Wonder Woman 1984, Movie Review

SuperHero Archives 26.02.2021:

Γιατί με τυραννάς ποτέ δεν το κατάλαβα, Γιατί με τυραννάς αφού δεν μ’ αγαπάς;

Με τους στίχους του ποιητή Φοίβου, ερμηνευμένους από τον αοιδό Δημήτρη Κόκοτα, θα ανοίξω το κείμενο μου γι’ αυτή την ταινία. Δε θα μπορούσα να βρώ κάτι καλύτερο να έρθει και να “κολλήσει” εδώ καθώς έχω αρχίσει πραγματικά να πιστεύω ότι ή δεν θέλουν τα λεφτά μας από την Warner Bros. ή ότι κάποιος μας κάνει πλάκα από εκεί και γελάει μαζί μας. Από αυτό το ειρωνικό/χιουμοριστικό άνοιγμα μπορείτε να καταλάβετε ότι είναι μία από τις φορές που συμφωνώ αρκετά με το “internet” για το κατά πόσο πέτυχε αυτή η ταινία ή όχι. Αρχικά να πούμε ότι σίγουρα έχουμε να κάνουμε με κάτι που είναι κατώτερο τόσο των προσδοκιών μας, όσο και της πρώτης περιπέτειας της Diana. Έχουμε να κάνουμε με μία πολύ άσχημη συνέχεια που βάζει τρικλοποδία και στην ίδια την ηρωίδα της αλλά και στο DCEU σαν σύνολο.

Σεναριακά η δύσκολη δουλειά που έχουν να φέρουν εις πέρας αρχίζει από το γεγονός ότι η ταινία είναι sequel του Wonder Woman αλλά και prequel των άλλων ταινιών του DCEU και αν μας έχουν αποδείξει κάτι στη Warner είναι ότι δεν τα πάνε πολύ καλά με τα περίπλοκα αυτά πράματα. Εγώ με τη σειρά μου για ακόμα μια φορά θα προσπαθήσω να δω αν αυτή δουλεύει και στα τρία επιμέρους τμήματα της, sequel, prequel αλλά και ως ταινία μόνη της.

Όπως λέει και ο τίτλος είμαστε στο 1984, αρκετά χρόνια μετά την πρώτη ταινία, αλλά όχι και τόσο πολλά πριν το Man of Steel. Θα μου πεις, “τι σχέση έχει αυτό Vegeta μου;”, και θα σου απαντήσω, μεγάλη! Όχι για αυτή την ταινία αλλά για το DCEU. Έχω αρχίσει και πιστεύω ότι πολλά πράγματα στο Hollywood γίνονται γιατί το Stranger Things έκανε επιτυχία. Αυτό κολλάει εδώ γιατί δεν βλέπω κανέναν λόγο η ταινία μας να διαδραματίζεται τη δεκαετία του ‘80 πέρα από το ότι είναι “trend” τώρα. Αυτό δεν είναι δικό μου πρόβλημα αλλά της ταινίας. Πχ. το Stranger Things που προανεφερα, έχει κάνει κομμάτι του το ότι είναι στα ‘80s και πολλά πράγματα δεν θα δούλευαν αν η σειρά ήταν στο σήμερα. Στην ταινίας μας εδώ δεν υπάρχει κανένας λόγος που είμαστε χρονολογικά εκεί που είμαστε. Κάλλιστα θα μπορούσαμε να είμαστε στα ‘90s, στα ‘00s ή και στα ‘10s, και τίποτα να μην άλλαζε πέρα από μικρές λεπτομέρειες εννοείτε, αλλά στιλιστικές κυρίως και όχι κάτι άλλο.

Πηγαίνοντας πιο “βαθιά” στη πλοκή να πούμε ότι έχουμε να κάνουμε με δύο εχθρούς της Diana από τα comics. Maxwell Lord και Cheetah. Και οι δύο έχουν κρατήσει κάποια βασικά χαρακτηριστικά των ομώνυμων villains από τα comics αλλά έχουν αλλάξει άλλα, πολύ βασικά επίσης κατά τη γνώμη μου. Κάποιες αλλαγές έχουν γίνει για να έχουν κάποια σχέση οι δύο αυτοί χαρακτήρες έτσι θα έλεγα ότι, τουλάχιστον, έχουν κάνει κάποια δουλειά στο να αλλάξουν κάποια πράγματα από τα comics και αυτά να βγάζουν νόημα στην ταινία, δεν θα μπορούσα να πω όμως ότι αυτές οι αλλαγές είναι και καλές. Ο Lord βγάζει πολύ νόημα σαν χαρακτήρας στην ταινία αυτή με τις όποιες αλλαγές έχει, και προσωπικά μου αρέσει το “ταξίδι” του μέσα σε αυτή. Είναι ένας από τους λίγους villain σε SuperHero movie που αλλάζει και ωριμάζει κατά τη διάρκεια της ταινίας. Το τέλος του είναι καλό για εμένα, το πως έφτασε εκεί δεν είναι όμως. Η Cheetah από την άλλη, τη μία σκηνή βγάζει νόημα, την άλλη όχι, την επόμενη ξαναβγάζει, την μεθεπόμενη όχι. Τόσο “πάνω-κάτω” σε χαρακτήρα νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που βλέπω σε ταινία. Επίτηδες, όπως θα έχετε καταλάβει, δεν μιλάω για τη βασική πλοκή της ταινίας γιατί θα πρέπει να προβώ σε spoilers. Βέβαια για ακόμα μια φορά είναι τραγελαφικό το γεγονός ότι η Warner μας έχει δώσει μέσω των trailers τα μεγαλύτερα plot points της ταινίας αλλά εγώ θέλω να είμαι κύριος σε αυτά, όσο μπορώ. Οπότε πάμε στα απαραίτητα spoilers για να δούμε γιατί δεν βγάζει νόημα το τέλος αλλά και κάποια σημεία μέσα στην ταινία μας.

Spoiler Alert:

Η βασική πλοκή έχει να κάνει με μια πέτρα η οποία πραγματοποιεί ευχές αλλά πάντα με κάτι κακό στο τέλος. Απλά και καλά τα πράγματα και μια πολύ ωραία ιδέα που σε ικανά χέρια μπορεί να αποφέρει μια πολύ ωραία σεναριακή πλοκή, αλλά όπως πάντα στην Warner τα σκ***σαν! Καταρχάς δεν μας δίνουν να καταλάβουμε 100% το πως δουλεύει το όλο πράγμα με τους χαρακτήρες να κάνουν πράγματα στο τέλος που το σενάριο δεν μας έχει εξηγήσει γιατί αυτά θα πρέπει να δουλέψουν. Έτσι για να δούμε την πρωταγωνίστρια μας, αυτή εύχεται, άθελα της όμως, να έρθει πίσω στη ζωή ο Steve Trevor κάτι που γίνεται με περίεργο τρόπο αλλά στην πορεία αυτή χάνει σταδιακά τις δυνάμεις της γι’ αυτό. Δεν καταλαβαίνω από που κι ως που αυτά τα δύο πράγματα έχουν σύνδεση. Εξηγούμε, βλέπουμε την Barbara ή και τον Maxwell, όπου οι ευχές τους έχουν άμεση σχέση με το πως αλλάζουν, φυσικά και ψυχικά, μέσα στην ταινία και αυτό βγάζει νόημα. Καταλαβαίνεις πως η πέτρα έχει διαστρεβλώσει τις ευχές τους και τους “παίζει”. Με την Diana δεν βγάζει νόημα, τουλάχιστον στο κεφάλι μου. Ποια είναι η σύνδεση που έχει ο Steve με τις δυνάμεις της; Καμία. Πραγματικά καμία. Η Diana δεν είναι Wonder Woman εξαιτίας του Steve, ούτε ο Steve πέθανε γιατί η Diana είναι η Wonder Woman. Οπότε γιατί χάνει τις δυνάμεις της όταν αυτός έρχεται πίσω στη ζωή; Η ταινία προσπαθεί να το δικαιολογήσει αυτό, βέβαια, με μία ατάκα από τον Steve που εμένα προσωπικά δεν με ικανοποιεί και νομίζω ότι δεν στέκει σε σχέση με το τι συμβαίνει στους υπόλοιπους ανθρώπους που έχουν κάνει ευχές. Ένα το κρατούμενο από εδώ.

Μετά η ταινία μας δίνει να καταλάβουμε ότι κάθε άνθρωπος έχει μία ευχή, αλλά για κάποιο λόγο η Barbara κάνει δύο. Επίσης, μιας που πιάσαμε τους villains, σε καμία περίπτωση δεν μας δίνει να καταλάβουμε πως δουλεύει το όλο πράγμα με τον Lord, μιας και βλέπουμε ότι αυτός “χρειάζεται” κάποιον άλλον για να κάνει ευχές (επειδή αυτός έχει κάνει ήδη τη δική του) αλλά στην πορεία και ειδικά στο τέλος, αυτός κάνει λίγο-πολύ ότι θέλει, χωρίς να υπολογίζει το σενάριο ότι έχει γίνει η ευχή του Lord κάπου στην αρχή. Ένα παραπάνω το ότι όσοι περισσότεροι κάνουν ευχή του δίνουν και αυτού το δικαίωμα να κάνει και άλλες; Δεν καταλαβαίνω, δεν μας εξηγούν ποτέ πως δουλεύει η φάση και στο τέλος απλά έχουμε ένα μπερδεμένο πράγμα που η λύση που βρίσκει η πρωταγωνίστρια μας για να βγει νικήτρια από αυτή τη μάχη το μόνο που κάνει είναι να μας θυμίζει τη “Martha” από τις παλιές “καλές” εποχές του Batman v Superman. Δύο τα κρατούμενα.

Πάμε στην λύση, λοιπόν. Είμαι ήδη σε spoiler tags οπότε μιλάω ελεύθερα. Είναι δυνατόν, η λύση που βρίσκει η Diana να τυγχάνει της καλή θελήσεως όλων των ανθρώπων που έχουν κάνει ευχές μέχρι εκείνη τη στιγμή; Δηλαδή αν ένας, που αν ρωτήσετε εμένα σίγουρα θα σας πω ότι θα ήταν παραπάνω από έναν, δεν ήθελε να πάρει πίσω την ευχή για τον α ή β λόγο, δεν θα έβγαινε και νικήτρια η Wonder Woman στο τέλος; Τρία τα κρατούμενα.

Δεν θα μπω καν στο κόπο να αναλύσω γιατί είναι άσχημη η κατάληξη της Barbara/Cheetah, όπως δεν μπαίνει και η ταινία. Ω! Παρατηρείται ότι υπάρχει ένα μοτίβο εδώ; Αλλά δεν γίνεται αλλιώς παιδιά. Όσο η Warner μας περνάει για βλάκες και δεν εξηγεί βασικές σεναριακές πλοκές και εξελίξεις, έτσι και εγώ δε θα μιλάω γι’ αυτές. Δεν τους ενδιαφέρει, δεν με ενδιαφέρει κι εμένα. Τέσσερα τα κρατούμενα.

Με αυτό το τελευταίο μπορούμε κάπου εδώ να καταλάβουμε γιατί όλο το “internet” έχει λυσσάξει με την ταινία. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο λάθος της. Δεν εξηγεί σωστά αυτά που θέλει να μας πει, ίσως γιατί οι δημιουργοί δεν μπορούν, και μας δίνει ένα τέλος που έρχεται από το πουθενά και χωρίς να καταλάβουμε γιατί δουλεύει αυτό το τέλος.

End of the Spoilers

Κάπως έτσι και αν πάρουμε ως δεδομένο ότι κάτι τέτοιο έγινε κάποια χρόνια πριν τα Man of Steel και το Batman v Superman, πάμε και στο λόγο που η ταινία δεν δουλεύει μέσα στο DCEU. Δεν γίνεται μετά τα γεγονότα της ο Batman ή ακόμα και ο Superman ή κάποιος άλλος μέσα στην κυβέρνηση της Αμερικής ή οποιασδήποτε άλλης χώρας να μην ξέρει ή τουλάχιστον να έχει ακούσει κάτι για την Wonder Woman. Δεν γίνεται όλοι να αντιδρούν στη θέαση της στο BvS σαν να την είδαν πρώτη φορά και το μόνο στοιχείο της ύπαρξης της να είναι η φωτογραφία του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Στην αρχή, βέβαια, η ταινία προσπαθεί να μας εξηγήσει γιατί δεν υπάρχουν άλλες καταγεγραμμένες σε φακό κάμερας εμφανίσεις της Wonder Woman αλλά και πάλι αυτό δεν δικαιολογεί το γεγονός ότι δεν υπάρχουν άλλες μαρτυρίες γι’ αυτή. Σκέψου ότι οι άνθρωποι του ‘80 δεν έχουν πεθάνει (όλοι) το 20XX που βλέπουμε τα γεγονότα του BvS και ακόμα χειρότερα και ο Bruce και ο Clark λογικά ήταν μία χαρά ζωντανοί τότε αν και μικροί σε ηλικία, και όλο κάτι θα είχε φτάσει στα αυτιά τους. Εδώ μαθαίνονταν άλλα κι άλλα νέα το ‘80, η εμφανιση μιας τέτοιας metahuman γυναίκας δεν θα μαθαίνονταν; (Spoiler Alert) Πόσο μάλλον από το γεγονός ότι στην τελική μίλησε στο μυαλό τουλάχιστον της μισής Γης που είχε τηλεοράσεις τότε. (End of Spoilers)

Πάμε και στην Wonder Woman τώρα. Μετά από όλα αυτά τα άσχημα που έχω γράψει παραπάνω (“άσχημα”, να μια λέξη που γράφω συνέχεια στα κείμενα για το DCEU) θα κατέβαινε κανείς ότι ούτε και αυτή δεν στέκει σε αυτή την ταινία. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω. Και αυτό έρχεται ως απάντηση από το γεγονός ότι η Diana είναι “κομπάρσος” στην ίδια της την ταινία. Μαθαίνουμε πολύ λίγα πράγματα γι’ αυτή στη διάρκεια της και έχει ακόμα πιο λίγη εξέλιξη η ίδια. Δεν υπάρχει “αρχή, μέση, τέλος”, δεν μαθαίνει κάτι από τα γεγονότα της πλοκής και έτσι δεν έχουμε κάποια αλλαγή του πρωταγωνιστή μας από κάτι σε κάτι άλλο, πιο ώριμο. Ίσως το μόνο που μπορείς να πεις είναι ότι πλέον έχει δεχθεί μέσα της το θάνατο του Steve, τίποτα άλλο. Για να κάνουν τα πράγματα ακόμα πιο άσχημα, η σκηνή στη Themyscira στην αρχή της ταινίας δεν κολλάει πουθενά με το “μάθημα που παίρνει” η Diana μέσα στην ταινία, δίνοντας σου την εντύπωση ότι αυτή έγινε γιατί υπήρχαν τα συμβόλαια των ηθοποιών και έπρεπε σώνει και καλά κάπως οι χαρακτήρες αυτοί να είναι κάπου μέσα.

Εφέ έχουμε καλά και μουσική που, όπως είναι φυσικό, εμπνέεται από την δεκαετία που εξελίσσεται η ταινία, όπως και η χρωματική παλέτα της. Αυτό που κλέβει την παράσταση όμως είναι οι ηθοποιοί που, όπου τους “αφήνει” το σενάριο, κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους. “Μελανό σημείο”, όλως παραδόξως, η Gal Gadot. Δεν πιστεύω ότι το κάνει γιατί δεν μπορεί να παίξει την χαρακτήρα αυτή, μας έχει αποδείξει ότι μπορεί στις προηγούμενες παραγωγές του στούντιο, αλλά γιατί και να θέλει να παίξει έχει πολύ “λίγες στιγμές” που το σενάριο της δίνει πραγματικά την ευκαιρία να το κάνει αυτό.

Κλείνοντας να πω ότι αφού την είδα την ταινία, πέρα από το άθλιο τέλος, και την Cheetah, που είναι “Παναγιά βοήθα” έτσι όπως είναι, δεν είχα τόσο πολλά νεύρα με αυτή. Όταν όμως άρχισα να γράφω αυτό κείμενο και τα έβαλα κάτω, κατάλαβα γιατί όλοι την “θάβουν” τόσο πολύ. Ναι, τώρα είμαι στην ίδια σελίδα με το “internet” 100%. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια ωραία ταινία και είναι κρίμα γιατί η προηγούμενη WW ήταν η ανάσα μεταξύ των σκουπιδιών της Warner. Ήταν η πρώτη ταινία που μας είπε ότι μπορεί να κάνουν κάτι καλό στο DCEU. Οπότε η ταινίας μας εδώ χάνει το νόημα της ως sequel. Για τους λόγους που είπα στο spoiler χάνει και το νόημα της ως μέρος του DCEU. Τι μας μένει; Αν στέκει σαν ταινία μόνη της. Δεν θα απαντήσω σε αυτό, απλά θα κλείσω πάλι με τους στίχους του ποιητή Φοιβου:

Γιατί δεν μου μιλάς και μου απομακρύνεσαι;

Γιατί με τυραννάς αφού δεν μ’ αγαπάς;

ΥΓ. Σε μια ακόμα προσπάθεια της ταινίας να μας κάνει να ξεχάσουμε πως λειτουργεί ο κόσμος, βρήκαν έναν πολύ άσχημο τρόπο να βάλουν την ηθοποιό που έπαιζε την Wonder Woman στην παλιά σειρά των ‘70s. Καλή η πράξη αλλά η υλοποίηση είναι πάλι άγαρμπη. Αν κάποιος έκανε αυτό που έκανε η χαρακτήρας αυτή στο τέλος όχι απλά θα μιλούσε όλη η Αμερική γι’ αυτή, θα την είχαν μαζέψει οι Men in Black δύο λεπτά μετά, που δεν υπάρχουν, αλλά λέμε. Ή υπάρχουν και μας το κρύβουν; Ποιος ξέρει, ούτως ή άλλως και να τους έχουμε δει, μάλλον θα το έχουμε ξεχάσει και αυτό.