Avengers: Age of Ultron, Movie Review

SuperHero Archives 04.01.2021:

Για πρώτο κείμενο της χρονιάς πάμε στην δεύτερη ταινία Avengers με τα Marvel Studios να θέλουν να πρωτοτυπήσουν (για ακόμα μια φορά) και να μην κλείνουν την Δεύτερη Φάση τους με αυτή. Την ταινία εγώ την θυμόμουν πιο χάλια από ότι ήταν τελικά. Υπάρχει πάντα το θεματάκι ότι, ίσως, να ήταν filler και δεν χρειαζόμασταν πάνω δύο ή τρεις σεναριακές πληροφορίες για να πάμε παρακάτω με το MCU αλλά είναι ένα πολύ ωραία δοσμένο “filler” που πήγε παρακάτω και τους χαρακτήρες των Avengers μέσα στα άλλα.

Η ταινία μας πάλι παίζει σε δύο ταμπλό όντας συνέχεια και του MCU αλλά και του Avengers. Όπως και να το δεις τα πάει καλά. Εντάξει έχουμε φτάσει σε ένα σημείο πλέον που οι περισσότεροι που είδαμε αυτές τις ταινίες στο σινεμά ξέραμε ότι είναι η μία συνέχεια της άλλης και ας έχουν τελείως άλλους τίτλους και πρωταγωνιστές. Έχουμε μέσα στοιχεία που συνεχίζουν την ιστορία από τη πρώτη ταινία της ομάδας και αν κάποιος θέλει να δει μόνο αυτές βγάζουν μια χαρά νόημα χωρίς να ξέρεις τι έχει γίνει στις μεμονωμένες ταινίες των ηρώων. Αυτό γίνεται γιατί η βασική πλοκή περιστρέφεται γύρω το σκήπτρο του Loki από την προηγούμενη ταινία και ο κακός μας, στην ουσία, δημιουργείται εξαιτίας του ότι ο Tony “παίζει” με αυτό αλλά και τις εμμονές του ίδιου ως χαρακτήρας. Αυτό είναι κάτι που φαίνεται σε όλη την ταινία με τις επιλογές του και τους λόγους για τους οποίους αυτός τις κάνει. Έτσι βλέπουμε έναν Tony που είναι συνέχεια των ταινιών του και δεν φαντάζει ξένος, προσπαθώντας να κάνει ότι καλύτερο μπορεί για την ανθρωπότητα αλλά παράλληλα μην ακούγοντας, σχεδόν, κανενός τη γνώμη πάνω στο θέμα εξαιτίας του μεγάλου “Εγώ” του.

Με τον, στην ουσία, πρωταγωνιστή όλου του MCU στην άκρη πάμε στον επόμενο χαρακτήρα που η ταινία κάνει περισσότερο focus και αυτός είναι ο Hawkeye. Για ακόμα μια φορά το στούντιο δανείζεται τα καλύτερα στοιχεία από τα comics της Marvel, φέρνοντας τον χαρακτήρα αυτόν (και όχι μόνο) σε ένα επίπεδο πιο “γήινο”, παρουσιάζοντας μας τα “προβλήματα” που έχει όντας οικογενειάρχης, πατέρας αλλά και SuperHero. Αυτό είναι κάτι που δεν ξέρω γιατί το έκαναν σαν επιλογή στην παραγωγή αλλά δουλεύει πολύ καλά και μας κάνει να “μπαίνουμε στα παπούτσια” του χαρακτήρα πολύ πιο εύκολα απ’ ότι τους άλλους “θεούς” (όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην ταινία) χαρακτήρες της ομάδας.

Όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες πάνε ένα βήμα παραπάνω στην εξέλιξη τους στο σύμπαν μας, με κουβέντες που μας πηγαίνουν μέσα σε όλα και στο “Civil War” από τα comics. Ο Cap εδώ βγάζει ένα πρόσωπο σαν να είναι η "φωνή της λογικής" στην ομάδα, ή τουλάχιστον έτσι το λαμβάνω εγώ (μιας και πάντα ήμουν Team Cap) και αυτό έρχεται σε αντιπαράθεση με τις πράξεις και τις εμμονές του Tony, αλλά θα πούμε γι’ αυτό πιο αναλυτικά όταν έρθει και η ώρα της ταινίας που ασχολείται με αυτό.

Μετά έχουμε “στα ξαφνικά” ένα ρομαντικό ειδύλλιο μεταξύ του Bruce Banner (Hulk) και της Natasha Romanoff (Black Widow) που είναι κάτι που φαίνεται πολύ βεβιασμένο. Από την αρχή η ταινία πάει να μας το στήσει, βάζοντας την Natasha να είναι η μόνη που μπορεί να ηρεμήσει τον Hulk, και πάει καθόλη τη διάρκεια της και μέχρι το τέλος της. Future Vegeta: Δεν ξέρω τι σκεφτόντουσαν γιατί αυτό είναι κάτι που στις μελλοντικές ταινίες, σχεδόν, το ξεχνάνε. Έχουμε κάποιες μικρές αμήχανες σκηνές μεταξύ των χαρακτήρων αλλά μέχρι εκεί. Και κλείνω την αρχική ομάδα με τον Thor. Εδώ έχουμε ένα ακόμα βήμα στο να κάνουμε τον χαρακτήρα ακόμα πιο επιπόλαιο και αστείο. Ακόμα, βέβαια, αυτός κρατάει κάποιες σοβαρές σκηνές και ατάκες αλλά η όλη εικόνα είναι αυτή του Thor που είδαμε στην αρχή της πρώτης ταινίας του με κάποιες αναλαμπές ότι έχει αλλάξει, κάτι που έκαναν και στο Thor: The Dark World και δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν χρειάζεται να γράψω πλέον πόσο καλοί είναι όλοι οι ηθοποιοί σε αυτούς τους ρόλους, καθώς έχουν κάνει τους χαρακτήρες που υποδύονται δεύτερη φύση και δεν χρειάζεται να “κουραστούν” πολύ για να μας πείσουν ότι είναι αυτοί.

Τέλος με τους Avengers πάμε και στα καινούργια μέλη της ομάδας. Πέρα από τον War Machine (που έχει μια πολύ ωραία σκηνή δράσης) και τον Falcon (που απλά είναι στην ταινία) έχουμε την προσθήκη στο MCU των διδύμων Maximoff. Τα άσχημα αρχίζουν με το γεγονός ότι δεν είναι παιδιά του Magneto σε αυτή την εκδοχή. Αυτό έγινε γιατί η Marvel τότε δεν είχε τα δικαιώματα του χαρακτήρα για τις ταινίες και δεν μπορούσε να τον βάλει μέσα στο MCU. Έτσι έχουμε άλλο origin story γι’ αυτούς και είναι κάτι το τελείως διαφορετικό από αυτό που ξέρουμε από τα comics. Fan-fact, και κάτι άσχετο αλλά εξίσου κακό, η Marvel για να δικαιολογήσει ακόμα παραπάνω αυτή τη επιλογή άλλαξε και το origin των χαρακτήρων στα comics κάνοντας τα δίδυμα θετά παιδιά του Magneto (πολύ άσχημη εξέλιξη αν θέλετε τη γνώμη μου). Οι χαρακτήρες είναι καλοί, αν και έχουν λίγο “γρήγορα” αλλαγή στρατοπέδου για να πάμε στην τελική μάχη. Το μόνο που δεν μου άρεσε είναι αυτή η λίγο βαριά και “ευρωπαϊκή” προφορά αγγλικών που είχανε. Future Vegeta: Κάτι που η Scarlet Witch ταινία με την ταινία χάνει για κάποιο λόγο! Τελευταίος αλλά όχι καταϊδρωμένος, μιας και δεν είναι άνθρωπος, μπαίνει στην ομάδα ο Vision! Ο χαρακτήρας, όπως και ο δημιουργός του, έρχεται με λίγο διαφορετικό origin story από τα comics αλλά με τις ίδιες, σχεδόν, θεϊκές δυνάμεις. Όλα λειτουργούν μια χαρά με αυτόν. Ο ηθοποιός που τον υποδύεται είναι ο ίδιος που έδινε μέχρι τώρα τη φωνή του στον J.A.R.V.I.S. στα Iron Man, και όχι μόνο, πράγμα που δείχνει πολύ ωραία και ομαλή συνέχεια στον χαρακτήρα καθώς η δημιουργία του στην ταινία έχει πολύ στενή σχέση με τον J.A.R.V.I.S. Τέλος έχουμε και το μακιγιάζ του που είναι πολύ, πολύ ωραίο και σε πείθει 100% γι’ αυτό που πάει να κάνει.

Έτσι πάμε στον κακό μας. Είναι filler κακός και είναι κρίμα. Αυτό γιατί ο ηθοποιός που δίνει τη φωνή του στον χαρακτήρα (καθώς αυτός είναι CGI στην ταινία), James Spader, κάνει άριστη δουλειά και ο Ultron είναι πιστή μεταφορά από τα comics (εκτός βέβαια από το ποιος τον δημιούργησε). Το σχέδιο του είναι λίγο για να είναι και, δυστυχώς, το έχουμε δει πολλές φορές σε ταινίες που μία A.I. επαναστατεί και προσπαθεί να αφανίσει την ανθρώπινη φυλή. Χιλιοπαιγμένο σχέδιο, χιλιοπαιγμένο και το αποτέλεσμα του αν και προς το τέλος έχει έντονα στοιχεία ότι οι ήρωες μας είναι με την πλάτη στον τοίχο και δεν έχουν επιλογή διαφυγής που θα τα κάνει όλα “όμορφα και ωραία”.

Μουσικά πατάμε στα ίδια αδιάφορα μονοπάτια και πάλι… Δυστυχώς γιατί οι δύο προηγούμενες παραγωγές του στούντιο έκαναν ένα βήμα παραπάνω σε αυτόν τον τομέα. Στα εφέ πατάμε στα ίδια πανέμορφα μονοπάτια και πάλι… Ναι, τα λεφτά είναι και πάλι πολλά και τα CGI μας είναι πολύ καλά. Πλέον έχει φύγει και αυτή η έντονη εντύπωση του ότι “βλέπεις” την πράσινη οθόνη πίσω από τους ηθοποιούς και ότι υπάρχει στην οθόνη σου σε πείθει, σχεδόν, 100% για το ότι είναι αληθινό.

Τελική άποψη και σκηνή μετά τους τίτλους τέλους:

Η ταινία ήταν πολύ πιο καλή από ότι τη θυμόμουν. Σίγουρα καταλαβαίνω όποιον μου πει ότι ήταν filler αλλά είναι filler που μπορεί να μην πηγαίνει παρακάτω το σύμπαν αλλά σίγουρα πηγαίνει τους χαρακτήρες του. Φαίνεται ότι η σκηνοθετική ματιά του Joss Whedon έχει λίγο κουράσει, και ότι στην τελική η αλλαγή σκηνοθέτη για τα επόμενα δύο Avengers δούλεψε και ήταν αναγκαία. Δεν είναι ότι δεν θα περάσει ευχάριστα η ώρα αλλά ότι το έχουμε "ξαναδεί" το έργο και πρέπει να πάμε παρακάτω. Η σκηνή στο τέλος θα έλεγα ότι είναι περισσότερο σκηνή που θα έπρεπε να μπει στους Guardians of the Galaxy παρά εδώ, καθώς βλέπουμε τον Thanos να βάζει το Infinity Gauntlet του με την υπόσχεση ότι θα πάει αυτός, πλέον, να μαζέψει τις Infinity Stones. Future Vegeta και κλείνω: Αυτό βέβαια δεν βγάζει νόημα και μας δείχνει ακόμα πιο πολύ ότι ακόμα δεν είχαν τα πάντα σχεδιασμένα, γιατί όπως θα δούμε στο Infinity War ο Thanos έφτιαξε το Gauntlet λίγο πριν τα γεγονότα αυτής της ταινίας και όχι εδώ που είμαστε (σε αυτή την ταινία) χρονικά στο MCU.