλήματα του πλανήτη μας. Λίγο πριν το τέλος να πω και άλλο ένα πράγμα που δεν μου άρεσε και αυτό έχει να κάνει με το “plot twist” της Mary Jane στο MCU. Προσπαθεί ο σκηνοθέτης να μας εκπλήξει με το ποια είναι αυτή στην ταινία αλλά για να το κάνει αλλάζει πολύ βασικά στοιχεία του χαρακτήρα, άλλα μικρά, άλλα μεγάλα τα οποία, για μένα, αλλάζουν και τον χαρακτήρα της, χωρίς να υπάρχει κάποιος βασικός λόγος γι’ αυτό πέρα από το “plot twist” που είναι για να είναι. Έτσι κλείνω έχοντας στο κεφάλι μου μια πολύ καλή άποψη για την ταινία. Ναι, υπάρχουν παραστρατήματα, υπάρχουν πράγματα που, ίσως, θα μπορούσαν να είχαν γίνει καλύτερα αλλά όπως έγραψα και παραπάνω αυτός ο Spider-Man είναι για μένα ο “Spider-Man” και όχι κάποιος ηθοποιός που υποδύεται τον “Spider-Man”.