X-Men: Dark Phoenix, Movie Review

SuperHero Archives 31.03.2021:

Σε αντίθεση με το Deadpool 2 που ήταν καλό, εδώ έχουμε να κάνουμε μια περίπτωση που είναι, ίσως, μοναδική για τη στήλη και αυτό έχει να κάνει μια δημιουργία που “το μπαλάκι έπεσε” στα ίδια σ**τά σαν την πρώτη φορά! Κάποιος μάλλον έχει ρίξει κατάρα στην Fox να μην μπορέσει να φτιάξει καλή ταινία με την Dark Phoenix, ή την Phoenix γενικότερα, και έτσι για ακόμα μια φορά έχουμε μια κάκιστη μεταφορά του γνωστού saga των X-Men comics, που ενώ αυτή τη φορά έχει τον αέρα και το χρόνο να “αναπνεύσει”, μακριά από άλλα sub-plots (βλ. X-Men: The Last Stand) παρόλα αυτά κάνει σχεδόν τα πάντα λάθος! Κλείνοντας το κεφάλαιο “X-Men της Fox”, ίσως, με τον χειρότερο τρόπο για την γνωστή ομάδα των μεταλλαγμένων.

Ας βγάλουμε τα καλά από τη μέση, για να αρχίσει “το σ**τό να ρέει”. Πρώτον έχουμε καλούς ηθοποιούς, όχι όλοι βέβαια (ναι, ξέρετε για ποιά μιλάω πάλι)! Έχουμε πολύ ωραία CGI, ή τουλάχιστον εμένα μου άρεσαν. Κάποιες στιγμές η αλήθεια είναι ότι “τη βλέπεις τη μούφα” αλλά γενικά η χρωματική παλέτα και τα μη-πραγματικά πράγματα που γίνονται στην οθόνη είναι ωραία στο μάτι. Η ταινία μας κάνει την ομάδα, ομάδα και όχι “εμένα πλήρωσαν, εμένα θα βλέπετε”, αν και στο 90% της ταινίας, σεναριακά, δεν είναι “ομάδα” οι X-Men. Μου αρέσει επίσης η ιδέα ότι αυτή τη φορά ο κόσμος δεν είναι τόσο εναντίον των μεταλλαγμένων, αν και έτσι χάνεις ένα πολύ βασικό στοιχείο των X-Men αλλά είναι μια διαφορετική ματιά στο όλο θέμα αλλά βέβαια όπως και πολλά πράγματα μέσα στην ταινία, αυτό δεν είχε καμία σημασία και είναι διαφορετικό για να είναι διαφορετικό, μέχρι το σημείο που αυτό αλλάζει και πάμε πίσω στον παλιό, “καλό”, ρατσισμό απέναντι στους μεταλλαγμένους. Τέλος προσπάθησαν να κάνουν την Phoenix που ξέρουμε από τα comics. Αν και, για να είναι συνέχεια της προηγούμενης ταινίας, η Jean πάλι έχει “αυτό το κάτι” μέσα της, η Phoenix είναι οντότητα ή καλύτερα μια δύναμη (σύμφωνα με την ταινία) που μπαίνει μέσα στην Jean και αυτή κάνει ότι κάνει εδώ. Αυτά είναι τα καλά, αυτά και μόνο. Με μεγάλη μου λύπη, πάμε στα άσχημα τώρα…

Μιας και έγραψα από πάνω για τους ηθοποιούς ας αρχίσουμε με το πρώτο (και ίσως κύριο) κακό και αυτό είναι η Sophie Turner. Η Sophie υποδύεται την Jean, όπως και στην προηγούμενη ταινία του franchise, και όπως είναι φυσικό για την ιστορία του “Dark Phoenix Saga” η Jean είναι στο επίκεντρο μας, είναι η πρωταγωνίστρια που ο φακός περνάει την περισσότερη ώρα μαζί της. Από αυτή την εμπειρία μου με τη Sophie μπορώ, πλέον, να λέω με βεβαιότητα ότι δεν είναι καλή ηθοποιός… Ίσως είναι από αυτά τα παιδιά που τα παίρνουν (σχετικά) μικρά να παίξουν ένα ρόλο, αυτά μένουν εκεί, το πράγμα κάνει επιτυχία και ο ατζέντης τους κάνει πολύ καλή προώθηση χωρίς όμως το ίδιο το παιδί να έχει πλέον κάτι παραπάνω να δώσει. Οπότε όσο άσχημος και αν ήταν ο χαρακτήρας της Jean στο σενάριο η Sophie δυστυχώς τον κάνει “δέκα φορές” πιο άσχημο…

Στη γενική πλοκή της ταινίας έχουμε ακόμα πιο πολλά λάθη. Ίσως γιατί ο σκηνοθέτης πίστευε ότι η Phoenix (και αυτοί που την κυνηγάνε) δεν είναι αρκετοί, έχουμε το Avengers-κόλπο, “βάλτους να παίξουν τις μπουνιές μεταξύ τους”. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο πρέπει να έχουμε λόγο και αιτία (όχι ότι δεν έχουμε δει άλλους και άλλους να παίζουν ξύλο μόνο για να παίζουν ξύλο) και από μια αρχή οι X-Men έχουν προβλήματα στις τάξεις τους. Για κάποιο λόγο ο Xavier έχει γίνει ψωνάρα και τον νοιάζει πιο πολύ η φιλία του με τον Πρόεδρο της Αμερικής παρά η ομάδα που ο ίδιος έχτισε και τα μέλη της. Έτσι στέλνει τους X-Men του σε αποστολές που είναι υπερβολικά δύσκολες για την ηλικία τους και για την επιβίωση τους. Περιττό να αρχίσω να γράφω το πόσο εκτός χαρακτήρα είναι αυτό. Εκτός χαρακτήρα όχι μόνο για τον Charles των comics αλλά και για τον Charles σαν συνέχεια ενός ανθρώπου που έχουμε δει τόσες ταινίες μέχρι τώρα, που υποτίθεται ότι είναι ο ίδιος και εδώ. Ιδιαίτερα θα σταθώ στη διαμάχη που αυτός έχει με την Mystique, μια Mystique που “αγαπά” τους X-Men πιο πολύ από αυτόν πλέον και πετάει την ατάκα “καλύτερα να μας έλεγαν X-Women παρά X-Men” (ή κάπως έτσι)... Το κεφάλι μου έχει αρχίσει ήδη να πονάει και είμαστε στα πρώτα δεκαπέντε λεπτά ακόμα!

Με τα πολλά γίνεται η Jean-Phoenix, λοιπόν, και η ταινία αρχίζει να ακολουθεί την Sophie, καθώς και μια σέκτα εξωγήινων που έχουν πάρει από πίσω την δύναμη της Phoenix για να τη κάνουν απόκτημα τους. Και με αυτό πάμε στους “κακούς”. Έχουμε αυτή τη φυλή που κυνηγάει την δύναμη της Phoenix, αυτοί έχουν όλα τα “καλά γνωρίσματα, του κακού villain”. Δεν μαθαίνουμε ποτέ τι δυνάμεις έχουν (για να μπορεί η πλοκή να κάνει ότι θέλει, όποτε το θέλει), έχουν έναν λόγο, πραγματικά, της π**τσας για ότι κάνουν και τέλος (και πιο καλό από όλα) υπάρχει αυτό που είχαμε και στην Justice League, δηλαδή το ότι δεν βγάζει νόημα γιατί αυτοί κάνουν ότι κάνουν τώρα. Για να δώσω να καταλάβετε καλύτερα έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση πλοκής που οι villains θα μπορούσαν όποια στιγμή χρονικά ήθελαν πιο πριν (ή και ίσως πιο μετά) να φτάσουν στο στόχο τους αλλά για να έχουμε ταινία αυτοί κάνουν ότι κάνουν την χρονική περίοδο που βλέπουμε τους X-Men. Ακόμα καλύτερα, στην ταινία Iron Man πχ τα γεγονότα που γίνονται (με τον villain κτλ), γίνονται την χρονική στιγμή της ταινίας γιατί έτσι ξετυλίγεται το σχέδιο του villain της, δηλαδή δεν θα μπορούσαν να γίνουν πιο πριν ή πιο μετά, γιατί δεν θα δούλευε και το σχέδιο του, έτσι έχεις την ψευδαίσθηση σαν θεατής ότι αυτό που βλέπεις διαδραματίζεται τώρα όχι γιατί έχουμε την ταινία αλλά γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Εδώ, όπως και στο Justice League, το σχέδιο των villains θα μπορούσε να πάρει “σάρκα και οστά” όποια στιγμή να ‘ναι χρονικά μέσα στον κόσμο που βλέπουμε, δίνοντας έτσι καλύτερα από κάθε άλλη φορά την εντύπωση ότι παρακολουθούμε μια ιστορία που γίνεται χωρίς να έχει κανένα λογικό υπόβαθρο γιατί διαδραματίζεται τότε και όχι πιο πριν (ή και πιο μετά). Ίσως ο δημιουργός ήθελε ένα “redemption” για την Phoenix στο τέλος γι’ αυτό έχουμε και αυτούς σαν “κύριους” villains αλλά το όλο σκηνικό ήθελε, τουλάχιστον, πολύ παραπάνω δουλειά για να μας πείσει εμάς σαν θεατές ότι οι χαρακτήρες αυτοί κάνουν ότι κάνουν τώρα γιατί δεν υπάρχει άλλη επιλογή από αυτούς και όχι για να είναι οι εχθροί των X-Men.

Πηγαίνοντας πιο βαθιά στην βασική πλοκή θα δούμε και θα καταλάβουμε ότι δεν είναι μόνο οι villains που κάνουν πράγματα χωρίς λόγο για “να πάμε παρακάτω”. Πολλές φορές η πρωταγωνίστρια μας αλλά και οι υπόλοιποι μεταλλαγμένοι κάνουν πράξεις και λένε πράγματα που δεν βγάζουν νόημα και δεν έχουν καμία σχέση και με το παρελθόν τους στις ταινίες αλλά και στα comics. Είναι σαν ο δημιουργός να ήθελε να πει κάτι αλλά το κάνει άγαρμπα και κάποιες φορές δεν είναι ούτε αυτό και οι χαρακτήρες κάνουν απλά πράγματα για να συνεχιστεί η πλοκή που είναι “εκτός τόπου και χρόνου” και για την ίδια την ταινία. Και τα κερασάκια σε αυτή την τούρτα της πλοκής είναι, κλασικά, το ότι έχουμε χαρακτήρες απλά για τους έχουμε καθώς κάποιοι άλλοι που ήταν στην προηγούμενη ταινία απλά λείπουν. Για να δώσω τα εύσημα στο τελευταίο θα μπορούσα να πω ότι τουλάχιστον οι “βασικοί” X-Men είναι εδώ όπως τους αφήσαμε αλλά κάποιος θα μπορούσε να μας πει τι απέγινε η Psylocke ή ο (Arch)Angel; Μπα, ε, παραπάνω δουλειά είναι, “καταλαβαίνω”, γιατί να την κάνετε;

Κάπου εδώ να πιάσω λίγο και τα “πίσω από την κάμερα”. Είμαστε σε μια στιγμή χρονικά που όλο και περισσότερο ακούγεται πως η Fox θα πουληθεί στην Disney, ως εκ τούτου είναι σχεδόν σίγουρο ότι οι X-Men θα “φάνε” το ωραίο τους reboot για να μπουν κάπως στο MCU. Με αυτό στο κεφάλι, σου δίνεται μια εντύπωση ότι οι δημιουργοί ήταν στη φάση, “αφού θα είναι το τελευταίο και δεν έχει πια νόημα, δε γ**εις”! Δεν πάει έτσι όμως. Εδώ βλέπουμε ένα κακό που έχει κάνει το MCU στο Hollywood, ένα κακό που άνθρωποι σαν και εμένα που μας αρέσουν αυτές τις ταινίες αγαπάμε να αγνοούμε. Αυτό δεν είναι άλλο από τα “franchise”. Πλέον μια ταινία δεν είναι αρκετή για τους παραγωγούς και πρέπει, σχεδόν, πάντα μια δημιουργία κάποιου να κάνει και ένα σύμπαν/franchise. Έτσι όταν αυτό τελειώσει γιατί τα δικαιώματα πήγαν αλλού, όπως στην περίπτωση μας, οι δημιουργοί απλά επιλέγουν να μην κάνουν σωστή δουλειά γιατί πλέον τα, όποια, λεφτάκια βγουν στο μέλλον θα πάνε σε τσέπες άλλων. Αυτό είναι ένα από τα κακά του “franchise”, το οποίο έχει πολλά και μεγάλα άσχημα για τα οποία σιγά-σιγά θα μιλήσω όταν το φέρει η κουβέντα σε άλλα κείμενα παρακάτω (ναι, εσένα βλέπω “Amazing Spider-Man 2”).

Και αυτό είναι που σου μένει στο τέλος. Μια εικόνα του ότι “αφού δεν θα είναι δικό μας πλέον, δεν του δίνουμε σημασία”. Τελικά είναι μεγάλο κρίμα η ταινία αυτή που παίρνουμε στο τέλος. Είναι κρίμα πρώτον, και κύριων, για το τέλος των X-Men της Fox. Αν και κάποιοι μπορούν να πουν ότι η πρώτη τριλογία “πέθανε” με τον Logan στην τελευταία του ταινία, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι περιπέτειες της ομάδα τελειώνουν ουσιαστικά εδώ. Δεύτερον, είναι κρίμα που πλέον οι άσχημες ταινίες των X-Men της Fox είναι σχεδόν όσες και οι καλές, δίνοντας έτσι την συνολική εντύπωση ότι οι άνθρωποι πίσω από τις κάμερες δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για το franchise, κάτι που δεν είναι καθόλου αλήθεια. Και τέλος είναι κρίμα που κλείνει έτσι τις περιπέτειες της “νέας” ομάδας των μεταλλαγμένων, μιας ομάδας που έκανα πολύ καλό “ποδαρικό” με το First Class και το “πήγαν στο Θεό” με το Days of Future Past, το γ**ησαν με το Apocalypse αλλά είχαν την ευκαιρία να κλείσουν δυναμικά με ένα φινάλε που θα μας αποζημίωνε κάπως όλους εμάς που ακόμα αγαπάμε τους X-Men της Fox και πιστεύαμε σε κάτι καλό. Τώρα όλα τα άλλα είναι ιστορία… Η Disney έχει τα δικαιώματα και περιμένουμε πως και πως να ακούσουμε τη λέξη “mutants” από τα χείλη κάποιου πρωταγωνιστή του MCU. Ίδωμεν, λοιπόν…

ΥΓ. Πω-πω έχω γ**ηθεί με τα υστερόγραφα… Ρε παιδιά είναι πάλι και ο Nightcrawler στην ταινία! Ε, έχει και αυτός μια-δυο καλές στιγμές… Μια βασικά… Αυτό…